เข้าตำรา You don't know what you've got, until it's gone!!

  

เวลาเรารู้ว่าใครรักเรา เรามักจะแสดงอิทธิฤทธิ์ ดีดดิ้นได้ทุกอย่าง

เพราะมั่นใจ ว่ายังไงเค้าก็ไม่โกรธเราไง


จะรู้สึกตัวอีกที ก็ตอนที่ความอดทนเค้าหมด แล้วหนีจากเราไปแล้ว

  

ผมว่าสุดท้ายแล้วตัวตนที่แท้จริงของแต่ละฝ่ายคืออย่างไร สิ่งนี้สำคัญที่สุด

เพราะหากอยู่กันด้วยความ fake สักวันหนึ่งสิ่งนั้นก็ต้องเปลี่ยนแปลงเปลี่ยนผัน สิ่งใดที่เคยรักก็บิดกลับเป็นเกลียดชัง

ผมว่าเริ่มแรกและสุดท้ายเราต้องรักในสิ่งที่เราต่างเป็น ไม่ใช่สิ่งที่เราพยายามเป็น

ยากครับ ยากมาก

แต่อย่างไรก็ดีกว่าสุขตอนแรกทุกข์ใจตอนหลังใช่ไหมละครับ

ป.ล. วันนี้พิมพ์ง่ายสบายตาแล้วละครับ หลังจากเปลี่ยนรูป

  

ยังไม่ค่อยมีปัญหากับใครเท่าไหร่ ยกเว้นเรื่องงานนี่แหล่ะค่ะ กับเพื่อนก็ไม่ค่อยมีปัญหาเท่าไหร่ สบายๆค่ะ อาจมีงอนนิดหน่อย

  

มาตอบจากในบล็อกครับ

กรี๊ด ขอบพระคุณครับ ทำเพื่อผมเสียขนาดนี้ (เปลี่ยนรูปในบล็อกข้อความ)

ของผมปล่อยไว้งี้แหละ ขาว ๆ ดำ ๆ พิมพ์ง่ายดี (ความจริงทำไม่เป็น แล้วก็ยังไม่เจอรูปโดนใจ)

เดี๋ยวจะเป็นทุกข์อีกกับการหารูปให้เข้ากับแบ็คกราวด์ เพราะก็อย่างที่เห็นครับว่าแบคกราวด์ผมแต่ละอัน

ชวนเพ้อทั้งนั้น

ป.ล. เห็นคุณสาวไกด์ฯไปตอบไว้ในบล็อกน้องกิ๊ก เลยสงสัยว่าคุณสาวไกด์เรียนตรี + โท ที่นิเทศ จุฬาเลยหรอครับ

คือรุ่นผมก็มีคนหนึ่ง ถือว่าเป็นสมบัติของภาควิชาเลย เนื่องจากว่าไม่ค่อยเห็นใครอยากกลับมาเรียน ป.โทกันเสียเท่าไร

ทำไมก็ไม่รู้ (กลัว อ.ศิริชัยมั้ง)

  

อุ๊ย เปล่าค่ะ เปล่า ไม่ได้ว่าคุณสาวไกด์นะคะ พูดถึงหัวข้อเฉยๆน่ะค่ะ ทำไมคนเราชอบทำร้ายคนที่เรา "รัก"? เพียงแต่ตัวเองยังไม่เคยมีปัญหาตรงนี้เท่าไหร่ค่ะ แต่ก็เห็นด้วยกับหัวข้อนี้ค่ะ เพราะเห็นตัวอย่างมาเยอะเหมือนกันค่ะ

  

  

บล็อกน้อง kikkle ที่เขาพึ่งคุยเรื่องงานระหว่างนิเทศจุฬา กับ วารสารธรรมศาสตร์นะครับ

เห็นคุณสาวไกด์ไปตอบไว้ แล้วจำได้ว่าคุณสาวไกด์เรียนโทที่นิเทศ จุฬา ก็เลยนึกว่าเรียนตรีที่นี้ด้วย

มารุ่นหลัง ๆ อย่างผมหายากครับใครที่ต่อโทเลย หายากจริง ๆ (หมายถึงเด็กตรีนิเทศ จุฬานะครับ) คงไม่ค่อยมีใครอยากเป็นอาจารย์กัน

