|
|
จากคลังกระทู้เก่า
จากคลังกระทู้เก่า
เวรกรรมของแม่.........
พอถึงเดือนสิงหาคม ผมก็คิดถึงวันแม่
แต่ปีนี้คิดถึงเร็วไปหน่อย
มีแม่คนหนึ่งเสียชีวิตไปนานมากแล้ว
ก่อนตายเธอรำพันไว้ ดังนี้
พ่อจะเห็นมารดาสักครึ่งวัน
พ้นนั้นศูนย์เปล่าเป็นเถ้าถ่าน
จะได้แต่คิดถึงคะนึงนาน
กลับไปบ้านเถิดลูกอย่ารอเย็น
เมื่อเวลาเขาฆ่าแม่คอขาด
จะอนาถไม่น่าจะแลเห็น
เจ้าดูหน้าเสียแต่แม่ยังเป็น
นึกถึงจะได้เห็นหน้ามารดา ฯ
จากคุณ : เจียวต้าย - [ 3 ส.ค. 50 10:50:48 ]
ความคิดเห็นที่ 1
ถ้าท่านใดยังนึกไม่ออกว่า แม่คนนี้คือใคร
โปรดอ่านบทเต็ม ๆ ได้ครับ
วันนี้แม่จะลาพ่อพลายแล้ว
จะจำจากลูกแก้วไปศูนย์สิ้น
พอบ่ายก็จะตายลงถมดิน
ผินหน้ามาแม่จะขอชม
เกิดมาไม่เหมือนกับเขาอื่น
มิได้ชื่นเชยชิดสนิทสนม
แต่น้อยน้อยลอยลิ่วไปตามลม
ต้องตรอมตรมพรากแม่แต่เจ็ดปี
ให้แต่เฝ้าทุกข์ถึงคนึงหา
นึกว่าแม่จะไม่ได้เห็นผี
เจ้าก็ไม่ศูนย์หายวายชีวี
กลับมาได้เผาผีของมารดา
มิเสียแรงฟักฟูมอุ้มท้อง
ข้ามหนองแนวเขาลำเนาป่า
อยู่ในท้องก็เหมือนเพื่อนมารดา
ทนทุกข์เวทนาในป่าชัฏ
ผ่าแดดแผดฝนทนลำบาก
ปลิงทากร่านริ้นมันกินกัด
หนามไหน่ไขว่เกี่ยวเที่ยวเลี้ยวลัด
แม่คอยปัดระวังให้แต่ในครรภ์
พ่อพาขี่ม้าไม่ขับควบ
ขยับยวบกลัวเจ้าจะหวาดหวั่น
พอแดดเผาเข้าร่มพนาวัน
เห็นจะอ่อนผ่อนผันลงกินน้ำ
ค่อยกลืนแต่พอชื่นไม่กลืนหนัก
กลัวลูกจะสำลักทุกเช้าค่ำ
เมื่อเขาส่งลงมาต้องจองจำ
แสนระกำก็ระวังจะนั่งนอน
ด้วยเป็นห่วงบ่วงใยในลูกรัก
จะเดินหนักเกรงท้องขยักขย่อน
จะนั่งนักเจ้าจักอนาทร
ครั้นนอนนักกลัวจะเหนื่อยอนาถตัว
เจ้าคลอดรอดแล้วจึงคลายใจ
เฝ้าถนอมกล่อมไกว พ่อทูลหัว
เจ็ดปีแม่ประคองไม่หมองมัว
ชุนช้างชั่วลักลูกไปลับตา
เขาตีต่อยปล่อยหลงในดงชัฏ
กุศลซัดให้เจ้าคืนมาเห็นหน้า
พอเห็นแล้วก็ต้องพรากจากมารดา
แต่นั้นมาช้านานจึงพานพบ
กุศลหนหลังยังค้ำจุน
ให้ลูกแก้วมีบุญประจวบจบ
เที่ยวติดตามแม่พ่อพอพร้อมครบ
กลับต้องมาทำศพของมารดา
เหมือนอุตส่าห์ดั้นด้นพ้นป่าชัฏ
พอเห็นแสงจันทร์จำรัสพระเวหา
สำคัญคิดว่าจะสุขทุกเวลา
พอสายฟ้าฟาดล้มจมดินดาน
พ่อจะเห็นมารดาสักครึ่งวัน
พ้นนั้นศูนย์เปล่าเป็นเถ้าถ่าน
จะได้แต่คิดถึงคะนึงนาน
กลับไปบ้านเถิดลูกอย่ารอเย็น
เมื่อเวลาเขาฆ่าแม่คอขาด
จะอนาถไม่น่าจะแลเห็น
เจ้าดูหน้าเสียแต่แม่ยังเป็น
นึกถึงจะได้เห็นหน้ามารดา ฯ
จากคุณ : เจียวต้าย - [ 3 ส.ค. 50 10:55:54 ]
