โต๊ะทำทองโต๊ะทำเพลง หากใครเคยอ่านนิยายเรื่อง “พันธุ์หมาบ้า” ของชาติ กอบจิตติก็ต้องรู้จักตัวละครเอกในเรื่องที่ชื่อ “ทัย” เขาชอบเล่นกีต้าร์และร้องเพลง และถ้าหากใครเป็นแฟนพันธุ์แท้ของนิยายเรื่อง “พันธุ์หมาบ้า” แล้ว ก็ต้องรู้ลึกยิ่งไปกว่านั้นว่าตัวละครที่ชื่อ “ทัย”นั้น ชาติ กอบจิตติ ได้สร้างขึ้นจากส่วนผสมชีวิตของ อารักษ์ อาภากาศ ได้อย่างกลมกลืน จนผู้อ่านเข้าใจว่า”ทัย” คือ “อารักษ์” ความจริงคือไม่ได้ถอดแบบมาทั้งหมด ผมกับอารักษ์รู้จักกันครั้งแรกเมื่อราวๆปี พ.ศ.2525 ตอนนั้นเรายังอยู่ในวัยหนุ่มคึกคะนอง เราพบกันที่เกาะเสม็ด ต่างฝ่ายต่างก็หลงรักทะเลและความเงียบสงบเหมือนกัน ถึงขั้นเคยคลุกคลีตีโมงกันอยู่ที่เสม็ดกันครั้งละนานๆ แต่ผมกับเขาก็เป็นเพียงนักแสวงหาผู้โง่เขลาที่จมปลักอยู่ในความเมามายทั้งน้ำและควันจากพืชพันธุ์อันสูบได้ ในช่วงระหว่างทางของชีวิตผมกับเขาต่างก็แยกย้ายกันไปตามวิถีชีวิตของตน มาพบกันอีกครั้งก็ต่อเมื่อต่างก็มีครอบครัวกันแล้ว และบังเอิญอย่างยิ่งว่าปัจจุบันนี้บ้านของผมกับเขาอยู่ไม่ห่างไกลกันนัก อย่างน้อยก็ยังอยู่ที่จังหวัดนนทบุรีเหมือนกัน หลายปีที่ผ่านมาเขามีสถานภาพเป็นนักร้องที่มีแฟนเพลงเหนียวแน่นอยู่กลุ่มหนึ่ง แต่ทว่าเป็นจำนวนไม่มากนัก เทปเพลงชุดแรกจากใต้ดินยกระดับขึ้นสู่บนดินได้สร้างชื่อเสียงให้เขาอย่างมากคือชุด “คนเดินดิน” ถึงกับได้รับรางวัลสีสันอวอร์ดเมื่อหลายปีมาแล้ว อาจกล่าวได้ว่าเขากับกีตาร์เป็นเงาของกันและกันตลอดมา ที่พักของเขาอยู่บนชั้นห้าของอพาร์ตเม้นท์ชานเมือง มีมุมที่มองเห็นธรรมชาติของสวนร่มรื่นสดชื่นสบายตา ภรรยาของเขาขายเครื่องประดับจำพวกเงินตามตลาดนัด ส่วนเขาไม่อาจทำงานอย่างอื่นได้นอกจากเขียนเพลงและร้องเพลง เวลาที่เขาเขียนเพลงก็จะนั่งลงเขียนที่โต๊ะตัวนี้ “เกิดมาก็เห็นโต๊ะตัวนี้เลย เตี่ยเป็นช่างทองมีร้านทองเล็กๆ อยู่ย่านบางขุนพรหม นี่เป็นโต๊ะทำทองของเตี่ย เตี่ยเลี้ยงครอบครัวจากรายได้ที่ทำงานบนโต๊ะตัวนี้ โต๊ะนี่ถือว่าเป็นส่วนหนึ่งของเครื่องมือทำมาหากิน มีโต๊ะ ตะไบ ปั๊มลมแบบใช้เท้าถีบพ่นไฟ ค้อน เลื่อยเล็กๆ คีม กรรไกร สว่านทำทอง เครื่องมือไม่เป็นที่นิยมขอยืมกัน ใช้ของใครของมัน โต๊ะทำด้วยไม้จริง ไม้เต็ง หรือไม่ก็ไม้แดง ต้องเป็นไม้เนื้อแข็งและหนัก เพราะทำทองจะต้องตอกต้องเคาะจะได้ไม่เสียหายง่ายไม่โยกเยกสั่นคลอนง่าย” เดิมทีเตี่ยเขาทำทองอยู่ในแพที่บ้านแพรก จังหวัดอยุธยา ก่อนที่จะมาเปิดร้านทำทองอยู่ที่บางขุนพรหม เลี้ยงลูกๆมาด้วยอาชีพช่างทอง โต๊ะตัวนี้เตี่ยเขาใช้มาตั้งแต่ตอนอยู่ที่เรือนแพแล้วหลังจากเตี่ยเลิกใช้ก็ไม่มีใครใช้อีก เขาจึงเก็บรักษาไว้เป็นสมบัติส่วนตัว โต๊ะตัวนี้น่าจะมีอายุได้เกือบแปดสิบปี แต่มาอยู่กับเขาราวยี่สิบห้าปีแล้ว โต๊ะตัวนี้ติดตามเขาไปหลายแห่ง จากบางขุนพรหมไปอยู่ลาดพร้าว จากลาดพร้าวย้ายไปอยู่พัทยา ตอนที่ไปอยู่ภูเก็ตก็ฝากญาติไว้ที่บางลำพู