ผมเองก็เคยไปเรียน ป.โท ที่วารสารมาเหมือนกันครับ เป็นเวลาหนึ่งซัมเมอร์ สนุกดี พี่ ๆ เพื่อน ๆ เยอะเต็มไปหมด

  

อืมม...
ตรงนี้เป็นปัญหาโลกแตกอีกอย่างหนึ่งเลยล่ะครับ หากจะให้ตอบด้วยแง่มุมของเหตุผลล่ะก็

แต่ถ้าให้ตอบด้วยความรู้สึก ผมรู้สึกว่ากับคนรักนั้น เรามีเรื่องของการเรียกร้อง มีเงื่อนไข(หรือบางคนไม่มีตรงนี้ก็ดีไป) แต่กับเพื่อนรัก-เพื่อนที่สนิทด้วย เราจะไม่มีตรงนี้ แต่ในด้านความสัมพันธ์มันก็จะมีบางด้านเหมือนกันที่ไม่ได้สวยงามเท่ากับของคนรัก

ผมเคยมี Case อยู่กับคน ๆ หนึ่งแบบก้ำกึ่ง ๆ เหมือนกัน มันก็แสบ ๆ คัน ๆ แปลก ๆ พร่อง ๆ
บอกไม่ถูก

พอจะเรียกร้อง (ให้เข้าใจ ให้ทำอะไรบางอย่างให้มัน make sense สำหรับเรา) ก็กลับต้องคอยบอกตัวเองว่า เฮ้ย...เราเป็นใครกัน

คนที่แชร์พื้นที่ร่วมกัน มันก็กระทบกระทั่งกันเจ็บปวด ขณะที่กับคนที่รักษาระยะห่าง มันพอมีช่องว่างไม่ให้เจ็บ แต่กระนั้นมันก็ไม่ใกล้ชิดแนบแน่นเท่า

เป็นเรื่องของพื้นที่กับเวลา
และราคาที่ต้องจ่าย

(พักนี้ผมใช้คำว่า Space and Time บ่อยจนเริ่มเอียนตัวเองเหมือนกัน)

เอ้อ...พูดไปก็นึกถึงเพลงที่ว่างของ Pause อีกแล้ว เพียงแต่ไม่ใช่ต้องตามหาฝัน

มันเป็นความรู้สึกที่ว่า ในเวลาหนึ่งเราก็ต้องแบ่งพื้นที่ว่างให้หายใจ ให้พบเจออย่างอื่นบ้าง

อย่างเมื่อสองวันก่อน ผมมีโอกาสให้คุยเปิดใจกับผู้หญิงคนหนึ่ง ที่ผมคิดว่าไม่ได้ชอบอะไรเขาเลย แต่กลายเป็นว่า เขาเข้าถึงหัวจิตหัวใจด้านลึกของผม (ที่เปรียบเหมือนเพลง Secret Garden ของ Bruce Springsteen)
ได้มากกว่าคนที่ผมรักเสียอีก

ในตอนนี้ความรู้สึกที่ผมมีให้เขาเป็นคล้าย ๆ เพลง Stand by me ของเลนน่อน เลย
ถ้าให้เพลงนี้เขาได้ (โดยที่เขาไม่เก็บไปคิดมาก) ก็คงดี

Quote เพลงเยอะเหลือเกินเรา ทำอย่างกับ blog ตัวเองเลย...


ยังไงก็เป็นกำลังใจให้ครับ

  

  

เดินทางสวัสดิภาพค่ะ
อ้าวเข้าใจผิดจริงเหรอเนี่ย สงสัยภาษาเขียนเราไม่ค่อยดีจริงๆ

  

อ่านHead blog แล้วคิดถึงอดีตคะ

แต่อดีตไม่สำคํญ เท่ากับปัจจุบันฉันรักเธอ วู้ๆ

กลับบ้านดีๆนะค๊า

  

ขอบคุณสำหรับคำอวยพรวันเกิดนะคะ ขอบคุณมาก ๆ เลยค่ะ

  

