***...ไดอารี่จ๋า...***สามสี่วันมานี่สุขภาพย่ำแย่เอามากๆรู้ไหมกลางวันไปทำงาน ออกไปไหนมาไหนเลี้ยงหลานเล่นกับหลานได้เหมือนปกติแต่ตกกลางคืนทีไรเริ่มมีอาการเป็นไข้ทุกทีอยากจะนอนหลับให้สบายแต่ก็นอนไม่ค่อยจะหลับเต็มที่บางคืนรู้สึกตื่นเกือบจะทุกสองชั่วโมงตอนนี้อาการดีขึ้นมากแล้วแล้วก็เหมือนจะโดนกลั่นแกล้งซะงั้นพอไข้กลางคืนเริ่มหายไปปวดหัวไมเกรนก็เริ่มจะกลับมาเออ ชีวิตมันก็เป็นอย่างนี้นี่เองแต่ฉันก็มีความสุขนะตอนนี้ได้เข้ามาในบล็อกทุกวันด้วยความสุข ได้อ่านคอมเมนต์น่ารักๆแล้วก็สุขใจแถมเมื่อวานซืน น้องสาวคนรู้ใจยัยอี๊ฟซื้อคอมพ์ใหม่เรียบร้อยแล้วออนเอ็มได้อย่างเคย ทำให้เราได้คุยกันบอกรักกันก่อนนอนเหมือนแต่ก่อนดีจัง ช่วงหลังๆมานี่ได้แต่ออนไว้แต่ไม่เคยรู้สึกอยากจะคุยกับใครเท่าไหร่เพราะบางคนเขาก็ทำงานเราก็ไม่อยากรบกวนบางทีก็เจอแต่พวกเด็กๆก็เลยออนทิ้งไว้แล้วไปเปิดบล็อกอ่านแทนอีกอย่างสองสามวันมานี่ ใครคนนั้นก็มีเวลามากขึ้นเลยทำให้โทรหากันได้ ส่งข้อความหากันได้ทำให้ไม่เหงาเท่าไหร่ แค่นี้ก็สุขใจแล้วเรื่องเจอกันอย่าคาดหวังดีกว่า หน้าที่ของเขากับเรามันต่างกันทั้งในเรื่องเวลาและสถานที่เดี๋ยวนี้ไปไหนมาไหนก็คิดแล้วคิดอีกเพราะค่าน้ำมันรถที่แพงซะเหลือเกินขนาดอยู่ชายแดน ปกติเติมน้ำมันรถถูกกว่าชาวบ้านเขาแต่มาเลย์ก็มาสั่งห้ามขายน้ำมันให้คนไทยในตอนนี้ทำให้พ่อค้าที่นำน้ำมันมาเลย์มาขายเอาน้ำมันออกมาไม่ได้ก็เลยต้องใช้น้ำมันราคาเดียวกับคนไทยคนอื่นๆตอนนี้ จากเติมสองลิตรห้าสิบ ตอนนี้ลิตรนึงปาไปสี่สิบกว่า แต่เดี๋ยวก็คงปรับตัวได้แหละเนอะอะไรๆก็ขึ้น บ่นๆไปสักพักเดี๋ยวก็เข้าที่เข้าทางทางที่ว่าคือ ทางทำใจให้ยอมรับกับสภาวะทางสังคมอีกไม่นานก็คงเข้ากับนโยบายที่เค้าบอกว่าต่อไปจะไม่มีคนจนอีกแล้ว
แอบมานินทาเรา ซะงั้นน่ะ
อี๊ฟก็ดีใจที่ได้กลับมาคุยกะพี่นาเหมือนเดิม
จากนี้คงจะมีกลอนในแจ่มใสเพิ่มมากขึ้นแหละ
เพราะมีคอมแล้ว อิอิ
รักพี่นานะ ..จุ๊บๆ