Bloggang.com : พ่อพเยีย : เด็กถือดอกไม้และกระดาษเขียนจดหมายสีชมพู

เด็กถือดอกไม้และกระดาษเขียนจดหมายสีชมพู

1/

“ลูกรู้ไหม กระดาษเขียนจดหมายแผ่นนี้อายุมากกว่าลูกเสียอีก” ผมหยิบกระดาษเขียนจดหมายสีชมพูที่มีลายมือบรรจงเขียนเนื้อเพลงๆหนึ่งให้ลูกสาวดู

“จริงหรือพ่อ จดหมายใครล่ะ” ลูกถามเหมือนไม่อยากเชื่อว่ากระดาษแผ่นเล็กๆแผ่นนี้จะมีอายุมากกว่าเธอ

“ไม่ใช่จดหมายหรอก แต่ทว่ามันเป็นเนื้อเพลง เป็นลายมือแฟนเก่าของพ่อ ตอนที่เราจะเลิกกัน เธอลอกเนื้อเพลงนี้มาให้พ่อ เพลงอะไรนะ” ผมหันไปถามภรรยาพลางยื่นแผ่นกระดาษสีชมพูให้เธอดูเนื้อเพลงเผื่อว่าเธอจะรู้บ้าง

เธอรับแผ่นกระดาษไปดูแล้วใส่ทำนองร้องเพลงท่อนแรกให้ผมกับลูกฟัง “ลืม อยากลืมเธอให้ สูญสิ้นไปจากชีวัน ลืมเคยรู้จักกัน ลืมเคยฝัน เคยหวงห่วงเธอ…” เมื่อจบทำนองเพลงเธอพูดต่อว่า “น่าจะชื่อเพลงเพียงฝันไป ไม่มั่นใจนะ แต่มั่นใจว่าเป็นเพลงของวงสาว-สาว-สาวแน่”

“ลูกลองนับดูสิ กระดาษแผ่นนี้ตั้งแต่ พ.ศ. สองพันห้าร้อยยี่สิบห้า กี่ปีแล้วล่ะ” ผมบอกให้ลูกลองนับปี พ.ศ. ดู

“ยี่สิบสี่ปีแล้ว แก่กว่าเยียตั้งหลายปี” ลูกของผมบอกจำนวนปีที่ล่วงเลย แล้วสองแม่ลูกก็หันไปสนใจจอที.วี.ที่อยู่ข้างหน้าต่อไป...

2/

ตามปกติผมเก็บกระดาษแผ่นนี้สอดไว้หลังรูปเด็กถือดอกไม้รูปนี้ซึ่งเป็นรูปที่เธอคนนั้นมอบไว้ให้ผมเช่นกัน มันเป็นรูปขนาด 8 X 10 นิ้ว ที่ทางนิตยสารสตาร์พิคส์จัดพิมพ์ เธอสอดรูปนี้ไว้ในแฟ้มเอกสารในวันที่เธอมาหาผมที่ห้องเช่า แล้วเธอก็มอบรูปนี้ไว้ให้ผม

สมัยนั้นผมยังเช่าห้องพักเล็กๆอยู่แถวสนามเป้า ใกล้อนุสาวรีย์ เป็นหอพักราคาถูก ต้องใช้ห้องน้ำรวมกัน สำหรับผมได้อยู่ห้องที่อยู่ด้านริมมองเห็นบึงน้ำกว้าง มีหน้าต่างหนึ่งบาน แค่นี้ก็เพียงพอแล้วสำหรับเด็กหนุ่มบ้านนอกที่เข้ามาหางานทำในกรุงเทพฯ

ชีวิตช่วงนั้นผมยังเยาว์และยังเขลามากนัก กำลังอยู่ในวัยแสวงหา ผมยังจำวันแรกที่เราได้พบกันได้ดี วันนั้นเป็นวันอาทิตย์ ผมเดินทางไปที่ “สำนักสันติอโศก” บางกะปิ ด้วยอยากรู้ว่าพระพุทธเจ้าสั่งสอนอะไรแก่สาวก เพราะก่อนหน้านี้ผมเคยรู้จักสันติอโศกผ่านหนังสือมาบ้างแล้ว และครั้งนั้นเองทำให้ผมได้พบกับเด็กสาวคนหนึ่งซึ่งอยู่ในวัยแรกผลิ เธออ่อนกว่าผมประมาณ 8 ปี

