สวัสดีไดอารี่... นายสบายดีใช่ไหม วันนี้ถึงเวลามาฟังเรื่องราวของเราอีกแล้วล่ะ วันนี้ได้หยุดงานอีกหนึ่งวัน ฝนตกตั้งแต่เมื่อเย็นวาน ช่วงนี้สติไม่ค่อยอยู่กับเนื้อกับตัวเหมือนคนเบลอๆยังไงชอบกล ไม่ได้เครียดเรื่องงาน เพราะไม่รู้จะเครียดอะไรทำงานเหมือนไม่ได้ทำ ราวกับกินเงินเดือนฟรียังไงยังงั้น


ดีไหม เราบอกได้เลยว่าดี เวลาว่างมากมายให้เราทำอย่างอื่น แต่ก็หมายถึงเวลาที่เรากลับจากที่ทำงานแล้วนะ แต่ในสิ่งดีก็แอบกังวลนิดๆว่าโรงน้ำยางนี้จะอยู่ยืนได้นานไหม งบน้อยจะสู้โรงงานใหญ่ได้นานแค่ไหน ที่สำคัญ หุ้นส่วนบางคนที่เป็นคนบรรทุกน้ำยางมาส่งกลับพาลูกค้าไปส่งที่อื่นเสียเอง เพราะเงินรายได้สำคัญกว่าเงินปันผล แล้วจะอยู่ได้ไหม คือคำถามที่เราไม่อยากจะคิดไกลเลยล่ะไดอารี่ เพราะเราเองก็ไม่อยากไปเริ่มต้นหางานใหม่อีกครั้ง หางานเองทีไรไม่เคยได้ทำงานกับเค้าสักที แล้วที่สำคัญงานที่ไหนจะสบายเท่าที่โรงงานแหงนี้มันคงไม่มีอีกแล้ว ถ้ามีเงินนะ จะซื้อหุ้นเอาไว้เสียเองเลย ฮึ่ม


เมื่อวานซืน(30/10/50)ฝนตกช่วงกลางดึก เราก็เลยสบายตามเคย ไม่มีน้ำยางมาส่ง งานพิเศษเค้าก็บอกว่าไม่มีตอนมารับผลเปอร์เซ็นต์ช่วงเช้า เราได้ทีก็เลยไปตลาดกับพี่ขาล พี่ขาลจะไปฝากเงินที่ธนาคารกรุงเทพฯส่วนเราจะไปผ่อนเงินกู้กยศ.ที่ธนาคารกรุงไทย พูดถึงเงินกู้ขอบ่นนิดนึงนะไดอารี่ (ยังกะที่ผ่านมาไม่บ่นละนะ) ปี50 เราต้องชำระหนี้ห้าพันกว่าถ้าดูในสัญญา แต่พอไปติดต่อชำระพนักงานเช็คดูมียอดแค่พันสามร้อยกว่า ไอ้เราก็งงๆ เลยจ่ายไปพันห้าร้อย กะว่าไอ้ที่เหลือก็ค่อยทบยอดกับปี51ละกัน เพราะยังไงเราก็ผ่อนชำระไม่เคยเบี้ยว (ไม่อยากเสียชื่อวงศ์ตระกูล) ปรากฏว่าเมื่อกลางเดือนได้รับจดหมายติดตามทวงหนี้จากธนาคาร ให้ไปจ่ายยอดที่เหลือ อืม มาไวจริงๆ ทีจ่ายครบไม่เห็นส่งอะไรมาให้บ้างเลยว่าคุณจ่ายแล้วนะงวดนี้คงเหลือเท่านี้ มีแค่ใบเสร็จวันที่จ่ายเท่านั้นเป็นหลักฐาน


เราเลยลองถามรุ่นน้องใกล้บ้านดูว่าเค้าผ่อนชำระอยู่บ้างไหม น้องคนนั้นบอกว่า ผ่อนแต่หยุดไปสองปีแล้ว เราเลยถามไปว่าไม่มีจดหมายทวงหนี้มาเลยหรอ น้องเค้าบอกว่าไม่มีไม่เคยได้รับ ปีหน้าว่าจะไปผ่อนชำระใหม่อีกครั้ง เอาล่ะอึ้ง ธนาคารเค้าทำงานกันแบบนี้เองหรือนี่ คนที่ผ่อนไม่เคยขาดแค่ยอดคงเหลือยังไม่หมดทวงมาทันที คนที่ขาดผ่อน กลับลืมไม่ส่งข่าวมาแจ้งเตือนเอาเสียเลย แล้วไม่ใช่ว่าขาดผ่อนธรรมดาเล่นขาดเป็นปีเลยนะนั่น แบบนี้รุ่นน้องเค้าจะทำยังไงไม่ต้องรอเงินกันแย่หรือกว่าจะเข้าบัญชีให้เค้าได้ใช้จ่าย


