ก่อนมาอยู่ต่างประเทศ แม่บุญ..ทำงานอะไร  นั่นนะสิ ตอบง่ายและยากนะเนี่ย ก็นับตั้งแต่ติดตามสามีมาอยู่ที่เบลเยียมนี่ ตอนมาใหม่ ๆ ไฟมันร้อนระอุ อยากจะทำนั่นทำนี่สาระพัด เพราะตอนอยู่เมืองไทยทำงานเยี่ยงทาษ คิดดูว่าตื่นตีห้า อาบน้ำอาบท่า หกโมงเช้า ออกจากบ้านนั่งมอเตอร์ไซค์ ไปปากซอย รอรถเมล์ ลุ้นด้วยความระทึกใจทุกวันว่า จะได้ขึ้นไหม ? มันจะแน่นหรือเปล่า จะไปตอกบัตรทำงานทันหรือเปล่าหนอ ? ครั้นพอขึ้นรถได้ก็ต้องระวังตัวสาระพัดจากพวกโรคจิต ที่เคยเจอแกล้งจับตูดเรา แกล้งเมาแล้วซบ ฯลฯ สาระพัดจะเจอ ลงรถเมล์ ต่อด้วยรถไฟฟ้า นั่งหลับไปจนสุดสายนั่นแหละ อ้าว..สุดท้าย ต่อเรือ..ไปทำงานที่โรงแรม เชื่อไหมว่าตอกบัตรเส้นยาแดงผ่าแปดทุกวัน  ขากลับรีเทินร์จ้า จากท้ายไปต้น เหนื่อยเนาะ จะทำไงได้เกิดมาจนนี่นา ครั้นพอไปถึงที่ทำงาน เอกสารกองโต เมล์สารพัดมาจากทั่วโลก ทั้งชม ทั้งด่า มาอิรุงดุงนัง ข้อมูลมากมายรอให้ใส่เข้าไปในคอมฯ มือคีย์ไป ส่วนปาก..โทรศัพท์แบบสวมหัว ตอบคำถามแขก จองห้องให้แขก คุยกับเอเจนซี่ รับคำชม คำติเตียน..เหมือนกระโถนไม่มีผิด  เวลาอันน้อยนิดกับเรื่องมากมายที่ต้องทำให้เสร็จในแต่ละวัน หากไม่เสร็จ..เจ้าแม่.เอ้อ.หัวหน้านะ เธอไม่ให้กลับจ้า ต้องให้จบให้หมดสิ้นไม่เหลือกระดาษแม้แต่แผ่นเดียวบนโต๊ะ ทุกคนเหมือนกันหมด มองนาฬิกาที่แขวนบนหัว หกโมงเย็นแล้ว เอาวะ.ต้องให้เสร็จ มองนาฬิกาอีกที สี่ทุ่ม กลับได้แล้ว แม้จะมีเสียงสำทับให้รีบมาแต่เช้า พรุ่งนี้มีประชุม...โอ้ย..เงินล่วงเวลาก้ไม่มี   คนที่ได้รับคำชมเช้า..จะมีใคร เจ้านายคนสวยไง ..นายฝรั่งชมเปาะ ทำงานได้ยอดเยี่ยม หารู้ไม่เบื้องหลังความสำเร็จมาจากไหน ลูกน้องสี่ ห้าคน บ่นไม่ออก งานหายาก ทน ๆ ไป จนทนไม่ไหว ค่อย ๆ ทะยอยออกกันทีละคนสองคน สุดท้าย..แม่บุญ ไปแล้วจ้า  เจ้านายมหาโหด หากผ่านมาอ่านเจอ จะได้รู้ว่าความสำเร็จบนหลังของคนอื่นมันไม่ได้สร้างความประทับใจใด ๆ ให้เกิดขึ้นเลยจ้า หากภูมิใจกับเสียงสรรเสริญ พร้อม ๆ กับเสียงสาบแช่ง หากคิดว่ามีความสุข ก็จะมีคนร่วมทุกข์อยู่ด้วยไม่นานเท่านั้นเอง  นึกออกแล้วใช่ไหมว่าไอ้เจ้าความเคยชินที่ต้องลำบากมานาน พอมาต่างบ้านต่างเมือง ก็คิดว่าประสบการณ์การทำงานอันยาวนานกว่าสิบปีจะช่วยให้หางานได้ง่ายดาย..คิดแล้วยังอดนึกถึงวันที่แต่งตัวสวยงาม หอบประวัติการทำงานหนาเป็นปึกไปให้บริษัทจัดหางานดู ..