บิลใบสุดท้ายก่อนฝันร้ายสึนามิ ผมเป็นอีกคนหนึ่งที่ชอบเดินทาง และเคยใช้ชีวิตอยู่ตามที่ต่างๆมาแล้วหลายแห่ง แต่ที่สุดสำหรับผมแล้ว อำเภอตะกั่วป่า จังหวัดพังงา นับเป็นเมืองที่ผมหลงรักและอยากไปใช้ชีวิตบั้นปลายอยู่ที่นั่น ซึ่งพอเอาเข้าจริงๆแล้วจะเป็นไปได้หรือเปล่าก็ยังไม่รู้ แต่ผมกับภรรยาตั้งความหวังเอาไว้อย่างนั้น... นอกจากเป็นบ้านเกิดของภรรยาผมแล้ว ที่นี่บ้านเมืองเงียบสงบ มีชายทะเลและน้ำตกให้ได้ไปสัมผัสอยู่รอบๆไม่ห่างไกลนัก เวลาผมกับครอบครัวเดินทางไปตะกั่วป่า บ่อยครั้งที่เรามักไปรับประทานอาหารนอกบ้านกันที่ร้านอาหารชายทะเล โดยยกขบวนกันไปทั้งบ้านพี่บ้านน้องนั่นแหละครับ ผู้ใหญ่ก็นั่งรับประทานอาหารกันไป เด็กๆก็เล่นดินเล่นทรายที่ชายหาดกันไป ร้านที่ผมได้ไปนั่งบ่อยที่สุดเห็นจะเป็นร้านสามสีซีฟู้ด ซึ่งตั้งอยู่ที่หาดห้าธันวา หมู่บ้านน้ำเค็ม ตำบลบางม่วง จังหวัดพังงา เจ้าของร้านชื่อว่า “ศรี” ซึ่งเป็นร้านง่ายๆ ตั้งโต๊ะอยู่บนพื้นทราย หาดนี้ยังเงียบสงบไม่มีผู้คนพลุกพล่านเท่าไรนัก ลูกค้าส่วนใหญ่เป็นคนไทย อาหารสดและที่สำคัญราคาย่อมเยา เจ้าของเป็นกันเองและอัธยาศัยดี เจ้าของร้านมีอัธยาศัยดี นี่นับเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของร้านอาหารประเภทนี้ ข้างๆร้านมีกระท่อมค่อนข้างแข็งแรงหลังหนึ่งซึ่งเจ้าของร้านเคยเอ่ยปากว่าถ้าใครอยากมานอนพักก็ให้นอนฟรี ผมตั้งใจว่าวันหนึ่งวันใดผมจะต้องมานอนที่กระท่อมหลังนี้สักครั้ง ศรีเป็นคนถิ่นอื่น แต่ทว่ามาปักหลักอยู่ที่หาดนี้นานจนกลายเป็นคนที่นี่ไปแล้ว ด้วยความเป็นคนที่มีอัธยาศัยดี จึงมีลูกค้าประจำอยู่พอสมควร ตามปกติครอบครัวพี่น้องของภรรยาผมจะชอบมานั่งที่ร้านนี้ในวันอาทิตย์เพราะเป็นวัน หยุด ถือเป็นการสังสรรค์กันระหว่างพี่น้อง ซึ่งในบรรดาพี่น้องทั้งหมดมีครอบครัวของผมครอบครัวเดียวเท่านั้นที่ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองหลวง ส่วนคนอื่นเขาอยู่ที่ตะกั่วป่ากันหมดแล้ว ทุกครั้งที่นั่งรับประทานกันก็จะสลับสับเปลี่ยนกันเป็นคนจ่ายหรือไม่ก็แชร์กันแต่ก็ไม่เคยมีใครเก็บบิลไว้ อย่างมากก็แค่ดูรายการแล้วก็ทิ้งไป แต่ครั้งนี้นึกอย่างไรไม่ทราบน้องสาวภรรยาผมเก็บบิลใบนี้ซุกไว้ในหนังสือ ซึ่งเป็นวันที่ก่อนที่จะเกิดคลื่นยักษ์สึนามิเพียงหนึ่งสัปดาห์เท่านั้น ! 26 ธันวาคมเวียนมาถึงผ่านไปก็ครบหนึ่งปีเต็มไปแล้ว ช่วงหลังจากที่เกิดเหตุการณ์คลื่นยักษ์สึนามิถล่มภาคใต้นั้น ผมพยายามติดตามสอบถามข่าวคราวของศรี แต่ทุกอย่างก็เงียบหายไป ตอนเกิดเหตุคลื่นบักษ์ถล่มใหม่ๆ ผมลงไปถ่ายรูปและไปดูเหตุการณ์ในพื้นที่อย่างใกล้ชิด ผมไปดูร้านสามสีที่ถูกคลื่นซัดพังจนแทบไม่เหลือซาก ในเวลาต่อมาผมรับรู้จากญาติๆภรรยาว่าศรียังมีชีวิตอยู่ ที่เนื้อตัวยังมีร่องรอยบาดเจ็บบอบช้ำอยู่บ้าง สามีและคนในครอบครัวเสียชีวิตไปในคลื่นยักษ์ ส่วนตัวศรีรอดชีวิตมาได้ราวปาฏิหารย์ เพื่อนบ้านที่ร่วมชะตากรรมเดียวกันตอนลอยคออยู่ในทะเลนั้นตายหมด ทรัพย์สินที่อยู่ในบ้านถูกกวาดเรียบราบพนาสูร โชคดีพื้นที่หาดทรายตรงนั้นของศรียังอยู่ เธอบอกว่าจะกลับมาเปิดร้านตรงที่เดิมอีก คลื่นยักษ์สึนามิพัดเอาทรัพย์สินไปและทำลายบ้านเรือนของศรีพังพินาศ แต่ไม่สามารถทำลายชีวิตและความหวังของเธอได้ บางคนไม่อาจกลับมาเยือนถิ่นฐานบ้านเดิมได้อีก เพราะรู้สึกเศร้าสะเทือนใจเกินกว่าที่จะกลับมายังที่เก่าซึ่งเคยอยู่อาศัยและมีใครบางคนในครอบครัวต้องจากไปในคราวนั้น แต่ศรีบอกว่าแกได้ฝังหัวใจไว้ที่นี่เสียแล้ว และพร้อมที่จะลุกขึ้นยืนสู้กับชะตากรรมอีกครั้งหนึ่งอย่างทรนง ผมเป็นเพียงลูกค้าขาจรคนหนึ่งของศรี ขอเอาใจช่วยในการต่อสู้ชีวิตใหม่ของเธอ ซึ่งตอนนี้กำลังเตรียมตัวเตรียมใจเพื่อที่จะลงหลักปักฐานที่หาดห้าธันวาอีกครั้งหนึ่ง และถึงวันนั้นบิลใบใหม่ของศรีก็คงได้เริ่มต้นใช้งานอีก การไม่ระย่อมรสุมของเธอ ทำให้ผมนึกถึงคำคมของใครก็ไม่รู้ที่เคยพูดไว้ในทำนองว่า “หอยบาดเจ็บเท่านั้นที่มันสร้างเปลือกของมันด้วยไข่มุก” ------------------------------   Create Date : 10 กุมภาพันธ์ 2549 13 comments Last Update : 10 กุมภาพันธ์ 2549 20:57:04 น. Counter : 4710 Pageviews. Share Tweet

