จำได้ขึ้นใจ....ท่องจำไว้ขึ้นสมองค่ะ

"เปลวเทียนให้แสง รามคำแหงให้ทาง"

ลูกพ่อขุนรามค่ะ

ปล.แต่ก็ชอบของ ม.เกษตรนะคะ
ประโยคที่ว่า "จะมีสักกี่ครุยที่ลุยโคลน" มันให้ความรู้สึกดีค่ะ

สวัสดียามเช้าครับพี่สิน


คำขวัญทุกแห่งล้วนดี
แต่ดีในที่นี่คือบัณฑิตย่อมพึงต้องปฏิบัติตามคำขวัญเหล่านี้ด้วย


ผมว่าถ้าเราถามน้องๆรุ่นใหม่ที่กำลังจบออกมาว่า
บัณฑิตคืออะไร ?

ผมไม่แน่ใจว่าจะมีกี่คนที่เข้าใจว่าบัณฑิตคืออะไร ?
มีหน้าที่อย่างไรต่อตนเองและสังคม

ถ้าบัณฑิตยังรับผิดชอบต่อตัวเองไมไ่ด้
แล้วบัณฑิตจะรับผิดชอบต่อสังคมได้อย่างไร



ปล. เมื่อวานผมแอบเซฤรูปชุดนี้ที่บ้านน้องวิแล้วครับ
มาดามบอกว่าพี่สินทำให้ผมดูหล่อขึ้นเยอะเลยครับ 5555

มาโพสตอบคำถามให้ก่อนครับ

อิอิ

ไปดูที่ตรงนี้ได้ไหมครับ? เพราะผมเซฟรูปไม่เป็นนะ

//www.hi5.com/friend/photos/displayMyPhoto.do?photoId=1139788782&albumId=142519223&ownerId=102440895

อิอิ

อิตาลุงข้างบน ยังไม่ออกจากบ้าน หรือว่ามาที่ทำงานแต่เช้า หรือว่ายังไม่ได้นอนเนี่ย

พี่สินขา วันนั้นหนูก็แต่งหน้านะคะ แต่กว่าจะเดินมาถึงพารากอน มันก็ลบหมดแล้วอ่ะ

สำหรับดี. "เรียนอย่างมีความสุข จบอย่างมีคุณภาพ" ค่ะพี่

ดี.ตั้งใจรอชมรูปพี่ก๋า ที่บล็อกพี่สินเต็มที่เลยนะคะเนี่ย
เพราะถ้าชมรูป แล้วให้ความรู้สึก "อิ่ม"
ดี.ว่าต้องบล็อกพี่เลย
เพราะที่เข้ามาชมบล็อกเรื่องต่างๆ
ให้ความรู้สึกอย่างนั้น

มาตอบคำถามให้พี่สินครับ

ก่อนอื่นต้องขอบอกว่าพี่สินสุดยอดมาก ๆ เลยครับ ที่ไปรวบรวมคำขวัญของแต่ละมหา'ลัยมาได้เยอะมากมายขนาดนี้

ในส่วนของมหาวิทยาลัยเกษตรศาสตร์

คำขวัญที่ว่า ...

“ ประชาชน คือ เจ้าของประเทศ เกษตรศาสตร์ คือ ภาษีของประชาชน ”

เป็นคำขวัญประจำมหา'ลัยอย่างเป็นทางการ ที่เรียกว่า ออฟฟิเชี่ยนสโลแกน เลยครับ (คงเหมือนกับของรามที่บอกว่า เปลวเทียนให้แสงรามคำแหงให้ทาง ครับ)

ส่วนคำขวัญที่พี่สินถามผมที่ว่า

" จะมีซักกี่ครุยที่ลุยโคลน "

เป็นคำขวัญที่เปรียบเปรยใช้ในหมู่นิสิตในแต่ละช่วงเวลาครับ แล้วพอดีว่าคำขวัญนี้เป็นที่ใช้กันกว้างขวางในช่วงที่ผมเรียนอยู่พอดีเลย

