|
| 1 | 2 |
3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 |
10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 |
17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 |
24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 |
31 | |
|
|
|
|
|
|
|
ภาพเขียนภาพที่ 20 อดีต
คิมยุมบก ภาพวาดภาพที่ 20 อดีต
ทันวอน คิม ฮงโด กำลังมีงานเลี้ยงอาหารเย็นที่บ้านพักส่วนตัว มีคนมาร่วมงานไม่ขาดสาย มีเสียงพูดคุยดังเซ็งแซ่ หลายปีที่ผ่านมา ทุกคนรู้ว่าทันวอนพาเด็กวัย 8 ขวบคนหนึ่งกลับมาจากเปียงยาง โดยบอกทุกคนว่าเป็นลูกศิษย์คนใหม่ แต่คนส่วนใหญ่คิดว่ามันเป็นไปไม่ได้ที่ฮงโดจะไม่มีหญิงใดในช่วงเวลาหลายปีที่เขาไปอยู่ภูเขาเมียวยาง บางทีเด็กคนนั้นอาจจะเป็นลูกนอกสมรสก็ได้ แต่พวกเขาก็ไม่ได้พูดเรื่องนี้กับฮงโด และทันวอนก็ดูเหมือนว่าจะไม่ใส่ใจกับเรื่องพวกนี้แม้แต่น้อย เขายังเปลี่ยนชื่อของเด็กคนนั้นเป็น คิม ยุมบก อีกด้วย
ยุมบก เจ้าได้เข้าเรียนในสำนักศิลป์แล้ว ทำไมเจ้าจึงดูไม่มีความสุขเอาเสียเลย เจ้ามีปัญหาอะไรหรือ เจ้าบอกป้าได้ไหมนะ ยออุน เดินเข้ามาในห้องวาดภาพในบ้าน สิบปีมาแล้ว นับตั้งแต่วันแรกที่ทันวอนพาเด็กคนนี้กลับมา ยี วูน มีหน้าที่ดูแลเขา วันนี้เป็นวันประกาศผลการสอบเข้าเป็นช่างเขียน เด็กคนนี้มีพรสวรรค์และขยันขันแข็งตลอดมาต้องได้คะแนนดีที่สุดในบรรดาช่างเขียนหนุ่มในพระราชวังอย่างไม่ต้องสงสัย แต่ในตอนนี้ เด็กคนนี้กลับมานั่งเหงาในบ้านเพียงลำพัง ไม่ใส่ใจที่จะร่วมสังสรรค์กับผู้คนที่กำลังส่งเสียงดังอยู่ที่ลานบ้าน
ท่านป้า ขอบคุณมากที่คอยดูแลข้ามาตลอด เด็กหนุ่มก้มหัวลงโค้งคำนับให้กับ ยออุน
ตายแล้ว หนุ่มน้อย ทำไมเจ้าพูดเช่นนี้ ยออุน ที่กำลังยินดียิ้มและลูบไหล่เขา ถ้าเจ้ารู้ว่าการดูแลเจ้ามันยากเย็นเพียงไร เจ้าก็อย่ามานั่งเฉยๆ แล้วทำหน้าเศร้าอย่างนี้ มันทำให้ป้าเป็นห่วงมาก ทำตัวให้สดใส ร่าเริงเข้าไว้ เข้าใจไหม นางมองดูเด็กหนุ่มที่มุ่งมั่นคนนี้ แล้วคิดว่า แม่ของเด็กคนนี้คงจะมีความสุขแน่ๆ ถ้านางเห็นเขาในตอนนี้
อาจารย์เจ้าให้จดหมายอะไรแก่เจ้ารึ ทำไมเจ้าดูไม่มึความสุขเลยล่ะ เฮ้อ ตลอดหลายปีที่มานี้ ยออุน ดูแลเด็กคนนี้ราวกับว่าเขาเป็นลูกของนางและทันวอน นางพอจะรู้ประวัติความเป็นมาที่วุ่นวายและน่าสงสารของเด็กคนนี้คร่าวๆ และนั่นก็ทำให้นางอยากจะเลี้ยงดูเขาให้ดียิ่งขึ้นไปอีก
ท่านป้า ข้า...ข้าคิดถึงแม่และอาจารย์คนแรกของข้าจริงๆ เด็กหนุ่มพูดติดขัดเหมือนมีก้อนอะไรจุกอยู่ที่ลำคอ
ป้ารู้ แม่ของเจ้าและอาจารย์ของเจ้าก็ต้องคิดถึงเจ้าเช่นกัน นางกอดปลอบใจเขา
ท่านป้า ข้าอยากกลับบ้าน ไปหาพวกเขาสักหน่อยขอรับ ชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองอย่างอ้อนวอน
ตกลง ตอนนี้เจ้าก็โตขึ้นมากแล้ว เจ้าก็ควรจะได้กลับไปเยี่ยมบ้านถ้าเจ้าต้องการ แต่เจ้าอย่าได้ทำอะไรให้ป้าและอาจารย์ของเจ้าเป็นห่วงนะ
เรื่องนั้นไม่ต้องเป็นห่วงขอรับ หนุ่มน้อยพยักหน้าและให้สัญญา ไม่นานหลังจากที่ส่งแขกคนสุดท้ายกลับไปแล้ว ยออุน นั่งลงในห้องและบ่นกับฮงโด
ท่านให้เขาอ่านจดหมายอะไรกันคะ ท่านเห็นหรือไม่ว่าเขาเศร้าขนาดไหน ขนาดสอบผ่านเข้าเป็นช่างเขียนหลวงได้ก็ไม่ดีใจ ท่านเป็น จริงๆ.........
