::ความรัก น้ำตาและความไร้เหตุผล:: ฉันขดตัวอยู่ในผ้าห่มผืนใหญ่ที่คุ้นเคย ดูดซับความอบอุ่นจากผ้าหนา ๆ สองชั้นที่ตากแดดตอนกลางวันมาทั้งวัน เหมือนจะพอให้ความหนาวเหน็บที่สะท้อนมาจากเครื่องปรับอากาศผ่อนคลายตัวลงได้บ้าง แต่ผ้าห่มสีฟ้าผืนหนากับกลิ่นกรุ่น ๆ ของตัวเองกลับทำหน้าที่ได้เพียงให้ความอบอุ่นแก่ร่างกายและผิวหนัง หาได้ทำหน้าที่อุ่น 'หัวใจ' ที่เหมือนจะหนาวเหน็บกว่าอุณหภูมิภายนอกให้อบอุ่นขึ้นได้เลยไม่ ทั้งยังมีน้ำตาหยดเล็ก ๆ ไหลรินเป็นทางจาง ๆ ที่ผ้าห่มผืนหนาไม่สามารถซับให้มันเหือดแห้งลงได้ ช่วงเวลาเช้าวันอาทิตย์ที่พระอาทิตย์ทอแสงแรงกล้าตามชื่อ ฉันมีนัดกับเด็กและครูอาสากลุ่มหนึ่งในย่านชุมชนราชพัสดุ แถวศรีย่าน วันอาทิตย์เวลาดี ๆ อย่างวันนี้ก็เช่นกัน ฉันใส่เสื้อสีชมพูสดใส แต่งตัวธรรมดา ๆ สะพายกระเป๋าใบเก่ง ออกจากบ้านตั้งแต่แปดโมงเช้า รู้สึกพระอาทิตย์ยิ้มแย้มทักทายฉัน ลมเย็นพัดมาทักทายให้เย็นใจ ดูเหมือนว่าธรรมชาติรอบข้างจะเป็นใจและสวยสดใสกว่าทุกวัน ........ เป็นเวลาหลายปี มีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งที่เรียกขานตัวเองว่า "ครูอาสากลางกรุง" รวมตัวกันและทำภารกิจตามชื่อ คือ สอนหนังสือในชุมชมใจกลางเมือง ให้แก่เด็กในชุมชนแออัดที่มีความสุ่มเสี่ยงในการก่อปัญหาสังคม ทั้งครูอาสาก็ได้ใช้เวลาว่างให้เป็นประโยชน์ และเด็กน้อยในชุมชนก็เอาเวลาว่างมาทำให้มีคุณค่าด้วยเช่นกัน .......... ..................... เสียงเพลงจากเครื่องเล่นเพลงผ่านลำโพงดังมาอย่างเบาที่สุดแทบจะไม่ได้ยินเนื้อหา มีแต่ทำนองเพลงช้า ๆ ที่ขับกล่อมให้ราตรีอันยาวนานและมืดมิดนี้ผ่านพ้นไปได้อย่างยากลำบากน้อยที่สุดเท่าที่จะทำได้ เหมือนที่เคยเป็นมาเช่นทุกคืน ฉันพลิกตัวไปมาท่ามกลางความมืด แสงจากระเบียงทะลุม่านเห็นเป็นเงาสลัว ๆ ถึงกระนั้นก็ไม่อาจชัดเจนพอจะมองเห็นความเศร้าซึมและสับสนเคว้งคว้างที่กำลังลอยตัวและวนเวียนหลอกหลอนอยู่รอบตัวฉันขณะนี้ได้เลย แต่หากจะให้เอื้อมมือไปแตะโคมไฟเพื่อไล่สิ่งเหล่านั้นให้หนีหาย ฉันก็กลัวเกินไปว่าความสว่างจะทำให้เห็นชัดเจนเกินไป...ว่าฉันอยู่คนเดียว ฉันเดินเข้าไปในบริเวณบ้านพักของคนในชุมชน ที่แบ่งเนื้อที่ส่วนหนึ่งพร้อมโต๊ะเก้าอี้และร่มผ้าใบ มาเป็นที่สอนหนังสือสำหรับครูอาสา ทักทาย "ครูจิ๊บ" ครูใหญ่ของโรงเรียน และเด็ก ๆ ที่ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวอย่างร่าเริงเมื่อเห็นครูอาสาที่คุ้นหน้าคุ้นตา พร้อมกับหยิบป้ายชื่อที่เขียนว่า "ครูปอย" มาห้อยไว้ที่คอ พร้อมจะทำหน้าที่ครูอาสา ให้ความรู้และความเฮฮากับเด็กกลุ่มหนึ่งตรงนี้ ช่วงเวลา 9 โมงเช้าถึงเที่ยงตรงที่มี เราจะแบ่งเป็นสามวิชา สองวิชาจะเน้นวิชาการ ส่วนวิชาสุดท้าย ปล่อยให้เป็นศิลปะหรือดนตรีตามอัธยาศัย โดยวันนี้เราตกลงกันว่า จะสอนภาษาไทยวิชาแรก ชั่วโมงที่สองคณิตศาสตร์และดนตรีเข้าจังหวะเป็นวิชาสุดท้าย... .......... ..................... จะมีความจริงอะไรที่โหดร้ายมากไปกว่านี้อีกหรือไม่...ฉันไม่รู้ แต่ฉันยังไม่เจอเท่านั้นเอง ที่เจอ ที่รู้ ที่เห็น ที่สัมผัสมันคือความรู้สึกที่เปล่าเปลี่ยวอย่างยากจะกลืนกลั้นก้อนสะอื้นให้ลงไปในคอได้ มันคือความโดดเดี่ยวเดียวดายและเหงาจับใจจนเหมือนว่าดำรงชีวิตไปอย่างไร้จุดหมายและไม่มีค่าเพื่อใครสักคน วิชาภาษาไทย ครูจิ๊บหยิบเอาเกมส์ 'hangman' หรือเกมส์แขวนคอ มาผสมเข้ากับสุภาษิตคำพังเพย แบ่งกลุ่มเด็กออกเป็นสองกลุ่ม ผลัดกันทายคำและให้คะแนน ซึ่งดูจะเป็นที่โปรดปรานสำหรับเด็ก และก็ให้ความรู้ไปพร้อมกัน .... วิชาคณิตศาสตร์ ครูหมอให้เด็กพับกระดาษเป็นรูปทรงเลขาคณิต สอดแทรกความรู้พร้อมอุปกรณ์ประกอบการเรียนที่จับต้องได้ เด็ก ๆ สนุกสนานกับการตัดกระดาษและลุ้นว่ารูปทรงในมือ จะพับออกมาเป็นรูปอะไร ฉันเองก็พลอยอารมณ์ดีแจ่มใสร่าเริงเมื่อเห็นรอยยิ้มเด็ก ๆ ได้ยินเสียงหัวเราะเด็ก ๆ และรู้สึกว่าเป็นส่วนหนึ่งในรอยยิ้มและเสียงหัวเราะนั้น ..................... กี่คืนกี่วันแล้วก็ไม่รู้ ที่ฉันใช้ชีวิตยามค่ำคืนให้หมดไป แล้วรอเวลาฟ้าสางอรุณรุ่งเพื่อจะได้เข้านอนยามแสงอาทิตย์ส่องหน้าต่าง อย่างน้อยที่สุดก็มีเสียงนกน้อยออกหากิน เสียงรถราขับเคลื่อน เสียงผู้คนพูดคุยจอแจ ดีกว่าเสียงเบา ๆ ของท่วงทำนองเพลงเดิมและเสียงเงียบ ๆ ของหยดน้ำตาอย่างหลายคืนที่ผ่านมาที่ฉันต้องจำใจผ่านมันไปให้ได้อย่างยากเย็น และตื่นขึ้นมาพร้อมกับคราบน้ำตาเปื้อนแก้มและลมหายใจขัด ๆ เพราะสะอื้นหนักในคอกับเศษกองทิชชู่มหาศาล เหมือนจะเตือนให้รู้ว่าสงครามอันโหดร้ายที่ฉันต้องต่อสู้...ฉันเป็นฝ่ายพ่ายแพ้ แล้วในยามฟ้ามืดลงอีกครั้งใด ฉันก็เป็นอันต้องขดตัวหลบภัยจากสิ่งลี้ลับที่คอยคุกคามอารมณ์ให้รวนแร เด็กชายอ้น...