นั่นเป็นจุดเริ่มต้นที่ผมอยากเรียกว่า “ความรัก” เรื่องราวความรักของผมในครั้งนั้นเหมือนนิยายน้ำเน่าดีๆนี่เอง เพราะเธอเปรียบเสมือนนางฟ้ามีชาติตระกูลดีสมบูรณ์พูนสุขทุกอย่าง ในขณะที่ผมนั้นแสนจะขาดแคลนไปทุกสิ่ง

ผมเคยไปเที่ยวบ้านเธอตอนที่พ่อแม่ของเธอไม่อยู่ ได้เห็นว่าห้องน้ำของเธอมีขนาดใหญ่กว่าห้องเช่าของผมเสียอีก เธอเป็นคนชอบอ่านบทกวี ชอบอ่านหนังสือ เรียนหนังสืออยู่ในสถาบันที่มีชื่อเสียง

ความรักในวัยหนุ่มรุ่มร้อนและขาดเหตุผล เรารักกันอยู่ประมาณสองปี เธอสอนให้ผมได้รู้จักบทกวีดีๆ สอนให้ฟังเพลงดีๆ แต่ผมกลับรู้สึกว่าตัวเองไม่ได้ปฏิบัติต่อเธอดีเท่าที่ควร นั่นเป็นเวลาที่ผ่านเลยมาเนิ่นนานแล้ว

ในตอนนั้นผมยังเขลาเกินกว่าที่จะรู้จักคำว่า “รักแท้” หรือคำว่า “ชีวิต” ผมรู้ว่าพ่อแม่ของเธอกีดกัน เพราะความแตกต่างในเรื่องฐานะและเรื่องอื่นๆอีกมากมาย ตอนนั้นผมรู้สึกไม่พอใจพ่อของเธอว่าเป็นคนขัดขวางความรักของเรา ทั้งที่ถ้าเขายกเธอให้ผมจริงๆในตอนนั้น ผมก็ยังไม่มีหลักประกันว่าจะเลี้ยงดูเธอให้รอดได้ อย่างไร เพราะการงานที่ทำอยู่ในขณะนั้นแม้จะพาตัวเองให้รอดก็ยังยากเลย

จนกระทั่งวันหนึ่งเมื่อลูกสาวของผมเริ่มเติบโตเข้าสู่วัยรุ่น ผมจึงได้หวนนึกถึงเธอขึ้นมาและทำให้เข้าใจความรู้สึกของพ่อเธอในยามนั้น…

ทุกครั้งที่ผมมองภาพนี้ทำให้ผมหวนนึกถึงห้องเช่าอันคับแคบแถวสนามเป้า รูปนี้แขวนอยู่เหนือโต๊ะเขียนหนังสือริมหน้าต่าง ภาพเด็กถือดอกไม้ย่นจมูกแล้วมองสบตากับผู้มอง ทำให้ผมนึกถึงเช้าวันหนึ่งที่เธอมาหาผมพร้อมด้วยดอกไม้ และครั้งนั้นผมเขียนบทกวีถึงเธอไว้ว่า…

เมื่อวันก่อนโน้น…
เราพบกันที่ทุ่งหญ้ายามเย็น
เธอเด็ดดอกหญ้ายื่นให้แก่ฉัน
ฉันนำมาเสียบไว้ที่แจกันไม้ไผ่

เมื่อวานนี้...
เธอมาหาฉันในยามเช้า
พร้อมกับดอกกุหลาบสีแดงสดบานสะพรั่ง
ฉันเก็บไว้ในแก้วน้ำทรงสวย

วันนี้…
ขณะที่ฉันอยู่ลำพังในห้อง
ฉันได้พบความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น
ดอกกุหลาบในแก้วน้ำเหี่ยวเฉา
กลีบดอกสีแดงแห้งกรอบ
ใบสีน้ำตาลร่วงหล่นอยู่บนพื้นห้อง
แต่…ดอกหญ้ายังคงอยู่ในสภาพเดิม
เหมือนกับวันแรกที่เธอยื่นให้

พรุ่งนี้...
ถ้าเราพบกันอีก
ฉันจะถามเธอว่า...
ถ้าเธอเป็นดอกไม้
เธอจะเลือกเป็นดอกอะไร
ระหว่างดอกหญ้ากับดอกกุหลาบ.