ข้าไม่รู้ว่าในจดหมายเขียนถึงเรื่องอะไร แม่ของเขาฝากจดหมายนั่นไว้ บอกข้าว่าวันใดที่เขาสอบผ่านเข้าเป็นช่างเขียนได้แล้ว ก็ให้ข้าเอาจดหมายนี่ให้เขาอ่าน ฮงโดวางภาพวาดในมือลงและถอดแว่นตาออกขณะที่พูด
เด็กคนนี้มีปัญหามาตั้งแต่แรกแล้ว ทำไมท่านจึงไม่อ่านจดหมายก่อนที่จะให้เขาอ่านคะ แล้วถ้ามีเรื่องที่เขารับไม่ได้หล่ะ ข้าชักจะเป็นห่วงเขาขึ้นมาแล้วสิคะ ยออุน เอามือทุบลงไปบนโต๊ะ รู้สึกโกรธเล็กน้อย
จะมีเรื่องอะไรให้กังวลรึ แม้ว่าเด็กคนนี้จะมีปัญหาส่วนตัว แต่เขาก็ฉลาดพอที่จะแยกแยะได้ ไม่น่าจะมีปัญหาอะไร ข้าคิดว่าจดหมายนั่นคงจะเกี่ยวกับอดีตของเขา เขาเป็นผู้ชาย เขาควรจะอ่านจดหมายนั่นด้วยใจที่เปิดกว้าง อย่าได้วิตกไปเลย ฮงโดกล่าวหลังจากที่คิดอะไรบางอย่าง
ข้าไม่สนใจ ถ้ามีเรื่องเลวร้ายเกิดกับเขา ข้าก็จะไม่ให้อภัยท่านค่ะ ยออุนกล่าวแล้วเดินออกไปจากห้อง
เจ้าจะไปไหน ฮงโดพูดไม่ออกหลังจากที่โดนตำหนิและถามกลับอย่างรีบเร่ง เมื่อภรรยาของเขาเดินออกไปอย่างรวดเร็ว
ข้าจะไปจัดเสื้อผ้าให้เขาสักสองสามชุดค่ะ เด็กคนนั้นยืนยันจะกลับบ้านให้ได้ เป็นเพราะท่านคนเดียว อืม ไม่เห็นจะมีอะไรต้องห่วงเลย ยออุน หันมาและพูดสองสามประโยคก่อนที่จะเดินไป
โธ่เอ้ย ผู้หญิงคนนี้ ฮงโดได้แต่หัวเราะอย่างขมขื่นพร้อมส่ายหัว และคิดว่า ผ่านมาหลายปีแล้ว พวกเขาทั้งสองเป็นอย่างไรกันบ้าง ยุน ข้าไม่ได้เห็นภาพวาดของเจ้าในช่วงงานเรือมังกรเมื่อปีที่แล้ว เจ้าไปอยู่ที่ไหน เจ้ายังสุขสบายดีไหม แล้วปีนี้ข้าจะได้ข่าวคราวของเจ้าบ้างไหม
พี่ยุมบก ท่านจะไปไหนหรือ น้องชายที่อยู่อีกฝั่งของโต๊ะถาม โดยไม่เข้าใจว่าทำไมเขาจึงจัดเสื้อผ้า
ข้าจะไปเยี่ยมแม่และอาจารย์ของข้า พี่ชายตบไหล่น้องชายของเขา
แม่ของท่าน แต่ท่านพ่อและท่านแม่เคยบอกว่า พวกท่านเคยเห็นแม่ของท่านครั้งสุดท้ายหลายปีมาแล้ว พี่จะไปหาแม่ที่ไหน แล้วพ่อข้าไม่ใช่อาจารย์ของพี่รึ แล้วพี่จะไปหาอาจารย์คนไหนอีกหรือ เด็กน้อยไม่เข้าใจที่พี่ชายพูดมา
เจ้ายังเด็ก เจ้าไม่เข้าใจหรอก ไม่ต้องห่วง ข้าไปไม่นานก็จะกลับมานะ ไม่ต้องกังวล ยุมบกหยุดจัดของและอุ้มน้องชายขึ้นมาเพื่อปลอบเขา
พี่ต้องรีบไปรีบกลับนะ ข้าคิดถึงพี่ เด็กน้อยพูดและดึงแขนเสื้อพี่ชาย
ตกลง พี่ให้สัญญาว่าจะรีบกลับ ดูนี่สิ ชายหนุ่มทำมือเป็นรูปต่างๆให้เป็นเงาบนกำแพง
ว้า ว้าว ผีเสื้อ นกน้อย.. เด็กชายตัวน้อยตบมืออย่างมีความสุข
ฮ่าฮ่า อาจารย์ ข้าจำที่ท่านเคยสอนข้าเมื่อหลายปีก่อนได้ ท่านทั้งสองอยู่ที่ไหนกันแน่นะ ยุมบกจะได้พบเจอพวกท่านอีกไหมนะ หัวใจของเด็กหนุ่มเอ่อท้นด้วยความหวังและความคิดถึง ในเย็นวันนั้น ด้านนอกของบ้านพักส่วนตัวของช่างเขียนคิม ฮงโด คู่สามีภรรยากับเด็กผู้ชายตัวน้อยออกมายืนส่งชายหนุ่ม
ยุมบก จงเดินทางอย่างระมัดระวังตัว แล้วรีบกลับมาเร็วๆนะ ยออุน ยังเป็นห่วง นางยึดสายบังเหียนไว้ไม่อยากให้ไป
ท่านป้า ไม่ต้องเป็นห่วง ข้าจะดูแลตัวเองอย่างดี ข้ามีวันหยุดแค่สามวัน ข้าจะกลับมาให้ทัน ยุมบกพูดเพื่อให้สร้างความมั่นใจให้กับป้าที่คอยดูแลเขาตลอดหลายปีที่ผ่านมา ราวกับว่าเขาเป็นลูกของนางจริงๆ
ไปเถอะ ยุมบก จำไว้ว่าจะต้องกลับบ้านนะ ฮงโดไม่รู้จะพูดอะไรมากกว่านี้ ประโยคที่ว่า จำไว้ว่าจะต้องกลับมาบ้าน คงทำให้หัวใจของเด็กหนุ่มอบอุ่นเพียงพอแล้ว
ข้าทราบขอรับอาจารย์ ข้าไปก่อนนะขอรับ ไป๊!!!! เด็กหนุ่มก้มศีรษะและขี่ม้าจากไป ในตอนเช้า นอกเมืองซองดูที่ที่สุสานเก่าตั้งอยู่ ยุมบกกำลังทำความสะอาดกำจัดวัชพืชและก้อนหินรอบๆ หลุมฝังศพ เขาจัดการปัดกวาดฝุ่นหนาเตอะที่ปกคลุมป้ายหินหน้าหลุมฝังศพออก และหลังจากที่ทำความสะอาดเสร็จเรียบร้อยแล้ว เขาสวมเสื้อและหมวกที่เขาวางไว้ข้างๆ คุกเข่าลงหน้าหลุมศพด้วยความเคารพอย่างสูงพร้อมก้มศีรษะลง ท่านแม่ ลูกชายของท่านไม่ได้ทำหน้าที่เป็นลูกที่ดี ข้าเพิ่งรู้ความจริงเกี่ยวกับตัวข้า และทำให้ข้าเพิ่งมีโอกาสมาหาท่านที่นี่ ได้โปรดให้อภัยข้าด้วย เขานั่งพิงป้ายหินหน้าหลุมฝังศพ มองขึ้นไปบนท้องฟ้าและกล่าวว่า ท่านแม่ ข้าจำหน้าท่านไม่ได้ ข้าจำได้แต่หน้าแม่ผู้ที่เลี้ยงดูข้ามา ท่านอย่าโกรธข้านะ ขอบคุณที่ให้กำเนิดข้ามา อ้า แล้วแม่และอาจารย์ของข้าอยู่ที่ไหนกัน ข้าจะได้พบพวกท่านอีกหรือไม่ ข้าคิดถึง ข้าคิดถึงพวกท่านเหลือเกิน...
*
ลุย!!! วิ่งแล้วก็ขึ้นไปปีนต้นไม้!
คนสุดท้ายเป็นคนใช้ไม่ได้! รีบวิ่งเร็วเข้า!...
