ความศรัทธาเลื่อมใสในพระศาสดา เป็นสิ่งที่ชาวพุทธทุกท่านควรจะมีเป็นอย่างยิ่ง และเมื่อมีความศรัทธาแล้ว

ในองค์พระศาสดาก็ควรจะต้อง ปฏิบัติตามคำสอนของพระศาสดา...

และความศรัทธาเลื่อมใสนั้น พระศาสดาได้แบ่งเป็นสองประเภทคือ

พุทฺเธ อเวจฺจปฺปสาเทน (ความเลื่อมใสอันไม่หวั่นไหวในพระพุทธเจ้า)

ตถาคเต  เอกนฺตคโต อภิปฺปสนฺโน (ศรัทธามั่น เลื่อมใสยิ่ง ในพระตถาคต )

2 ความเลื่อมใสและศรัทธานี้ มีความแตกต่างกันอย่างไร...

 ดูสองพระสูตรนี้ครับ

 [๑๐๑๗]  สาธุ  สาธุ  สารีปุตฺต  โย  โส  สารีปุตฺต  อริยสาวโก
ตถาคเต  เอกนฺตคโต  อภิปฺปสนฺโน  น  โส  ตถาคเต วา ตถาคตสาสเน
วา   กงฺเขยฺย   วา   วิจิกิจฺเฉยฺย   วา   ฯ   สทฺธสฺส  หิ  สารีปุตฺต
อริยสาวกสฺส   เอตํ   ปาฏิกงฺขํ   ยํ  อารทฺธวิริโย  วิหริสฺสติ  อกุสลานํ
ธมฺมานํ  ปหานาย  กุสลานํ  ธมฺมานํ อุปสมฺปทาย  ถามวา  ทฬฺหปรกฺกโม
อนิกฺขิตฺตธุโร กุสเลสุ ธมฺเมสุ ฯ
[๑๐๑๗] พ. ดีละๆ สารีบุตร อริยสาวกใดมีศรัทธามั่น เลื่อมใสในตถาคต
อริยสาวกนั้นไม่พึงเคลือบแคลงหรือสงสัย ในพระตถาคต หรือในศาสนาของพระตถาคต ด้วยว่า
อริยสาวกผู้มีศรัทธา พึงหวังข้อนี้ได้ว่า จักเป็นผู้ปรารภความเพียร เพื่อละอกุศลธรรม เพื่อยัง
กุศลธรรมให้ถึงพร้อม มีกำลัง มีความบากบั่น มั่นคง ไม่ทอดธุระในกุศลธรรมทั้งหลาย.

     [๕๒๗]   อถ   โข   สกฺโก  เทวานมินฺโท  ปญฺจหิ  เทวตาสเตหิ
สทฺธึ    เยนายสฺมา    มหาโมคฺคลฺลาโน    เตนุปสงฺกมิ   อุปสงฺกมิตฺวา
อายสฺมนฺตํ    มหาโมคฺคลฺลานํ   อภิวาเทตฺวา   เอกมนฺตํ   อฏฺฐาสิ   ฯ
เอกมนฺตํ   ฐิตํ   โข   สกฺกํ   เทวานมินฺทํ  อายสฺมา  มหาโมคฺคลฺลาโน
เอตทโวจ  สาธุ  โข  เทวานมินฺท  พุทฺเธ  อเวจฺจปฺปสาเทน สมนฺนาคมนํ
โหติ   อิติปิ   โส   ภควา   อรหํ   สมฺมาสมฺพุทฺโธ  วิชฺชาจรณสมฺปนฺโน
สุคโต    โลกวิทู    อนุตฺตโร   ปุริสทมฺมสารถิ   สตฺถา   เทวมนุสฺสานํ
พุทฺโธ    ภควาติ    ฯ    พุทฺเธ   อเวจฺจปฺปสาเทน   สมนฺนาคมนเหตุ
โข     เทวานมินฺท     เอวมิเธกจฺเจ    สตฺตา    กายสฺส    เภทา
ปรํ   มรณา  สุคตึ  สคฺคํ  โลกํ  อุปปชฺชนฺติ  ฯ

[๕๒๗] ครั้งนั้นแล ท้าวสักกะจอมเทพกับเทวดา ๕๐๐ องค์ เข้าไปหาท่านพระมหา
โมคคัลลานะถึงที่อยู่ ไหว้ท่านพระมหาโมคคัลลานะแล้ว ได้ประทับยืนอยู่ ณ ที่ควรส่วนข้างหนึ่ง

ครั้นแล้ว ท่านพระมหาโมคคัลลานะได้พูดกะท้าวสักกะจอมเทพว่า ดูกรจอมเทพ การประกอบ
ด้วยความเลื่อมใสอันไม่หวั่นไหวในพระพุทธเจ้าว่า แม้เพราะเหตุนี้ๆ พระผู้มีพระภาคพระองค์นั้น
เป็นพระอรหันต์ตรัสรู้เองโดยชอบ ถึงพร้อมด้วยวิชชาและจรณะ เสด็จไปดีแล้ว ทรงรู้แจ้งโลก
เป็นสารถีฝึกบุรุษที่ควรฝึก ไม่มีผู้อื่นยิ่งกว่า เป็นศาสดาของเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย เป็นผู้
เบิกบานแล้ว เป็นผู้จำแนกธรรม ดังนี้ ดีนัก เพราะเหตุแห่งการประกอบด้วยความเลื่อมใส
อันไม่หวั่นไหวในพระพุทธเจ้า สัตว์บางพวกในโลกนี้ เมื่อแตกกายตายไป ย่อมเข้าถึงสุคติ
โลกสวรรค์

ตถาคเต  เอกนฺตคโต อภิปฺปสนฺโน (ศรัทธามั่น เลื่อมใสยิ่ง ในพระตถาคต )

  ความศรัทธาเลื่อมใสชนิดนี้เป็นการศรัทธาเบื้องต้น เพื่อน้อมไปเพื่อการปฏิบัติในธรรมะอันยอดเยี่ยม ของ

พุทธบริษัททั้งหลาย

พุทฺเธ อเวจฺจปฺปสาเทน (ความเลื่อมใสอันไม่หวั่นไหวในพระพุทธเจ้า)

  ส่วนชนิดนี้เป็นศรัทธา เลื่อมใสโดยไม่หวั่นไหว เป็นคุณสมบัติของอริยบุคคล ที่ปฏิบัติดีแล้ว