เขาถามก่อนเลยว่า...มาอยู่ที่เบลเยียมนานหรือยัง ? พูดภาษาฝรั่งเศส หรือ ภาษาดัชส์ ได้ไหม ? ไม่ได้จ้า ตอนทำงานโรงแรมพูดภาษาประกิต ที่คล่องมาก ๆ ก็ไทย จ้า แถมลาวด้วย เพราะมาจากอุดรฯ เจ้าหน้าที่โยนเอกสารคืนให้ บอกว่า ..กลับไปเรียนภาษาใดภาษาหนึ่งมาก่อน ขอใบประกาศด้วย แล้วค่อยมาคุยกันใหม่..ฟังแล้วแทบตกเก้าอี้.. ความภูมิใจในใบปริญญาบัตร ใบรับรองการทำงานมากมาย...ไม่มีความหมายใด ๆ จ๋อย..สนิท เดินคอตกกลับบ้าน ไม่พูดไม่จาไปสามวันสามคืน คิดถูกหรือผิดเนี่ย... หวังมาตายเอาดาบหน้า นี่มันตายสนิทจริง ๆ   ก่อนมาอยู่ที่นี่ ช่วงที่สามีบินไปหา ถูกเรียกตัวจากโรงแรมเครืออินเตอร์ ของสิงคโปร์ ให้ไปสัมภาษณ์ วันที่ไปสัมภาษณ์ สามีไปนั่งรอด้วย ไปถึงเก้าโมงเช้า สัมภาษณ์เสร์จเที่ยงกว่า..โอ้โห..มันอะไรกันนักนากับการสัมภาษณ์นี้ฮึ...นั่นนะสิ ก็พอเข้าไป เลขาเธอพาไปหา จีเอ็ม นั่งคุยกันถูกคอ คุยเรื่องงาน เรื่องเที่ยว เรื่องเมืองไทย เรื่องการทำงานที่ผ่านมา ต่างคนต่างถามกัน มันไม่ใช่สัมภาษณแม่บุญคนเดียว เพราะแม่บุญสัมภาษณ์ฝรั่งด้วย คุยไปหัวเราะไปจนเลขาแอบมองค้อนว่าคุยอะไรกันถูกคอนักหนา   สุดท้าย..แม่บุญตัดสินใจมาตายเอาดาบหน้า จีเอ็มของโรงแรม ให้ผู้จัดการฝ่ายบุคคลโทรไปถามว่ามีปัญหาเรื่องอะไร หากเป็นเรื่องเงินเดือน..หากไม่พอใจ มาคุยกันได้ โอ้..ลั่นลา ตัวเลขเงินเดือนหลายหลัก กับ สวัสดิการต่าง ๆ มากมายที่เพิ่มขึ้นมา การไปอบรมที่ต่างประเทศ สิ่งเหล่านี้รอแค่แม่บุญบอกว่า ...yes, คำเดียว แต่แม่บุญดันบอกว่า โน.. เพราะฉันจะไปแต่งงาน...นี่ไงเขาถึงไม่ห้าม ไม่ถามอะไรอีก ต้องปล่อยแม่บุญไปตามชะตากรรมลิขิต ๆ จริง ๆ ลิขิตให้มาลำบากไง ถ้าบอกตกลงเขาไป ป่านนี้ นั่งทำงานห้องแอร์ มีลูกน้องมากมาย ให้ใช้สอย..แต่แม่บุญไม่ชอบจ้า ยิ่งสูงมันยิ่งหนาว ตำแหน่งที่เขามอบให้มันดูดีจริง แต่เรื่องปวดหัวมากมายมันต้องตามมาแน่นอน เขาไม่หวังว่าจะจ่ายเงินเดือนแพง เพียงเพื่อไปนั่งคุยเรื่องไร้สาระกับเขาแน่นอน ...คิดถึงตอนทำงานก่อนหน้านั้นก็ไมเกรนถามหา แล้วนี่กับหน้าที่ ๆ เพิ่มขึ้น ไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า ...ตายสนิท   Free TextEditor   Create Date : 13 มีนาคม 2554 14 comments Last Update : 28 ธันวาคม 2556 0:23:12 น. Counter : 1909 Pageviews. Share Tweet

