ชื่อละคร : Dear Father, Haikei, Chichiue-sama
กำกับโดย : Miyamoto Rieko, Nishiura Masaki
จำนวนตอน : 11 ประเภท : Human Drama
ผลิตโดย : Wakamatsu Jisashiki,
Written By : Kuramoto Sou
ออกอากาศ : Fuji TV 11 ม.ค. 2007 - 22 มี.ค. 2007

ใครบอกกันนะ ว่าดูซีรีย์เรื่องนี้แล้วรู้สึกอบอุ่น อุ่นตรงไหนกัน ดูแล้วรู้สึกเหงาเศร้าต่างหาก

เป็นความเศร้าเล็กๆ จากเรื่องที่ไม่เล็กของตัวละครแต่ละคน

เมื่อยุคสมัยเปลี่ยนไป เมื่อความเจริญย่างกรายมาถึง แม้สิ่งเก่าๆ จะถูกรักษาไว้ด้วยความเพียรพยายามสักเท่าไร เมื่อถึงที่สุดแล้วความรุดหน้าของสังคมที่แปรเปลี่ยน ทำให้สิ่งต่างๆ ล้วนต้องถูกพัฒนา ก้าวหน้า และ "เปลี่ยนแปลง" ไปอย่างไม่หยุดยั้ง และยากที่ใครจะทัดทานได้

ย่านคางุระซากะของโตเกียว เป็นหนึ่งใน "สิ่งเก่าๆ" ที่กำลังเปลี่ยนไป แต่ร้านอาหารเก่าแก่ในย่านที่ชื่อ "ซาคาชิตะ" ก็พยายามหยัดยืนและฝืนความเปลี่ยนแปลงที่ครอบคลุมมาถึง เพราะรอบๆ พื้นที่เขตนี้ล้วนถูกพัฒนาไปตามยุคสมัยกันหมดแล้ว

ดำเนินเรื่องราวด้วยการบอกเล่าความรู้สึกนึกคิดของตัวเองและความเป็นไปของผู้คนรอบข้างผ่าน
ตัวละคร "ทาวาระ อิปเป" (นำแสดงโดยนิโนะมิยะ คาซุนาริ) ที่ทำงานเป็นผู้ช่วยเชฟอยู่ที่ร้านซาคาชิตะ อิปเปเป็นลูกของ "ยูคิโนะ" (แสดงโดย ทาคาชิมะ เรย์โกะ) อดีตเคยเป็นเกอิชาเลื่องชื่อของร้านซาคาชิตะ และตั้งท้องอิปเปเมื่อตอนอายุ 19 ซึ่งไม่มีใครสักคนรู้ว่าพ่อของอิปเปคือใคร



บางที ซาคาชิตะ ยูเมโกะ (แสดงโดย ยูชิกูสะ คาโอรุ) นายหญิงเจ้าของร้านซาคาชิตะ อาจจะรู้ เพราะเธอเป็นผู้เจือจุนคอยช่วยเหลือดูแลยูคิโนะมาตั้งแต่เมื่อครั้งยังเป็นเด็กสาว และคำ "คุณแม่" ที่ยูคิโนะเรียกขานยูเมโกะคือการส่งผ่านความเคารพนับถือในหัวใจอย่างเต็มเปี่ยม

แต่เมื่อยูคิโนะไม่เคยปริปากพูด ใครเล่าจะกล้าลบหลู่ต่อความตั้งใจนั้นของเธอ หรือบางทีอาจไม่เคยมีใครรู้จริงๆ ว่าพ่อของอิปเปคือใคร แม้ตัวอิปเปเองจะมีหลายคนติดอยู่ในใจในฐานะผู้ต้องสงสัย ทั้งคนที่หวั่นเกรงไม่อยากให้เขาคนนั้นเป็นพ่อ และคนที่คาดหวัง หวังจริงๆ อยากให้เขาเป็น แต่ใครล่ะจะยืนยันข้อสงสัยนั้นได้ หากไม่ใช่ตัวของยูคิโนะเอง