เป็นบทกวีซื่อๆทื่อๆที่พยายามจะสื่อถึงเธอ ขอให้เธอเป็นดอกไม้ที่เข้มแข็ง ไม่ได้มีอะไรแหลมคมหรือลึกซึ้ง ในที่สุดเราก็เลิกรากันไปเพราะความไม่เหมาะสมกันด้วยประการทั้งปวง จึงต่างคนต่างก็มีวิถีชีวิตเป็นของตนเอง นับตั้งแต่เลิกรากันผมกับเธอก็ไม่เคยได้พบกันอีกเลย แต่ทว่าเธอยังอยู่ในความทรงจำของผมเสมอ

ผมเพิ่งได้พบว่าตัวเองรักผู้หญิงคนหนึ่งก็เมื่อเวลาจากพรากล่วงเลยไปนานแล้ว ในวัยหนุ่มผมรู้สึกเจ็บช้ำที่จำต้องตัดใจจากเธอและไม่ได้ครอบครองเธอ แต่วันนี้เมื่อผมได้รับข่าวคราวว่าชีวิตของเธออยู่ดีมีสุข มีครอบครัวอบอุ่นและยังอยู่ที่ประเทศไทย แค่เพียงรับรู้ว่าครอบครัวของเธอมีความสุขและยังอยู่บนผืนแผ่นดินเดียวกันผมก็พลอยมีความสุขไปด้วย

ความรู้สึกประการหลังนี้แตกต่างจากเมื่อคราวที่อยากครอบครองเป็นเจ้าของเธอยิ่งนัก

--------------------

Create Date : 03 เมษายน 2549

Last Update : 3 เมษายน 2549 20:58:54 น.

23 comments

Counter : 1461 Pageviews.

โดย: jaa_aey

วันที่: 3 เมษายน 2549 เวลา:21:03:43 น.

แล้วคนอ่านอย่างเราจะถืออะไรดี
แหะๆ
มาทักทายค่ะ

โดย: สายลมอิสระ

วันที่: 3 เมษายน 2549 เวลา:21:08:55 น.

สวัสดีค่ะพ่อพะเยีย

แอบคิดถึงความหลังอีกแล้ว

พ่อพะเยียคะ พ่อเจ้านิกคิดจะไปเมืองไทย
เดือนหน้าน่ะค่ะ เป็นไปได้มั๊ยว่าจะเอาของ
ไปให้พี่กล้วยราวๆต้นเดือนหน้า จะลำบากพี่กล้วยให้มารับของหรือปล่าวคะ
มันเร็วกว่าส่งของไปให้ แถมแม่น้องนิกยังมี
เวลาหากางเกงให้พ่อพะเยียด้วยนะคะ

โดย: แม่น้องนิก IP: 4.232.144.68 วันที่: 4 เมษายน 2549 เวลา:0:00:16 น.

ซึ้ง

โดย: shadow-of-art IP: 61.90.241.177 วันที่: 4 เมษายน 2549 เวลา:11:50:17 น.

สวัสดีค่ะ แวะมาทักทายน่ะค่ะ ร้อนๆแบบนี้ไปหาอะไรเย็นๆทานกันไหมค่ะ^_^

โดย: หนูอุ๋ม (tenno_jung

) วันที่: 4 เมษายน 2549 เวลา:17:34:45 น.

รู้สึกดีจังเลยนะคะ

โดย: filmgus

วันที่: 4 เมษายน 2549 เวลา:20:27:12 น.

ชอบเรื่องรักของพ่อพเยียทุกเรื่อง แหะ แหะ..แบบนี้แปลว่าอ่านมาหลายเรื่องแล้ว ความจริงแล้วก็หลายจริงล่ะค่ะ นับไม่ถ้วนเชียว แถมกระเทือนซาง(หนู)แทบทุกเรื่อง ฮิฮิ..

คิดถึงเรื่องของใครนะคะที่... ตักบาตรด้วยดอกมะลิ... คนสมัยก่อนมีรักที่สวยงามนุ่มนวลจังเลยเนอะ

โดย: ตะเบบูญ่า IP: 58.136.64.207 วันที่: 4 เมษายน 2549 เวลา:21:35:41 น.