ส่วนคำขวัญที่ว่า ... “ ศาสตร์แห่งแผ่นดิน ” น่าจะอยู่ในช่วงเวลาก่อนหน้าที่ผมจะเข้าเรียน เพราะเคยได้ยินได้อ่านจากรุ่นพี่และรุ่นก่อน ๆ

ส่วนคำขวัญที่ว่า ... "เกษตรศาสตร์ เราไม่มีเดือน เราไม่มีดาว เรามีแต่ดิน " นาจะเป็นรุ่นหลังจากที่จบจบออกมาแล้วเยอะ เพราะว่าตอนเรียนไม่เคยได้ยินเลย แต่มาได้ยินจากสื่อต่าง ๆ ในช่วงหลัง ๆ ครับ น่าจะในช่วงที่เริ่มมีการแข่งขันฟุตบอล ยู-ลีก ในปีแรก ๆ (ที่บิ๊กหอยเป็นคนจัดครับ) ที่ให้มีการประกวดมิสยูลีกขึ้นมามั๊งครับ

กลับมาที่คำขวัญที่ว่า ...

" จะมีซักกี่ครุยที่ลุยโคลน "

คำขวัญนี้มีมีที่มาจากประเพณีการรับน้องในยุคนั้น ที่มีประเพณีการลุยโคลน ซึ่งถือว่าเป็นจุดสุดยอดของการรับน้องครับ

ในสมัยก่อน ม. เกษตรศาสตร์ ขึ้นชื่อเรื่องการรับน้องอยู่แล้วครับ ประเพณีการลุยโคลนก็เป็นขึ้นในการรับน้อง ซึ่งวิธีก็ง่าย ๆ ตรงไปตรงมาตามชื่อเลยก็คือ

รุ่นน้องคนไหนที่สมัครใจที่จะเข้ารับการลุยโคลน ก็จะเข้าร่วมประเพณีนี้ แต่ถ้าใครไม่อยากจะเข้าร่วมก็ได้ไม่ได้บังคับ การลุยโคลนก็คือการลงไปลุยโคลนในทุ่งนาที่อยู่ในมหาลัย

(ที่ม.เกษตรบางเขนในสมัยผมเรียนยังมีแปลงนาทดลองของคณะเกษตรอยู่ แต่ในช่วงหลังคณะเกษตรย้ายไปอยู่ที่กำแพงแสนทั้งหมด แปลงนาเลยกลายเป็นตึกเรียนแทนเกือบจะหมดแล้ว)

รุ่นน้องก็ยืนเข้าแถวหน้ากระดานกอดคอกัน (เหมือนกับการวิ่ง 31 ขาในปัจจุบัน) เป็นแถวยาวทั้งรุ่นกลางทุ่งนา เดินลุยโลนในนาไปพร้อม ๆ กัน นั่งและนอนลงไปในโคลน ทำการซิตอัพ หรือกลิ้งไปกลิ้งมาในโคลน นอนร้องเพลงเชียร์ ฯลฯ ตามแต่ที่รุ่นพี่จะสั่ง ซึ่งรุ่นน้องทั้งหมดจะต้องมีความสามัคคีกัน ถึงจะปฏิบัติตามที่รุ่นพี่สั่งได้ ฯลฯ

สำหรับรุ่นน้องผู้หญิงก็มีการลุยโคลนเหมือนกัน แต่อาจจะไม่ต้องกลิ้งหรือนอนแบบผู้ชาย อาจจะแค่เดินลุยโคลนไปคุกเข่าร้องเพลงเชียร์กลางนาแค่พอเปื้อน ๆ ครับ ส่วนใครที่มีวันนั้นของเดือนก็จะยืนคอยรอรับเพื่อน ๆ อยู่ที่ขอบคันนา ไม่ต้องลงไปลุยโคลนกับเพื่อน ๆ (สงสัยกลัวจะคันมั๊ง)

แต่การลุยโคลนสำหรับรุ่นน้องผู้หญิงและรุ่นน้องผู้ชายจะแยกกันโดยเด็ดขาด ทำกันคนละสถานที่โดยไม่ให้เห็นกันเลย