มีแก้วให้ 1 ใบ ใส่หัวใจ 1 ก้อน ใส่ความคิดถึง 1 ช้อน ดื่มก่อนนอนแล้วจะฝันดี.. อิอิ แอบซึ้ง นิดๆ นะคะ อินู๋เปส แวะมาซน..   โดย: ~oกิ๊กกะโป๋ โลเปสo~ 10 กุมภาพันธ์ 2549 21:15:59 น.

ยังจำเหตุการณ์สึนามิได้ดีค่ะ วันนั้นกำลังแพ็คกระเป๋าเตรียมจะไปภูเก็ตเพื่อไปดำน้ำที่ทะเลอันดามัน ทางฝั่งพม่าพอดี พอเห็นข่าวแล้วเลยต้องยกเลิกทริปกระทันหัน ติดตามดูข่าวไปก็แอบร้องไห้ไป สงสารผู้คนที่แม้เราจะไม่ได้รู้จัก แต่รู้สึกสะเทือนใจที่เขาต้องมาประสบชาตากรรมแบบนี้ หวังว่าคุณ ศรี และ ใครหลายๆคนที่ผ่านพ้นเหตุการณ์นี้มาจะสามารถลุกขึ้นมาได้อีกครั้งค่ะ   โดย: VA_Dolphin 10 กุมภาพันธ์ 2549 21:42:42 น.