อิปเปไม่ได้เรียกยูคิโนะว่าแม่ แต่เรียก "ยูคิโนะจัง" มาตั้งแต่เด็ก แม้เรื่องของพ่อจะเป็นม่านบางๆ ที่ปิดกั้นความรู้สึกในส่วนนั้นของกันและกันไว้ แต่ความสัมพันธ์ของแม่ลูกก็เป็นไปอย่างใกล้ชิดสนิทสนม ยูคิโนะเปิดบาร์เล็กๆ ในย่านคางุระซากะ และยังไปมาหาสู่คุณแม่ยูเมโกะที่ร้านซาคาชิตะอยู่เสมอ

ยูเมโกะ นายหญิงของร้านซาคาชิตะ เป็นภรรยาลับของอดีตนักการเมืองที่มีอิทธิพลและมีลูกสาวด้วยกันหนึ่งคน คือ ซาคาชิตะ ริตสึโกะ หรือ "นายหญิงรอง" ผู้รับช่วงต่อบริหารจัดการร้านซาคาชิตะเมื่อนายหญิงยูเมโกะล่วงเข้าสู่วัยชรา

ริตสึโกะ แต่งงานกับ ทาโมตสึ ผู้ช่วยเชฟที่ร้าน และมีลูกสาววัย 16 ด้วยกันหนึ่งคน คือ
ซาคาชิตะ เอริ หรือที่ใครๆ เรียกเธอว่า "นายหญิงน้อย"

ที่ร้านซาคาชิตะมีเชฟ หรือ หัวหน้าพ่อครัว คือ โคมิยะ ริวจิ หรือ "ริวซัง" (แสดงโดย อุเมมิยะ ทัตสึโอะ) ความสัมพันธ์ของพ่อครัวเก่าแก่ ริวซังและนายหญิงยูเมโกะของร้านซาคาชิตะนั้นแน่นแฟ้น อาจไม่ใช่เพื่อนคู่ชีวิต แต่เป็นเพื่อนคู่คิดและมิตรแท้ตลอดช่วงเวลาของชีวิตอันยาวนาน ริวซังเป็นเชฟ และเป็นหัวหน้าพ่อครัวที่ฝีมือเก่งกาจ และเพราะมีริวซัง ทาโมตสึ ที่แม้จะเป็นสามีของนายหญิงรอง แต่ก็ยังเป็นได้แค่เพียงผู้ช่วยฯ เพราะฝีมือนั้น ไม่มีใครจะมาเทียบกับริวซังได้





ร้านอาหารเก่าแก่ ที่ดำเนินกิจการมาด้วยขนบธรรมเนียมเก่าๆ โดยคนแก่ๆอย่างยูเมโกะซึ่งยังสวมชุดยูกาตะในชีวิตประจำวัน ชุดทำงานของพนักงานเสิร์ฟอาหารก็เป็นชุดยูกาตะ (เรียกชุดยูกาตะน่าจะถูกต้องแล้วนะ) ห้องอาหารปูเสื่อกับโต๊ะนั่งพื้นบรรยากาศแบบดั้งเดิม เสียงกลองที่เป็นวัฒนธรรมสืบทอดกันมา ตลอดไปจนถึงถ้วยโถโอชาม ทุกสิ่งล้วนเปี่ยมไปด้วยคุณค่าทางจิตใจ

"ความเปลี่ยนแปลง" นำมาซึ่งผลกระทบของต่อจิตใจของทุกๆ คน เมื่อสามีของยูเมโกะเสียชีวิตลง ที่กลุ่มผู้ต่อต้านการก่อสร้างอาคารตึกสูงแบบสมัยใหม่หวังพึ่งพาอิทธิพลทางการเมืองของสามียูมิโกะมาช่วยค้ำจุนรักษาความดั้งเดิมของย่านคางุระซากะเอาไว้ก็มีอันหมดไปด้วย และเมื่อร้านของยูเมโกะเองยังไม่อาจทัดทานความเปลี่ยนแปลงได้ แล้วร้านรวงแห่งอื่นๆ จะยังฝืนต่อไปได้หรือ