เด็กป.6 ตัวแสบที่ดูเหมือนจะเป็นหัวโจกของผองเพื่อน ตะโกนเรียกชื่อฉัน "ครูปอย ๆ ๆ" ฉันหันไปดุ "พูดกับผู้ใหญ่มีหางเสียงด้วยสิคะ" น้องอ้นยังยิ้มร่าไม่สะทกสะเทือนกับคำเตือนของฉัน "ครูปอยคร้าบบ..." เจ้าตัวแสบจงใจลากหางเสียงให้ยาวเป็นการเน้ย้ำ "อยากเรียนดนตรีแล้วคร้าบบบ..." ฉันยิ้มรับแววตาล้อเลียนกลับ "ก็ตั้งใจเรียนเลขกับครูหมอก่อนสิคะ เดี๋ยวจะให้เคาะขวดแบบที่ชอบนะ" ฉันพูดจบ เด็กชายตัวเล็กก็วิ่งปร๋อไปนั่งที่เดิมและตั้งใจเรียนจริงจังกับปริซิมฐานสี่เหลี่ยมที่อยู่ในมือ วันนี้ฉันรับหน้าที่สอนดนตรี โดยหาวัสดุใกล้ตัว เช่น ขวด กล่อง กระป๋องเปล่ามาทำให้เข้าจังหวะเพลง ..................... คืนนี้ก็คงเป็นอีกคืน ที่หยดน้ำตาไหลเป็นทางอย่างเงียบ ๆ ท่ามกลางความมืดที่มองไม่เห็นอะไรสักอย่าง สัมผัสได้แต่เพียงความเศร้าและความหม่นหมองที่มาคอยประคองหยดน้ำตาฉันเอาไว้เสมอ แม้จะตระหนักรู้ดีว่าพรุ่งนี้เช้ายามแสงสาดทาบทาลงมา เหล่าบรรดาเรื่องร้าย ๆ มันจะหายไป แต่กลางดึกที่มองไม่เห็นอะไรและไม่รู้ว่าจะเช้าเมื่อไหร่ กลับเหงาลึกอย่างไม่รู้จะผ่านคืนเหงายาวนานนี้ไปได้อย่างไร คิดกลัวไปว่า...หรืออาจจะไม่มีตะวันขึ้นให้ได้เห็นอีกแล้วก็ได้ คำว่า "ทำเพื่อสังคม" กลายเป็นคำหรูหรา คนทำงานเพื่อสังคมได้รับการยกย่องจากสื่อมวลชน และมวลชนจริง ๆ ทำให้คนหมู่มาก หันมาสนใจกับการทำเพื่อสังคมมากขึ้น อาสาสมัครที่ทำงานเพื่อสังคมก็มากขึ้นตามลำดับกระแสนิยม แต่ถึงกระนั้นก็ตาม น้อยคนนักที่จะเอาจริงเอาจังกับงานอาสาสมัครและคิดจะแก้ไขปัญหาสังคมจริง ๆ น้อยคนนักที่จะตระหนักได้ว่า...การทำเพื่อสังคมในสาระสำคัญ คืออะไร .... สำหรับฉัน...การทำงานอาสาสมัคร ฉันเองไม่ได้วิเคราะห์ถึงปัญหาของสังคม แต่งานอาสาฯ ทำให้ฉันเห็นปัญหาคนอื่น รับรู้ความเป็นไปของโลกและสังคมมนุษย์อย่างเปิดกว้าง และทำให้มองเห็นตัวเองตัวเล็กลง เห็นปัญหาตัวเองเป็นเรื่องขี้ผง ใช้เหตุผลในการดำเนินชีวิตมากขึ้น น้ำตาที่เคยร้องไห้ให้ตัวเองก็เริ่มไร้เหตุผลไปด้วย ฉันมีกำลังใจจะอยู่เพื่อคนอื่น และทำเพื่อคนอื่นในวันต่อไป ..................... ฉันหลับตาลงอย่างฝืนฝืดที่สุดและปล่อยน้ำตาหยดที่ค้างอยู่ขอบตาให้หล่นไปตามทางแก้ม จะเหลือติดก็อยู่เพียงขนตาชุ่มเปียกและหมอนนุ่ม ๆ รองหัวทุกค่ำคืน อยากให้เรื่องราวเหล่านี้เป็นเพียงแค่ฝันร้ายเหงา ๆ ตื่นมาตอนเช้าแล้วพบว่าฉันเพียงละเมอเพ้อพก อยากให้มันเป็นเพียงภาพมายาที่หลอกฉันว่าฉันโดดเดี่ยวและคิดไปเอง หรือแม้แต่บางที ก็อยากจะให้โลกนี้มีแต่เพียงกลางคืน เพียงเพื่อฉันจะได้ไม่ต้องตื่นมาใช้ชีวิตวนเวียนอย่างนี้อีกต่อไป..... เวลาเที่ยงตรง...หลังจากเคาะจังหวะประกอบเพลงอย่างสนุกสนานจบลง เด็ก ๆ และครูต่างแยกย้ายกันกลับบ้าน พระอาทิตย์สาดแสงร้อนแรงขึ้นตามเวลา แต่กระนั้นก็ยังมีลมพัดมาให้เย็นใจ และรอยยิ้มบนหน้าก็ยังไม่จางหายไป ฉันว่าไม่มีอะไรจะดีไปกว่า การอยู่บนโลกอย่างนับถือตัวเองและเจือจานผู้อื่นร่วมกันไป เพราะมันทำให้การดำรงอยู่เป็นไปอย่างมีคุณค่า และอยากตื่นลืมตาขึ้นมาเพื่ออะไรสักอย่าง .... ฉันหยิบป้ายชื่อ "ครูปอย" ที่ห้อยต่องแต่งอยู่บนคอขึ้นมาพลิกดู บรรจงถอดออกจากคอและเก็บเข้ากระเป๋าใบเก่งเป็นอย่างดี รอวันอาทิตย์ถัดไปอีกครั้ง ที่ป้ายชื่อป้ายนี้จะได้ทำหน้าที่บอกชื่อ...และฉัน จะได้ทำหน้าที่เล็ก ๆ น้อย ๆ บางอย่าง 'เพื่อสังคม' เพื่อ 'ความรัก' ในเพื่อนมนุษย์ที่ฉันเห็นคุณค่าตัวเองไปพร้อม ๆ กัน เป็นความรักที่ฉันนิยามให้ใหม่เดี๋ยวนี้เองว่า เป็นความรักที่ไม่เคยต้องเสียน้ำตา แม้ความรักที่ว่า จะเป็นความรักที่ไม่มีเหตุผลก็ตาม... *หมายเหตุ : ขอบคุณภาพประกอบจากครูจิ๊บค่ะ ย้อนอ่าน ::ถนนสายนี้...มีมิตรภาพ:: และ ::ครั้งแรก...หนังสือเปลี่ยนชีวิต:: ::แฟนฉัน...กับรักครั้งแรก:: ::ของขวัญ...ชิ้นแรก:: ::จุ๊ ๆ อย่าเอ็ดไป...มีความลับ(อะไร)จะบอก:: ::โตขึ้น หนูอยากเป็น...:: ::เขาหนึ่งคน...บนเส้นคั่นเวลา:: ::ฤดู(นั้น)...ที่ฉันรัก:: คลิกได้ค่ะ ขอบคุณผู้ร่วมเดินทางเส้นทางสายมิตรภาพเส้นนี้ด้วยกันทุกคนนะคะ สำหรับถนนเส้นต่อไป จะมาในหัวข้อว่า "หลอน" ค่ะ หากสนใจร่วมถนนสายมิตรภาพโรยตัวอักษรเส้นต่อไปกับพวกเรา ทำตามกติกาง่าย ๆ เหมือนเคย ดังนี้ค่ะ -ลงชื่อบอกกล่าวกันไว้ -เขียนเรื่องอะไรก็ได้ที่เกี่ยวข้องกับหัวข้อนี้ และอัพบลอคในหมวดงานเขียน/บทประพันธ์ -อัพบลอคในวันจันทร์ที่ 6 กรกฏาคมนี้ เวลาใดก็ได้ -เมื่ออัพบลอคแล้ว กรุณามาแจ้งอีกครั้งในบลอคของคนใดคนหนึ่ง และเราจะทำการรวบรวมลิงค์อีกทีค่ะ รายชื่อผู้เข้าร่วมโครงการ ::BeCoffee:: ::nikanda:: ::กะว่าก๋า:: ::แพนด้ามหาภัย:: ::ภาวันต์:: ::Paulo:: ::inmemoir:: ::Sweety PB:: ::ปลาทองแก้มยุ้ย:: ::Unravel:: ::แมงโกซิดเด:: ::บุยบุย:: ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ หวังว่าจะได้ร่วมเดินทาง ในถนนสายมิตรภาพโรยตัวอักษรนี้ด้วยกันนะคะ   Create Date : 22 มิถุนายน 2552 57 comments Last Update : 23 มิถุนายน 2552 10:08:35 น. Counter : 1367 Pageviews. Share Tweet