ความคิดเห็นที่ 2
ผู้ชายเป็นผู้ตัดสิน
และสั่งประหาร
มันชี้ให้เห็นว่า
ผู้ชายไม่ว่ากี่ยุคกี่สมัย
เขาก็ยังเห็นเพศแม่มีค่าเพียงคำว่าเมีย
ไม่เคยนึกถึงผู้หญิงในฐานะของแม่
และไม่เคยนึกถึงบุญคุณของแม่อย่างแท้จริง
หากผู้ชายจะนึกถึงพระคุณแม่
ไฉนเลย เขาจะไม่เห็นใจทุกคนที่เป็นแม่
วันแม่ปีนี้หนูกะจะเลิกพูดเรื่องสิทธิสตรี
แต่ปู่จุดไฟหนูอีกแล้ว แฮะๆๆๆ
จากคุณ : sugarhut - [ 3 ส.ค. 50 11:59:12 ]
ความคิดเห็นที่ 3
พูดเถอะลุ่ก พูดเถอะลุ่ก...........
จากคุณ : เจียวต้าย - [ 3 ส.ค. 50 12:32:07 ]
ความคิดเห็นที่ 4
..
.............แสนสงสารแม่
ชำเลืองแลดูหน้าน้ำตาไหล
แล้วกราบกรานมารดาด้วยอาลัย
ลูกเติบใหญ่คงจะมาหาแม่คุณ
แต่ครั้งนี้มีกรรมจะจำจาก
ต้องพลัดพรากแม่ไปเพราะไอ้ขุน
เที่ยวหาพ่อขอให้ปะเดชะบุญ
ไม่ลืมคุณมารดาจะมาเยือน
แม่รักลูกลูกก็รู้อยู่ว่ารัก
คนอื่นสักหมื่นแสนไม่แม้นเหมือน
จะกินนอนวอนว่าเมตตาเตือน
จะจากเรือนร้างแม่ไปแต่ตัว
...................
และอีกตอน
ลูกก็แลดูแม่แม่ดูลูก
ต่างพันผูกเพียงว่าเลือดตาไหล
สะอื้นร่ำอำลาด้วยอาลัย
แล้วแข็งใจจากนางตามทางมา
เหลียวหลังยังเห็นแม่แลเขม้น
แม่ก็เห็นลูกน้อยละห้อยหา
แต่เหลียวเหลียวเลี้ยวลับวับวิญญาณ์
โอ้เปล่าตาต่างสะอื้นยืนตะลึง
..........................
สองตอนนี้ผมประทับใจในความเป็นแม่ลูก
ขออนุญาตตัดมาเสริมเพียงบางส่วน
เพื่อมิให้กระทู้เสียอรรถรสเดิม ขอรับ
...............
whiterose
จากคุณ : วรุณนฤมล - [ 3 ส.ค. 50 14:37:34 ]
ความคิดเห็นที่ 5
แวะมาอ่านครับผม ^^
จากคุณ : silverqueen - [ 3 ส.ค. 50 15:34:59 ]
ความคิดเห็นที่ 6
ปู่ขา...อ่านกี่หนก็น้ำตาตกค่ะ...แงๆๆ..
จากคุณ : ดั่งก้อนกรวด - [ 3 ส.ค. 50 20:01:46 ]
ความคิดเห็นที่ 7
แวะมาอ่าน ซึ้งครับซึ้ง ผมชอบอีกกลอน....
ในเรื่องสังข์ทอง ตอนที่นางพันธุรัตน์(เขียนไงอ่ะคับ -*-)ขอให้บุตรชาย(บุญธรรม)กลับคืนมา เศร้ามากๆ ถึงไม่ใช่ลูกตัวเอง
จากคุณ : บุญเอิบ แข้วโนนเฉียว (ชนะสงคราม) - [ 3 ส.ค. 50 20:44:40 ]
ความคิดเห็นที่ 8
กรรมของคนเป็นแม่แน่แท้มั่น
อุ้มท้องนั้นทนลำบากตรากตรำฝืน
จะลุกนั่งจะเดินเหิรทนกล้ำกลืน
ข่มสะอื้นยามนิทราลำบากกาย
เดี๋ยวปวดหลังเดี๋ยวปวดขาพาทุกข์ยิ่ง
ตะคริววิ่งเกาะกินขาพาใจหาย
ชงแคลเซียมฝืนดื่มขื่นคอคาย
อดกลั้นไว้เสียดายเม็ดหลายตังค์
กว่าจะคลอดแม่เทียวหยอดน้ำข้าวต้ม
คราเป็นลมขมคอขย้อน.. - ยั้ง.!
