...สวัสดีไดอารี่ 10 อ่อนแอแต่ใจไม่แพ้...
ไดอารี่จ๋า .....
ตั้งแต่ต้นเดือนที่ผ่านมา ไม่เคยมีวันไหนที่ฝนไม่ตก
ทุกวันมันจะมีเพียงตกมากหรือตกน้อย เท่านั้นเอง
เขาว่ากันว่าบรรยากาศของฝนจะทำให้คนรู้สึกเหงา
อืม.....ใช่จริงๆด้วย
ฉันคิดถึงใครคนหนึ่งขึ้นมา
คนที่ทำให้ฉันมีวันนี้ได้
คนที่คอยให้กำลังใจฉัน และรับฟังทุกครั้งที่ฉันโทรหา
ฉันคิดถึงเขา แต่ฉันรู้ดีว่า ฉันทำได้แค่คิดถึงเท่านั้นเอง
แต่ความเหงามันก็ไม่รุนแรงเท่า สิ่งที่ฉันต้องเจอ
อากาศแบบนี้ ฝนตกแบบนี้
ทำเอาคนเป็นภูมิแพ้อย่างฉันต้องทนจามได้ทุกวี่วัน
เหมือนโรคจิต แค่เห็นเมฆฝนกำลังเคลื่อนคล้อยมาใกล้ๆ
สมองสั่งการว่องไวแสบจมูกไปหมด แล้วไม่นานก็จามขึ้นมา
ไม่เข้าใจว่าทำไมร่างกายมันถึงไวเสียนัก
ยิ่งคืนไหนฝนตก นายรู้ไหม ทั้งจามทั้งหายใจไม่ออก
ทำเอาเซ็งไปเลย..............
แต่ฉันก็ต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับมัน
ทำทุกอย่างที่จะทำให้ออกอาการน้อยที่สุด แล้วก็ไม่ให้รุนแรงไปกว่านี้
เพราะพี่ชายฉันนั้นเป็นมากขนาดที่ว่าหอบหืดต้องพ่นยา
ฉันถือว่าฉันโชคดีที่แค่จามและเป็นหวัดในช่วงเวลาที่อากาศชื้นมากๆ
ฉันโชคดีที่ไม่ใช่ขั้นรุนแรงอย่าใครๆเขา
ฉันคิดว่าฉันโชคดี .................
..........กว่าใครอีกหลายๆคน............
เราต้องเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันนั่นคือส่งที่ฉันบอกตัวเอง
อ่อนแอแค่ร่างกายแต่ใจอย่ายอมแพ้ ใช่ไหมไดอารี่
นั่นคือสิ่งที่ฉันบอกตัวเองตลอดเวลา
ตั้งแต่ฉันรู้ตัวว่าฉันมีเจ้าภูมิแพ้เป็นเพื่อนสนิทที่คิดไม่ซื่อกับฉัน
............................................
เช่นเคย ขอบคุณภาพประกอบจากบล็อคพี่หมอ( ไอ้น้องคนนี้มันเอามาอีกแล้ว
) 
) 
) วันที่: 15 พฤศจิกายน 2550 เวลา:22:20:37 น.
ขืนเราไม่กินเราก็เป็นลมพอดีจิ... ตอนนี้เราก็หนัก 47.5 แล้วล่ะ สูง 156 ใกล้ความจริงไปทีละนิด ฮ่า ๆ ๆ แต่เราว่าท่าทางเราจะผอมยากอยู่หรอก เพราะเราเล่นกีฬา... มีนักกีฬาที่ไหนผอมมั่งง่า...
ประกาศ !
วันนี้ไม่ได้แอบเข้ามา(ทางบล็อคของพี่ดา)เหมือนคราวที่แล้วนะคะ
ผู้ติดตามบล็อก : 5 คน [