คืนนั้น นัดเลี้ยงรุ่นกันค่ะ ตื่นมาตอนเช้า เพื่อนบอกมีคลื่นสูงเป็นสิบเมตร ยัง งง และ ไม่เชื่อ คือ อะไร พอดูข่าว อึ้งมากค่ะ เกิดมาเพิ่งเคยเห็น - - - - เป็นกำลังใจให้ทุกชีวิต ก้าวต่อไปค่ะ - - -   โดย: varissaporn327 10 กุมภาพันธ์ 2549 21:57:48 น.

เข้มแข็งจริงๆครับ... การที่ศรีตั้งใจจะเปิดร้านอีกครั้งในบริเวณเดิม.. อาจจะเป็นการอยากใช้ชีวิตอยู่ใกล้ๆกับคนที่ศรีรักก็ได้นะครับ...   โดย: namit 10 กุมภาพันธ์ 2549 22:07:51 น.

สวัสดีค่ะ คุณพ่อพเยีย แวะมาทักทายค่ะ ตอนนี้อ่านแล้วในหนังสือ อ่านอีกก็ดีอีก   โดย: filmgus 10 กุมภาพันธ์ 2549 22:19:45 น.

วันนั้นน้องสาวผมก็เกือบหนีไม่ทันครับ ห่วงกันทั้งบ้านเลย เพราะติดต่อไม่ได้ ครั้งไหนที่ผมท้อแท้ มจะนึกถึงนักสู้เหล่านี้ครับ เพราะปัญหาของเขาร้ายแรงปละหนักหนากว่าผมมากนัก ผมก็ทำอะไรได้ไม่มากนอกจากเอาใจช่วยจริงๆ และทำหน้าที่ในส่วนของตัวผมเองให้ดีที่สุด มีโอกาสก็ค่อยเผื่อแผ่กลับไปครับ   โดย: พ่อน้องโจ 11 กุมภาพันธ์ 2549 0:54:03 น.

เป็นเรื่องเศร้าที่ใครๆ หลายคนก็ไม่มีวันลืมค่ะ ... แต่การ จะมาจมกับความเศร้าแล้วทำให้เราย่ำแย่มันก็จะทำให้ ทุกอย่างเลวร้ายกว่าเดิม อ่านเรื่องนี้แล้วอยากเป็นกำลังใจให้กับผู้สูญเสียหลายๆ คนนะคะ และก็นับถือผู้มีจิตใจเข้มแข็งเหล่านี้ให้ต่อสู้ กับปัญหาให้ผ่านมาอย่างไม่ย่อท้อค่ะ   โดย: JewNid 11 กุมภาพันธ์ 2549 4:01:30 น.

โดย: shadow-of-art IP: 203.113.71.168 11 กุมภาพันธ์ 2549 8:42:02 น.

แวะมาอ่านค่ะ - - ไม่ได้มาเยือนซะนาน เพิ่งจะผ่านพ้นการจัดงานประชุมนานาชาติมา...เหมือนได้เอาของหนักที่แบกไว้บนบ่าวางลงซักที แม้จะยังมีงานให้ทำต่อเนื่องอีก แต่ก็เบาใจไปเปลาะนึงค่ะ สึนามิผ่านพ้นไปแล้ว หนอนฯ เชื่อว่าจะยังมีคนอย่างศรี อยู่บนผืนแผ่นดินนี้อีกหลายคน ที่ไม่ยอมจำนนต่อความสูญเสียค่ะ ล้มแล้วก็พยายามลุกขึ้นใหม่...คนเช่นนี้น่านับถือและน่ายกย่องค่ะ ช่วงนี้ ข้อมูลข่าวสารการเมืองเข้มข้น เกาะติดสถานการณ์กันน่าดูชม มองในแง่ดีก็เป็นการกระตุ้นเตือนให้เราหันมาสนใจบ้านเมืองกันมากขึ้น ได้อรรถรสของชีวิตไปอีกแบบค่ะ   โดย: หนอนเมืองกรุงฯ 11 กุมภาพันธ์ 2549 9:50:31 น.