เด็กผู้ชายเท้าเปล่ากลุ่มหนึ่งอายุราวสิบขวบ ถือดาบไม้ในมือวิ่งมาข้างๆ ยุมบกที่กำลังจูงม้าและเดินอย่างช้าๆ ออกนอกเมือง
ฮ่าฮ่า ยังเหมือนเมื่อข้าเป็นเด็กเลย เมืองนี้เคยเป็นยังไงก็ยังเป็นอย่างนั้น แค่ข้าเติบโตขึ้นเท่านั้นเอง ชายหนุ่มหันไปรอบๆ และมองดูเด็กๆ พวกนั้นและส่ายหัว
เขาเป็นใครหรือ ดูดีมากเลย
ใช่ ใช่ เสื้อผ้าของเขาสะอาดสะอ้านและเรียบร้อย ช่างน่ามองจริงๆ เขาสวมรองเท้าด้วย ดูดีมากๆ เด็กชายสองคนที่เหมือนกับเป็นหัวหน้ากลุ่มหยุดและมองตามหลังชายหนุ่มอย่างอิจฉา
บริเวณลานบ้านเล็กที่เก่าเและทรุดโทรม ประตูที่เริ่มผุไม่ได้ใส่กลอน สภาพบ้านบ่งบอกว่าไม่มีคนอยู่มานานปี ชายหนุ่มหยุดนิ่งอยู่หน้าประตูชั่วครู่ หลังจากที่พ่นลมหายใจออกมาเฮือกใหญ่ เขาก็ผลักประตูที่ลานบ้านและเดินเข้าไปข้างใน
บ้านก็ยังเหมือนเดิม อ่า นี่ไม้กวาดที่ท่านปู่เคยใช้ ฮ่าฮ่า ชายหนุ่มเดินไปรอบๆ ลานบ้านหวนคิดระลึกถึงเรื่องราวเก่าก่อนเท่าที่เขาจำได้
ไม่ใช่ตั่งนี่รึที่ท่านแม่มักมานั่งเล่น อ่า กี่ปีที่ผ่านไป กี่ครั้งที่ข้าฝัน ข้าฝันเห็นตัวเองได้กลับมาที่นี่ทุกครั้ง ได้เห็นท่านแม่นั่งอยู่ที่ชานบ้าน ในมือกำลังปักผ้ารูปผีเสื้อแสนสวย แล้วก็คอยหยอกล้อเล่นกับข้า เขาเดินตรงไปยังตั่งนั้น ข้ามหน้าต่างไป เรื่องราวที่เขาระลึกถึงปรากฏชัดต่อหน้าเขาราวกับเพิ่งเกิดเมื่อวันวาน เขาจำได้ดีถึงเสียงอันอ่อนโยนนุ่มนวลของมารดา
ระวังให้ดีอย่าให้ตกลงมานะ ดูสิ เจ้ามีเหงื่อออกมาเยอะมาก จองฮยางดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาเพื่อเช็ดเหงื่อให้ลูกชาย
ท่านแม่ ท่านแม่รู้ไหมขอรับ ข้าเข้าโรงเรียนได้แล้วนะ ข้าสามารถเข้าเรียนได้แล้วและจะได้เรียนวาดภาพด้วย ต่อไปข้าไม่ต้องหลบๆ ซ่อนๆ คอยแอบฟังครูสอนอีกแล้วนะ
ฮ่าฮ่า ไม่ใช่ครูคนนั้นดอกรึที่บ่นว่าเจ้ายังเด็กเกินไป แล้วแม่จะเชื่อได้อย่างไรว่าเขายอมรับเจ้าเข้าเรียนได้แล้ว
ไม่ใช่ครูคนนั้นขอรับ ไม่ใช่ครูคนนั้น วันนี้ วันนี้ มีคน เอ่อ ไม่...
ท่านแม่ ยุมบกเชื่อฟังทุกสิ่งที่ท่านสอนและตอนนี้ข้าก็ได้เป็นช่างเขียนแล้ว แต่ท่านอยู่ไหน ท่านอยู่ที่ไหน หนุ่มน้อยมีน้ำตาคลอเบ้า น้ำตาที่เขากลั้นไว้ไม่ให้ไหลออกมา
ขอโทษนะขอรับ ครอบครัวปาร์คเคยอยู่บ้านนี้มาก่อนใช่หรือไม่ขอรับ ชายหนุ่มแต่งตัวดียืนอยู่ที่สนามหญ้าหน้าบ้านกำลังเคาะประตูถามบ้านข้างๆ ชายคนที่ออกมาจากบ้านไม่รู้จักเขา จึงลังเลที่จะตอบอยู่พักหนึ่ง
โอ้ อาจจะใช่ ข้าก็เพิ่งย้ายเข้ามาอยู่ได้ไม่นาน ก่อนหน้านี้ เจ้าของบ้านเล็กๆ หลังนี้แซ่ฮัน แต่พวกเขาก็ย้ายออกไปแล้ว พวกเขาไม่ได้แซ่ปาร์ค พวกเขาอาจจะซื้อต่อมาจากคนอื่นก็ได้ แต่ข้าขอถามหน่อยเถอะว่ามีเรื่องอะไรหรือ
โอ้ เอ่อ ขอบคุณมาก ไม่มีอะไรหรอก ข้าจะไปแล้ว ชายหนุ่มหันหน้าออกไปทางอื่นผิดหวังเล็กน้อยแล้วเดินจากไป
อ่า ข้าจะไปหาพวกเขาที่ไหนอีกดีนะ เขาเหวี่ยงตัวขึ้นม้าและก็คิดได้ ตกลง ลองไปดูที่นั่นกัน ไป๊!
เอิ่ม ต้นไม้เก่าต้นนี้ยังอยู่ที่เชิงเขา ฮ่าฮ่า เขาแตะแขนตัวเองที่มีแผลเป็นเล็กๆ ซึ่งบ่งบอกความดื้อซนในวัยเด็ก เขาเดินต่อไปเรื่อยๆ บ้านหลังเล็กตั้งอยู่ที่เชิงเขา สภาพเหมือนได้รับการดูแลอยู่เสมอ แต่ดูคล้ายกับไม่มีคนอาศัยอยู่ เพราะมีท่อนไม้ใหญ่ขวางอยู่ตรงประตูทางเข้า
ข้าอยากจะเข้าไปดูข้างในจริงๆ ชายหนุ่มผูกม้าไว้กับต้นไม้แล้วกระโดดข้ามรั้วเตี้ยๆ เมื่อผลักประตูเข้าไป ภายในบ้านไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลงไปแม้แต่นิดเดียว ชายหนุ่มรู้สึกราวกับว่าอาจารย์ของเขายังนั่งอยู่ทีโต๊ะตรงหน้าและกำลังยิ้มให้เขา พร้อมกับโบกมือเรียกเขา ยุมบก มานี่เร็วเข้า ข้าซื้อพู่กันชุดใหม่และหมึกจากตลาดมาให้เจ้า
อาจารย์ อาจารย์ ได้โปรด ท่านจะ ท่านจะช่วยข้าได้ไหม ชายหนุ่มกล่าวเบาๆ ราวกับว่าเขากำลังกลับไปคืนนั้นเมื่อหลายปีก่อน ตอนที่ไม่มีที่พึ่งและกำลังหวาดกลัว อาจารย์เป็นคนเดียวที่เขาไว้ใจและยึดเป็นที่พึ่ง เป็นคนเดียวที่ปกป้องเขาและมารดา แล้วตอนนี้อาจารย์อยู่ที่ไหน ฮ่าฮ่า ในตอนนั้น ท่านแม่ก็ไม่รู้ว่าอาจารย์หน้าตาเป็นอย่างไร ส่วนอาจารย์ก็ไม่รู้ว่าท่านแม่หน้าตาเป็นอย่างไร เขายิ้มเมื่อคิดถึงเรื่องนั้น
ชายหนุ่มเดินออกจากบ้านและนั่งลงใต้หลังคา คิดถึงอดีตที่ผ่านมา เขาจ้องไปที่ดอกไม้และต้นไม้ที่บริเวณลานบ้าน บางที ณ จุดหนึ่งของเวลา คงเป็นข้านั่นเองที่นำพาพวกเขาให้มาพบเจอกันและได้อยู่ร่วมกันอีกครั้ง นี่คงเป็นสิ่งที่ชดใช้ให้กับการกระทำที่เลวร้ายของพ่อข้าที่เคยทำกับพวกเขา ชายหนุ่มยิ้มนิดๆ เมื่อคิดถึงจดหมายที่แม่ของเขาทิ้งไว้ให้ เรื่องราวยืดยาวในจดหมายนั้นช่างน่าเวทนาจริงๆ
เจ้าเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่ เด็กหญิงตัวเล็กที่อยู่ด้านนอกรั้ว ส่งเสียงใสๆ เข้ามาขัดจังหวะความคิดของชายหนุ่ม
เขามองเด็กหญิงตัวเล็กอายุประมาณสิบขวบ แต่นางเลียนแบบวิธีพูดของผู้ใหญ่ นางไม่เหมือนกับเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ ที่มักจะขึ้อายและพยายามหลีกเลี่ยงคนแปลกหน้า นางมีท่าทางเหมือนกับเด็กผู้ชาย ดวงตานางมีประกายของความจริงใจ เสื้อผ้าของนางเรียบกริบ นางสวมเสื้อคลุมตัวสั้นและรองเท้าหนัง มีแส้เหน็บอยู่ที่เอว ตอนนี้นางกำลังถือว่าวที่เก่าและขาด มันไม่ได้ขัดกับใบหน้าอันน่ารักของนาง แต่กลับไปเพิ่มท่าทางองอาจกล้าหาญให้นางเข้าไปอีก เขาจึงหยอกล้อนางกลับไป ข้า ฮ่าฮ่า แล้วเจ้าหล่ะเป็นใคร มาทำอะไรที่นี่