ไปอยู่ระยองก็เอาไปด้วย จนกระทั่งมาถึงวันนี้นี้ย้ายจากระยองมาอยู่แถวรัตนาธิเบศร์ “ครั้งแรกที่ผมขนโต๊ะออกจากร้าน ไม่ได้คิดเรื่องเอาไปใช้งาน เพราะเห็นโต๊ะตัวนี้มาตั้งแต่เด็ก เตี่ยนั่งทำงานอยู่กับโต๊ะนี้ โต๊ะก็ดี ตู้ทอง เตียงเก่าๆก็ดี ผมว่าเป็นความรู้สึกปกตินะ ที่ใครเห็นอะไรมาตั้งแต่เด็กๆ ก็อาจจะรู้สึกผูกพันกับสิ่งนั้นได้ พอมีครอบครัวก็ขนโต๊ะตัวนี้มาด้วย โต๊ะนี้ใช้เขียนเพลงด้วย เคยพูดเล่นๆสวยๆว่า โต๊ะตัวนี้เตี่ยใช้สำหรับทำเครื่องประดับ..เพื่อเป็นเครื่อง ประดับร่างกาย พอมาถึงเราเป็นการบังเอิญโดยปริยายว่า โต๊ะตัวนี้เราใช้สำหรับเขียนเพลงทำเพลง...เพื่อเป็นเครื่องประดับอารมณ์” อาจพูดได้ว่าโต๊ะตัวนี้ใช้เป็นที่เขียนเพลงทุกเพลงของเขา เพราะการเขียนเพลงไม่ใช่ เขียนครั้งเดียวเสร็จ ต้องแก้แล้วแก้อีก ไปเขียนเพลงได้ที่ไหนก็ต้องกลับมาบ้านมาแก้ไขขัดเกลาที่โต๊ะตัวนี้ “คือส่วนตัวผมชอบคิดไปเองเวลาผมนั่งอยู่ที่โต๊ะตัวนี้ จะทำให้ผมนึกถึงเรื่องในอดีตมากมาย นึกถึงเตี่ยที่นั่งทำงานอยู่ที่โต๊ะตัวนี้ นั่งผ่อนคลายสูบบุหรี่ก็นั่งอยู่ที่โต๊ะตัวนี้ ชีวิตในวัยเด็กจะเห็นภาพของเตี่ยคู่กับโต๊ะตัวนี้อยู่เกือบตลอดเวลา เห็นเตี่ยก็เห็นโต๊ะ เห็นโต๊ะก็เห็นเตี่ย เมื่อเห็นร่องรอยต่างๆที่ขอบโต๊ะ จะทำให้นึกถึงเหตุการณ์ต่างๆที่ผ่านมามากมาย วิธีที่เตี่ยทำแหวน เวลาตะไบ ต้องเลื่อยกรอบพระ ก็จะผูกพันกับร่องรอยพวกนี้ งานที่เตี่ยทำขึ้นมาด้วยแรงความคิดและกำลัง ผมก็จะผูกพันกับโต๊ะตัวนี้ เวลาที่ผมเขียนเพลงผมเห็นร่องรอยพวกนี้ไปด้วย ผมรู้สึกว่ามันเป็นส่วนที่ผมภาคภูมิใจที่เตี่ยผมเป็นช่างศิลปะ เป็นช่างศิลปะทำทอง เวลาผมนั่งทำเพลงผมรู้สึกว่าศิลปะการเขียนเพลงของผมได้ถูกถ่ายทอดและแปรสภาพมาจากพลังอันนั้น” เพลง “แม่นางลูกชาวนา” เขาก็เขียนที่โต๊ะตัวนี้ เป็นเรื่องของเตี่ยกับแม่ “นางเพียงลูกชาวนา ชะตาชีวิตดิ้นรน นางจำจากบ้านไป ให้ไกลจากภัยบ้านเกิด มาอาศัยเมืองไทย เมืองไทยนางไม่เคยชิน บางทีนางเล่าความหลัง ความหลังที่แม่นางฝันใฝ่ เขามาอยู่เมืองไทยเหมือนกัน แซ่จีนเขาต้องลำบาก เขาคนไม่เคยแบ่งชนชั้น แต่งงานกับแม่นางลูกชาวนา เก็บจนพอสร้างแพ ทั้งแข็งแรงเลี้ยงหมูเลี้ยงไก่ ให้นางเย็บปักถักร้อย ตีแหวนพลอยให้นางสวมใส่ อยู่ริมน้ำข้างแพสงบง่าย สร้างไว้แทนเรือนกาย ไว้เตือนใจให้แม่นางลูกชาวนา” เนื้อเพลงท่อนที่ว่า “ตีแหวนพลอยให้นางสวมใส่” แหวนที่พูดถึงในเพลงก็ทำบนโต๊ะตัวนี้ และเพลงที่เขียนก็เขียนบนโต๊ะตัวนี้ ทั้งแหวนของเตี่ยและเพลงของเขาที่สร้างให้แม่ ต่างก็ใช้โต๊ะตัวนี้เป็นที่สร้างสรรค์ ทั้งสองสิ่งเข้ามาเกี่ยวข้องสัมพันธ์กันอย่างไม่น่าเชื่อ จะต่างกันก็เพียงเรื่องของ “เวลา” เท่านั้น ---------------------   Create Date : 22 มกราคม 2549 7 comments Last Update : 22 มกราคม 2549 0:25:54 น. Counter : 959 Pageviews. Share Tweet