ไม่ทราบว่าคุณพ่อพเยียใช้กล้องอะไรอยู่นะคะ DSLR --Digital Single Lens Reflex (ไม่แน่ใจว่าเขียนถูกหรือเปล่า) เขาออกแบบมาให้ใช้เลนส์กับกล้องฟิล์มได้ด้วย ถ้ามีเลนส์เดิมอยู่แล้วก็ซื้อแต่บอดี้มา ประหยัดเงินไปได้เยอะเลย กล้องที่ใช้ถ่ายรูปเป็น nikon D70 ค่ะ เดี๋ยวนี้เป็น D70sแล้ว ราคาพร้อมเลนส์ nikor18-70 คงจะประมาณสี่หมื่นต้นๆมั๊งคะ ไม่แน่ใจ กล้องได้รับมรดกจากพี่ชายค่ะ ไม่งั้นก็คงจะได้แต่เล่นกล้องคอมแพคตัวเล็กๆ ไปเรื่อยๆ ชอบถ่ายดอกไม้กล้องคอมแพคราคาไม่แพงก็ถ่ายได้สวยเหมือนกัน แต่ถ้าคนที่เคยใช้กล้องฟิล์ม ที่ปรับหน้ากล้องปรับชัตเตอร์ได้ จะไม่ค่อยชอบหรอกค่ะ มันไม่สะใจ ตอนนี้มีเลนส์sigma70-300 ใช้ถ่ายคน ถ่ายดอกไม้ได้สวย และอีกตัวเป็นเลนส์nikor18-55 ไว้ถ่ายวิว มุมจะกว้างหน่อย แถมยังจ่อถ่ายดอกไม้ได้ด้วย ดีจริงๆเลยตัวนี้ราคาถูกด้วยค่ะ เป็นเลนส์ที่ติดมากับกล้องnikon รุ่นD50 คนที่ใช้D50ส่วนมากเขาไม่ชอบเขาเลยปล่อยถูกๆ ที่ถ่ายดอกเฟื่องฟ้าก็ใช้18-55 ต่อกับฟิลเตอร์โคลสอัพ+4 ไม่มีตังค์ซื้อเลนส์มาโครราคาแพงๆค่ะ เห็นคนมีตังค์เขาเล่นกันตัวละหมื่นสองหมื่น แต่ว่า ใจจริงของตัวเองนั้น มีกล้องตัวไหนก็ใช้ถ่ายรูปได้หมดค่ะ ไม่เกี่ยงเลย เมื่อก่อนตอนเริ่มเล่นดิจิตัลใหม่ๆ ใช้ตัวราคาสองพัน ไม่รู้ยี่ห้ออะไร ก็ถ่ายสนุกเชียว   โดย: filmgus 11 กุมภาพันธ์ 2549 10:22:25 น.

เมื่อก่อนใช้ FM2 เหมือนกันเลยค่ะ แต่เลนส์มันเป็นแบบแมนนวล ถ้าเอามาใช้กับดิจิตัลมันจะวัดแสงไม่ได้ ต้องกะๆ เอาค่ะ แต่จะเป็นไรไป ถ่ายแล้วก็ดูรูปได้เลย ตัวอย่างที่ใช้เลนส์ 35 มม ของกล้องฟิล์มในblog นี้ https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=filmgus&month=12-2005&date=04&group=16&blog=1   โดย: filmgus 11 กุมภาพันธ์ 2549 10:54:42 น.

Happy Weekend นะคะ   โดย: Batgirl 2001 11 กุมภาพันธ์ 2549 11:56:21 น.

เป็นห่วงเพื่อนสาวที่ชื่อว่าจ๋ามากค่ะ เขาอยู่ที่ตะกั่วป่าบ้านเดียวกับพี่นั้นแหละค่ะ   โดย: ปุ้มปุ้ย IP: 61.7.156.217 14 กุมภาพันธ์ 2549 5:52:59 น.