เหมือนกับที่หลายๆคนไม่ค่อยที่จะใส่ใจกับความรู้สึกของพ่อแม่ เพราะไม่ว่าเราจะทำอะไรไม่ดีสักแค่ไหน พ่อและแม่ก็ไม่มีวันเลิกรักเรา ซึ่งมันเป็นสิ่งที่ไม่ดีเลยนะค่ะ

  

คนรักกัน บางทีอยู่ด้วยกันนาน นานจนขาดความเกรงใจซึ่งกันและกัน และเผลอทำร้ายความรู้สึกของกันและกัน


จุก็เคยเป็น...กินเหล้ากับเพื่อน เหล้างี้ไม่พร่องเลย เพื่อนขยันเติม เราขยันริน ต่างคนต่างดูแลกัน ขณะที่กินเหล้ากับแฟน...นั่งชงเองทุกที.....เหล้าหมดก็ไม่เคยชำเลืองมองเรา

เพราะงั้น อยู่คนเดียวให้เพื่อนบริการ หรือเราบริการเพื่อนดีก่า 5555

  

อิอิ เด๋วต้องเอาใจแฟนซะหน่อยแล้ว

  

ทำร้ายไปหลายศพแล้วจ้ะ Y-Y

  

ตอบหัวข้อ...

เราไม่ได้ทำร้ายคนที่เรารัก
แต่เราไม่เกรงใจคนที่เรารัก

เราไม่ได้ทำดีกับคนอื่น แต่เราเกรงใจเค้า

ปัญหา น่าจะอยู่ที่ เรามีปัญหากับตัวตนของตัวเอง

และย้อนมาที่ความคาดหวัง
เราหวังอะไรกับใครบางคนมากกว่าที่เราหวังจากคนอื่น เมื่อหวังมาก ก็ยิ่งเปราะบาง ยิ่งอ่อนไหว ยิ่งผิดหวังง่าย

คนบางคนก็ร้ายกับทุกคนโดยเท่าเทียมกัน เพี่อรอให้คนที่ทนได้ ผ่านด่านเข้ามา

คนบางคนก็ทำดีกับทุกคน แล้วค่อยๆ ร้ายขึ้นเรื่อยๆ กับคนที่ผ่านด่านเข้ามา เพื่อดูว่าเขาจะทนได้หรือไม่

และสุดท้ายเราทำร้ายตัวเองเพราะ
เรารักตัวเองไม่เป็น... และ/หรือ... เรารักตัวเองไม่จริง บางทีเราก็ใช้ตัวเอง ไปไขว่คว่าหาสิ่งที่คิดว่าน่าจะดีกับตัวเอง แต่แท้จริงแล้วมันอาจจะเป็นเพียงการคิดไปเอง


ปล. กล่องเม้นต์ ทำให้ตาลายจังค่ะ แก่แล้ว มืดๆ ค่ำๆ ตาไม่ค่อยดี

  

เรื่องแย่ๆ ที่สาวไกด์คิดว่าตัวเองเป็น เราเองก็เป็นเหมียนกัลล์ หาทางแก้ไม่หายซะที

  

ไม่รู้สิ แต่เราเป็นพวกที่จะทำในสิ่งที่อยากทำ บางทีก็เลยกระทบคนอื่นไป แบบไม่ตั้งใจเหมือนกัน

  

การทำร้ายตัวเอง บางทีก็คงเพราะ รักตัวเองแบบผิดๆ
เหมือนกับการที่เรารักพ่อแม่ รักแฟน รักเพื่อน
บางครั้งเรารักเค้าโดยการยอมตามใจเค้า
ทั้งที่รู้ หรือบางทีก็ไม่รู้ ว่าสิ่งที่ตามใจน่ะมันผิด มันไม่ดี
หรือจริงๆแล้ว เป็นเพราะเรารักไม่เป็นต่างหากหละคะ

  

หนูมองว่า ความรัก คือวัตถุดิบในการดำรงชีวิตอย่างหนึ่งซึ่งหาได้ยากมาก จนเราต้องมองหาวัตถุดิบอื่นหรือความรักเทียมเข้ามาช่วย ความรักบางครั้งก็ไม่อาจได้มาฟรีๆ เช่น ความรักจากแฟน จากเพื่อน จากที่ทำงานเป็นต้น แต่ความรักที่ฟรีและบริสุทธิ์ กลับมาจากพ่อและแม่ แทนหรือคนในครอบครัว