จำต้องฝืนกลืนลงไปได้ประทัง
ด้วยเพียงหวังให้ให้เจ้านั้นได้อิ่มดี.!
*****************************
เคยเห็นเพื่อนคนนึงแพ้ท้องขนาดหนัก
ทานอะไรก็ไม่ค่อยได่ พะอืดพะออมตลอด
เห็นแล้วน่าสงสาร ต้องมาหยอดน้ำข้าวต้มกินจริง ๆค่ะ
ดูๆไปแล้วทรมาน..
จากคุณ : ณ กมล - [ 4 ส.ค. 50 01:20:17 ]
ความคิดเห็นที่ 9
คุณวรุณคัดมาได้ตรงครับ เป็นชีวิตตอนเด็กของพระไวยฯ
ที่ต้องพลัดพรากจากแม่
ขอบคุณ คุณซิลเวอร์ควีน
ผมเป็นคนคัดมาเอง แต่กลับมาอ่านทีไร น้ำตาจะไหลครับ
คุณดั่งก้อนกรวด ตรงนี้ครับ
..................
พ่อจะเห็นมารดาสักครึ่งวัน
พ้นนั้นศูนย์เปล่าเป็นเถ้าถ่าน
จะได้แต่คิดถึงคะนึงนาน
กลับไปบ้านเถิดลูกอย่ารอเย็น
.......................
คุณชนะสงคราม ช่วยคัดมาให้ผมอ่านบ้างซีครับ
แม่ท้องแรกมักจะแพ้มากครับ คุณ ณกมล
คุณกระท่อมน้ำตาล ยังไม่พูดหรือครับ.
จากคุณ : เจียวต้าย - [ 4 ส.ค. 50 08:23:59 ]
ความคิดเห็นที่ 10
สีน้ำน้อยกำลังจัดขบวนทัพใหม่ค่ะ
สงสัยว่าบางทีความเป็นตัวของตัวเอง
และการแสดงความเห็นผ่านตัวอักษรมันทำให้เข้าใจผิด
ก็เลยขอพักยกเอาไปเป็นเขียนบทความดีกว่าค่ะ
แฮะๆๆๆๆๆๆ ถ้าจัดขบวนทัพเสร็จจะมาใหม่นะค่ะ
จากคุณ : sugarhut - [ 4 ส.ค. 50 13:13:13 ]
ความคิดเห็นที่ 11
เรียน ท่านสหาย
กระผม ขออนุญาต
เล่าความทรงจำ
ดังนี้ ขอรับ
เมื่อยามหิว ใครเล่า หาข้าวป้อน
เมื่อยามอ้อน ใครเล่า เฝ้าปลอบขวัญ
เมื่อยามหลับ ใครขับ กล่อมทุกวัน
เมื่อยามล้ม ใครถลัน เข้าประคอง
เมื่อยามสุข ใครสุข กับลูกเล่า
เมื่อยามเศร้า ใครเศร้า เฝ้าหม่นหมอง
เมื่อมีภัย ลูกได้ใคร ช่วยคุ้มครอง
คอยปกป้อง ด้วยรักแท้. . . แม่. . . เจ้าเอย.
กลอนบทนี้
กระผม มิได้เขียนเอง
แต่ บิดา ของกระผม
เปนผู้เล่าให้กระผมฟัง
ผ่านบทกวี
ว่า
แม่ของกระผม
รัก กระผม มากขนาดไหน
ดังนี้ ขอรับ.
จากคุณ : พจนารถ๓๒๒ - [ 4 ส.ค. 50 23:12:30 ]
ความคิดเห็นที่ 12
ไพเราะที่บทสุดท้ายนี่มากค่ะ
จากคุณ : tiki_ทิกิ - [ 7 ส.ค. 50 01:22:07 ]
| Create Date : 02 มิถุนายน 2559 |
| Last Update : 2 มิถุนายน 2559 16:30:43 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1482 Pageviews. |
 |
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 45 คน [