ดังนั้นจะเห็นได้ว่า ทำไมพวกเด็กเกษตรมันถึงได้รักกันอะไรจะนักหนาขนาดนั้น ก็เพราะประเพณีการรับน้องที่ช่วยสร้างความสนิทสนมให้แก่กันไงครับ แล้วข้อดีของเด็กเกษตรอีกอย่างก็คือการนับถือรุ่นพี่รุ่นน้อง ให้เกียรติซึ่งกันและกันครับ

ตอนที่ผมเรียนปี 1 ผมเป็นน้องใหม่ก็ผ่านเข้าพิธีรับน้อง ซึ่งมีการรับน้องมากมายหลายอย่าง เรียกว่าม.เกษตรเป็นโค-ต-ร ของการรับน้องเลยครับ ไม่ว่าจะเป็น ...

รับน้องตะลัย เป็นการรับน้องใหม่ที่ทางมหาวิทยาลัยจัดให้

รับน้องคณะ คณะต่าง ๆ จัดเอง

รับน้องภาควิชา หรือเรียกว่า รับน้องเมเจอร์ ภาควิชานั้น ๆ จัด

รับน้องหอ รับน้องตึก สำหรับนิสิตที่อยู่หอ (ซึ่งผมก็เป็นคนหนึ่งที่สามารถใช้คำว่านิสิตได้อย่างเต็มตัว เพราะว่าตอนเรียนเกษตร ผมก็อยู่หอภายในมหาลัยครับ)

รับน้องชมรม ชมรมต่าง ๆ จัด เช่น ชมรมดนตรีไทย (พาน้อง ๆ ไปตีฉิ่งมั๊ง) ชมรมยูโด ชมรมเห็ด ชมรมพุทธ ฯลฯ

รับน้องกลุ่ม รับน้องรหัส ซึ่งพี่ ๆ ก็จะจัดขึ้นเอง

เรียกว่าพอผ่านเทศกาลรับน้องใหม่ก็สอบกลางภาคต้นพอดีเลยครับ (อ้าว ... ชิ.- หาย แล้ว ตรูยังไม่ได้เรียนเลย มัวแต่ทำกิจกรรม มันจะสอบแล้วเหรอ?)

พอเริ่มภาคปลาย ก็จะเป็นงาน บายเนี่ยร์ ต่าง ๆ เพื่อจัดให้แก่รุ่นพี่ที่กำลังจะจบ ซึ่งก็ยาวไปจนถึงกลางภาคอีกเลยครับ (เลยทำให้บางคนไม่จบในเทอมนั้นก็มี เพราะมัวแต่บ้ากิจกรรมอยู่)

ที่เล่ามาทั้งหมดก็เพราะอยากจะรำลึกถึงความหลังด้วยเหมือนกันครับ แล้วก็น่าจะตอบคำถามถึงคำขวัญที่พี่สินถามผมได้นะครับ




อิอิ

oho หน้าตาไม่เปลี่ยนเลยแฮะ แต่ตอนที่พี่อาคุงรับปริญญา หนูคงยังไม่ทันจบอนุบาลเยยอ่ะ 55

ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้....ที่เป็นของเรา
ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้....ที่ถูกใจเราเสมอไป
ไม่มีสิ่งใดในโลกนี้....ที่อยู่กับเราตลอดไป

แล้วเราจะอยากได้..อยากมี..อยากเป็น..เพื่ออะไร..??..



ปอป้า ยังไม่สามารถเข้ามาวางเม้นท์ได้ปกติเหมือนเดิม
ตอนนี้กำลังติดต่อให้เจ้าหน้าที่ของทรูมาจัดการให้
แต่ทุกอย่างต้องร้องเพลงรอ เพราะเจ้าหน้าที่วิ่งงานขาขวิดอยู่คนเดียว

จบการรายงานข่าวจากปอป้า..อิ อิ

โชคดี มีความสุขในทุกวันดี ๆ ตลอดไป...นะคะ

เคยได้ยินว่า ม.เกษตรติดดินค่ะ แต่มันก็ไม่ใช่ทุกคนหรอกค่ะพี่

หนูหา มทร. ไม่มีอ่ะพี่ ราชมงคลอ่ะ มีไรกะเค้ามั่งเนี่ย

ว่านโชคดีที่ยังได้มาอยู่ใกล้ๆ มหาวิทยาลัยที่มีการเรียนการสอนด้านการเกษตรอย่างเข้มข้น ณ ปัจจุบัน ใช่ไหมคะพี่สิน