ตามมาจากบล็อค "พี่กำ" ค่ะ อ่านแล้วรู้สึกสุขใจจังเลยค่ะ   โดย: chenyuye 22 มิถุนายน 2552 11:20:01 น.

เราเคยอยากไปทำงานกับเอ็มพาวเวอร์ แต่ที่บ้านไม่ให้ทำง่ะ   โดย: แพนด้ามหาภัย 22 มิถุนายน 2552 11:26:19 น.

เป็นโครงการที่ดีนะค่ะ ถ้ามีโอกาสก็อยากจะเข้าร่วมเหมือนกันนะค่ะ   โดย: บางส้มเปรี้ยว 22 มิถุนายน 2552 11:45:55 น.

เป็นความรักที่ยิ่งใหญ่ และเปี่ยมไปด้วยคุณค่ามากค่ะ โครงการดีๆเพื่อเพื่อนมนุษย์แบบนี้ ส่วนใหญ่มักถูกมองข้ามนะคะ ทั้งที่มันเป็นเรื่องของจิตใจ ไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลใดๆรองรับ   โดย: ภาวันต์ 22 มิถุนายน 2552 13:16:03 น.

สวัสดีค่ะสาว 25 อีกคน..ผึ้งมาแจ้งว่าอัพบล็อกหัวข้อนี้แล้วนะคะ แล้วก็ขอแปะโป้งการอ่านของครูปอยไว้ก่อนเดี๋ยวเย็น ๆ มาใหม่ค่ะ (ตอนนี้แว่บการทำงานมาค่ะ)   โดย: Sweety PB 22 มิถุนายน 2552 13:32:25 น.

สวัสดีครับ คุณปอย เคยเห็นครูอาสาหลายกลุ่มเหมือนกันครับ แต่ละกลุ่มก็มีเป้าหมายเดียวกัน ทำเพื่ออนาคตของเด็ก ให้ได้มีโอกาสอยู่ในสังคมถึงแม้จะไม่สามารถเท่าเทียมกับลูกคนมีฐานะ แต่ก็อย่างน้อยก็ยังมีที่ให้เค้ายืนอยู่ได้ครับ ไม่ถูกทอดทิ้ง ไม่ต้องงมทางเดินเอง ยังมีคุณครูที่เสียสละ เป็นผู้ชี้ทางเดิน ให้เค้าได้เดินอย่างมีศักดิ์ศรีในสังคม คุณปอยและคุณครูทุกๆท่านน่ารักจังครับ ที่เสียสละเพื่อเด็กๆ ขอบคุณแทนน้องๆทุกคนครับ ป.ล.อาทิตย์หน้าคุณครูปอย ใส่เสื้อสีชมพูสีสดใสไปอีกนะครับ เผื่อผมจะไปแอบดูคุณครูใจดี อิอิ   โดย: nongmalakor 22 มิถุนายน 2552 13:58:09 น.