ส่วนเราก็ไปจ่ายยอดที่เหลือให้สิ้นเรื่อง ของปี 51 ค่อยว่ากันใหม่ ยังไม่รีบ (อิอิ ใกล้ถึงวันก็ตะลีตะลานหาเงินตามเคย) กลับมาก็ไปนั่งเจรจาพาทีเฮฮาอยู่ที่ร้านพี่เปีย จนเกือบห้าโมงเย็น ก็กลับมาบ้าน จัดการย้ายข้าวของไปนอนอีกห้องหนึ่งซึ่งว่างอยู่เพราะพี่สาวย้ายออกไปอยู่บ้านของพี่สาวแล้ว ของที่เยอะส่วนมากก็หนังสือทั้งนั้น


เมื่อจัดการจัดของเสร็จ สายตาก็เห็นว่าปลั๊กไฟตัวหนึ่งซึ่งเป็นแบบสายพ่วงมันเกะกะ ก็เลยกะว่าจะย้ายให้ไปอยู่ที่หัวเตียง จะได้เสียบไฟโคมไฟได้สะดวก ก็เลยจัดการแกะออกมาปรากฏว่าจับอยู่ดีๆ ไฟช็อต ชาไปทั้งแขน แถมยังสั่นอีกด้วย (เหมือนเวลาดูโทรทัศน์เลย)พยายามตั้งสติ และสะบัดสุดแรงพร้อมทั้งตะโกนร้องสุดเสียง(แต่น้องมันบอกไม่เห็นดังเท่าไหร่) เพื่อว่าให้คนข้างนอกได้ยิน


ซึ่งสติเราก็ยังมีอยู่นะไดอารี่ ได้ยินแม่และน้องสาวพูดกันว่าเราเป็นอะไรร้องทำไมกัน แต่ตอนนั้นเราเห็นว่ามันช้ามากแล้วนะทำไมไม่มีใครมาเตะให้เราหลุดจากสายไฟนั้นเสียที เลยรวมพละกำลังสุดท้าย สลัดสุดแรง เฮ้อ นู๋นาอย่างเราเกือบเป็นหนูย่างไปแล้วไหมล่ะ คิดว่าน่าจะราวๆห้าวินาทีได้นะที่โดนไฟช็อตอยู่ ขืนช้ากว่านั้นไม่อยากจะคิดเลย


หลังจากหลุดรอดมาได้ยืนมองปลั๊กไฟด้วยสายตาหวาดระแวง แม่กับน้องสาวก็เดินเข้ามาถามในห้อง ว่าเป็นอะไรร้องทำไม จะขำก็ขำไม่ออกละนะเมื่อแม่บอกว่าได้ยินร้องว่าตะขาบ ถ้าตะขาบเราจัดการมันได้ละน่าคงไม่ต้องร้องเรียกใคร


สรุปเมื่อคืนได้นอนห้องใหม่ที่ใหญ่กว่าห้องเดิม แต่ก็เกือบเอาชีวิตไม่รอดไปแล้ว ขอบคุณพระเจ้าที่ให้สติ ณ เวลานั้นให้คิดหาทางออกเอาตัวรอดได้อย่างปลอดภัย แม้นิ้วนางและนิ้วก้อยจะมีรอยแผลนิดๆ แต่ไม่เป็นไรเมื่อคิดถึงชีวิตที่ยังอยู่ คาดว่าพรุ่งนี้รอยแผลก็คงหายแล้วล่ะ


แม้บางครั้งคิดว่าตัวเองรอบคอบแล้ว แต่ก็อย่าประมาทเรารอบคอบแต่อย่างอื่นมันไม่รอบคอบไปกับเราด้วยในบางเวลา ก็เหมือนอย่างการขับรถ เราระวังของเราอยู่ดีๆ ก็ยังมีคนอื่นมาชนเราได้


แล้วที่สำคัญ เกิดอะไรขึ้นเราต้องมีสติ แล้วสติจะช่วยให้เราแก้ไขได้ อย่างตอนนั้นที่โดนไฟช็อต ถ้ามัวตกใจ ป่านนี้คงไม่ได้มานั้งเขียนเล่าเรื่องนี้ให้นายรับรู้แล้วล่ะไดอารี่เพื่อนรัก