แม้ว่าสิ่งที่เรายึดมั่นกันคือ เลิศน้ำใจ วินัยดี เชิดชูประเพณี สามัคคี อาวุโส (SOTUS) และเน้น "งานหนักไม่เคยฆ่าคน" และเราก็มั่นใจด้วยว่า "ความเจริญเดินตามรอยไถ" เสมอ


ดังนั้น "สิ่งที่เราหมายมั่นคืองานฉลอง" นั่นเอง ฮี่ๆ

แม่โจ้ แม่โจ้ของเรา...

รูปที่พี่ตัดมาใน คคห. ที่ 10 น่าจะมาจากรูปเต็มรูปนี้นะคะ อิอิ

อาคารพัฒนาวิสัยทัศน์ cowboys mall ค่ะ



ส่วน link นี้ คือ ภาพเด็กๆ ดำนาค่ะ

https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=ainne&month=16-08-2009&group=6&gblog=48



ส่วนอันนี้ภาพรวมก่อนงานฉลอง 75 ปี เมื่อปลายปี 51 ค่ะ

https://www.bloggang.com/mainblog.php?id=ainne&month=17-11-2008&group=1&gblog=79




เอ่อ หนูโพสต์รูปเยอะ รบกวนบล็อกพี่สินหรือเปล่าคะ

หากเป็นเช่นนั้น ต้องขอโทษด้วยนะคะ

+@^^@=

แอ๊ หนูพิมพ์ประโยคไม่ต่อเนื่องเยอะเลย (หักคะแนนได้เลยนะคะ) แอบแว้บหนีงานมาโพสต์ค่ะ

คุณครูทั้งหลาย อย่าตีมือนุ้งว่านเลยนะคะ นะคะ นะคะ งุ้งงิ้งๆ

หนูก้อยากได้รูปบ้างเหมียนกันค่ะ

เห็นคุณสินกับป้ากุ๊กไก่จากบล็อกคุณอุ้ม เลยไม่แน่ใจว่าคุณสินจะอัพบล็อกเรื่องนี้มั้ย

ถึงไม่ได้อัพ แต่ก็ได้เห็นรูปเนาะ รูปนั้นกะว่าก๋าหล่อและดูเป็นธรรมชาติเลยค่ะ

พี่สิน เห็นนาฬิกาบอกเวลาตอนที่พี่ตอบบล็อก
02.32 นาที.... เอ๋กำลังหลับปุ๋ยเชียวค่ะ


ต้น ๆ สัปดาห์จะยุ่งเชียวค่ะ
แต่ปลายสัปดาห์นี้ คาดว่าคงจะติดตามแต่ข่าวอย่างเดียว
คงไม่มีลูกค้ามาเล่นหุ้นแน่

ห้องพักเอ๋ใกล้ที่ทำงานที่สุด
วันที่ 12 มี.ค. เอ๋คงไม่ได้มาทำงานคนเดียวที่ออฟฟิศนะ
เพราะทางผ่านของพี่ที่ทำงาน ถนนปิดซะส่วนใหญ่

รีบวิ่งมากราบขอบคุณพี่สินงาม ๆ เลยค่ะ
เสียเวลาเอารูปไปลงให้ฟี่ตั้งมากขนาดนั้น
แหะ แหะ .. เยอะอยู่นะคะ พี่สินว่าไม่เยอะ
ตอนถ่ายไม่ค่อยรู้ตัวค่ะ เห็นกล้องก็ยิ้มกะชู2นิ้วไว้ก่อน
ตามประสาคนบ้ากล้องนั่นเอง ^^