เล่าเรื่องเก่งค่ะอ่านสนุกดี   โดย: สาวขั้วโลก IP: 90.224.231.54 20 มีนาคม 2554 20:07:15 น.

ขอบคุณมากค่ะที่เข้ามาอ่าน ติดตามต่อนะคะ เรื่องมันยาวเป้นรถไฟค่ะ กับชีวิตที่เลือกเดินด้วยตัวเอง..   โดย: Maeboon 21 มีนาคม 2554 0:34:13 น.

ไม่ว่าจะอ่านคอลัมน์ไหนเป็นสนุกไปซะทุกอันเลยค่ะ ใช้คำง่าย ๆ อ่านได้ง่าย ๆ ทำให้เข้าใจได้ง่าย ๆ นี่เลยค่ะ โดนใจ   โดย: Yui (PrettyNovember) IP: 203.144.211.51 1 เมษายน 2554 14:05:02 น.

ขอบคุณจ้าหนูยุ้ย..แม่บุญว่าภาษาไทยเรามันมีชีวิต ใช้คำง่าย ๆ อ่านแล้วเข้าใจง่ายไม่ต้องแปลอีก เวลาเขียนก็สบายเพราะมันมาจากตัวแม่บุญเอง หากเขียนแบบอื่นแม่บุญคงเวียนหัวตาลายหายาหม่องก่อนเขียนจบแน่ ๆ หนูยุ้ยสบายดีนะจ๊ะ ??   โดย: Maeboon 4 เมษายน 2554 1:37:01 น.

เพิ่งเข้ามาดู ตามอ่านด้วยค่ะ ^^   โดย: narellan 15 เมษายน 2554 8:46:29 น.

ขอบคุณมากค่ะ คราวหน้ามาอ่านอีกนะคะ   โดย: Maeboon 15 เมษายน 2554 20:36:28 น.

เพิ่งเข้ามาอ่านบล๊อกแม่บุญ เขียนได้ดี อ่านจนเพลินอ้าวจบซะแล้ว   โดย: ทิพย์ IP: 122.105.232.165 14 พฤษภาคม 2554 13:46:08 น.

กำลังหาเวลาว่างมานั่งเล่าให้ฟังอีกค่ะ รอหน่อยนะคะ ช่วงนี้ยุ่งอิรุงตุงนังไปหมด ดองไว้หลายเรื่องแล้วค่ะ ..แย่จริง ๆ   โดย: Maeboon 14 พฤษภาคม 2554 16:51:37 น.

ชีวิตคนเราก็แปลกเนาะ บทจะยุ่ง มันก็ยุ่งจริง ๆ ทุกอย่างมันเข้ามาประดังกันหมด แต่พอจะว่าง ก็ไปพร้อม ๆ กัน หรือว่ามันนัดกันเอาไว้ ???   โดย: เด็กน้อยตัวแสบ 18 พฤษภาคม 2554 12:46:25 น.

แม่บุญก็ว่ายังงั่นเหมือนกันนะ   โดย: Maeboon 18 พฤษภาคม 2554 20:44:05 น.

เริ่มอ่านจากฝึกงานฉบับสี่ เลยต้องมานั่งอ่านตั้งแต่เริ่มใหม่ ฮ่าๆ อ่านเพลินดีจังค่ะ :)   โดย: xyz IP: 119.46.16.28 22 มิถุนายน 2554 15:50:22 น.

ชีวิตเริ่มหักเห ติดตามๆๆๆๆ อ่านค่ะ   โดย: หมุยจุ๋ย 23 สิงหาคม 2554 8:45:33 น.

ตุ๊กตาค่อยๆตามอ่านย้อนนะคะแม่บุญ เขียนได้สนุก น่าอ่านมากๆค่ะ   โดย: เกลือหนึ่งกำน้อย 4 ธันวาคม 2554 16:03:52 น.

เริ่มอ่านตั้งแต่ก่อนมาอยู่ต่างประเทศเลยนะคะแม่บุญ อิอิ แม่บุญเขียนเล่าเรื่องได้น่าติดตามค่ะ   โดย: แม่สามข้าว (sinaporn ) 19 มีนาคม 2555 21:42:46 น.