  

ประเด็นดีจัง

เมื่อก่อนเอาแต่ใจกับคนที่รักเหมือนกัน
เพราะคิดว่าเขาต้องรักที่เราเป็นเรา
ก็เลยเป็นตัวเองซะเต็มที่ (ก๊ากกกกกกกก)

แต่ตอนนี้ถ้าจะรักใครสักคน
คิดว่าตัวเองรักเป็น(มากกว่าเดิม)
และอยู่กับรัก(ได้ดีกว่าเดิม)ค่ะ

  

  

กำลังคิดอยู่ค่ะ

ว่าความรัก

มีอยู่จริวรึเปล่า

  

เม้นท์ยากจังอ่ะ
หัวข้อวันนี้ เพราะมันจะเข้าสู่ด้านมืดของตัวเรา

ทำไมเรามักทำร้าย คนที่เรารัก
อาจเป็นเพราะ เขาอยู่ใกล้ตัวมาก มากจนเห็นด้านไม่ดีของเรา

อาจเป็นเพราะกับคนอื่นเราต้องใส่หน้ากาก ใส่มรรยาท แต่กับคนใกล้ตัว เราสามารถเปิดเปลือยตัวเองได้มาก ไม่ต้องเสแสร้ง ไม่ต้องมีการตกแต่งกิริยา
จนบางทีลืมไปว่า เขาก็ต้องการการถนอมน้ำใจจากเราเหมือนกัน
กว่าจะรู้ตัว ก็

  

เป็นเหมือนกันค่ะ โดยเฉพาะกับแม่ เมื่อก่อนจะใส่เต็มที่เลย(หมายถึงเอาแต่ใจมากๆ) เด่วนี้เจอกรรมสนองเลยเริ่มรู้ตัว พยายามถนอมน้ำใจและนึกถึงความรู้สึกของคนรอบข้างให้มากขึ้น (ทำได้มั่งไม่ได้มั่งแต่ก็ตั้งใจว่าจะต้องปรับปรุงตัวเองให้ได้น่ะค่ะ)

เราเชื่อว่าความรักมีอยู่จริงค่ะ แต่คนเราส่วนใหญ่แสดงออกไม่เหมือนกัน บางคนแสดงความรักผ่านการเอาใจ การยอมให้ บางคนแสดงผ่านการควบคุม ปกป้อง เข้าไปจัดการชีวิตของคนที่เรารัก ฯลฯ

คิดว่านะคะ...เป็นเพราะคนส่วนมากรักตัวเองไม่ค่อยเป็น จึงเรียกร้อง คาดหวังจากคนรอบข้าง ทำอะไรไปก็เพื่ออยากจะได้กลับมา แต่บางคนก็ไม่ได้สนองความต้องการของเราในแบบที่เราอยากให้เป็น ไม่ใช่เพราะเค้าไม่รัก แต่เพราะเค้าก็มีวิธีในแบบของเค้าที่ต่างไปจากเรา

เมื่อไม่ได้อย่างที่หวัง ก็เป็นทุกข์ ก็ตอบโต้ ทำร้ายกันโดยไม่ได้ตั้งใจ

ความรัก..น่าจะเริ่มต้นจากรักตัวเองก่อน หากคนเราสามารถสร้างความสุขจากภายในตัวเองได้โดยไม่ต้องไปคาดหวังหรือเรียกร้องให้คนอื่นทำให้เรามีความสุข นั่นก็คือการรักตัวเองแล้ว

การที่เราเต็มใจทำบางสิ่งบางอย่างเพื่อให้คนอื่นมีความสุข ยอมลดความต้องการของตัวเองลงบ้าง เพื่อรักษาความสัมพันธ์ที่ดีเอาไว้..เราก็เรียกสิ่งนั้นว่าความรักค่ะ มันไม่ใช่การเปลี่ยนตัวเองไปเป็นสิ่งที่เราไม่ได้เป็น แต่เป็นการนึกถึงจิตใจและความรู้สึกของคนอื่น ซึ่งเราคิดว่าคนที่มีวุฒิภาวะมากพอถึงจะเข้าใจจุดนี้และสามารถปล่อยวางตนเองเพื่อความสุขของคนที่รักได้

