|
| 1 | 2 |
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
31 | |
|
|
|
|
|
|
|
ความทรงจำครั้งหนึ่งในชีวิต ในงานพระราชพิธีถวายพระเพลิง ในหลวงรัชกาลที่ ๙-๒
ความทรงจำครั้งหนึ่งในชีวิต ฯ ๒
๕ ตุลาคม ๒๕๖๐
ตีสามกว่าๆ ที่ลุกมาอาบน้ำแต่งตัว รอจนตีสี่กว่าๆ ให้เช้ากว่านี้อีกสักนิดเพราะในซอยมันเปลี่ยวจนน่ากลัว จากนั้นก็เรียกแท็กซี่ให้มารับ แม่บุญไปถึงหน้ากองสลากตอนตีห้าครึ่ง แม้กระนั้นแถวที่ยาวเหยียดของผู้คนก็เริ่มยาวขึ้นเรื่อยๆ ตามเวลาที่ผ่านไป ในใจยังดีใจว่าแถวไม่ยาวเหมือนที่คิด แค่นี้เองเรารอได้
ระหว่างยืนรอในแถว ฝนที่ตกลงมาตั้งแต่เมื่อคืนทำให้ท้องถนนเปียกแฉะไปหมด แต่ผู้คนที่ยืนรอกลับยิ้มแย้มด้วยใบเต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขในโอกาสสุดท้ายที่จะได้เข้าไปกราบสักการะพระบรมศพ
เด็กหญิงอายุราวสองขวบมายืนรอกับคุณแม่ เธอไม่ร้องไห้โยเยเหมือนเด็กทั่วๆ ไป แต่กลับยืนรอด้วยความสงบ จะมีบ้างที่ให้คุณแม่อุ้มเมื่อเหนื่อยจัดเท่านั้น และได้กลายเป็นขวัญใจของผู้คนรอบๆ ข้าง ที่มองด้วยความเอ็นดูและชื่นชม
แถวที่แม่บุญยืนรอค่อยๆ ก้าวไปข้างหน้าอย่างเชื่องช้า จิตใจที่มุ่งมั่นทำให้ร่างกายไม่อ่อนเพลียอย่างที่ควรจะเป็น แม้นว่าจะง่วงมากในบางครั้งแต่ก็ฝืนยืนทนต่อไปได้ ข้าวปลาอาหารและน้ำมีผู้คนนำมาแจกจ่ายอยู่เรื่อยๆ
เยาวขนจิตอาสาที่มาในงาน ทำหน้าที่ได้เข้มแข็งมาก
ในที่สุดแถวที่ยืนอยู่ก็ได้ผ่านเข้าไปยืนรอบริเวณริมรั้วพระบรมมหาราชวัง
คงจะเป็นเพราะแม่บุญกินอาหารที่เขานำมาแจกจ่ายหลายอย่างเกินไป จนทำให้มีอาการเหมือนกับท้องจะเสียเพราะร่างกายยังปรับตัวไม่ได้ และเริ่มมวนท้องมากขึ้นเรื่อยๆ จนทำให้กระสับกระส่าย มองหารถบริการห้องน้ำที่ตั้งอยู่ห่างไกล การมาคนเดียวทำให้ยากตรงที่ว่าหากออกจากแถวแล้วจะกลับเข้ามาอย่างไร ไม่มีคนจองที่ให้ คิดไปคิดมาหลายครั้งว่าจะทำยังไงดี ? ในที่สุดก็ได้ยินเสียงประกาศให้เดินข้ามถนนให้ไปนั่งรอบริเวณด้านหน้าก่อนจะเข้าประตูวัง ความรีบร้อนทำให้ลืมอาการมวนท้องไปสนิท จนในที่สุดก็ได้ผ่านประตูเข้าไปยืนรอข้างใน
อาหารนำมาแจกจ่ายมากมาย