ยูเมโกะ ต้องการรักษาร้านซาคาชิตะไว้ แต่เมื่อร้านขึ้นอยู่กับการบริหารของผู้รับช่วงอย่างริตสึโกะไปแล้ว เธอจึงไม่มีอำนาจจะทำการสิ่งใดเกี่ยวกับร้านได้อีกต่อไป การจะสูญเสียร้านอาหารและบ้านที่อยู่อาศัยนี้ไป เป็นเรื่องที่เจ็บปวด แต่สิ่งที่ทุกคนเห็นในตัวของยูเมโกะอยู่เสมอคือ ความน่ารัก ใจดี มีเมตตาและรอยยิ้มอบอุ่นละไมที่เคยปรากฏอย่างไรบนใบหน้าก็ยังคงอยู่อย่างนั้นไม่เคยเปลี่ยนแปลง เธอเป็นภรรยาลับของนักการเมือง แต่กลับได้รับการเคารพนับถือจากผู้คน สมกับที่สามีเอ่ยปากยกย่องว่าเธอเป็นผู้หญิงที่ยอดเยี่ยมที่สุด


ริตสึโกะ ไม่ใช่ไม่เห็นความสำคัญหรือคุณค่าของร้านซาคาชิตะ เพราะเธอก็เกิดและเติบโตในที่แห่งนี้มาครึ่งค่อนชีวิต แต่เธอต้องเผชิญหน้ากับความเป็นจริง ต้องคำนึงถึงภาระที่ต้องแบกไว้ การเปลี่ยนแปลงจะนำมาซึ่ง "ความอยู่รอด" หนี้สินที่ต้องจัดการ ปากท้องของครอบครัวและชีวิตของพนักงานในร้านที่อยู่ร่วมกันมา ผู้หญิงที่ภายนอกแสนจะเย็นชา ปากร้าย ดื้อดึงและหยิ่งในศักดิ์ศรีแบบริตสึโกะ ใครจะเห็นเนื้อแท้ข้างในจิตใจ



ยูคิโนะ มีรอยยิ้มร่าเริงและอยู่ในอารมณ์สนุกสนานเสมอ แต่กับความลับที่ปกปิดไว้ โลกนี้จะไม่มีใครได้ล่วงรู้ ไม่มีใครจะบอกได้ภายใต้ใบหน้าเคลือบรอยยิ้ม ความลับที่ยูคิโนะปิดตายไว้ จริงๆ แล้วมันเป็นความสุขหรือความทุกข์ เป็นความทรงจำแสนสุขหรือแสนเศร้าที่เธอไม่ต้องการจะแบ่งปันร่วมกันใคร ไม่ว่าจะความมึนเมาในฤทธิ์เหล้า หรือรอยน้ำตาของอิปเปผู้เป็นลูกชาย ไม่มีอะไรจะมาง้างปากของยูคิโนะให้เอ่ยชื่อพ่อของอิปเปออกมาได้ ไม่มีวัน


ริวซัง ผู้เงียบขรึม ชายแก่ผู้นี้ไม่เคยมีรอยยิ้ม ไม่ใช่แค่พ่อครัวที่เจ๋งที่สุด แต่เป็นเหมือนเสาหลักสำคัญของร้านซาคาชิตะ เพราะริวซังเป็นทั้งที่ยึดมั่น เป็นที่พึ่งพิงและเป็นความอุ่นใจของใครๆ แต่เพราะเหตุผลที่จำเป็น และคำขอร้องที่สมควร ก็ถึงเวลาที่ริวซังต้องคิดแยกทางจากร้านซาคาชิตะ

นายหญิงน้อย เอริจัง (แสดงโดย ฟูคูดะ ซากิ) เด็กสาววัย 16 ปี กับความซื่อตรงของวัยเยาว์ที่พยายามเรียนรู้และทำความเข้าใจกับปัญหาของผู้ใหญ่ และความรักบริสุทธิ์ที่มอบให้กับอิปเป หรือที่เธอเรียกว่า "โอนี่จัง" นั่นเอง