ปล. พี่เป็นลูกพระนาง และ ลูกพ่อขุนค่ะ
ที่แรกพี่สินอาจไม่ค่อยคุ้น แต่ถ้าบอกเต็ม ๆ ว่าหมายถึง
สมเด็จพระนางเจ้าสุนันทากุมารีรัตน์ พระบรมราชเทวี ใน พระบาทสมเด็จพระจุลจอมเกล้าเจ้าอยู่หัว พี่สินคงร้อง อ๋อ

ปล.2 ขออนุญาตส่งรูปที่มีวีให้เจ้าตัวชื่นชมด้วยอีกคนนะคะ
อ่อ .. อาจมีคุณเป็ดสวรรค์ด้วย
ว่าแล้วพี่สินส่งมาให้ 1 แต่ได้อีก 3 ...คุ้มเลยค่ะ 55

เท่าที่ดูภาพจากหลายๆกล้อง พี่สินถ่ายน้องก๋าได้หล่อสุดหล่ะ

และ....พี่ถ่ายรูปสวยมากกกก

จะมาบอกพี่สินว่า ...

เนื่องจากบล็อกนี้ของพี่สิน ผมเลยมีเรื่องเล่าที่อยากจะเล่าให้ฟังครับ

ย้อนอดีตในวัยเรียนมหาวิทยาลัย ... กับคำขวัญที่ว่า “ จะมีสักกี่ครุยที่ลุยโคลน ”

เนื้อหาเกี่ยวกับคำขวัญที่พี่สินถามผมไว้ครับ พี่สินลองไปอ่านเพิ่มเติมดูนะครับ

อิอิ

ถ้าพี่สินมาเยี่ยมถึงที่นี่ได้ นุ้งว่านมีบริการขับรถวนรอบ ม. แล้วต่อไปที่ฟาร์มและอ่างเก็บน้ำหลัง ม. ด้วยจ้า (ถ้ามาช่วงที่ว่านไม่ได้ไป ตจว. นะคะ กรุณานัดล่วงหน้าจ้า แหะๆ)

แต่ถ้าอยากลงไปลุยนา คงต้องมาช่วงเดือนสิงหาคมนะคะ


ตาม link ไปแล้ว ไม่อยากเครียดอ้ะค่ะ ไม่มีใครรู้จักสถาบันไหนได้ดีเท่ากับคนที่อยู่ที่นั่นหรอก และคนที่อยู่ที่นั่นเอง บางทีก็มีอคติและประสบการณ์ส่วนตัวอีกมากมายที่ปรุงแต่งจิตและความคิดให้คิดไม่เหมือนกันอีกต่างหาก


แงๆ นุ้งว่านเลื่อนส่งงานเป็นเช้าพรุ่งนี้ก่อนเก้าโมงจ้า คืนนี้ยังนั่งปั่นงานยิกๆๆ อยู่เลย

ง่วงไค่ต๋ายแล้วค่ะเนี่ย

อนึ่ง "งานหนักไม่เคยฆ่าคน" ค่ะ ถ้าคนๆ นั้น ทำงานเป็น รู้จักบริหารจัดการเวลา และทุ่มเทกับมัน พร้อมๆ กับที่ผ่อนคลายไปด้วย

คำขวัญคือคำขวัญ คนที่ยึดมั่นคำขวัญอย่างฉลาดเท่านั้นค่ะ จึงจะประสบความสำเร็จ

ป.ล. คนที่มีอารยะจริงๆ เค้าจะไม่โจมตีสิ่งที่เขาไม่รู้จริง และไม่วิพากย์วิจารณ์เพื่อให้เกิดความแตกแยก แต่เขาจะเสนอแนะเพื่อให้เกิดการสร้างสรรค์ค่ะ


เพราะ "ความรู้คู่คุณธรรม" ใช่ไหมคะ พี่สิน

ส่วนเหตุผลที่ว่า ทำไมว่านจึงมาอยู่ที่นี่ ก็เป็นเพราะ "เกียรติภูมิจุฬาฯ คือ เกียรติแห่งการรับใช้ประชาชน" ยังไงละคะ

