ถึงจะล้ม
ถึงจะล้ม
ทุกสิ่งเกิดขึ้นแล้วย่อมเปลี่ยนแปลง
แผ่นดินเก่าแตกระแหงทุกแห่งหน
ยิ่งลึกล้ำลงไปใต้สายชล
ฤทธิ์ร้อนพ่นน้ำแห้งเหือดเดือดเป็นฟอง
เสทือนไปทั่วโลกวิโยคแสน
ทะเลคลั่งเหมือนแค้นสยดสยอง
ทำลายบ้านทลายเมืองเป็นก่ายกอง
ผู้คนตายน้ำตานองทั่วปฐพี
โลกเราเกิดมาแล้วนานหนักหนา
ความชราเข้าชำแรกแทรกทุกที่
เดี๋ยวพายุปั่นป่วนเป็นผงคลี
เดี๋ยวร้อนจี๋เกิดไฟป่าผล่าผลาญไม้
เดี๋ยวหนาวเหน็บหิมะตกอกจะแตก
เดี๋ยวฝนแปลกผิดเวลาน้ำป่าไหล
ท่วมธานีประชาชีก็วอดไป
อยู่ที่ไหนก็ต้องทนทุกข์ระทม
รักษาใจให้เข้มแข็งเอาแรงสู้
อย่าท้อแท้หดหู่แม้ขื่นขม
เกิดมาแล้วหนีไม่ได้ฝืนใจตรม
ถึงจะล้มก็ลุกใหม่ฝ่าไปเอย.
ถนนนักเขียน
จากคุณ : เจียวต้าย
เขียนเมื่อ : 11 เม.ย. 54 05:38:22
| Create Date : 11 เมษายน 2554 |
| Last Update : 11 เมษายน 2554 5:42:45 น. |
|
3 comments
|
| Counter : 467 Pageviews. |
 |
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 45 คน [
- - หวังคลาดแคล้ว..รวยลัดจัดฉากหนี
- - ไปดวงจันทร์.ดาวอังคาร.ดาวล้านปี
- - คิดบ้างซี่..ช่วยก่อกรรม.แล้วทำเมิน
- - ประชาชนล้นหลาม..ใครทำล่ะ ?
- - สถาวะเรือนกระจกก็หกเหิน
- - ฤดูกาล..ตาลาปัด..ทั้งขาดเกิน
- - ช่างอังเอิญ...ที่สุด..มนุษย์-นี่-แหละ-ทำ