[๓๑๘]  ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้
    สมัยหนึ่ง  พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ที่พระวิหารเชตวัน  อารามของอนาถบิณฑิกเศรษฐี
เขตพระนครสาวัตถี  สมัยนั้นแล  พระผู้มีพระภาคตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายว่า  ดูกรภิกษุทั้งหลาย
 ภิกษุเหล่านั้นทูลรับพระดำรัสแล้ว  ฯ
 พระผู้มีพระภาคได้ตรัสดังนี้ว่า  ดูกรภิกษุทั้งหลาย  เราจักแสดงเหตุสำเร็จความปรารถนา
แก่เธอทั้งหลาย  พวกเธอจงฟังเหตุสำเร็จความปรารถนานั้น  จง  ใส่ใจให้ดี  เราจักกล่าวต่อไป
ภิกษุเหล่านั้นทูลรับพระผู้มีพระภาคว่า  ชอบแล้วพระพุทธเจ้าข้า  ฯ
    [๓๑๙]  พระผู้มีพระภาคจึงได้ตรัสดังนี้ว่า  ดูกรภิกษุทั้งหลาย  ภิกษุใน ธรรมวินัยนี้  เป็นผู้
ประกอบด้วยศรัทธา  ศีล  สุตะ  จาคะ  ปัญญา  เธอมีความปรารถนาอย่างนี้ว่า  โอหนอ  เราเมื่อ
ตายไปแล้ว  พึงเข้าถึงความเป็นสหายแห่ง  กษัตริย์มหาศาลเถิด  ดังนี้ก็มี  เธอจึงตั้งจิตนั้น
อธิษฐานจิตนั้น  เจริญจิตนั้นความปรารถนาและวิหารธรรมเหล่านั้น  อันเธอเจริญแล้วอย่างนี้
ทำให้มากแล้ว  อย่างนี้  ย่อมเป็นไปเพื่อความสำเร็จในภาวะนั้น  ดูกรภิกษุทั้งหลาย  นี้มรรค  นี้
ปฏิปทา  เป็นไปเพื่อความสำเร็จในความเป็นสหายแห่งกษัตริย์มหาศาล  ฯ
    [๓๒๐]  ดูกรภิกษุทั้งหลาย  ประการอื่นยังมีอีก  ภิกษุเป็นผู้ประกอบด้วย  ศรัทธา  ศีล
สุตะ  จาคะ  ปัญญา  เธอมีความปรารถนาอย่างนี้ว่า  โอหนอ  เราเมื่อตายไปแล้ว  พึงเข้าถึง
ความเป็นสหายแห่งพราหมณ์มหาศาลเถิด  ดังนี้ก็มี...ว่า  โอหนอ  เราเมื่อตายไปแล้ว  พึงเข้าถึง
ความเป็นสหายแห่งคฤหบดีมหาศาลเถิด  ดังนี้ก็มี  เธอจึงตั้งจิตนั้น  อธิษฐานจิตนั้น  เจริญจิต
นั้น  ความปรารถนาและวิหารธรรมเหล่านั้น  อันเธอเจริญแล้วอย่างนี้  ทำให้มากแล้วอย่างนี้  ย่อม
เป็นไปเพื่อความสำเร็จในภาวะนั้นๆ  ดูกรภิกษุทั้งหลาย  นี้มรรค  นี้ปฏิปทา  เป็นไป  เพื่อความ
สำเร็จในความเป็นสหายแห่งคฤหบดีมหาศาล  ฯ

พระไตรปิฎก ฉบับบาลีสยามรัฐ (ภาษาไทย) เล่มที่ ๑๔

พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๖ มัชฌิมนิกาย อุปริปัณณาสก์

ข้อที่ ๓๑๘ - ๓๒๐ หน้าที่ ๑๗๒