Renaissance
แอนิเมชั่นแบบนัวร์ๆ

พล พะยาบ
คอลัมน์อาทิตย์เธียเตอร์ มติชนรายวัน 18 กุมภาพันธ์ 2550

---

Renaissance คือหนังแอนิเมชั่นพูดฝรั่งเศสที่สร้างความฮือฮาพอสมควรเมื่อปีที่แล้วเมื่อไปตระเวนฉายยังเทศกาลภาพยนตร์ในหลายประเทศ รวมทั้งทำให้วงการแอนิเมชั่นของฝรั่งเศสเองที่เคยจำกัดอยู่ในสื่อโทรทัศน์กลับตื่นตัวขึ้นมาขนานใหญ่

คริสตียอง วอลค์มอง ศิลปินหนุ่มชาวฝรั่งเศสที่เคยมีผลงานเพียงหนังสั้นแนวเซอร์เรียลเรื่อง Maaz(1999) คิดการใหญ่ด้วยการทำ Renaissance แอนิเมชั่นความยาว 105 นาที กระทั่งได้ผลลัพธ์เป็นหนังที่เต็มไปด้วยความทะเยอทะยาน และเป็นงานที่แสดงให้เห็นว่าศิลปะการสร้างสรรค์ในแขนงนี้ยังไร้ขีดจำกัด

หนังใช้เทคนิคโมชั่นแคปเจอร์ 3 มิติ คล้ายการถ่ายหนังที่มีคนแสดง ต่างไปตรงที่ไม่ต้องถ่ายในโลเคชั่น โดยนักแสดงต้องใส่ชุดสีดำที่ติดเครื่องส่งสัญญาณตามส่วนต่างๆ ของร่างกายแล้วแสดงไปตามบทบาทที่วางเอาไว้ จากนั้นเครื่องคอมพิวเตอร์จะสร้างภาพ 3 มิติ โดยถอดแบบมาจากการแสดงของนักแสดงที่บันทึกไว้ดังกล่าว ทั้งสีหน้าท่าทางและการเคลื่อนไหว ทำให้ตัวละครมีความเป็นธรรมชาติเหมือนมีชีวิตจริง

ตัวอย่างหนังที่ใช้เทคนิคนี้เช่น กอลลัม ใน The Lord of the Rings ลิงยักษ์ใน King Kong เวอร์ชั่น 2005 ส่วนแอนิเมชั่นเรื่องแรกที่ใช้เทคนิคนี้ล้วนๆ คือ The Polar Express ของ โรเบิร์ต เซเมคคิส

หากจะระบุแนวหรือรูปแบบของ Renaissance คงได้คำตอบที่หลากหลาย อารมณ์ของหนังเป็นแนวลึกลับ-ระทึกขวัญที่สอดแทรกแอ๊คชั่นปนดราม่า เนื้อหาเป็นหนังวิทยาศาสตร์ผสมกับหนังสืบสวน ทั้งยังมีกลิ่นอายของฟิล์มนัวร์ ขณะเดียวกันก็เรียกได้ว่าเป็นแอนิเมชั่นไซเบอร์พังค์เพราะมีฉากหลังว่าด้วยชีวิตผู้คนในโลกอนาคตที่เทคโนโลยีเป็นใหญ่ เช่นที่เห็นในหนังอย่าง The Matrix(1999) หรือแอนิเมชั่นสัญชาติญี่ปุ่นเรื่อง Akira (1988) และ Ghost in the Shell(1995)

หนังเล่าถึงปารีส ปี 2054 เกิดคดีลักพาตัว อิโลน่า หญิงสาววัย 22 ปี นักวิจัยขององค์กรด้านสุขภาพที่ชื่อว่า อเวลอน ตำรวจมอบหมายให้ คาราส มือดีที่มีนิสัยมุทะลุทำคดีนี้โดยย้ำว่าต้องพาอิโลน่ากลับมาให้ได้

การสืบสวนนำพาคาราสไปพบกับบิสเลน พี่สาวที่ดูแลอิโลน่าตามลำพังตั้งแต่พ่อแม่เสียชีวิตในสงคราม ก่อนที่ทั้งสองจะถูกอเวลอนนำไปเลี้ยงดู ได้พบกับดอกเตอร์มุลเลอร์ หัวหน้าของอิโลน่าที่ดูเหมือนปิดบังอะไรบางอย่างเกี่ยวกับโครงการวิจัยล่าสุดของหญิงสาว

ยิ่งสืบสาวลึกลงไปความซับซ้อนของคดียิ่งเพิ่มมากขึ้น คนที่เกี่ยวข้องถูกจัดการไปทีละคน กระทั่งคาราสเชื่อว่าการหายตัวไปของหญิงสาวต้องเชื่อมโยงไปถึงอเวลอน...เป็นความเลวร้ายที่ถูกซุกไว้ใต้ฉากหน้าอันสวยงาม