นาคากาวะ โทคิโอะ (แสดงโดย โยโกยามะ ยู) เด็กหนุ่มบ้านนอกที่เพิ่งออกมาจากสถานบำบัด เขาเป็นหนุ่มมุทะลุ และดูเหมือนไม่ได้เรื่องได้ราวก็จริง แต่โทคิโอะนั้นแสนจะเป็นคนซื่อตรง เปิดเผย และจริงใจ เขาเป็นเด็กฝึกงานคนใหม่ที่หลงมาอยู่ท่ามกลางความสัมพันธ์ของผู้คนในร้านซาคาชิตะ และเข้าไปอาศัยอยู่ในห้องเช่าเดียวกันกับอิปเป

โทคิโอะเป็นตัวละครที่น่ารักที่สุดในเรื่อง เพราะความซื่อของเขามันตลก เป็นคนรื่นเริงอยู่ตลอด เนื่องจากเป็นเด็กใหม่ที่ไม่ได้ผูกพันกับร้านซาคาชิตะมาเนิ่นนานเหมือนคนอื่นๆ จึงไม่ค่อยรู้ปัญหาอะไร "ลึกๆ" ของใคร แค่ตกอยู่ท่ามกลางกระแสของการเปลี่ยนแปลง

ทุกเสียงคำขานรับ "โอส!" ของโทคิโอะในเรื่องนี้ สร้างรอยยิ้มได้
เพราะมันเป็น "โอส!" ที่น่ารัก

เหล่านี้คือตัวละครที่ "อิปเป" ผู้เป็นศูนย์กลางดำเนินเรื่อง จะบอกเล่าเรื่องราวของพวกเขา อารมณ์และความรู้สึกที่เกี่ยวข้องกับความเป็นไปของร้านซาคาชิตะให้ผู้ชมได้รับรู้และสัมผัสอย่างละเมียดละไม ไม่มีอะไรให้ตื่นเต้นเร้าใจ แต่ทุกอย่างดำเนินไปอย่างเรียบเรื่อย






สำหรับนางเอก "คาราซาวะ นาโอมิ" (แสดงโดย คุโรกิ เมอิสะ Kuroki Meisa ) ไม่มีอะไรให้อยากพูดถึงเธอนัก เพราะเธออยู่นอกวงการของผู้กำลังจะสูญเสียร้านซาคาชิตะไป เธอเป็นความรักที่ผ่านเข้ามาในชีวิตของอิปเปและอาจจะผ่านไปในไม่ช้า



ซีรีย์เรื่องนี้ถ่ายทอดอารมณ์ได้นุ่มนวลทั้งจากอารมณ์ความรู้สึกของตัวละคร ฉากสถานที่ที่ดูสงบ และวิถีดั้งเดิมที่ตัวละครประพฤติปฏิบัติ ไม่เศร้าร้าย ไม่ฮาโฮก แต่ไม่ใช่ว่าไม่มีอะไรตลกและไม่มีอะไรเศร้า นายหญิงของร้านซาคาชิตะเป็นตัวแทนของทั้งความอ่อนโยนและเข้มแข็ง มารยาทความประพฤติที่ผู้น้อยแสดงความเคารพยกย่องต่อนายหญิง เด็กแสดงต่อ ผู้ใหญ่ และที่ร้านซาคาชิตะแสดงต่อลูกค้า ตลอดจนความสัมพันธ์ของผู้คนในย่านถิ่นอาศัยเดียวกัน ประกอบกับท่วงทำนองเสียงเพลงและดนตรีประกอบล้วนเอื้อให้เกิดความรู้สึกที่อธิบายได้ไม่มากนัก บอกได้แค่ว่ามันเป็นซีรีย์ดีๆ ที่นำเสนออย่างนุ่มนวล

ชอบบทของ "ริวซัง" ที่สุขุม รอบคอบ และยังแสดงถึงการเป็นผู้ใหญ่ใน "แบบอย่างที่ดี" ที่เด็กๆ จะเห็นเป็นความอุ่นใจ เป็นบุคคลที่มอบความนับถือให้ในฐานะคนจริง "ลูกผู้ชาย" ที่อยากเอาเป็นเยี่ยงอย่าง