ความรักควรจะตั้งต้นจากการให้ และมีความสุขจากการได้ทำให้คนที่เรารักมีความสุข... เราเชื่ออย่างนั้นค่ะ

  

  

ต้องรักแบบเพื่อนถึงจะอยู่กันได้นานน่ะ

  

เข้ามาตอบต่อค่ะ

สุดท้ายแล้วแต่ละคู่ต้องการความลงตัว

สมมุติว่า
คู่หนึ่งผู้หญิงขี้งอนมาก ผู้ชายไม่ชอบง้อ มองเป็นเรื่องงี่เง่า ถ้ายังไม่ปรับตัว มีสิทธิ์เลิกกันได้

แต่อีกคู่ผู้หญิงขี้งอน ผู้ชายชอบง้อ มองเป็นเรื่องน่าเอ็นดู ทุกอย่างลงตัว คบกันต่อได้

ดังนั้น เรื่องของแต่ละคน แต่ละคู่ เอามาเป็นบรรทัดฐานไม่ได้ค่ะ

แล้วแต่ใครจะเจอคู่แม็ทอ่ะนะ

  

บางทีเรามักจะทำอะไรโง่ ๆ โดยไร้เหตุผล บางครั้งก็พูดในทางตรงกันข้ามกับความรู้สึก ... การทำความเข้าใจคนอื่นอาจจะง่ายกว่า การทำความเข้าใจในตนเองเจ้าค่ะ

  

กลับมาตอบคำถามที่ทิ้งไว้ใน blog ของเราค่ะ

ที่จริงก็ทำงานประจำควบคู่ไปกับการทำทัวร์มาตลอดแต่ไม่ได้รับงานบ่อย ปีนึงก็รับแค่เทศกาลตามวันที่ได้หยุด แต่ที่หยุดทำทัวร์มาประมาณ 2 ปีเพราะงานประจำที่ทำอยู่ต้องรับผิดชอบมากขึ้น และเหนื่อยด้วยค่ะ

บริษัททัวร์ที่ทำอยู่ต้องเข้าประชุมเย็นวันอังคารทุกสัปดาห์ กว่าจะเลิกก็ดึก เดินทางไม่สะดวก ถ้าได้ออกทัวร์ก็ไม่ค่อยมีเวลาเตรียมงาน ผลที่ออกมามันจะไม่ดีไปหมดค่ะทั้งงานทัวร์และงานประจำ ก็เลยหยุดก่อนดีกว่า แต่ก็ยังรับงานบ้างนะคะ ส่วนใหญ่ถ้าเป็นกรุ๊ปเหมาเค้าก็จะโทรมาตามให้ไปช่วยทำกิจกรรม ช่วย entertain หรือทัวร์เทศกาลที่ไกด์ไม่พอก็จะโทรมาตามค่ะ

  

https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=martini&month=12-2005&date=14&group=9&blog=2

แอบมาโฆษณาครับ

  

ผมนี่ติงต๊องจิง...จิงๆมันมีแค่นี้เอง อ่านจากตรงนี้ก็ได้ครับ

“ข้าพเจ้ายิ่งขบคิดยิ่งไม่เข้าใจ เหตุใดอิสตรีจึงชมชอบทำร้ายบุรุษที่รักนาง”
“อาจบางทีเป็นเพราะมีแต่บุรุษที่รักนางอย่างแท้จริงจึงยินยอมถูกนางทำร้าย หากท่านไม่รักพวกนางไม่ว่าพวกนางกระทำเรื่องราวใด ท่านล้วนไม่จดจำใส่ใจ”
"อย่างนั้นสิ่งที่พวกนางกระทำไยมิใช่โง่เขลายิ่ง?"
"น่าเสียดายที่พวกนางล้วนเข้าใจว่าตัวเองชาญฉลาดยิ่ง"
“ท่านคล้ายทำความเข้าใจสตรีอย่างยิ่งยวด?”
“ในโลกไหนเลยมีบุรุษที่สามารถทำความเข้าใจสตรีอย่างถ่องแท้ หากแม้นผู้ใดเข้าใจว่าตนเองเข้าใจสตรี มันผู้นั้นต้องเป็นตัวโง่งมอันดับหนึ่ง ต้องได้รับทุกขเวทนายิ่งกว่าผู้ใด”