สวัสดีค่ะ คุณพ่อพเยีย

ปีสองห้าสองห้า หนูกำลังได้3ขวบเองค่า 55555

บทกวีที่ยกมานี้ รวมอยู่ในเปลือกหอยกับบาดแผลใช่ไหมคะ
เพราะว่าหนูคัดลอกไว้ด้วยลายมือหนูเอง เลยจำได้

ถ้าเลือกได้ ขอเลือกเป็นดอกหญ้าเล็กๆข้างทางก็พอ
ดอกหญ้าที่ไม่มีราคาค่างวดใดๆ เบ่งบานอยู่ริมถนน
ได้สร้างความชื่นใจแก่ผู้สัญจรบนหนทางบ้าง
แค่นี้ก็ยิ่งใหญ่เหลือเกินแล้ว สำหรับ "ดอกหญ้า"

โดย: กากีซ่าส์

วันที่: 5 เมษายน 2549 เวลา:8:48:19 น.

คนแก่ก็หยั่งเนื้ยชอบคิดถึงความหลังเค้ราชะไม่มีละ

โดย: จากเพื่อน IP: 124.157.155.162 วันที่: 20 เมษายน 2549 เวลา:15:36:40 น.

ได้แต่ซึ้ง เศร้า และโรแมติก ยังไงไม่รู้นะ ฮึ้ยๆๆๆๆๆ

โดย: ลาล่า IP: 58.147.5.150 วันที่: 10 มิถุนายน 2549 เวลา:0:32:51 น.

เข้ามาทักทายค่ะ

อ่านแล้วซึ้งจัง...

โดย: บุหลันรายา IP: 203.151.15.242 วันที่: 11 มิถุนายน 2549 เวลา:14:43:34 น.

ดิฉันติดตามผลงาน "เก็บไว้ในรอยจำ" ของคุณโดมจากนิตยสารกุลสตรีเป็นประจำ เล่มล่าสุดเห็นคุณบอกว่าเขียนจดหมายเป็นร้อยๆ ใน "พ่อพเยีย" เลยเปิดเข้าไปดู แล้วเรื่องเหลือเชื่อก็เกิดขึ้น... ดิฉันพบคนที่เกิดวัน เดือน แต่คนละปีกัน
พรุ่งนี้ดิฉันตั้งใจลางานไปทำบุญที่วัดหลวงพ่อโสธร ดิฉันจะไหว้พระและขอพรเผื่อคนที่เกิดวันและเดือนเดียวกัน และพรที่ดิฉันขอแทบทุกครั้งถ้าไม่ลืมก็คือ ขอให้เขียนหนังสือสำเร็จ
สุขสันต์วันเกิดล่วงหน้านะคะ

โดย: นึกนาม IP: 203.172.35.205 วันที่: 13 พฤศจิกายน 2549 เวลา:17:33:38 น.

เพิ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ ชอบวิธีคิดของคุณค่ะ

โดย: คนเลวที่แสนดี

วันที่: 28 มีนาคม 2550 เวลา:16:21:00 น.

เพิ่งนิ่ง -นิ่ง อ่าน
เขียนดีอิ๊บอ๋าย
ตาย ตาย ตาย
ซื่อใส บาดใจอย่างนี้
นี่ไงที่ว่าแคบแกว้างหนะ
(ไม่อยากใช้คำว่าเล็กแต่ใหญ่ ให้เสียจินตนาภาพ HA)

โดย: สัญจร ดาวส่องทาง (สัญจร ดาวส่องทาง

) วันที่: 27 เมษายน 2550 เวลา:13:46:44 น.

มือซน click มาเจอblockของน้าโดม
แต่..วันนี้ กรึ่ม สะแล้ว ..(T^ T)//

จึงขอลา
แล้วจะกลับมาเยี่ยมใหม่นะคะ

โดย: เจ้าหยิ่ง IP: 222.123.212.96 วันที่: 2 พฤษภาคม 2550 เวลา:22:02:34 น.