จากปลายปากกาของผู้เขียนบท Kuramoto Sou ซึ่งหากให้จำชื่อคงจะจำกันได้ยาก แต่ถ้าบอกว่าเป็นคนเดียวกันกับคนเขียนบทเรื่อง Yasashii Jikan ซีรีย์ในบรรยากาศหนาวเหน็บที่เจ็บหัวใจแต่อบอุ่นประทับใจจนลืมไม่ลง คงต้องถือว่า สำหรับตัวเองแล้ว จุดขายนี้เป็นจุดขายที่ดึงดูด

ผู้เขียนบทคนเดียวกันและยังนักแสดงคนเดียวกัน แม้ Dear Father ว่าการตามจริงแล้วความประทับใจสู้ Yasashii Jikan ไม่ได้หรอกค่ะ แต่ฝีมือของนิโนะในเรื่องนี้ก็ไม่น้อยหน้าและเป็นที่ยอมรับจนได้รับรางวัล "Best Actor จาก 10th Nikkan Sports Drama Grand Prix (Jun-Mar07)" ให้ปลื้มเปรมกันไป จากสามเรื่องที่เคยดูผลงานของนิโนะ เขาได้รับรางวัล Best Actor จากทั้งสามเรื่อง

ถึงไม่ใช่หน้าตา "แนวหล่อ" แต่ใน Ryosei No Kizuna นิโนะดูดีกว่านี้มาก และต้องยอมรับว่า แม้ในเรื่องนี้จะตัวผอมๆ ดำๆ ตัดผมสั้นดูเป็นเด็กหน้าแหลมๆ ก็ยังดูดีกว่าเรื่อง Yasashii Jikan เยอะเลยล่ะ

เรื่องนี้ นิโนะ เป็นผู้ช่วยเชฟที่อาศัยอยู่ในห้องเช่าเก่าๆ แคบๆ โทรมๆ ดูเป็นคนธรรมดาเดินดินจ่ายตลาด (ชอบฉากนิโนะไปซื้อของ เลือกผัก เลือกปลาในตลาดสดตอนเช้ามืดมากเลยล่ะ) และบทบาท "อิปเป" ที่ได้รับก็แสดงได้ดีสมคุณค่ารางวัล สมกับที่ตัวผู้เขียนบทเองก็ต้องการนิโนะในบทนี้ หลังจากที่ติดใจฝีมือกันมาก่อนแล้วใน Yasashii Jikan



ทำไมต้อง Dear Father ? (Haike ChiChiue-Sama)

"พ่อผมบอกเอาไว้ ว่าให้ผมเขียนจดหมายถึงพ่อทุกวัน
ไม่ต้องส่งถึงพ่อก็ได้ แต่ขอให้เขียนทุกวัน และผมสัญญากับพ่อเอาไว้"

การมาของเด็กหนุ่มโทคิโอะ ที่เคยสร้างแต่ปัญหาให้พ่อต้องเสียใจ และต่อไปนี้เขาจะกลับตัวใหม่ สิ่งหนึ่งที่จะทำได้คือรักษาสัญญานั้น

อิปเปจึงครุ่นคิด .....

ไม่ต้องส่งก็ได้ แต่ให้เขียนทุกวันงั้นหรือ พ่อของโทคิโอะเป็นพ่อแบบไหนกันนะ เขาต้องเป็นพ่อที่เยี่ยมแน่ๆ เลย ว่ามั้ย

อิปเปจึงเริ่มถ่ายทอดเรื่องราวของเขาบ้าง เรื่องราวที่อยากให้ใครสักคนได้รับฟังและเข้าใจความรู้สึก ใครสักคนที่เขาไม่เคยมี และอยากจะมี หรืออย่างน้อยก็แค่อยากจะรู้ กับคำถามที่เขาควรมีสิทธิรับรู้
แต่ไม่เคยได้รับคำตอบ "แม่ครับ พ่อของผมคือใคร"

และนั่นเป็นจุดเริ่มต้น ที่อิปเปส่งเสียงในหัวใจบอกเล่าไปถึงใครคนหนึ่งที่ไร้ตัวตน

ด้วยการเริ่มต้นประโยคที่ว่า "พ่อครับ ......................................"