อ่า นั่นคำถามที่ข้าถามท่านก่อนนี่นา ทำไมท่านจึงเอามาถามข้าล่ะ ข้าออกมาเล่นว่าว แต่ลมแรงทำให้เชือกขาด ข้าดึงว่าวไว้ไม่ไหว เลยต้องไล่ตามมาจนถึงที่นี่ แต่ว่าวมันตกลงพื้น ก็เลยขาดแบบนี้ เด็กผู้หญิงคนนั้นมีบุคลิกตรงไปตรงมา นางสั่นว่าวที่อยู่ในมือไปมาและพูดว่า ผีเสื้อตัวนี้ปีกขาดแล้ว ข้าสงสัยว่ามันคงจะเจ็บ มันน่าสงสารมาก
โอ้ จริงรึ ดูๆ แล้วคงยากที่ซ่อมนะ ให้ข้าทำว่าวอันใหม่ให้เจ้าดีไม๊ ชายหนุ่มขำเรื่องที่เด็กหญิงตัวเล็กคนนี้พูด คิดแล้วก็ตรงเข้าไปหยิบว่าวมาจากมือนางอย่างรวดเร็ว
โอ้ ท่านทำว่าวเป็นด้วยหรือ แล้วท่านวาดรูปผีเสื้อเป็นไม๊คะ เด็กหญิงดีใจอย่างมากและเลิกเซ้าซี้ให้ชายหนุ่มตอบคำถาม ตอนนี้นางสนใจเรื่องว่าวเท่านั้น
ฮ่าฮ่า ผีเสื้อ เมื่อก่อนข้าวาดรูปผีเสื้อไว้มากมายก่ายกอง ชายหนุ่มเปิดกระเป๋าที่อยู่บนบ่า ซึ่งเต็มไปด้วยกระดาษและอุปกรณ์การเดินทางของเขา เขาแผ่กระดาษวาดภาพที่หน้าประตู หยิบพู่กันขึ้นมาและบอกกับเด็กหญิงว่า อย่ายืนเฉยสิ เข้ามาข้างในแล้วเตรียมหมึกกับสีมาให้ข้า
โอ้ว ตกลง เรื่องนี้ให้เป็นธุระของข้าเถอะ เด็กหญิงตกลงโดยไม่ต้องคิดซ้ำและม้วนแขนเสื้อขึ้นเพื่อช่วยเหลือ
มีเรื่องประการหนึ่งที่ชายหนุ่มยังไม่รู้ ถ้าพ่อแม่ของเด็กหญิงมาเห็นสิ่งที่นางทำในตอนนี้ พวกเขาอาจจะเข้าใจผิดไปว่าเขาเป็นเทวดา สำหรับเด็กหญิงที่ยากจะรับมือ การขอให้นางช่วยทำอะไรเป็นสิ่งที่แทบจะเป็นไปไม่ได้ และที่ยากไปกว่านั้นก็คือการขอให้นางทำตามคำสั่ง แต่เพราะนางเป็นเด็กน่ารักและมีใบหน้าที่งดงาม กอรปกับนางหาทางออกให้ตัวเองด้วยการพูดจาไพเราะ อ่อนหวาน จึงไม่มีใครใจร้ายกล้าตำหนินางได้
ว้าว ภาพวาดของท่านช่างสวยงามจริงๆ วาดสวยกว่าญาติของข้าอีก เด็กน้อยกล่าวขณะที่นางวางหมึกลงและมองผีเสื้อที่วาดอยู่บนกระดาษ นางไม่รู้สึกว่าเขาเป็นคนแปลกหน้าอีกต่อไป โอ้ ใช่แล้ว ทำไมท่านจึงมาอยู่ที่นี่ได้ล่ะคะ
อ่า ข้ามาที่นี่ เพราะข้ากำลังตามหาคนสองคน ชายหนุ่มหยุดสักพัก
คนสองคน พวกเขาเป็นใคร แล้วท่านตามหาพวกเขาทำไมคะ เด็กหญิงเต็มไปด้วยความสงสัย
เอาหล่ะ ข้าจะเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้เจ้าฟัง ชายหนุ่มไม่รู้ว่าทำไมเขาจึงดีกับเด็กน้อยคนนี้ขนาดนี้ แต่เขาก็เพียงต้องการจะเล่าให้นางฟัง เขายิ้มและเริ่มเล่าเรื่องราวอันแสนยาวให้นางฟังพร้อมกับวาดภาพลงบนว่าว
เรื่องที่ข้าจะเล่าต่อไปนี้เป็นเรื่องราวของคนสองคน
ทั้งสองคนนี้ พวกเขาไม่ใช่พ่อแม่ของข้า พวกเขาเป็นศัตรูกับพ่อที่แท้จริงของข้า แต่พวกเขาเป็นคนดูแลข้าและเลี้ยงดูข้าจนเติบใหญ่
ทั้งสองคนนี้ ไม่ใช่สามีภรรยา แต่พวกเขามีความรักให้กันอย่างสุดหัวใจ พวกเขาไม่ยอมที่จะพรากจากกันแม้เมื่อต้องเผชิญหน้ากับความตาย
ทั้งสองคนนี้ คนหนึ่งสอนข้าให้เห็นคุณค่าของความเป็นคนดี และอีกคนสอนข้าให้วาดภาพ คนหนึ่งเป็นมารดาของข้า และอีกคนเป็นอาจารย์ของข้า
ทั้งสองคนนี้ พวกเขาเป็นคนที่สนิทกับข้าที่สุด เป็นคนที่ข้าเคารพที่สุด และเป็นคนที่ข้ารักมากที่สุด
ชายหนุ่มก้มหัวลงขณะที่เขาวาดรูป แล้วเขาก็เริ่มวาดผีเสื้อตัวใหม่ตรงสันกลางว่าว ขณะที่บอกเล่าเรื่องราวไปเรื่อยๆ ตอนนี้ว่าวเสร็จสมบูรณ์แล้ว เขาจึงเงยหน้าขึ้น เขารู้สึกตกใจและงุนงงมาก เมื่อเขาเห็นใบหน้าของเด็กหญิงตัวน้อยเปื้อนไปด้วยน้ำตา เขาค่อยๆ พูดกับเด็กหญิง เสร็จเรียบร้อยแล้ว นี่สำหรับเจ้า
เด็กหญิงไม่พูดอะไรได้แต่กัดริมฝีปาก น้ำตาไหลออกมาไม่หยุด
เกิดอะไรขึ้นกับเจ้า ตกลง ตกลง เจ้าคงจะเสียใจเรื่องว่าว แต่ข้ากำลังทำว่าวผีเสื้ออันใหม่ให้เจ้าแล้วนี่นา ตายล่ะ หรือว่าเรื่องที่ข้าขอให้เจ้าเตรียมหมึกและสี เจ้าร้องไห้เรื่องอะไรกันแน่ ชายหนุ่มค่อนข้างตกใจและไม่รู้ว่าควรจะทำอย่างไรดีกับเด็กหญิงที่กำลังร้องไห้
ว้า! เมื่อกี้นางยังไม่เป็นไรเลย แต่หลังจากที่ชายหนุ่มพยายามจะปลอบเด็กหญิงคนนี้ นางกลับร้องไห้ดังขึ้นอย่างยั้งไม่อยู่
มีปัญหาอะไรหรือ เจ้าร้องไห้ทำไม ว่าวตัวใหม่ไม่สวยหรืออย่างไร ชายหนุ่มเริ่มงงสับสน และเขาไม่เคยเจอปัญหาแบบนี้มาก่อน และเขาก็ไม่รู้ว่าทำไมเด็กหญิงน่ารักที่แต่งตัวคล้ายกับเด็กผู้ชาย ถึงได้ร้องไห้อย่างหนักเช่นนี้ เขายังคงหมุนว่าวไปมาเพื่อตรวจตรา เหมือนกับพยายามตรวจสอบว่าว่าวมีอะไรผิดปกติหรือไม่
ไม่ ไม่ใช่เพราะว่าวหรอกค่ะ พี่ชาย ท่าน ท่านช่างน่าสงสารเหลือเกิน เด็กหญิงร้องไห้และรีบตรงไปยังชายหนุ่มและกอดข้อมือเขาไว้ แล้วใช้แขนเสื้อเช็ดน้ำมูกน้ำตา
ตายล่ะ มา ใช้ผ้าเช็ดหน้านี้เช็ดซะ ชายหนุ่มค่อนข้างงง หลังจากที่ได้ยินนางอธิบาย เขาดึงผ้าเช็ดหน้าออกมาและยื่นให้เด็กหญิง ตายแล้ว ทำไมเจ้าชอบร้องไห้มากขนาดนี้ นะ นี่เป็นผ้าเช็ดหน้าที่แม่ข้าให้ไว้ ข้ามักจะเก็บไว้กับตัว แต่ถนอมไว้ไม่เคยหยิบมาใช้เลยนะ
ท่าน ท่านไม่ได้เจอแม่ของท่านมาหลายปี รวมทั้งอาจารย์ที่รักท่านมากด้วย พี่ชาย ท่าน ท่านช่างน่าสงสารจริงๆ น่าสงสารจริงๆ เด็กหญิงสะอื้น
เจ้าร้องไห้เพราะเรื่องนี้หรอกหรือ ฮ่าฮ่า ข้าไม่ได้รู้สึกว่าข้าน่าสงสาร ตอนนี้ข้าเป็นช่างเขียนหลวงแล้ว ข้าทำให้ความฝันของแม่ข้าเป็นจริงได้แล้วล่ะ ข้ามีความสุขมาก และข้าก็มั่นใจว่า ข้าจะหาพวกเขาพบ ข้ามั่นใจว่าเราจะมีโอกาสกลับมาอยู่ด้วยกันอีกครั้งหนึ่ง ชายหนุ่มสัมผัสได้ถึงความอบอุ่น หลังจากที่ได้ยินสิ่งที่เด็กหญิงพูดออกมา เขาแตะหลังนางเพื่อปลอบใจ