เมื่อวันก่อนโน้น…
เราพบกันที่ทุ่งหญ้ายามเย็น
เธอเด็ดดอกหญ้ายื่นให้แก่ฉัน
ฉันนำมาเสียบไว้ที่แจกันไม้ไผ่

เมื่อวานนี้...
เธอมาหาฉันในยามเช้า
พร้อมกับดอกกุหลาบสีแดงสดบานสะพรั่ง
ฉันเก็บไว้ในแก้วน้ำทรงสวย

วันนี้…
ขณะที่ฉันอยู่ลำพังในห้อง
ฉันได้พบความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้น
ดอกกุหลาบในแก้วน้ำเหี่ยวเฉา
กลีบดอกสีแดงแห้งกรอบ
ใบสีน้ำตาลร่วงหล่นอยู่บนพื้นห้อง
แต่…ดอกหญ้ายังคงอยู่ในสภาพเดิม
เหมือนกับวันแรกที่เธอยื่นให้

พรุ่งนี้...
ถ้าเราพบกันอีก
ฉันจะถามเธอว่า...
ถ้าเธอเป็นดอกไม้
เธอจะเลือกเป็นดอกอะไร
ระหว่างดอกหญ้ากับดอกกุหลาบ.

ระหว่างดอกหญ้ากับดอกกุหลาบถ้าให้เลือกทุกคนก็คงจะต้องเลือกเป็นดอกกุหลาบ แต่ในบางครั้งการที่เราไม่ได้เลือกในสิ่งที่เราอยากจะเป็น บางอย่างมันก็อาจจะดีขึ้นได้ ขึ้นอยู่กับว่าเราจะใช้ช่วงเวลานั้นไปเพื่ออะไร

โดย: พรทิพย์ IP: 202.28.120.16 วันที่: 5 มิถุนายน 2550 เวลา:14:07:23 น.

เพิ่งได้อ่าน
(เพราะเพิ่งรู้จักบ้านพ่อพเยีย)
งดงามละมุนละไมจริงหนอ
นี่ละ..ความรู้สึกดี ๆ
เราอาจไม่รู้ตัว
แต่เมื่อมีสิ่งเร้า
ลิ้นชักจึงถูกเปิดออกอย่างง่ายดาย
ความรู้สึกอบอุ่นผูกพันเก่า ๆ พรั่งพรูออกมา
....

แต่ดูcommentของพี่ปอนสิคะ

โดย: นกแสงตะวัน IP: 203.188.23.107 วันที่: 12 มิถุนายน 2550 เวลา:0:54:24 น.

พี่วุฒิผมเข้ามาใน block ของพี่แล้ว วันหลังจะเข้ามาใหม่

โดย: สมบัติ เขม้นเขตรการ IP: 58.147.105.143 วันที่: 28 มิถุนายน 2550 เวลา:13:36:52 น.

แอบเข้ามาเยี่ยมด้วยคนเจ้า...

คุณโดมสบายดีไหม?
ระลึกถึงอยู่เสมอนะเจ้า

โดย: สาวเจียงใหม่ IP: 222.123.24.122 วันที่: 1 กรกฎาคม 2550 เวลา:23:24:56 น.

โดย: ชจ IP: 202.29.77.2 วันที่: 20 กันยายน 2550 เวลา:8:25:30 น.

ซึ้งจัง จะเข้ามาติดตามผลงานอีก
นะคะ ทำให้มองเห็นทุ่งดอกโสน
และน้ำใสๆที่บางกะปิในยามนั้น พรอ้มก๋วยเตี๋ยวเรือถ้วยหกสลึงในคลองอนุสาวรีย์ฯ ผู้คนยามนั้นไม่มีความวุ่นวายอย่างเช่นสมัยนี้จริงๆ.

โดย: บึงบัวสันติอโศก IP: 80.213.37.21 วันที่: 18 พฤศจิกายน 2550 เวลา:20:14:04 น.

ซึ้งจังเลยค่ะ

โดย: care IP: 118.173.11.219 วันที่: 18 ตุลาคม 2551 เวลา:10:40:18 น.

สวัสดีค่ะ พี่โดม
หนูเข้ามาดูบล็อกพี่แต่ก็ไม่ได้ทัก หนูก็ติดตามพี่จากขวัญเรือนเป็นส่วนใหญ่ด้วยล่ะค่ะ

โดย: ภัก IP: 202.44.70.54 วันที่: 8 พฤษภาคม 2553 เวลา:15:00:53 น.