ฤทธิ์มีดสั้น:ลอกไอเดียมาแต่จำเนื้อหาไม่ได้(อีกแล้ว)

  

แบกหน้าหนาๆมาขอเป็น friend's blog
แบบว่าอยากรู้ว่าจะ classify ผมไว้เป็นเพื่อนประเภทไหน

  

  

มีหลายคนที่เป็นเหมือนกันเลยนะ เรื่องที่เวลาอยู่กับคนอื่นก็มักจะทำตัวดี ไม่ให้คนอื่นมองเราไม่ดี แต่พออยู่กับพ่อแม่พี่น้องหรือแฟน ก็มักจะแสดงตัวตนที่แท้จริงออกมา

ผมก็เป็นเหมือนกัน แต่ตอนนี้ก็พยายามจะลดลงแล้ว เพื่อนผมคนหนึ่งเคยพูดกับผมไว้นานแล้ว (ขนาดนานแล้วแต่ผมก็ยังทำไม่ได้สักที) เขาบอกว่า ยิ่งคนเรารู้จักกันมากขึ้นเท่าไร ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนหรือแฟน ก็ยิ่งจะต้องถนอมน้ำใจกันมากขึ้นเท่านั้น ไม่ใช่ในทางตรงกันข้ามอย่างที่คนส่วนใหญ่คิดหรือทำกัน

อย่างนี้น่าจะถือเป็นการตั้งใจทำความดีในปีใหม่นี้ก็พอจะได้มั้งครับ (แบบที่บล็อกที่แล้วของคุณสาวไกด์ฯ เขียนไว้น่ะครับ)

  

หวัดดีค่ะ ขอบคุณที่แวะไปเยี่ยมนะคะ ชอบอ่านหนังสือThe Da Vinci Code เหมือนกันหรือคะ
ดีใจจัง เพราะชอบเรื่องนี้มากๆๆ ตอนนี้รอดูหนังและหาเวลาอ่านรอบที่สองอยู่ค่ะ อือม์ ตอนแรกว่าจะเข้าไปบล๊อคเกี่ยวกับหนังสือ แต่รู้สึกจะไม่มีบล๊อคของเรื่องนี้ใช่ไหมคะ (หรือเราเองตาไม่ดีก็ไม่รู้ ) อ่านเรื่องอื่นของ Dan Brown หรือเปล่าคะ เรื่อง Engels and Demons ก็สนุกดีนะคะ ตอนนี้ลุ้นว่าคุณนักเขียนจะเขียนเล่มใหม่หรือเปล่า

  

ความจริงแล้วความรักมีอยู่จริง ครับ แต่เป็นความรักของตัวเองครับ ยิ่งเรารักคนอื่นมากแค่ไหนก็เท่ากับเรารักตัวเองมาขึ้นตาม ไม่รู้ว่าผมมองโลกในด้านร้ายเกินไปหรือเปล่านะ คุณสาวไกด์สบายดีนะครับ

  

บริษัททัวร์ไม่ได้อยู่ราชปรารภค่ะ อันนั้นไม่ค่อยถูกกันเท่าไหร่ 555

อยู่แถวพระราม 9 ค่ะ outbound ประชุมวันอังคาร domestic ประชุมวันพุธ เราก็เลยต้องเข้า 2 วัน เพราะรับทั้ง 2 อย่าง

  

ความรักมีอยู่จริงค่ะ

แต่มันมักจะมาคู่กับความไม่รักเสมอเลย

และเรามักจะสับสนว่า

ขณะนี้เรากำลังมีความรักหรือความไม่รักกันแน่

  

โห เนื้อหาบล้อกโดนใจหลายๆคน รวมทั้งตัวเอง 555 เลยเมนท์ไม่ออก 555

แต่ชอบรูปในกล่องเมนท์จังครับ ชอบๆ

  

ไอ้..ของขึ้น..เนี่ย เราก้อเป็นบ่อย ๆ

  

ของขึ้นเคยเป็น แต่ไม่บ่อย

  

ความรักของหนุ่มสาวหนูว่าเหมือนดอกกุหลาบนะคะ สวยงามแต่เจ็บปวดถ้าโดนหนาม

  