แม่ของท่าน แม่ของท่านเลี้ยงดูท่านมาเป็นอย่างดี นางต้องเหนื่อยกับการร้องไห้เป็นเวลานานแน่ๆ เด็กหญิงจึงหยุดสะอื้น แต่ดวงตาทั้งคู่ยังคงแดงก่ำและน้ำตายังคงเกาะอยู่บนแก้มทั้งสองข้าง และอาจารย์ของท่านก็ต้องเป็นคนดีจริงๆ แต่พวกเขายังมีชีวิตอยู่หรือไม่ เด็กหญิงถามอย่างเป็นกังวล
พวกเขายังมีชีวิตอยู่สิ พวกเขาจะต้องยังมีชีวิตอยู่ เป็นเพราะข้ายังไม่ได้หาพวกเขา ถ้าข้าหาพวกเขาพบ ข้าจะดูแลพวกเขาอย่างดี ข้าจะตอบแทนคุณงามความดีและความเมตตาของพวกเขา ชายหนุ่มผงกหัวอย่างมุ่งมั่น
พวกเขาต้องมีชีวิตอยู่และสุขสบายดี พี่ชาย ท่านจะต้องหาแม่และอาจารย์ของท่านเจออย่างแน่นอน เด็กหญิงตัวเล็กจับมือชายหนุ่มไว้ เหมือนกับจะให้ความช่วยเหลือเขา
ฮ่าฮ่า ขอบใจนะ
สาวน้อย สาวน้อย เจ้าอยู่ที่ไหน มีเสียงตะโกนแว่วมาไกลๆ
โอ้ นั่นเป็นเสียงของญาติข้า เขาคงมาตามหาข้า พี่ชาย ข้าต้องกลับบ้านแล้วค่ะ เด็กหญิงยึดชายเสื้อของชายหนุ่มไว้ นางยังไม่อยากจากเขาไป
ฮ่าฮ่า กลับบ้านเร็วเข้า เริ่มจะมืดแล้ว เจ้าต้องเชื่อฟังพ่อแม่ การได้อยู่กับพวกเขาคือพรอันประเสริฐ ชายหนุ่มยิ้มและยื่นว่าวให้เด็กหญิง
โอ้ ใช่แล้ว ข้าชื่อ สาวน้อย แล้วท่านล่ะชื่ออะไร เด็กหญิงซึ่งเดินออกไปสองสามก้าวหันกลับมาถาม
สาวน้อยหรือ ชื่อเจ้าแปลกซะจริง
มันแปลกยังไงหรือ พ่อแม่ข้าเรียกข้าว่าสาวน้อย ดังนั้นข้าก็ชื่อสาวน้อย เด็กหญิงตัวเล็กพูดอย่างมั่นใจ
ฮ่าฮ่า ยุมบก คิม ยุมบก
เด็กหญิงพยักหน้าด้วยความโล่งใจและวิ่งลงเนินไป นางไม่ลืมจะหันกลับมาเมื่อนางวิ่งไปได้ครึ่งทางของทางลาด พี่ชาย บ้านของข้าอยู่ที่ บ้านหลิวเขียว ท่านจำเอาไว้นะคะและมาหาข้าในคราวหน้าด้วยนะ
ฮ่าฮ่า ตกลง ข้าจะมาหาเจ้าแน่นอน แน่นอน ชายหนุ่มให้สัญญาโดยไม่ได้คิดทบทวน
ขอบคุณมากสำหรับว่าวของท่าน มันสวยมากค่ะ จนกว่าเราจะได้พบกันใหม่ เด็กหญิงถือว่าวของนางด้วยความพอใจและวิ่งลงทางลาดไป
บ้านหลิวเขียว ชื่อนี้คุ้นจังเลย ชายหนุ่มคิด เหมือนกับว่ามันจะซ่อนอยู่ลึกๆ ในความทรงจำของเขา แต่ก็ค่อนข้างคลุมเครือและไม่แน่ใจ
ลมแรงพัดผ่านมาหนึ่งวูบ ใบไม้บนต้นไม้ปลิวตกกระจายไปทั่วบริเวณ ขณะที่ชายหนุ่มตกอยู่ในห้วงความคิด และในทันใดนั้นเขาก็เริ่มกลับมาตระหนักถึงสภาพโดยรอบที่เงียบสงัดเหลือเกิน เพราะการก่อกวนของเด็กหญิง ทำให้ความเศร้าของเขามลายหายไปและได้กำลังใจเข้ามาแทนที่
ตอนนี้เป็นเวลาเย็นมากแล้วและพระอาทิตย์ก็กำลังจะตก ชายหนุ่มนั่งอยู่ตรงระเบียงหน้าบ้าน เขามองไปที่ผ้าเช็ดหน้า แล้วหยิบที่ห้อยหยกรูปผีเสื้ออกมากำเล่นในฝ่ามือพลางคิดว่า ท่านแม่ ยุมบกไม่เคยลืมสิ่งที่ท่านบอก ข้าตั้งใจเรียนวาดภาพอย่างจริงจัง และในวันนี้ข้าก็เป็นคนที่มีเกียรติเหมือนกับอาจารย์ ข้าเก็บความลับเรื่องของเราสามคนมาโดยตลอด แต่ เมื่องานเทศกาลเรือมังกรปีที่แล้ว ข้าไม่ได้เห็นภาพวาดของอาจารย์ ท่านทั้งสองสบายดีหรือไม่ แล้วตอนนี้พวกท่านอยู่ที่ไหนกัน แล้วทำไมพวกท่านยังไม่มาหายุมบก ยุมบก คิดถึง คิดถึงพวกท่านทั้งสองเหลือเกินแล้ว ชายหนุ่มนั่งนิ่งเงียบ อยู่ที่นั่น หวนคิดถึงเรื่องราวตลอดช่วงวัยเด็ก เขาคิดถึงมารดาที่ไม่เคยคิดใส่ใจกับปูมหลังของเขา และเลี้ยงดูเขาด้วยความรักและเอาใจใส่เป็นอย่างมาก เขาคิดถึงอาจารย์คนแรกของเขาที่คอยปกป้องและชื่นชมเขาเสมอ แต่ตอนนี้มีเพียงเสียงปลิดปลิวของใบไม้อยู่เป็นเพื่อน เพื่อนที่มาเติมความรู้สึกเคว้งคว้างหงอยเหงาให้กับเขา
# จบภาพวาดภาพที่ 20 #
เพิ่งรู้จากท่านสุเกียงนี่เองว่าหนังกำลังภายในไม่พูดคะ แหะ แหะ นี่ข้าแหกกฏสวรรค์รึเปล่าคะ เคยอ่านหนังสือกำลังภายในจริงจังอยู่เรื่องเดียวค่ะ เจาะเวลาหาจิ๋นซี
ตอนต่อไปเป็นตอนอวสานแล้วน๊าลูกบล็อก เจ๊เรียกเฮียด้วยคำที่ลูกบล็อกทั้งหลายต้องอยากได้ยินที่สุด ครั้งแรกที่อ่านทำเอาข้าอึ้ง ตะลึง ตึ๋งตึ๊ง ไปเลย
ตอนนี้สำนวนภาษาข้ามันไม่กลับมาเป็นภาษาปัจจุบัน คงต้องรอสักพัก เปิดบอร์ดให้แปะประโยคโดนใจนะคะ ผอ จะเก็บไว้อ่านเอง เมื่อเวลาผ่านไป 10/20 ปี 5555555555555
เมื่อเรื่องนี้จบแล้ว บล็อกก็ยังเปิดไว้แบบนี้นะคะ พวกท่านเข้ามาเมาได้ตามสบาย ถ้าเยอะมากข้าก็จะเปิดหน้าใหม่ให้พวกท่านเรื่อยๆ
สำหรับนิยาย ผอ คงไม่สามารถขนาด อาจหาญมาแต่งต่อท่าน Feng หรอกค่ะ แค่อยากแต่งอะไรขำๆ เรื่องของพวกเราชาวบล็อก แต่ตอนนี้งานมันยุ่งเหยิงมากค่ะ สมองซีกสร้างสรรค์ไม่บรรเจิดเลยค่ะ
พอจบสมบูรณ์จะรีไรท์อีกทีแล้วจะเอาไปลงไว้ที่เวปสองมูน ใครว่างๆก็ไปคุยกันที่นั่นได้อีกที่ค่ะ
ตอนที่แล้วมีคำว่า gown ที่แปลไม่ได้รบกวนคุณชื่อภาษาเกาหลีช่วยหน่อยค่ะ เป็นชุดอะไรสักอย่างนี่แหละ
ใครที่ซุ่มอ่านอยู่มาปรากฏตัวเขียนคอมเม้นท์เป็นค่าแปลหน่อยนะคะ แล้วถ้าจะกรุณาก็ขอให้เข้าห้องรายงานตัวด้วยค่ะ แค่ไล่ลำดับที่ลงมาแล้วก็บอกชื่อที่ใช้ในบล็อก แล้วก็ทายจำนวนผู้ที่จะเข้ารายงานตัวทั้งหมด แค่นั้นเองค่ะ ขอร้องงงงงงงง น๊า
Create Date : 06 มกราคม 2553 |
|
160 comments |
Last Update : 7 มกราคม 2553 12:08:35 น. |
Counter : 4009 Pageviews. |
|
|
|
|
| |
โดย: เจ้าเงาะ IP: 124.120.188.224 6 มกราคม 2553 12:31:11 น. |
|
|
|
| |
โดย: WoN NoN KuK IP: 158.108.231.91 6 มกราคม 2553 12:33:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.89.115 6 มกราคม 2553 12:33:40 น. |
|
|
|
| |
โดย: tereteru IP: 61.19.228.46 6 มกราคม 2553 12:37:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: N.K IP: 119.31.126.141 6 มกราคม 2553 12:41:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: เกษตรศิลป์ IP: 58.9.96.160 6 มกราคม 2553 12:42:25 น. |