และประชาชนไม่ได้มีแต่ที่กรุงเทพฯ และในจังหวัดหรืออำเภอใหญ่ๆ เท่านั้น ในอำเภอเล็กๆ ทางตอนเหนือของจังหวัดเชียงใหม่ อย่างอำเภอสันทราย ว่านก็ว่าประชาชนมีอะไรให้ว่านรับใช้เยอะอยู่เหมือนกันค่า

อยู่ไปอยู่มา 15 ปีเต็มแล้วนะคะเนี่ย

^^"

ขอบคุณค่ะพี่สิน แหม อายจัง ที่จำคำขวัญของตัวเองไม่ได้
และ คห. 23 เข้าทีค่ะพี่ หนูขอเอี่ยว (ตาหลอดดดดดอ่ะหล่อนน่ะ )

งานวันที่ 27 ใช่ไหมคะพี่ หนูคาดว่าจะไปไม่ได้อ่ะค่ะ เพราะว่าเช้าวันที่ 28 ต้องรีบไปสอบแต่เช้า
เรื่องสอบ มันเกี่ยวเนื่องจากตอนที่เราคุยกันที่พารากอนนั่นแหละค่ะ หนูยังสอบไม่เสร็จเลย ไม่รู้จะสอบได้อ๊ะป่าวอ่า เหลืออีก 2-3 ด่านค่ะพี่

แล้วแผ่นอ่า

อ่านจนตาลาย 555

จุจบมหาวิทยาลัยนเรศวร เพิ่งรู้ว่า คำขวัญเขาแบบนี้

"มหาราชแห่งความภูมิใจ มหาวิทยาลัยแห่งปัญญา"

ตอนจุเรียนอยู่ คำขวัญที่จำขึ้นใจ คือ

"พระนเรศวรทรงศักดิ์สิทธิ์ นิสิตคงศักดิ์ศรี" ซึ่งหมายถึง
เราเป็นลูกของพระนเรศวร นิสิตต้องประพฤติตนให้เหมาะสมกับศักดิ์ศรีของลูกพระนเรศวร

อาจจะเพราะช่วงนั้น รุ่นพี่ ๆ มักจะได้รับผลกระทบจากการเปลี่ยนชื่อ มศว.พิษณุโลก เป็น ม.นเรศวร ทำให้เขาหางานยาก เพราะต้องอธิบายกันนานว่า ไม่ใช่ ม.ใหม่ แต่เป็น มศว.เดิม และเป็นมหาวิทยาลัยของรัฐ ( ความคิดเมื่อกว่า 10 ปี โน้นนนนน)


ช่วงนั้น เราจึงมีการรณรงค์ให้รักความเป็นลูกพระนเรศ สู้ในทุกอุปสรรค การเรียน การดำรงอยู่ของเรา ต้องอยู่อย่างมีศักดิ์ศรี ในนามของมหาวิทยาลัยนเรศวร ไม่ได้อยู่ภายใต้ร่มเงาของ มศว. อีกแล้ว


อิอิอิ จุจบมาหลายปีแล้ว จะยี่สิบปีแล้วมั้งหว่า อย่าไปนับเลย
ทางมหาวิทยาลัยเขาก็คง ใช้คำขวัญให้เหมาะสมตามยุคนะคะ

มิงกะลาบา...สวัสดี..ค่ะ

อากาศ..แปรปรวนไปตามสภาวะธรรมชาติ
จิตใจของมนุษย์..แปรปรวนไปตามสภาวะรอบกาย

เรื่องของสภาพอากาศธรรมชาติ เราไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้
แต่เรื่องของสภาพจิตใจ เราสามารถเปลี่ยนแปลงได้

ธรรมะ...อยู่รอบกายเรา ไม่จำเป็นต้องดิ้นรนไปหาจากที่ไหน
เรียนรู้ในธรรมชาติรอบกาย แล้วเราก็จะพบกับ..ธรรมะ
เพราะ...ธรรมะ...คือ ธรรมชาติ