มองที่นาฬิกาข้อมือ เป็นเวลาเกือบบ่ายสาม และในที่สุดแม่บุญก็ได้ก้าวข้ามธรณีประตูด้านในเข้าไปกราบสักการะพระบรมโกศที่ตั้งสูงตระง่านตรงหน้า ความรู้สึกตื้นตันใจจนพูดอะไรไม่ออก มันรู้สึกจุกอยู่ที่คอหอย เมื่อก้มลงกราบตามคำบอก น้ำตาที่เออล้นก็ไหลออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ ในที่สุดความตั้งใจที่จะได้มาเข้ากราบสักการะก็เกิดขึ้นได้อย่างปาฏิหาริย์สำหรับตนเอง เพราะช่างเป็นเรื่องที่บังเอิญที่เกิดขึ้นอย่างไม่น่าเชื่อตั้งแต่ต้นจนมาถึงตอนนี้ สมกับความตั้งใจอันแน่วแน่ที่จะต้องมางานพระราชพิธีนี้ให้ได้
เมื่อเดินออกมาข้างนอกหลังจากนั้น แม่บุญไม่ได้เดินกลับออกไปในทันที แต่ได้เดินไปนั่งบริเวณที่ปลูกดอกไม้อยู่รายรอบใกล้ๆ กับที่ทหารเวรยามยืนอยู่ ณ ที่แห่งนี้เองที่ได้พูดคุยกับชายหนุ่มวัยล่วง ๓๕ ปี ที่แนะนำตนเองว่าเป็นจิตอาสาในงานพระราชพิธีฯ เขาบอกแม่บุญว่า รู้ไหมว่า พระองค์ท่านอยู่ใกล้ๆ เราสองคนแค่นี้เอง จากนั้นก็ชี้ไปที่ด้านหลังพระบรมโกศ เขาบอกให้แม่บุญกราบถวายบังคม ขอพระบารมีคุ้มครอง ตั้งใจขอในสิ่งที่ตนเองปรารถนา
แม่บุญถอดรองเท้านั่งลงกับพื้นซิเมนต์ข้างหน้า ก้มลงกราบกับพื้นและขอเพียงสิ่งเดียวคือ ขอเกิดเป็นข้ารองพระบาททุกภพทุกชาติไป น้ำตาไหลรินอีกครั้งแล้วครั้งเล่า ชายหนุ่มที่นั่งอยู่ใกล้ๆ ก็น้ำตาไหลรินเช่นเดียวกัน เขาบอกว่า เขามีกิจการของตนเองและได้เตรียมทุกอย่างไว้พร้อมเพื่อที่จะมาเป็นจิตอาสาตลอดระยะเวลางานพระราชพิธีฯ เขาปิดร้านเป็นเวลา ๑ เดือนเต็ม เพื่อจะมาถวายความจงรักภักดีเป็นครั้งสุดท้ายๆ ที่เขาจะได้ทำเพื่อพระองค์ท่าน
เราสองคนมาจากจากต่างที่แต่ความรู้สึกที่หล่อหลอมเป็นหนึ่งเดียว คือความรักความภักดีที่อยากจะกระทำเพื่อพระองค์ท่านนั้นไม่แตกต่างเลย เราต่างนั่งมองไปที่พระบรมมหาราชวัง กันเงียบๆ จนบ่ายคล้อยไปมาก แม่บุญจึงค่อยๆ ก้มลงกราบลงกับพื้นอีกครั้งและเอ่ยลาชายหนุ่ม แล้วเดินออกจากบริเวณพระบรมมหาราชวังเพื่อขึ้นรถเมล์กลับบ้าน ระหว่างนั่งรถเมล์กลับบ้านด้วยจิตใจตั้งมั่นที่จะมาคอยชมกระบวนซ้อมที่จะมีขึ้นอีกในไม่กี่วันข้างหน้า และจะมีขึ้นเป็นระยะๆ ได้แต่น้อมจิตอธิฐานขอให้ร่างกายของตนเองได้มีแรง มีพลังต่อสู้กับความเจ็บปวดจากอาการประดูกทับเส้น จนทำให้ปวดหลังและร้าวลงขาทำให้ขาชาเป็นระยะๆ และปวดเป็นที่สุด
สาธุ ขอพระบารมีของพ่อหลวงได้โปรดคุ้มครองลูกให้มีสุขภาพแข็งแรงจนถึงงานวันสุดท้ายด้วยเทอญ
Create Date : 13 ธันวาคม 2560 |
Last Update : 13 ธันวาคม 2560 0:58:01 น. |
|
15 comments
|
Counter : 2123 Pageviews. |
|
|
|
ผู้โหวตบล็อกนี้... |