|
|
|
| |
โดย: Rev IP: 58.8.194.122 6 มกราคม 2553 12:43:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: ตกหล่น IP: 124.121.208.190 6 มกราคม 2553 12:47:22 น. |
|
|
|
| |
โดย: ulwil IP: 222.155.101.225 6 มกราคม 2553 12:49:00 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.89.115 6 มกราคม 2553 12:52:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: เจ้าเงาะ IP: 124.120.188.224 6 มกราคม 2553 12:53:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: ธารใส IP: 118.172.24.95 6 มกราคม 2553 12:53:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: nift13 IP: 58.8.23.199 6 มกราคม 2553 13:05:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: taksila IP: 202.28.35.2 6 มกราคม 2553 13:06:45 น. |
|
|
|
| |
โดย: april (full moon) IP: 71.108.177.37 6 มกราคม 2553 13:13:35 น. |
|
|
|
| |
โดย: ppp IP: 115.67.45.203 6 มกราคม 2553 13:13:36 น. |
|
|
|
| |
โดย: ตกหล่น IP: 124.121.208.190 6 มกราคม 2553 13:16:41 น. |
|
|
|
| |
โดย: Vkkpa IP: 124.122.199.155 6 มกราคม 2553 13:26:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: ติดหนึบ IP: 58.8.233.143 6 มกราคม 2553 13:26:58 น. |
|
|
|
| |
โดย: มูนยุนบก IP: 180.180.2.31 6 มกราคม 2553 13:28:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: Adayz IP: 125.26.137.38 6 มกราคม 2553 13:31:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยายชา IP: 113.53.160.67 6 มกราคม 2553 13:38:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: Faii IP: 119.42.68.236 6 มกราคม 2553 13:43:21 น. |
|
|
|
| |
โดย: Takky IP: 124.120.17.208 6 มกราคม 2553 13:53:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: malee IP: 203.147.41.190 6 มกราคม 2553 13:57:28 น. |
|
|
|
| |
โดย: สุเกียง IP: 125.24.122.22 6 มกราคม 2553 13:58:24 น. |
|
|
|
| |
โดย: ZIG_ZAG XL IP: 118.175.247.24 6 มกราคม 2553 14:01:19 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.53.187 6 มกราคม 2553 14:07:59 น. |
|
|
|
| |
โดย: บกน้อย IP: 58.136.8.204 6 มกราคม 2553 14:20:34 น. |
|
|
|
| |
โดย: snowprince IP: 161.200.69.91 6 มกราคม 2553 14:25:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.122.239.87 6 มกราคม 2553 14:27:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: Crossing Over IP: 10.20.62.126, 203.146.104.32 6 มกราคม 2553 14:33:00 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.122.238.247 6 มกราคม 2553 14:35:40 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.122.238.247 6 มกราคม 2553 14:36:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: avatar IP: 124.157.148.240 6 มกราคม 2553 14:39:23 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.53.187 6 มกราคม 2553 14:43:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: maewmew IP: 124.120.17.144 6 มกราคม 2553 15:18:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: ulwil IP: 222.155.101.225 6 มกราคม 2553 15:25:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: สุเกียง IP: 125.24.122.22 6 มกราคม 2553 15:31:41 น. |
|
|
|
| |
โดย: ShaDow IP: 222.123.45.38 6 มกราคม 2553 15:33:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: Dotiko IP: 114.128.115.205 6 มกราคม 2553 16:02:32 น. |
|
|
|
| |
โดย: ไก่ IP: 112.142.41.225 6 มกราคม 2553 16:47:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: ใจเอย IP: 125.26.93.52 6 มกราคม 2553 16:56:54 น. |
|
|
|
| |
โดย: Post Modern Girl IP: 114.128.141.62 6 มกราคม 2553 17:04:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: jui IP: 118.172.159.187 6 มกราคม 2553 17:05:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.122.238.247 6 มกราคม 2553 17:39:34 น. |
|
|
|
| |
โดย: U IP: 180.180.71.74 6 มกราคม 2553 17:55:24 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 6 มกราคม 2553 17:58:40 น. |
|
|
|
| |
โดย: เกษตรศิลป์ IP: 58.9.234.248 6 มกราคม 2553 18:08:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: pharN IP: 202.28.62.245 6 มกราคม 2553 18:20:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.124.246 6 มกราคม 2553 18:24:05 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 6 มกราคม 2553 18:34:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: jameza17 IP: 114.128.5.165 6 มกราคม 2553 18:35:58 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 6 มกราคม 2553 18:39:47 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.122.238.247 6 มกราคม 2553 18:46:24 น. |
|
|
|
| |
โดย: Pww IP: 202.12.73.7 6 มกราคม 2553 18:53:13 น. |
|
|
|
| |