โชคดี มีความสุขตลอดไป...นะคะ

ขอบคุณสำหรับรูปนะคะพี่สิน...แจ่มเจิดมากเลยค่ะ

อ่านบล๊อคพี่สินแล้วคิดถึงสมัยเรียน

เวลาได้ยินเพลงประจำมหาวิทยาลัยจะรู้สึกขนลุกทุกทีด้วยค่ะ

พี่สินครับ

ขอบคุณมากครับ
แผ่นรูปงานเดินทางมาถึงแล้วครับ
เดี๋ยวคืนนี้ผมจะค่อยๆเลือกภาพส่งไปให้ สนพ. ด้วยครับ

ต้องขอขอบคุณพี่สินมากๆเลยครับ

ชอบภาพแรกจัง

เปนศิษย์เก่า มช. ค่ะ

สัญลักษณ์ของมหาวิทยาลัย ช้างชูคบเพลิง
แต่พวกเราเรียกว่า ช้างชูไอติมค่ะ

ฝีมือถ่ายรูปงามมากค่ะ...



น้องก๋าเฉียดเคน ธีระเดชมากๆเลย

ผมเองไม่ค่อยได้เช็คอันดับหนังสือบ่อยเท่ามาดามครับ 555
การทำหนังสือครั้งนี้
คนที่ดูจะตื่นเต้นมากที่สุดก็คือมาดามของผมเองครับพี่ 555

ถ้าเช็คในหมวดจิตวิทยาทั่วไป
หมื่นตาธรรมะขึ้นอันดับ 3 แล้วล่ะครับพี่

งานเปิดตัวที่เ่ธอไม่ไ่ด้ไปก็เสียดายมาก
เสียดายเพราะหมิงหมิงมาป่วยซะก่อน
ไม่งั้นเธอไม่พลาดการไปร่วมงานแน่นอนครับ

ผมขออนุญาตพี่สินนำภาพไปใช้ในงานประชาสัมพันธ์ของ สนพ.ได้มั้ยครับ
พี่สินถ่ายภาพผมได้หล่อมากครับ 555
แอบชอบหลายภาพเลยครับ
แต่อาจจะใช้โปรแกรมลบริ้วรอยนิดหน่อยครับพี่ 5555


ขอบพระคุณพี่สินมากๆเลยครับ
สำหรับภาพถ่ายที่สวยงามเซ็ตนี้

พี่สิน...สวัสดียามดึกค่ะ

ขอบคุณค่ะพี่ ได้รับ CD 539 picture ที่พี่บันทึกไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ

ดูเสร็จก็นั่งอมยิ้มอยู่พักใหญ่....

เก็บบรรยากาศงานได้หมดเลยค่ะพี่

เอ๋ไม่ได้ไปตอนต้น ๆ เริ่มงาน ได้เห็นรูปแล้วเหมือนอยู่ในบรรยากาศตอนนั้นด้วย

มายกหนึ่งจอกคารวะ..พี่สินค่ะ

สวัสดียามเช้าครับพี่สิน

เมื่อวานเลือก 18 รูปที่ชอบมากที่สุดได้แล้ว
เป็นรูปที่ผมชอบมาก
และมาดามมายืนดูอยู่ด้วย
เธอบอกว่า

"พี่สินเค้าถ่ายเธอออกมาดูดีกว่าตัวจริงเยอะเลย" 5555


พอผมใส่โปรแกรมแต่งรูปไปอีกนิด
โอ้โห...หล่อขึ้นมาอีกหลายกระบุงเลยครับพี่สิน 555

สวัสดีค่ะพี่สิน
ขออนุญาตทำความรู้จักก่อนนะคะ
ชื่อหนิงค่ะ
ได้ลิ้งค์นี้มาจากพี่กล่อง ^ ^"

ได้อ่านแล้วก็นึกถึงความหลังสมัยเรียน
ย้อนอดีตเวลาดีๆ ที่ประทับใจมากๆ ช่วงหนึ่ง
แล้วยังได้กลับมาระลึกถึงมหาวิทยาัลัยทั้งที่ตัวเองจบมา

ประทับใจหลายคำขวัญเลยค่ะ บอกเล่าได้ดีว่าสถาบันแต่ละแห่งมีเอกลักษณ์ ที่พออ่านปั๊บ ก็ อืม ... เขาเป็นแบบนั้นจริงๆ ด้วย