จากพล็อตและการดำเนินเรื่องราวต้องถือว่าไม่มีอะไรน่าสนใจนัก บทถูกเขียนขึ้นโดยเดินตามหนังแนวนี้หลายต่อหลายเรื่องแล้วนำมาผสมรวมกัน ไม่ว่าจะเป็น Strange Days(1995) Blade Runner(1982) Minority Report (2002) และ Paycheck (2003) ซึ่งล้วนแต่เกี่ยวกับความไม่ชอบมาพากลขององค์กรยักษ์ในโลกอนาคต (3 เรื่องหลังดัดแปลงจากงานเขียนแนววิทยาศาสตร์ของ ฟิลิป เค.ดิค)

ขณะที่ตัวละครคาราสซึ่งมีปมฝังใจก็เป็นคาแร็กเตอร์มาตรฐานของพระเอกยุคใหม่ที่ต้องมีความขัดแย้งในตัวเอง ดังที่เห็นในหนังแอ๊คชั่นส่วนใหญ่ หรือถ้าเป็นหนังแนวไซเบอร์พังค์ก็เช่น I, Robot(2004) รวมไปถึง Blade Runner กับ Minority Report

สรุปคือเนื้อหาเรื่องราวของ Renaissance ไม่ใช่ประเด็นที่ต้องหยิบมาพูดถึง(แต่ไม่ได้หมายความว่าหนังไม่สนุก) แก่นสารว่าด้วยผลร้ายของการทำตัวเป็นพระเจ้าที่สามารถกำหนดความเป็นไปของชีวิตมนุษย์นั้นถูกกล่าวซ้ำบ่อยครั้งแล้วเช่นกัน หากบอกว่าเป็นจุดด้อยของหนังก็ได้ แม้จะพอเข้าใจว่าเนื้อหาดังกล่าวถูกสร้างขึ้นเพื่อจุดประสงค์ที่สำคัญกว่า นั่นคือนำมารองรับความคิดสร้างสรรค์อันทะเยอทะยานของผู้สร้างผ่านเทคนิควิธีการทั้งด้วยเทคโนโลยีของนักคอมพิวเตอร์กราฟิกและฝีไม้ลายมือของนักออกแบบ-นักวาดการ์ตูน แต่ถึงกระนั้น หากใส่ความแปลกใหม่ในเนื้อหาเรื่องราวลงไปมากกว่านี้ หนังก็จะน่าจะสมบูรณ์แบบยิ่งขึ้น

ในวิดีโอเบื้องหลัง ผู้สร้างบอกว่าได้รับอิทธิพลจากนิยายอาชญากรรมของ เจมส์ เอลล์รอย ซึ่งเหมาะกับการสร้างเป็นหนังฟิล์มนัวร์ อาทิ L.A. Confidential(1997) และ The Black Dahlia(2006) ขณะที่หนังหรือนิยายไซเบอร์พังค์ส่วนใหญ่มักจะทำเป็นแนวสืบสวนโดยสร้างบรรยากาศแบบนัวร์อยู่แล้ว ดังนั้น การใช้สีเพียงสีขาวและสีดำตัดกันอย่างรุนแรงตลอดทั้งเรื่อง นอกจากจะให้ภาพดูแปลกตาและงดงามแล้ว ยังสอดคล้องโดยตรงกับทิศทางความเป็นนัวร์ที่ผู้สร้างต้องการ

สภาพบรรยากาศของเมืองใหญ่ที่มีตึกสูงและสิ่งปลูกสร้างห้อมล้อม ตัวละครหญิงผู้ทะยานอยาก การจัดแสงแบบโลว์-คีย์เน้นความมืดมน เล่นกับการตัดกันของแสงเงา ท่ามกลางความผิดปกติบิดเบี้ยวที่ครอบคลุมอยู่ทุกขณะ เหล่านี้คือองค์ประกอบพื้นฐานของฟิล์มนัวร์ที่ Renaissance นำมาดัดแปลงด้วยวิธีการของแอนิเมชั่นอย่างได้ผล จนเรียกว่าเป็นหนัง “แอนิเมชั่น-นัวร์” ก็คงไม่ผิดนัก

หลายฉากหลายตอนทำได้อย่างน่าทึ่งด้วยความงดงามและเต็มไปด้วยรายละเอียด โดยเฉพาะภาพเพอร์สเปคถีฟกรุงปารีสในอนาคตที่ถูกลำดับจัดวางมานำเสนอเป็นองค์ประกอบสำคัญ สมแล้วที่หนังใช้เวลาถึง 6 ปี กว่าจะเสร็จสมบูรณ์

เสียดายที่ผู้เขียนดูหนังเรื่องนี้จากดีวีดี ถ้าได้ดูในโรงภาพยนตร์คงตื่นตาเต็มอารมณ์มากกว่านี้

Create Date : 06 พฤษภาคม 2550
Last Update : 6 พฤษภาคม 2550 18:20:39 น.		15 comments
Counter : 1375 Pageviews.
Share Tweet