โดย: jz IP: 10.0.1.87, 61.7.171.100 6 มกราคม 2553 19:48:16 น. |
|
|
|
| |
โดย: งุงิ IP: 58.8.124.246 6 มกราคม 2553 19:51:41 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัตน์ IP: 203.144.220.241 6 มกราคม 2553 19:52:20 น. |
|
|
|
| |
โดย: oui IP: 58.9.61.81 6 มกราคม 2553 20:05:45 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.122.238.247 6 มกราคม 2553 20:07:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัตน์ IP: 203.121.167.243 6 มกราคม 2553 20:09:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: haewonny IP: 125.24.102.219 6 มกราคม 2553 20:10:11 น. |
|
|
|
| |
โดย: N.K IP: 180.183.117.116 6 มกราคม 2553 20:13:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: ชอง เฮฮี IP: 115.67.206.241 6 มกราคม 2553 20:22:55 น. |
|
|
|
| |
โดย: pharN IP: 202.28.62.245 6 มกราคม 2553 20:24:23 น. |
|
|
|
| |
โดย: oui IP: 58.9.61.81 6 มกราคม 2553 20:27:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: haewonny IP: 125.24.102.219 6 มกราคม 2553 20:41:57 น. |
|
|
|
| |
โดย: tanjang IP: 58.8.166.236 6 มกราคม 2553 20:45:17 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.89.253 6 มกราคม 2553 21:05:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: haewonny IP: 125.24.102.219 6 มกราคม 2553 21:23:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.89.253 6 มกราคม 2553 21:30:36 น. |
|
|
|
| |
โดย: Post Modern Girl IP: 114.128.141.62 6 มกราคม 2553 21:38:34 น. |
|
|
|
| |
โดย: oui IP: 58.9.73.33 6 มกราคม 2553 21:41:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.89.253 6 มกราคม 2553 21:41:54 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 6 มกราคม 2553 21:42:09 น. |
|
|
|
| |
โดย: FC 2moons IP: 58.147.23.211 6 มกราคม 2553 21:42:33 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.89.253 6 มกราคม 2553 21:46:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: killer IP: 118.172.187.180 6 มกราคม 2553 21:46:37 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 6 มกราคม 2553 21:47:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: Post Modern Girl IP: 114.128.141.62 6 มกราคม 2553 21:51:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: ชอง เฮฮี IP: 115.67.206.241 6 มกราคม 2553 21:55:18 น. |
|
|
|
| |
โดย: lucky IP: 119.31.126.141 6 มกราคม 2553 21:58:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.89.253 6 มกราคม 2553 21:58:38 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 6 มกราคม 2553 21:59:54 น. |
|
|
|
| |
โดย: Post Modern Girl IP: 114.128.141.62 6 มกราคม 2553 22:14:39 น. |
|
|
|
| |
โดย: 2moonlover IP: 114.128.59.82 6 มกราคม 2553 22:19:31 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.53.187 6 มกราคม 2553 22:20:48 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.53.187 6 มกราคม 2553 22:26:51 น. |
|
|
|
| |
โดย: Reader IP: 125.24.109.233 6 มกราคม 2553 22:31:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: bababo IP: 119.31.126.141 6 มกราคม 2553 22:33:34 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.53.187 6 มกราคม 2553 22:40:20 น. |
|
|
|
| |
โดย: สุเกียง IP: 125.24.122.22 6 มกราคม 2553 22:42:38 น. |
|
|
|
| |
โดย: haewonny IP: 125.24.102.219 6 มกราคม 2553 22:54:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.89.253 6 มกราคม 2553 22:55:50 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.53.187 6 มกราคม 2553 23:11:00 น. |
|
|
|
| |
โดย: เจ้าเงาะ IP: 124.120.188.224 6 มกราคม 2553 23:16:30 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.89.253 6 มกราคม 2553 23:19:42 น. |
|
|
|
| |
โดย: Rosaline IP: 202.149.25.234 6 มกราคม 2553 23:24:54 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.53.187 6 มกราคม 2553 23:30:21 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 6 มกราคม 2553 23:32:11 น. |
|
|
|
| |
โดย: Post Modern Girl IP: 114.128.141.62 6 มกราคม 2553 23:43:20 น. |
|
|
|
| |
โดย: machu pichu IP: 118.172.80.40 6 มกราคม 2553 23:46:27 น. |
|
|
|
| |
โดย: haewonny IP: 113.53.180.225 6 มกราคม 2553 23:49:28 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัตน์ IP: 115.67.16.162 6 มกราคม 2553 23:50:34 น. |
|
|
|
| |
โดย: Rosaline IP: 202.149.25.234 6 มกราคม 2553 23:59:00 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.89.253 7 มกราคม 2553 0:14:18 น. |
|
|
|
| |