คุณmoresaw, คุณtuk-tuk@korat, คุณกะว่าก๋า, คุณหงต้าหยา, คุณmambymam, คุณสายหมอกและก้อนเมฆ, คุณSai Eeuu, คุณSweet_pills, คุณไวน์กับสายน้ำ, คุณภาวิดา คนบ้านป่า, คุณเนินน้ำ, คุณnewyorknurse |
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 13 ธันวาคม 2560 เวลา:14:06:52 น. |
|
|
|
โดย: หมุยจุ๋ย วันที่: 13 ธันวาคม 2560 เวลา:15:04:02 น. |
|
|
|
โดย: mambymam วันที่: 13 ธันวาคม 2560 เวลา:15:58:34 น. |
|
|
|
โดย: moresaw วันที่: 13 ธันวาคม 2560 เวลา:16:19:30 น. |
|
|
|
โดย: Sai Eeuu วันที่: 13 ธันวาคม 2560 เวลา:21:22:10 น. |
|
|
|
โดย: Sai Eeuu วันที่: 13 ธันวาคม 2560 เวลา:21:39:54 น. |
|
|
|
โดย: Sweet_pills วันที่: 13 ธันวาคม 2560 เวลา:22:42:36 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 14 ธันวาคม 2560 เวลา:6:25:34 น. |
|
|
|
โดย: ภาวิดา (คนบ้านป่า ) วันที่: 14 ธันวาคม 2560 เวลา:14:29:00 น. |
|
|
|
โดย: เนินน้ำ วันที่: 15 ธันวาคม 2560 เวลา:12:24:57 น. |
|
|
|
โดย: ruennara วันที่: 16 ธันวาคม 2560 เวลา:5:20:46 น. |
|
|
|
โดย: กะว่าก๋า วันที่: 16 ธันวาคม 2560 เวลา:6:46:52 น. |
|
|
|
โดย: kae+aoe วันที่: 20 ธันวาคม 2560 เวลา:14:24:23 น. |
|
|
|
|
|
|
|
Location :
กรุงเทพฯ Belgium
[ดู Profile ทั้งหมด]
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember ผู้ติดตามบล็อก : 87 คน [?]
|
แม่บุญ..เป็นหญิงไทยอายุเลยวัยรุ่นไปไกล จับพลัดจับพลูได้สามีเป็นฝรั่งแล้วก็หอบผ้าตามกันไปอยู่เมืองนอกเมืองนา พอได้เวลาหยุดงานก็กระเตงกันไปเที่ยวตามประสาตายาย ไม่มีลูกกวนตัวกวนใจ แม่บุญนั้นชอบเขียน ชอบเล่า ชอบถ่ายรูป เป็นที่สุด จะเก็บไว้คนเดียวก็กระไรอยู่ เอามาแบ่งบันกันให้ลูก ๆ หลาน ๆ ได้อ่าน ได้ดูกันดีกว่า ส่วนฝีมือด้านอื่น ๆ นั้นก็พอจะมีอยู่บ้าง เช่น ทำอาหาร ก็เอามาแบ่งปันกันอีกนั่นแหละ ค่อย ๆ รู้จักกันไป รู้จักกันแล้วก็อย่าลืมเข้ามาคุยกันนะ
ปล....รูปภาพต่าง ๆ หากต้องการนำไปใช้ช่วยบอกที่มาที่ไปด้วยนะคะ เป็นการให้ความเคารพซึ่งกันและกัน ซึ่งสังคมไทยเราค่อนข้างมองข้ามในเรื่องนี้ค่ะ
|
|
|
|
|
|
|
|
เป็นประสบการณ์ที่ยิ่งใหญ่และอยู่ในความทรงจำของพี่ไก่
รวมถึงคนไทยทั้งชาติเลยนะครับ
พระองค์ท่านอยู่ในใจ
เป็นที่จดจำ
เป็นที่ยกย่องจากทุกสิ่งที่พระองค์ทำเพื่อประชาชนจริงๆครับ