ข้อเขียนก็เป็นแต่เพียงข้อเขียนอิงประสบการณ์ คนอื่น??? หายไปนานมากจนพี่คิดว่าลืมทางไปบ้านพี่แล้ว   โดย: หนูหล่อ (nulaw.m ) 22 มิถุนายน 2552 14:03:51 น.

ไม่รู้น้องปอยเคยได้ยินคำนี้หรือเปล่า เป็นครูวันเดียว เป็นครูตลอดชีวิต พี่ก๋าเคยรู้สึกแบบนี้นะครับ แล้วก็จำความรู้สึกนี้ไม่เคยลืมเลยครับ   โดย: กะว่าก๋า 22 มิถุนายน 2552 14:13:40 น.

ชื่นใจแทนเด็กๆ จริงเลยค่ะ ทุกคืนวันคงไม่เหน็บหนาวและเงียบเหงาเกินไปแล้วใช่มั้ยจ๊ะปอย เพราะรอยยิ้มของเด็กๆ แต้มสีสันในความมืดนั้น ดั่งดวงดาวพราวระยิบ ระยับตา   โดย: Jiji&Kaka 22 มิถุนายน 2552 14:15:31 น.

อ้อ..ปอยจ๊ะ พี่วันหน่ะมีรูป ใบหยกเยอะเลย เพราะมันเป็นวิวตรงหน้าที่มองเห็น อยากเปลี่ยนตึกเป็นภูเขา จังเลย   โดย: Jiji&Kaka 22 มิถุนายน 2552 14:16:43 น.

ปอบขา..ใจดีเนอะ แบบว่าอัพช้าแต่แถม.. สองเรื่องในหนึ่งเดียวกัน เอาเรื่องแรกก่อน..พูดเรื่องครูอาสา ตอนเด็กๆ เคยมีครูอาสามาพักที่โรงเรียน เป็นเวลา7วันมั๊ง..(ครูอาสาคือนักศึกษาจากในเมือง) อารมณ์เด็กๆในตอนนั้น แบบว่าชื่นชมมากเลย ทุกคนสอนสนุก มีอารมณ์ขันและน่ารัก จนเราแอบฝันว่า..อยากทำแบบนั้นบ้าง แม้จะไม่ใช่คนรักเด็กเท่าไหร่..ก็ตาม น่าสนุกดีค่ะ..ปอย ทำเพื่อสังคม..ฟังดูเนอะ ฟังดูดีแล้ว..สิ่งที่ทำก็ดีด้วย สังคมก็ได้รับสิ่งดีดีไปด้วย.. ส่วนที่สอง..55+เป็นแค่ข้อเขียน หรือเป็นเรื่องที่มีเรื่องจริงเจือปนคะ? หรือว่าเรื่องจริงล้วนๆๆๆ..แหม..ม..ม แต่ละประโยค..กลั่นออกมาจากใจไหมนี่ "มันคือความโดดเดี่ยวเดียวดายและเหงาจับใจ จนเหมือนว่าดำรงชีวิตไปอย่างไร้จุดหมาย และไม่มีค่าเพื่อใครสักคน"..เข้าใจอารมณ์   โดย: nikanda 22 มิถุนายน 2552 15:16:43 น.

ปอบ=ปอย ขอโทษค่ะ..พิมพ์แล้ว ลืมอ่านทวนก่อนเมนท์ ที่รกของช้าน..น..น..น..น..น กลายเป็นปอบไปแล้ว   โดย: nikanda 22 มิถุนายน 2552 15:19:46 น.

อ่านแล้วรู้สึกขนลุกค่ะ ตูนเคยคิดจะทำอะไรแบบนี้เหมือนกันค่ะ เล็งๆ ที่บ้านเด็กอ่อนแถวปากเกร็ด แต่แล้วก็โดนจอมมารตื่นสายกักตัวไว้จนถึง ณ บัดนี้ อ่านงานของคุณปอยต้องกลับไปทบทวนชีวิตอีกครั้ง   โดย: ปณาลี 22 มิถุนายน 2552 17:30:52 น.

คุณปอยเขียนได้ดีอีกแล้วค่ะ ยิ่งมีภาพประกอบยิ่งเห็นชัดขึ้น ได้แง่คิดให้ดัวเองอย่างนึงค่ะ..'บางทีความสุขก็ไม่ได้มาจากแค่เราทำอะไรให้ตัวเอง บางทีการทำให้คนอื่น เราก็มีความสุขได้' ซึ่งการทำเพื่อคนอื่น ผึ้งก็ยังไม่เคยทำค่ะ น่าเศร้าจริง ๆ   โดย: Sweety PB 22 มิถุนายน 2552 17:57:21 น.

เป็นกิจกรรมที่น่าสนใจจริงๆค่ะ มันทำให้เรามองตัวเองเล็กลงจริงๆด้วยอ่ะ เห็นภาพแล้วรู้สึกสนุกและมีความสุขไปด้วยเลย (อืม เราก็เขียนหัวข้อนี้แล้วนะคะ คุณปอย รีบปั่นงานมาเขียนเลยค่า 555)   โดย: ปลาทองแก้มยุ้ย 22 มิถุนายน 2552 18:51:23 น.

กิจกรรมสร้างสรรจังค่ะ อยากร่วมด้วยจัง แต่ตอนนี้มีภาระที่เบียดบังเวลาไปเยอะเลยค่ะ วันหลังถ้ามีโอกาสขอร่วมด้วยคนได้ไหมค่ะเนี้ยะ ดูท่าทางฝีมือจะไม่ถึงไม่รู้ ดูผู้ร่วมโครงการเจ๋งๆทั้งนั้นเลยดิ อิอิ   โดย: mutcha_nu 22 มิถุนายน 2552 19:57:28 น.

สวัสดีจ้าน้องปอย.. พี่เพิ่งกลับมาถึงเชียงราย..อิอิ.. ทริปนี้หนีไปเที่ยวซะนานเลย.. เดี๋ยวอัพ Blog แล้วจะมาเคาะเรียกนะจ๊ะ ปล..ฟ้าไม่สวยเลยอ่ะ..อายจังไม่มีมาโชว์ 555+   โดย: Little Knight 22 มิถุนายน 2552 20:41:00 น.