บางเรื่องมันก็ไม่มีคำตอบที่แน่ชัดหรอกคะ และบางเรื่องความไม่แน่ชัดของมันก็คือสเน่ห์ของมันนั่นหละคะ งงมั้ยคะเนี่ย อิอิ

  

ความรักมีอยู่รอบตัวเสมอหล่ะครับ เพียงแต่ว่าบางคราอาจจะใช้อารมณ์เป็นใหญ่ ถ้าหากควบคุมตัวเองไม่ได้หรือเกิดอาการ "ของขึ้น"ลองสงบสติสักครู่จะเห็นความเป็นจริงมากขึ้นครับ

สนับสนุนให้ทุกคนใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์

  

ความรักมีอยู่จริงค่ะ
...
สักแต่ว่าเราจะมองเห็น
มันหรือเปล่าเท่านั้นเอง
...
..

  

คนนรักกันนี่แหละ ทำร้ายกันได้มากที่สุดแล้ว

เรื่องแบบนี้ยากจะชี้ว่าอะไรเป็นเส้นแบ่งนะครับ ต้องดูตามตัวแปรเป็นกรณีไปนะ

ที่ผู้หญิงคนที่คุณยกตัวอย่างคิดก็ไม่ถึงกับผิดมากหรอก แต่ถ้าทำทื่อๆมันก็จะกลายเป็นการตั้งใจทำร้ายไปเท่านั้นเอง

  

พี่ไกด์จ๋า แม่ไม่เป็นไรแล้วค่ะ ผลตรวจไม่เป็นมะเร็งค่ะ

คิดถึงพี่ไกด์นะคะ

  

บางทีเราก็ทำไม่ดีกับคนที่เรารักไปโดยไม่ตั้งใจ อย่างเช่นเวลาโกรธ เวลาโมโหมากๆ เหมือนอย่างที่สาวไกด์ว่า ของขึ้น สุดท้ายเราเองแหละต้องมานั่งเสียใจว่าสิ่งนี้ไม่ควรพูด สิ่งนั้นไม่ควรทำ ที่พยายามแก้ไขก็คือ การควบคุมอารมณ์ตัวเอง ไม่รู้จะทำได้แค่ไหนเลย

  

ผมมีความคิดว่า กับคนรักและคนใกล้ชิด ที่เราไม่ค่อยให้เกียรติและไม่ค่อยแคร์ความรู้สึกกัน

ก็เพราะความใกล้ชิดกัน เห็นข้อดีข้อเสียกันจนปรุโปร่ง และเรามีความเชื่อมั่นตนเองมากขึ้น

จึงทำให้เราไม่ค่อยให้ความสำคัญต่อคนใกล้ชิด

แต่ผู้หญิงสมัยโบราณ เธอจะให้เกียรติสามี ตราบจนตัวตาย

  

เราเองก็รู้สึกจะชอบทำร้ายคนที่เรารักและรักเราอยู่เหมือนกันค่ะ ไม่รู้ทำไม สงสัยจะไม่ค่อยเกรงใจอะไรกันแล้ว แต่นิสัยแย่ๆของเรา ที่ปากไม่ตรงกับใจ คิดอะไรแล้วก็ไม่พูดออกไป ทำให้รู้สึกไม่ดีกันทั้งคู่ แต่ก็แก้ไม่ได้ซักทีแฮะ

ไม่ใช่แค่ความรักหรอกค่ะที่มีจริงรึเปล่า ตัวตนของเราแต่ละคน มีจริงๆหรือคะ แหะๆชวนถกปรัชญาเฉยเลย

  

กล่องเม้นต์ไม่เหมือนแล้วนะค่ะ

  

เราเลือกดีกับคนที่เรารักให้มากที่สุดค่ะ

แต่คนที่เรารักนี่แหละ ทำให้เราเสียใจได้มากที่สุดเหมือนกัน
พูดยากหละ มันคงเป็นความคาดหวังมั้งคะ
อย่างที่เราเสียใจครั้งล่าสุดนี่ก็ตลกๆ
คือเราชวนคนไปข้าวสาร แต่เค้าไม่ไป
เราโกรธจังเลย
แต่ไม่ได้โกรธที่เค้าไม่ไปข้าวสาร
แต่โกรธที่เค้าไม่รักเรา
งงมั้ยคะ
คือดันคิดว่าถ้าเค้ารักเรา เค้าต้องมาไง
เค้าไม่มา แปลว่าเค้าไม่รัก

