...อยากจะบอกว่า หนูเองก็เคยเสียสัวต์ที่ร้องเหมือนกันค่ะ

ตอนเด็กๆ หนูอายุประมาณ 4 ขวบเองมั้ง มันก็เกิดมาจากท้องแม่ของมัน แล้วแม่ของมันก็ทิ้งมันไว้ที่บ้านของหนู

ทุกวันหนูต้องเป็นคนซื้อปลาทูแล้วคลุกข้าวเปล่าให้มันกิน หรือไม่ก็ต้องเป็นคนเปิดประตูบ้านให้มันออกไปหาของกินเองตอนเช้า... ทุกวันที่กลับมาจากโรงเรียน หนูจะเจอมันนอนรอที่บันไดบ้านแล้วขึ้นไปด้วยกัน มันเป็นแมวที่ฉลาดมากๆ ไม่อึ ไม่ฉี่ในบ้านเลย(เพราะสอนมันแต่เกค่ะ)

หนูโตมากับมันเลยค่ะ

แต่วันนึง ผ่านไปซัก 4 ปีมั้ง ครอบครัวหนูก็ต้องย้ายบ้าน โดยไม่สามารถเอามันไปอยู่ด้วยได้...

หนูทิ้งมันไว้ที่บ้าน เพราะแม่ไม่ยอมให้เอาไป จนผ่านไปประมาณ 5 หรือ 6 วัน ...

ครอบครัวหนูกลับไปที่บ้านเก่าเพื่อที่จะเอากุญแจไปให้คนเช่าคนใหม่...

หนูถึงได้พบมันค่ะ...

ไม่น่าเชื่อจริงๆว่าวันแค่ 5 -6 วันจะทำให้มันผอมไปได้มากขนาดนั้น... มันผอม มีแผลที่ตัวเหมือนถูกตีมา เดินกระย่องกระแย่งเหมือนกลัวคนทำร้าย มาเดินเข้ามา จะเข้ามาหน้าหนู แต่เจ้าของบ้านคนใหม่กลับเอาไม่กวาดฟาดมันเพราะเข้าใจผิด คิดว่ามันเป็นแมวจรจัด... มันร้องเสียงดังแล้ววิ่งหนีออกไป...

ตั้งแต่วันนั้น หนูไม่เจอมันอีกเลยค่ะ...


การสูญเสีย มันเจ็บปวดจริงๆนะคะ...

เพราะกลัวความรู้สึกแบบนี้แหละ
บ้านเราก็เลยไม่เลี้ยงสัตว์อะรที่สามารถมาพัวพันใกล้ตัวแบบนี้

*****
ขอบคุณที่แวะที่ blog จ้า

เรื่องของสาวน้อยแมนัวร์ มากๆ อึ้งทางความรู้สึกไปพักนึงเลย

เหมือนกันเลยค่ะ เคยเจอความรู้สึกแบบนี้ เลยบอกกับคนที่บ้านว่า อย่าเลี้ยงอีกเลย สงสารมันมาก เสียใจด้วยคนนะคะ

หวัดดีตอนเช้าครับ

เราก็เคยเลี้ยงหมาหลายตัว

แต่ที่ทำให้เราคิดถึงมันไม่ลืม

ก็คือ เจ้าหมี กะ เบน สองแม่

ลูก พอดีว่าแม่มันโดนยาเบื่ออ่ะ

แล้วมันก็วิ่งหายไปเลย หาไม่เจอ

อีกเลย ส่วนเบนพอแม่มันหาย

ไป มันก็ไม่ยอมกินอะไรอีกเลย

และก็ป่วย ในที่สุดก็ตาย เศร้ามาก

แวะมาเยี่ยมและให้กำลังใจคะ ยังงัยก็ให้คิดว่าเขาไปดีแล้ว

เสียใจกับเรื่องนี้
ขอให้ ปุน ปุน ได้เป็นอะไรก็ได้ใกล้ๆเธอนะครับ

เค้าไปสบายแล้วนะ แต่เราจะคิดถึงเค้าอยู่แหละ
....
แล้วไปตัดผมนะ จะได้เห็นอะไรใหม่ๆจ้ะ