โดย: รักอินเตอร์เน็ต IP: 119.42.85.130 7 มกราคม 2553 0:40:35 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 7 มกราคม 2553 0:51:29 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.89.253 7 มกราคม 2553 0:57:58 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.89.253 7 มกราคม 2553 1:03:54 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 7 มกราคม 2553 1:17:32 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัตน์ IP: 115.67.16.162 7 มกราคม 2553 1:40:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 7 มกราคม 2553 1:50:44 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัตน์ IP: 115.67.16.162 7 มกราคม 2553 1:51:55 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 7 มกราคม 2553 1:59:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 7 มกราคม 2553 2:04:45 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัตน์ IP: 115.67.16.162 7 มกราคม 2553 2:27:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัตน์ IP: 115.67.16.162 7 มกราคม 2553 2:33:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: Post Modern Girl IP: 114.128.141.62 7 มกราคม 2553 2:38:31 น. |
|
|
|
| |
โดย: okk IP: 112.142.130.11 7 มกราคม 2553 4:00:23 น. |
|
|
|
| |
โดย: april (full moon) IP: 71.108.177.37 7 มกราคม 2553 6:59:10 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.53.187 7 มกราคม 2553 7:17:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: april (full moon) IP: 71.108.177.37 7 มกราคม 2553 7:35:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.53.187 7 มกราคม 2553 7:41:27 น. |
|
|
|
| |
โดย: april (full moon) IP: 71.108.177.37 7 มกราคม 2553 8:13:36 น. |
|
|
|
| |
โดย: ซุนยองพี IP: 203.114.107.75 7 มกราคม 2553 8:24:15 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 114.128.53.187 7 มกราคม 2553 8:39:23 น. |
|
|
|
| |
โดย: kapi IP: 125.26.188.66 7 มกราคม 2553 9:04:52 น. |
|
|
|
| |
โดย: april (full moon) IP: 71.108.177.37 7 มกราคม 2553 9:08:03 น. |
|
|
|
| |
โดย: pharN IP: 202.28.62.245 7 มกราคม 2553 9:09:13 น. |
|
|
|
| |
โดย: เกษตรศิลป์ IP: 58.9.102.41 7 มกราคม 2553 9:26:00 น. |
|
|
|
| |
โดย: taksila IP: 202.28.35.2 7 มกราคม 2553 9:32:28 น. |
|
|
|
| |
โดย: ตกหล่น IP: 124.122.158.243 7 มกราคม 2553 9:51:36 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.95.108 7 มกราคม 2553 10:20:02 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยายชา IP: 125.26.156.166 7 มกราคม 2553 10:27:53 น. |
|
|
|
| |
โดย: Post Modern Girl IP: 114.128.141.62 7 มกราคม 2553 10:41:32 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.95.108 7 มกราคม 2553 10:41:32 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.95.108 7 มกราคม 2553 10:52:21 น. |
|
|
|
| |
โดย: okk IP: 202.129.32.226 7 มกราคม 2553 11:04:07 น. |
|
|
|
| |
โดย: kola IP: 113.53.180.225 7 มกราคม 2553 11:13:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: ppp IP: 115.67.16.191 7 มกราคม 2553 11:14:12 น. |
|
|
|
| |
โดย: รัก..2มุน..หมดใจ IP: 222.123.48.33 7 มกราคม 2553 11:16:11 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.101.130 7 มกราคม 2553 11:16:31 น. |
|
|
|
| |
โดย: kola IP: 113.53.180.225 7 มกราคม 2553 11:24:33 น. |
|
|
|
| |
โดย: okk IP: 202.129.32.226 7 มกราคม 2553 11:34:08 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.101.130 7 มกราคม 2553 11:34:26 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.101.130 7 มกราคม 2553 11:36:16 น. |
|
|
|
| |
โดย: 한효린 IP: 118.173.101.79 7 มกราคม 2553 11:41:43 น. |
|
|
|
| |
โดย: kola IP: 113.53.180.225 7 มกราคม 2553 11:44:15 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.101.130 7 มกราคม 2553 11:54:06 น. |
|
|
|
| |
โดย: okk IP: 114.128.41.33 7 มกราคม 2553 11:58:40 น. |
|
|
|
| |
โดย: ยามควงกะ IP: 124.121.101.130 7 มกราคม 2553 12:03:46 น. |
|
|
|
| |
โดย: สาวก 2มุน IP: 202.12.97.100 7 มกราคม 2553 12:10:09 น. |
|
|
|
|
|
|
รักกันเพียงใดก็ต้องพลัดพราก
หวงไว้เพียงใดก็ต้องจำจาก
ข้ามาคนเดียวข้าไปคนเดียว
ไม่มีใครเป็นอะไรของใคร
ต่างคนมาต่างคนไป
ยิ่งยึดยิ่งทุกข์
ปล่อยวางได้จึงเบาสบาย...
เมื่อปัญญาแจ่มแจ้งจะสลัดคืน
เมื่อมาจากดิน
ท้ายที่สุดก็สลายกลายเป็นดิน
ยึดเอาไว้ก็ได้แต่ทุกข์ตอบแทน
อยากโง่ก็ยึดต่อไป
คิดได้ก็วางเสีย
พุทธทาสภิกขุ............
..............................
..............................
ความทุกข์ที่เกิดจากการพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รักที่พอใจนั้น
เป็นเรื่องทรมานยิ่ง และเรื่องที่จะบังคับมิให้พลัดพรากก็เป็นสิ่งสุดวิสัย...
ทุกคนจะต้องพลัดพรากจากสิ่งอันเป็นที่รัก ที่พอใจ ไม่วันใดก็วันหนึ่ง...พุทธโอวาท
---------------------------
พระราชดำรัส ในรัชกาลที่ 7 เมื่อทรงสละพระราชสมบัติ เพื่อประชาชน
ข้าพเจ้ามีความเต็มใจที่จะสละอำนาจ อันเป็นของข้าพเจ้าอยู่แต่เดิม ให้แก่ราษฎรทั่วไป ข้าพเจ้าไม่ยินยอมยกอำนาจทั้งหลายของข้าพเจ้าให้แก่ผู้ใด คณะใดโดยเฉพาะ เพื่อใช้อำนาจโดยสิทธิ์ขาด และโดยไม่ฟังเสียงอันแท้จริงของประชาราษฎร
|
|
|
|
|
|
|
๓๓๓๓๓๓๓๓๙
@^___^@/'')