เป็นตรรกะที่ซับซ้อน และสมควรถูกหาว่างี่เง่าจริงๆ

  

โดนอีกแล้ว ประเด็นนี้.... (โทษทีที่เข้ามาอ่านช้าไปหน่อยนะครับ)

ผมเคยคิดว่าตัวเองถูกแฟน (ในอดีตหรือเพื่อนสนิทในตอนนี้)ทำร้ายเสมอ
ไม่เข้าใจว่า ทุ่มเทให้ขนาดนี้ ทำไมเธอช่างเย็นชากับฉันเหลือเกิน
เธอทำดีกับคนอื่นทั้งเพื่อน ๆ และในการงาน แต่เธอมักละเลยผม
เธอบอกว่าผมเป็นคนที่เข้าใจเธอ ดังนั้นก็ควรจะเข้าใจเรื่องนี้ด้วย

แต่ผมกลับให้ความสำคัญกับเธอเป็นอันดับหนึ่ง
ส่วนคนอื่น ๆ ในโลกผมไม่ให้ความสำคัญเลย

แม้แต่แม่ของผมเอง...



ความรักมีอยู่จริงครับ
แต่สิ่งที่จะทำให้ความรักมีประสิทธิภาพที่สุดก็คือ

ความพอดีหรือดุลยภาพ (optimum)
และความพอดีนั้นไม่ได้มาจากการรันสมการ
แต่มาจากความเข้าใจและการเรียนรู้
เมื่อใครคนหนึ่งทำมากเกินไป มันก็ไม่พอดีแล้ว
และเมื่อใครคนหนึ่งทำน้อยเกินไป อีกคนย่อมรู้สึก

ดุลยภาพไม่ใช่จุดที่หยุดนิ่ง แต่คือสิ่งที่เราต้อง fine tune ครับ
เราต้องค้นหา แม้จะพบหรือไม่ จงเรียนรู้จากมัน
เมื่อใดที่มีความเปลี่ยนแปลง จงรู้เท่าทัน
การที่ความสัมพันธ์อยู่โดยไม่มีการเปลี่ยนแปลง
ก็หมายถึงการก้าวถอยหลังแล้ว

เพราะความรักเป็นสิ่งมีชีวิตครับ

  

ผมเชื่อว่าความรักมีอยู่จริง
แต่เราจะมองเห็นจะสัมผัสมันได้หรือเปล่าเท่านั้น

Love is in the air

  

  

ดิฉันเชื่อในความรักค่ะ... คนที่รักกันจริง จะต้องดีต่อกัน ห่วงใยกัน และ แคร์ความรู้สึกกัน พร้อมที่จะให้อภัย และ ต้องยอมรับข้อเสียของกันและกันได้ ถึงแม้จะรำคาญใจกับอะไรที่เราไม่ชอบก็ต้องปล่อยๆมันไป เพราะต้องยอมรับว่าไม่มีอะไรที่ perfect

สำหรับคนที่เรารัก เราต้องดีต่อกันให้มากๆค่ะ โดยเฉพาะคนที่ใกล้ตัว เพราะ เราต้องอยู่กับเขามากกว่าคนอื่นๆ ดิฉันไม่เห็นด้วยกับเพื่อนคุณที่ดีกับคนอื่น แต่ ไม่ดีกับคนรัก ... คนอื่นก็คือคนอื่นค่ะ ไม่มีวันสำคัญกว่าคนที่เรารักและ คนที่รักเรา...คนอื่นเค้าไม่มานั่งสนใจหรอกว่าเราจะเป็นตายร้ายดีอย่างไร.... ถ้าจะให้ดีเราก็ควรทำดีกับทุกคนเอาไว้เพราะมีคนชอบดีกว่ามีคนเกลียด แต่ถ้าสำหรับคนที่เรารัก ยิ่งต้องทะนุถนอมน้ำใจกันให้มากๆ บอกรักกันให้บ่อยๆ ไม่เสียหายหรอกค่ะ...