ฮะๆๆๆ สุดท้ายก็ทนไม่ไหว คันไม้คันมืออยากเขียนบ้าง... เนื่องจากหัวข้อของเดือนนี้โดนเข้าจังๆ สอดคล้องกับประสบการณ์ทุกวันนี้จริงๆ เลยขอมาร่วมลงชื่อเป็นหนึ่งในสมาชิกด้วยคนนะครับ อ่านเรื่องของคุณปอยแล้วก็แอบทึ่งว่ามีการเอาโครงเรื่องสองเรื่องมาเขียนไว้ด้วยกันเลย เหมือนกับในหนังที่ชอบนำเสนอสิ่งที่คนๆหนึ่งกำลังทำ เป็นกิริยาท่าทาง เห็นได้ชัดด้วยตาเปล่า กับสิ่งที่ตัวละครคนนั้นๆกำลังคิดอยู่ในใจ อ่านเรื่องสั้นแบบนี้แล้วก็สนุกดีครับ เพราะบางทีสิ่งที่เรากำลังทำมันก็แอบขัดแย้งกับสิ่งที่เราคิดอยู่ในใจได้เหมือนกัน และมาส่งงานด้วยคนครับ...ปั่นมากๆ เพราะเพิ่งกลับมาถึงห้องตอนสองทุ่ม เห็นคอมเม้นท์คุณปอยว่ากำหนดส่งงานวันนี้ เลยรีบทำเลย ว่างๆก็แวะไปอ่านได้นะครับ https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=unravel&month=06-2009&date=22&group=25&gblog=3   โดย: Unravel 22 มิถุนายน 2552 21:00:15 น.

เราให้เสียงหัวเราะ .. เขาให้รอยยิ้ม เราแบ่งปันให้อิ่มท้อง .. เขาให้ความอิ่มใจ เราให้ความอบอุ่น .. เขาให้ความรัก เป็นเรื่องราวที่สวยงามค่ะคุณปอย อ่านแล้วอิ่มใจ จนรู้สึกว่า .. หรือบางทีการให้ ก็เป็นการเยียวยาหัวใจเราเอง   โดย: Paulo 22 มิถุนายน 2552 21:06:14 น.

หัวข้อต่อไปน่าเล่นด้วยมากกกกกกกกกกกกกก แต่คงต้องเลทตามฟอร์มนะครับ เพราะเพิ่งจะอัพบล็อคใหม่ไป ต้องแช่ไว้ซักสองอาทิตย์ 5555++ ชอบรูปแบบการเล่าเรื่องของเอ็นทรี่นี้นะครับ เจ๋งดี   โดย: แฟนผมฯ IP: 112.142.209.60 22 มิถุนายน 2552 21:34:37 น.

จ๊ะเอ๋ คุณปอบ เอ๊ยครูปอยขา มามะตอนกลางคืนอยู่ใกล้จะเอาไฟฉายส่องให้ มาแอบร้องไห้กลางคืนดีนัก เดี๋ยวตีเลย เรื่องน้ำตา อ้อนไม่มีปัญหาค่ะ ถ้าอยู่คนเดียวไฟเปรี้ยงๆ ก็ร้องได้ แต่มันจะฟ้องที่ตาจะบวมนิดหน่อยเอง ส่วนเรื่องคุณครู ...อ่านแล้วอยากไปสอนด้วยจัง จริงๆ นะคะ อ้อนชอบบรรยากาศที่มีคนอยากสอน และมีคนอยากเรียน ความร่วมมือแก่กัน ให้กำลังใจดีๆ แก่ทั้งสองฝ่าย วันนี้เขียนแหวกแนวดีค่ะ สองเรื่องรวมเป็นหนึ่งเดียว กลางวันและกลางคืน ความมืดและความสว่าง เหตุผลและอารมณ์ แหม ...ชักรักโครงการนี้เข้าทุกทีแล้วสิ   โดย: BeCoffee 22 มิถุนายน 2552 22:01:24 น.

โอ๊ย....น้องปอบ ฮ่าๆๆๆ ไม่เอาๆๆๆ เข้าโหมดปกติก่อน อยากจะบอกน้องปอยว่า หลังจากที่อ่าน พี่มีความสุขจังเลยค่ะ พี่รู้สึกได้ถึงความดี มีน้ำใจของพี่ๆที่อาสาไปให้ความรู้กับน้องๆ ซึ้งอ่ะ ดีจังเลยค่ะ อ่านเรื่องเด็กแล้ว หันกลับไปอ่านอีกเรื่องข้างๆ ชอบความรู้สึกแบบนี้จัง มันแบบว่า เฮ้อ ไม่รู้จะเขียนไง...ทำไมพระเจ้าไม่สร้างสมองส่วนโรแมนติคมาให้พี่บ้าง(วะ) ไปดีกว่า.....   โดย: be-oct4 23 มิถุนายน 2552 7:31:41 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องปอย หัวข้อต่อไป พี่ก๋านึกออกแต่เรื่องสั้นแนวผีอ่ะครับ 5555 ไม่รู้จะมีคนอ่านรึเปล่าน้อ 5555   โดย: กะว่าก๋า 23 มิถุนายน 2552 8:12:55 น.

แวะมาเยี่ยมค่ะ แล้วก็แวะมาชื่นชมในบทบาทของครูที่คุณปอยได้ทำด้วย   โดย: coji 23 มิถุนายน 2552 8:57:19 น.

สวัสดีค่ะหนูปอย สัมผัสได้ถึงความอ่อนโยนที่อยู่ในใจของ คุณครูสาวสวยที่ชื่อว่า ....ปอย....   โดย: ชีวิตมีลีลา 23 มิถุนายน 2552 9:25:45 น.

สวัสดีคุณปอย ทักทายยามบ่ายที่กาแฟยังไม่ตกถึงท้อง หนังตาตกน่าดู --' หนังสือที่จองคิวไว้ ก็ต้องรอนะคะ เพราะคิวแน่นเลย แน่นจนหาไม่เจอ ไม่เจอที่อยู่คุณปอยน่ะแหละ อิอิ ถ้าชอบหนังสือของ คุณปราย พันแสง มีเพิ่มให้อีกสองเล่ม สวยสดและงดงาม ของ สนพ. เวริ์คพอย แล้วก็หนังสือใหม่หน่อย คาเฟ่สเน่หา สนพ. ฟรีฟรอม เหมาสามเล่มก็ส่งสามเล่ม ขอกี่เล่มก็จัดให้นะคุณ อย่าลืมแวะไปทิ้งที่ส่งจดหมายให้ด้วย เพราะถ้าทิ้งที่อยู่ เดี๋ยวคุณจะไม่มีที่อาศัยแล้วจะมาเบียดบังกัน (((เอ้า ฮา ))) ** ส่วนคอมเม้น .......... ม่ายมี เพราะขำกับครูปอบไปซะแร้นนน   โดย: inmemoir 23 มิถุนายน 2552 14:04:52 น.