โดย: jaa_aey 22 มกราคม 2549 0:25:32 น.

ผทหยิบหนังสือเรื่องพันธุ์หมาบ้ามาอ่านเพราะแม่ผมอ่านครับ เลยเอามาอ่านๆดู ตอนแรกก็งงๆ หนังสืออะไรนะ ชื่อแรงดี แต่อ่านแล้วชอบมากครับ อืม ผมเชื่อนะว่าสิ่งของบางอย่างแม้ไม่มีชีวิตก็สามารถพูดได้ ผ่านร่องรอยต่างๆของกาลเวลา คนที่ใช้สิ่งๆนั้นมาตลอดย่อมเกิดความผูกพันกันนะครับ ผมเองก็เป็นครับพี่ อย่างรถที่บ้านผมเป็นรถเก่ามากๆ ใช้มาตั้งแต่รุ่นพ่อเลย พ่อผมขับรถคันนั้นไปส่งผมเรียนตอนอยู่ชั้นประถม ผมนั่งรถคันนี้ไปโรงพยาบาลตอนถูกหมากัด ผมพาหมาของผมที่กำลังจะตายไปหาหมอก็รถคันนี้...ทุกวันนี้รถคันนี้เก่ามาก ผมเอาไปทำสีใหม่ ชุบชีวิตใหม่ให้กับรถ ทุกครั้งที่ล้างรถ ผมก็จะคุยกับรถนะครับ(อาการหนัก)ไม่ได้คุยกับปากนะครับ แต่ด้วยการสัมผัสเค้า ขัดถูเค้า รู้สึกเหมือนเค้าเป็นสมาชิกคนนึงของครอบครัวน่ะครับ ขอบคุณพี่ที่มีเรื่องดีๆมาให้อ่านนะครับ   โดย: พ่อหมา (พ่อน้องโจ ) 22 มกราคม 2549 7:14:04 น.

อย่าลืมไปฟังเพลง คนึงหา นะจ้ะ   โดย: พี่เจี้ยวค่ะ IP: 70.105.215.143 22 มกราคม 2549 8:10:42 น.

เห็นจริง ตามด้วยค่ะ..กาลเวลา ผ่าน ย่อมมีหลายเรื่องราว เกี่ยวพันกัน กับสิ่งที่เห็น ที่มี ที่รำลึก..ถึง สุขสันต์วันหยุด นะคะ   โดย: samranjai 22 มกราคม 2549 10:41:14 น.

ขอแปะไว้ก่องเด๋วค่อยอ่าน   โดย: ปลาทูน่าในบ่อปลาพยูน 22 มกราคม 2549 11:02:14 น.

"พันธ์หมาบ้า" ผมอ่านรวดเดียวจบ รู้สึกตอนนั้นผมอายุ20-21 นี่แหละ อ่านแล้วก็เลยยิ่งบ้าดนตรีหนักขึ้น สูบหญ้ามากขึ้น ผมเผ้าไม่ตัด ฝันอยากมีร้านริมทะเล หุหุ...ตอนนี้เชื้อบ้าก็ยังคงมีติดอยู่บ้างและฝันนั้นก็ยังคงอยู่ ไม่ว่าเวลาจะผ่านมานานแค่ไหน ความสัมพันธ์กับอะไรก็ตามไม่ว่าดีหรือร้าย บ่อยครั้งนำมาซึ่งความประทับใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งกับความสัมพันธ์ที่ยาวนาน อย่างที่ผมไปพบเพื่อนๆในงานเลี้ยงรุ่นมัธยมเมื่อคืนวาน สุขใจจริงๆครับ ว่าจะเอามาเขียนเล่าให้ฟัง แต่คงต้องไปนอนก่อนละครับ ไม่ได้นอนเลยตั้งแต่เมื่อวานวันนี้ก็ทำงานทั้งวันไม่ได้หยุด เพลียมากๆแต่ก็อดไม่ได้ที่จะแวะเข้ามา ราตรีสวัสดิ์ครับ   โดย: gutofmadness 22 มกราคม 2549 20:51:42 น.

ผมรักพระเจ้าแผ่นดินมากที่สุด   โดย: เเน็ต IP: 117.47.112.95 27 ตุลาคม 2550 15:19:14 น.