T T

เข้าใจความรู้สึกเลยครับ ตอนหมากับแมวที่บ้านจากไป ก็ร้องไห้ไปหลายวันเลย

เสียใจด้วยนะคะ

คงต้องทำใจว่าเขาไปสบายแล้วค่ะ

วันนี้เรามาขอบคุณสำหรับกำลังใจและความห่วงใยที่มีให้กัน

ขอให้มีความสุขกับวันหยุดนะคะ

มีความสุขในวันหยุดยาวนี้นะคะ งดเหล้าเข้าพรรษาค่ะ

ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะ

เสียใจด้วยค่ะ

มาไว้อาลัยให้ปุนปุนด้วยคน
สำหรับคนที่รักสัตว์อยางเราๆแล้ว
การจากไปของเค้า นำมาซึ่งความเสียใจและเสียดายของคนทั้งบ้าน
และคงจะคิดถึงเค้าไปอีกนาน...
ในฐานะส่วนหนึ่งของครอบครัว

เสียใจด้วยอย่างสุดซึ้งค่ะ

ลุกขึ้นมาจากความเศร้าให้ได้เร็วๆนะคะ...เป็นกำลังใจค่ะ

เจนนี่แวะมาทักทายค่ะ ขอบคุณมากน่ะคะ ที่แวะไปเที่ยวกับเจนนี่ ไว้โอกาสหน้าจะพาเที่ยวอีกน่ะคะ แล้วจะแวะมาส่งข่าวจ้า วันนี้แค่แวะมาเยี่ยม เพราะความคิดถึงจ้า ฮิฮิ คิดถึงเจนนี่ก็แวะมาทักทายกันได้ที่ครอบครัวหมีแพนด้าของพวกเราได้ตลอดเวลาน่ะคะ ที่ห้องแชทค่ะ //www.pandagroup.pantown.com

เฮ้อ.....
.
.
.
.
มะน่าเรยยย

เสียใจด้วยนะครับ มันเป็นแบบนี้ละคับเวลาที่เราต้องเสียอะไรที่เรารักมากๆไป อยู่กับคนที่เรารักมากๆไว้นะคับ ต่อไปถ้าเราเสียเค้าไป เราจะได้ไม่เสียดายทีหลัง

เสียใจด้วยนะจ๊ะ แต่ก็ต้องทำใจเนอะ การพลัดพราก...เรื่องธรรมดาของชีวิต

เสียใจด้วยนะคะ...

ไม่เป็นไรนะพี่อ้อม

มันไปสบายแล้วนะ

ปอยสิกลับคิดว่ามันได้อยู่กับเราจนวินาทีสุดท้าย มันดีกว่าการที่เราไม่มีโอกาสได้อยู่กับมันจนลมหายใจสุดท้ายของมัน...

ปอยเคยเลี้ยงพันธุ์หลังอานที่บ้านนะ แต่เนื่องด้วยปอยอยู่บ้านรวมเลยต้องปล่อยมันไว้ที่ฟาร์มของญาติ แต่แบบ...คนท่ฟาร์มบอกว่าจู่ๆมันก็หนีออกจากฟาร์มวันที่ปอยกับที่บ้านไปเยี่ยมมันพอดี หลังจากนั้นก็ไม่มีใครได้เจอมันอีกเลย...ความรู้สึกนี้มันแย่กว่าอีกนะพี่อ้อม...

แค่อยากบอกให้รู้ว่ามันไปสบายแล้ว พี่อ้อมอย่าเสียใจเลยนะ

เสียใจด้วยค่ะน้องอ้อม

พี่คงทำใจไม่ได้ถ้าอะนาเบลเป็นอะไรไป

แค่เข้าบ้านเลท พี่ก็จะแย่แล้วค่ะ

ความผูกพันนะคะ

ขอแสดงความเสียใจด้วยนะคะพี่อ้อม
คิดว่า ปุนปุน ไปดีแล้วนะ
เค้าจะได้ไปเกิดในที่ที่ดี
ความผูกพันทำให้เกิดน้ำตายาม
ที่ต้องจากกัน เป็นธรรมดาโลก
แต่ถ้าไม่มีความผูกพันมันจะมี
ความรักได้ไงละคะ
สู้สู้ นะ