สวัสดีจ้าน้องปอย.. แวะมาเยี่ยมมาแปะภาพก่อนแล้วเดี๋ยวย้อนมาอ่านนะจ๊ะ   โดย: Little Knight 23 มิถุนายน 2552 15:18:28 น.

หวัดดีคร้าบ... ช่ายแล้วครับ ตัวหนาๆนั้นเป็นคำแปลของท่อนฮุคเพลงๆนั้นเลยครับ ฟังแล้วเศร้าเหลือเกิน ตอนนี้กำลังคลั่งเลยครับผม   โดย: Unravel 23 มิถุนายน 2552 18:03:49 น.

เออ... อ่านบล็อกนี้แล้วเพิ่งจำได้ว่า ตอนที่เรียนอยู่รังสิต พี่เคยไปเป็นครูอาสาด้วยนี่หว่า แต่ไม่นานหรอก...ก็รู้ว่าบุคลิกไปไม่รอด หน้าอย่างนี้สอนใครได้ เลยลงไปทำงานที่บ้านกรูด บ่อนอกซะเลย 555   โดย: แอบชอบ คห. ข้างล่าง 23 มิถุนายน 2552 19:37:01 น.

Myspace Good Day Graphics แวะมาบล็อคผู้ใหญ่ใจดี   โดย: katoy 24 มิถุนายน 2552 1:03:18 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องปอย   โดย: กะว่าก๋า 24 มิถุนายน 2552 7:20:58 น.

สวัสดีค่ะ..คุณปอย คุณปอยเขียนได้ดี..ทำเราอึ้งไปเลยค่ะ โดยเฉพาะเรื่องในมุมขวาเนี่ย..เขียนได้กินใจมาก อ่านแล้วใจจะขาด..กระชากความเศร้าของเราออกมาได้มากจัง ชอบค่ะชอบ   โดย: AB_PAE 24 มิถุนายน 2552 11:17:47 น.

สวัสดีครับคุณปอย แวะมาทักทายตอนเย็นครับ   โดย: nongmalakor 24 มิถุนายน 2552 16:18:31 น.

น้องปอย.... บอกตรงๆ เลยนะ ว่าพอพี่โตสเห็นโครงการครูอาสากลางกรุงนี่ปุ๊บ ใจก็คิดอยากไปร่วมด้วยทันทีเลยล่ะ .. พี่โตสชอบมากๆ เลยอ่ะกับการ ได้มีโอกาสทำตัวให้เป็นประโยชน์กับสังคมอย่างนี้ โดยเฉพาะกับเด็ก แต่สถานการณ์ของพี่โตสที่เดินทางไปๆ มาๆ อย่างนี้ มันไม่ค่อยจะอำนวยเลย ตอนนี้ทำได้ก็แค่ทำตัวเป็นประโยชน์ (นิดหน่อยเองแหละ) กับสังคมออนไลน์อ่ะจ๊ะ (ช่วงนี้ถึงแทบจะไม่ได้เล่นบล๊อกเลย เพราะมีเวลาว่างเมื่อไหร่ ก็แวะไปดูตรงนั้นว่าช่วยใครได้บ้าง ) แต่สาเหตุที่มาหาปอยช้า เป็นเพราะพี่โตสกลับบ้านไปสามวัน ใช้เวลากับครอบครัว(สามี) เต็มๆ นี่เพิ่งจะกลับมาประจำการณ์อีกทีเมื่อวานเย็นนี้เอง .. ก็เลยเพิ่งจะโผล่หน้ามาหาปอยเนี่ยแหละจ๊ะ อื่ม.... พล่ามซะยาว .. โทษทีจ๊ะ .. ไปอ่านบล๊อกปอยต่อก่อนนะ .. อิอิ พอเห็นว่าปอยใส่เสื้อสีชมพูสดใส .. พี่โตสก็เลื่อนลงไปหาสาวเสื้อชมพูสดใสทันที แต่ไม่เห็นมีเลยอ่ะปอย หรือว่าเสื้อชมพูสดใสมันดูกลายเป็นชมพูอ่อนในรูปแรกอ่ะคุณครูปอย แบบว่าอยากเห็นครูปอยอ่ะก่ะ ข้อความตรงตัวหนังสือสีเทา อ่านแล้วเศร้าจังเลยปอย.... อ่านไปก็หวังตามไปว่า... หวังว่านี่ไม่ใช่เรื่องจริงที่เกิดกับปอยนะ แต่ถ้ามันใช่ .. ก็หวังว่าปอยจะไม่มีคืนอย่างนี้อีกต่อไปแล้วนะ เพราะว่า.. น้องปอยมีค่ากับใครมากมายแค่ไหนหรือเปล่ายังไง อันนี้พี่โตสไม่รู้ได้ แต่ที่รู้แน่นอนก็คือ .. ครูปอยมีค่ามากมายมหาศาลกับเด็กกลุ่มนี้ .. เป็นอย่างน้อย งานอาสา .. ใครจะมองยังไง พี่โตสก็ไม่รู้ไม่สนใจ .. แต่สำหรับพี่เอง การที่ได้ทำได้ให้อะไรกับสังคมบ้าง .. จะมากหรือน้อย .. มันทำให้พี่รู้สึกดีกับตัวเอง เพราะงั้น งานอาสาหรือการได้ช่วยคนอื่นแบบไม่หวังสิ่งตอบแทน สำหรับพี่โตส พี่มองว่าถ้าพี่มีโอกาสได้ทำ มันไม่ใช่แค่เป็นการทำเพื่อคนอื่น แต่พี่ว่ามันเป็นการทำเพื่อตัวเองด้วย .. เพื่อความรู้สึกดีๆ ที่มีให้แก่ตัวเองไงเนอะ ปล. นี่พี่โตสซีเรียสมากๆ เลยนะปอย กับการหวังว่า ถ้าพี่โตสได้มีโอกาสไปเมืองไทยเมื่อไหร่ พี่หวังมากๆ ว่าจะได้ร่วมจอยอะไรตรงนี้กับปอยด้วย .. ไปช่วยเสริฟน้ำก็ยังดีจ๊ะ   โดย: Chini 25 มิถุนายน 2552 6:32:41 น.