เช่น ศิลปะยืนยาว ชีวิตสั้น
(เจ๋งมาก)

ครุยของหนิงตอนนี้เก็บอยู่ในตู้ไม่เปื้อนโคลนค่ะ (อิอิ)
แต่ว่าตอนนี้ชุดทำงานเป็นสีฝุ่น
ที่ภาคภูมิใจมากๆๆ
บางวันขึ้นดอยไปก็อาจจะมีหัวแดงกลับมาโดยไม่้ต้องพึ่งช่างทำผม

แม้บางทีจะท้อบ้าง แต่ไม่ถอยค่ะ
ูเพราะคิดว่างานของตัวเอง ยังสร้างประโยชน์ให้คนอื่น (อยู่บ้าง)

นึกถึงพระคุณของมหาวิทยาลัยที่สร้างให้เรามีวันนี้
สมัยเรียนรับทุนท่านเรียนจนจบ (ได้ยังไง ก็งงๆ อยู่)
จบมาได้ทำงานที่ดี และตอบแทนท่านบ้าง ก็มีความสุขล่ะค่ะ


น้องสาวหนิง เรียนเกษตร มข. มันคงได้ลุยโคลนอยู่่ล่ะค่ะ
เห็นหน้ากันแต่ละที เออ คณะนี้เหมาะกับแกว่ะ ไอ้น้องเอ้ย
ฮ่าๆๆ

ปล. พี่ก๋าหล่อมากเลยค่ะ

ทิฏฐิวิสุทธิ หมายถึง ความหมดจดแห่งความเห็น
คือ เกิดความรู้ความเข้าใจ มองเห็นนามรูปตามสภาวะที่เป็นจริง
คลายความหลงผิดว่าเป็นสัตว์ บุคคล ตัวตน ลงได้

ขอให้ทุกท่าน มีดวงตาเห็นธรรม มีทิฏฐิวิสุทธิ
พร้อมด้วยความสุขกาย สุขใจ ตลอดกาล...

มาทักทายค่ะ

สวัสดียามเย็นค่ะ ^-^ ขอบคุณค่ะที่ชม
อัพแล้วนี่นา...ไม่ตกเทรนด์แล้วเนอะ ^^

ผมเพิ่งลงคลิปเป็นวันนี้เองครับพี่สิน 555
ลองผิดลองถูกอยู่ตั้งนานครับ 555
ไว้จะลองเอาคลิปหมิงหมิงมาลงดูบ้างครับ 555

หวัดดียามบ่ายๆ..ครับพี่สิน

แห่ะๆๆ...แล้ว กศน. ของตาติ๊ก
มีคำขวัญกะเค้าบ้างมั๊ยน้อ....คิคิ..+++...

หวัดดีค่ะพี่สิน

ป้าเดซี่ตามมาจากบล็อกอาคุงกล่องสุดหล่อค่ะ เห็นว่าพี่สินพูดถึงคำขวัญของมหาวิทยาลัยต่าง ๆ ป้าเดซี่ไม่รู้ว่าคำขวัญของม.ศิลปากรเค้าว่ายังไง ลืม รึว่าจำไม่ได้ ก็ไม่รู้

ทว่า “ Ars longa vita brevis ศิลปะยืนยาว ชีวิตสั้น “ เป็นคำขวัญของศิลปากรหรือนี่ คิกคิก งงเต๊กค่ะ

เข้าไปอ่านกระทู้คำขวัญ งานหนัก ไม่เคยฆ่าใคร แล้วค่ะ

แค่เริ่มต้น อ้างเหตุผลการทำงานของคนญี่ปุ่นก็เริ่มเห็นว่า มันไม่จริงดังคำขวัญ

คำจาก ม.เกษตรศาสตร์ จะมีสักกี่ครุย ที่ลุยโคลน
โดนใจจริงๆค่ะพี่สิน
ยิ่งเห็นภาพจากอาุคุงกล่องอีก ยิ่งเ้ข้าใจนิสิตเกษตรเลยค่ะ

ผู้มีปัญญาพึ่งเป็นยุเพื่อมหาชน