สวัสดีค่ะน้องปอย... บางทีพี่ก็อดคิดไม่ได้ว่า งานของพี่ที่เป็นการพัฒนาคุณภาพชีวิตในชุมชนห่างไกล อย่างตามชายแดนหรือบนภูเขา จะพัฒนาไปถึงขั้นไหนก็ไม่ควรให้เจริญเข้าขั้นเมืองใหญ่ เพราะถ้ามองให้ดีๆ คุณภาพชีวิตของคนในเมืองใหญ่ก็ชักจะแย่ลงเรื่อยๆ... พี่ว่าคนในชุมชนชนบท ถ้าได้รับบริการที่จำเป็นขั้นพื้นฐานจากภาครัฐ เช่น การศึกษา สาธารณสุข และสาธารณูปโภคที่เหมาะสมแล้ว เขาก็อยู่ได้แบบสบายๆ ในถิ่นเขา โดยไม่ต้องย้ายถิ่นเข้ามาหางานทำในเมือง... งานของพี่คือการต่อยอดด้านการพัฒนาทักษะอาชีพให้เขาค่ะ เพื่อให้เขามีอาชีพที่เหมาะสมตามความถนัด พึ่งตัวเองได้ ไม่ต้องรอความช่วยเหลือหรือการบริจาคจากภายนอก... มีโจทย์มากมายหลากหลายมากเลยค่ะ ซึ่ง "เงิน" ก็ไม่ได้เป็นคำตอบสุดท้ายสำหรับการแก้ปัญหาเสมอไป... การเกษตรกรรมในครัวเรือน การสร้างความมั่นคงทางอาหารในท้องถิ่น ก็เป็นหนึ่งในปัจจัยของการสร้างความยั่งยืนในชุมชนค่ะ... วันก่อนอ่านข่าวในบีบีซีแล้วน่าตกใจมากค่ะน้องปอย... ทุกวันนี้โลกของเราอยู่ในภาวะวิกฤตทางอาหารนะคะ พื้นที่เพาะปลูกลดลงเรื่อยๆ ผลผลิตก็ลดน้อยลง ประชากรก็เพิ่มขึ้น โดยเฉพาะในอาฟริกา อินเดีย... ... ว้า..เขียนไปเขียนมาชักยาว แต่เป็นเพราะดีใจค่ะที่ได้เห็นน้องปอยเป็นหนึ่งในคนรุ่นใหม่ที่ใส่ใจปัญหาสังคม คงจะดีมากๆ เลยถ้ามีคนอย่างน้องปอยเยอะๆ...   โดย: Devonshire 25 มิถุนายน 2552 8:45:29 น.

สวัสดีครับน้องปอย   โดย: กะว่าก๋า 25 มิถุนายน 2552 12:36:56 น.

เขียนได้ดี อ่าน แล้วอย่าง อิน ไปเลยครับ ..   โดย: everything on 25 มิถุนายน 2552 18:40:37 น.

ดีจังเลยค่ะ ได้ทำกิจกรรมดีๆแบบนี้เพื่อสังคมด้วย ขอยกย่องค่ะ..   โดย: ผู้หญิงชื่อส้ม 25 มิถุนายน 2552 21:37:32 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องปอย   โดย: กะว่าก๋า 26 มิถุนายน 2552 7:03:47 น.

สวัสดีค่ะคุณปอย จะเสาร์-อาทิตย์อีกแล้ว เวลาผ่านไปเร็วจริง ๆ ค่ะ สุขสันต์วันหยุดนะคะ   โดย: Sweety PB 26 มิถุนายน 2552 17:16:05 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องปอย   โดย: กะว่าก๋า 27 มิถุนายน 2552 7:39:57 น.

สวัสดีครับน้องปอย.. อ่านแล้วอยากทำอะไรเพื่อสังคมบ้างจัง.. ได้เห็นรอยยิ้มของผู้อื่นเนี่ย..สุขใจนะครับ.. เห็นเด็กๆที่อยู่ในวัยสนุกสุดๆ..แล้วเราเข้าไปเติมสิ่งต่างๆ เค้าคงเติบโตขึ้นเป็นคนดีช่วยเหลือสังคมเท่าที่เค้าสามารถทำได้.. กิจกรรมดีๆ น่าเอาเป็นเยี่ยงอย่างครับ..   โดย: Little Knight 27 มิถุนายน 2552 18:23:25 น.

ได้มองได้เห็นชีวิตเพื่อนมนุษย์หลากหลายมุม พบปัญหาต่างๆนาน่าของคนอื่น ก็มักยิ้มให้กับปัญหาตัวเอง ขอให้สุขกับการใช้ชีวิตนะค่ะ ยินดีต้อนรับนักพักที่บล๊อกเสมอนะค่ะคุณปอย   โดย: ท้องฟ้าเสียงเพลงทะเล 27 มิถุนายน 2552 23:39:59 น.

จุ๊ฟ จุ๊ฟ ครับ อิอิอิ   โดย: กะว่าก๋า 28 มิถุนายน 2552 7:16:12 น.

สวัสดีครับคุณปอย วันนี้ได้ไปเป็นครูอาสาเปล่าครับ   โดย: nongmalakor 28 มิถุนายน 2552 11:22:59 น.

เป็นกำลังใจให้ เป็นโครงการที่ดีมากๆเลยครับ   โดย: katoy 28 มิถุนายน 2552 13:09:19 น.

สวัสดี่ค่ะ ดีใจแทนเด็กๆด้วยค่ะ ที่มีครูน่ารักและเสียสละ พักนี้ยุ่งๆ เลยไม่ได้เข้าร่วมโครงการบ้างเลย น่าเสียดายจังค่ะ แต่ก็ขอแวะมาอ่านนะคะ   โดย: แม่ภูมิ (Artagold ) 28 มิถุนายน 2552 17:45:42 น.

สวัสดีครับคุณปอย ดู mv เพลงฤดูอกหัก คุณป๊อบ อ้วนมากเลย แต่พอมาเจอตัวจริง ไม่อ้วนอย่างที่คิดเลยครับ อิอิ วันนี้คุณปอยใส่เสื้อสีชมพูไปสอนน้องๆอีกแล้วเหรอครับ เสียดาย วันนี้ผมไม่ได้ไปแถวนั้น ไม่งั้นจะแวะไปให้กำลังใจ น้องๆ และคุณครูใจดีทุกท่านเลยครับ ป.ล.วันนี้น้องๆดื้อกับคุณครูเปล่าครับ   โดย: nongmalakor 28 มิถุนายน 2552 20:37:42 น.

เป็นความรักที่น่ารักมากๆ ครับ บางทีคนเราก็แบบนี้นะครับ ในการให้ เราก็ได้รับไปด้วยพร้อมกัน ถึงที่สุดแล้วมันก็คือการแบ่งปันกันอย่างแท้จริง แม้มุมเหงาๆ เทาๆ ที่ซ่อนอยู่ ก็พลอยได้รับไออุ่น ได้รับแสงสว่างไปด้วย แบ่งๆ กันไปนิ ขำ 11 ขึ้นต้นมาได้น่ากลัวมาก ปอบขา... แว้ก   โดย: คุณพีทคุง (ลายปากกา ) 28 มิถุนายน 2552 20:40:14 น.

อ่านแล้ว นี่สิลูกผู้หญิงตัวจริงเลยล่ะ   โดย: อุ้มสี 28 มิถุนายน 2552 21:39:37 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องปอย เรื่องในวันที่ 6 พี่ก๋าเขียนเสร็จแล้วนะเนี่ย อิอิอิ จะให้มาดามอ่านดู ว่ามันหลอนพอรึยัง มาดามไม่กล้าอ่านครับ บอกว่า "กลัว" 55555 ขนาดยังไม่อ่านเธอยังกลัว รับรองเรื่องนี้ หลอนแน่ๆ 5555   โดย: กะก๋า (กะว่าก๋า ) 29 มิถุนายน 2552 5:53:21 น.

ปาจ๋อย ประกาศเรียกปาจ๋อย ปาจ๋อยของพี่เป็ดไปไหนน๊อ คิดถึงๆๆๆๆ   โดย: be-oct4 29 มิถุนายน 2552 17:04:02 น.

สวัสดียามเช้าครับน้องปอย   โดย: กะว่าก๋า 30 มิถุนายน 2552 7:26:49 น.

ลองฟังเพลงนี้ดูสิ เพราะมาก โดยเฉพาะถึงช่วงท่อนริฟท์ช่วงกลางถึงท้ายเพลงนะ ลองฟังแล้วปล่อยอารมณ์ตามไปด้วย หลับตาแล้วผ่อนคลายฟังเสียงโซโล่กีตาร์ แล้วจะทึ่งว่า ฝีมือคนไทย ทำได้ขนาดนี้เลยเหรอ บาดอารมณ์ และเข้าถึงจิตวิญญาณของเพลงที่ต้องการจะสื่อออกมาได้อย่างยอดเยี่ยมเลยทีเดียว สมกับเป็นกีตาร์เทพ อ่อสมัยนี้ต้องใช้ศัพท์ว่ากีตาร์เมพสินะ ฮิฮิ...ลองกดฟังดู เป็นไงผลสอบออกมายัง //www.imeem.com/people/4P_UgC/music/NpYnIcfz/caravan-mae-rao-ja-mai-phob-gun/ สาดดดด ใส่javascrib ไม่ได้อีก เฮ้อออ อะไรนักหนา   โดย: ข้าคือบร๊ะเจ้า (ฤาษีวยาส ) 30 มิถุนายน 2552 9:09:12 น.

สวัสดีค่ะน้องปอย มารายงานตัวค่ะ พี่กลับมาประจำหน้าบล็อกแล้ว พี่เปล่าทิ้งบล็อกให้ร้างนะคะ แค่ไปปฏิบัติภารกิจบางประการ ก็เลยยังไม่สะดวกที่จะใช้อินเตอร์เน็ต (นาน ๆ ) ตอนนี้กลับมาแล้วค่ะ เห็นบล็อกน้องปอยแล้ว รู้สึกดีจัง...แค่สิ่งที่น้องปอยทำก็เป็นเรื่องเล็ก ๆ ที่มีคุณประโยชน์ยิ่งใหญ่แล้วค่ะ พี่เป็นกำลังใจให้นะคะ   โดย: เอื้องสามปอย 30 มิถุนายน 2552 12:25:06 น.

สวัสดีครับคุณปอย แวะมาให้กำลังใจคุณครูใจดี อาทิตย์หน้าไปสอนน้องๆอีกเปล่าครับ   โดย: nongmalakor 30 มิถุนายน 2552 14:19:45 น.

ดีจ้าน้องปอย ... คืนนี้เหมือนว่างพอดีนอนไม่หลับเลยแวะเข้ามาคลิกอ่านงานเก่าๆ ของน้องปอยค่ะ .. อ่านแล้วก็ทึ่ง ... เพราะน้องปอยเป็นคนเก่งคนหนึ่ง ที่พี่คิดถึงเลยล่ะ ทำงานหนัก เดินทางบ่อย และก็มีความคิดดีๆ เป็นของ ตัวเอง เรียกว่าความคิดของน้องปอยต้องยกให้เลยค่ะ เพราะว่าทำอะไรเป็นเหตุเป็นผลเสมอและก็นำเสนอได้เยี่ยมด้วยค่ะ งานอาสานี่พี่มองว่าคนที่ทำ ๆ ด้วยใจ เพราะว่าไม่มีใครบังคับหนิ พอได้เริ่มทำพี่ว่ามันก็เป็นความผูกพัน ถึงแม้ว่าจะมีปัญหาตามมาเยอะ ที่กวนใจเรา เพราะว่าบางปัญหามันเป็นสิ่งที่เราไม่สามารถ แก้ไขได้ ด้วยตัวเองแต่มันก็ทำให้เราได้มองเห็นมุมต่างๆ ของคนบนโลกนี้ และเข้าใจว่า ปัญหาของเราบางอย่างมันจิ๊บๆ เองอ่ะเน๊าะ ... พี่นิยมและชื่นชมคนเก่ง คิดดี แสดงออกได้ยอดมาเสมอๆ ค่ะ เลยแวะมาทิ้งท้ายตอมเม้นท์ความรู้สึกให้น้องปอยเอาไว้ เผื่อว่าเข้ามาอ่าน จะได้เจอกับเม้นท์ความรู้สึกนี้จ้ะ พี่เองอยากทำงานอาสาเหมือนกันนะ แต่ด้วยเพราะว่า "ใจ" ของพี่เองยังไม่ว่างตลอด อยากทำอะไรบ้างเพื่อสังคม แม้เพียงน้อยนิด และเท่าที่ตัวเองทำได้ ถ้าหากว่าทำได้ และอะไรลงตัวแน่นอนว่าต้องทำค่ะ เพื่อเป็นการตอบแทนสังคม และเพื่ออีโก้ส่วนตัวด้วยค่ะ ฮ่าๆ   โดย: JewNid 12 ตุลาคม 2552 2:57:21 น.