“ฮืมมม..อากาศดีจัง” ฉันสูดอากาศยามเช้าของวันอาทิตย์ วันนี้เป็นวันที่อากาศดีทีเดียว ท้องฟ้าโปร่ง มองเห็นสีฟ้าใส..นานแล้วนะที่ฉันไมได้ตื่นแต่เช้ามายืนมองท้องฟ้าแบบนี้ เพราะช่วงเวลาหลายเดือนที่ผ่านมา ฉันต้องเจอกับเรื่องยุ่ง ๆ แทบทุกวัน ทั้งเรื่องงานที่ฉันเพิ่งได้เข้าทำงานที่ใหม่ และเรื่องความรัก ที่เป็นปัญหาทางใจมาตลอด นึกมาถึงตรงนี้ ฉันก็หลับตาลง..นึกถึงเรื่องนี้ทีไร มันเจ็บในใจยังไงบอกไม่ถูก..วันนี้จะเป็นเหมือนที่ผ่านมาอีกมั้ย..

“เอาน่า วันนี้จะไม่เป็นแบบที่ผ่านมาอีกแล้ว ก็เค้าให้สัญญากับเธอแล้วนี่” เสียงเล็ก ๆ ในหัวของฉันบอกกับฉันให้หยุดนึกถึงเรื่องแย่ ๆ

“โอเค โอเค” ฉันพูดปนหัวเราะตอบเสียงเล็ก ๆ นั่นกลับไป และยืนขำตัวเองที่พูดกับเสียงเล็ก ๆ นั่น แต่มันก็เป็นข้อดีอย่างนึงเพราะตอนนี้มันทำให้ฉันลืมเรื่องที่คิดอยู่เมื่อนาทีที่แล้ว..ฉันหมุนตัวเดินกลับเข้าไปในห้องนอนที่อบอุ่น เพื่อที่จะล้มตัวลงนอนอีกซักชั่วโมง สองชั่วโมง เพราะนี่มันเพิ่งจะ 6 โมงเช้า..ฉันยิ้มให้กับตัวเองที่วันนี้ฉันมีนัดกับ “เค้าคนนั้น” นี่คงเป็นสาเหตุที่ทำให้ฉันตื่นเต้นจนต้องลุกขึ้นมาแต่เช้าสินะ
-------------------------------------------------------------------------------------

เป็นเวลาเกือบ 2 ชั่วโมงแล้วที่ฉันนั่งจ้องโทรศัพท์อย่างเอาเป็นเอาตาย ราวกับว่าเค้าคนนั้นจะก้าวออกมาจากโทรศัพท์
ฉันถามเสียงเล็ก ๆ นั้นด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือว่า “ไหนเธอบอกว่าจะไม่เป็นแบบที่ผ่านมาอีกแล้วไง…” คราวนี้ไม่มีเสียงเล็ก ๆ นั้นตอบกลับมา “พอมีปัญหาก็ทิ้งฉันเลยนะ” ฉันเริ่มโกรธขึ้นมาแล้ว ทำไมเค้ายังไม่มา....

ฉันเดินออกไปดูท้องฟ้าฆ่าเวลา ทำไมมันเปลี่ยนไปจากเมื่อเช้าแล้ว..มันขุ่นมัว..เหมือนกับว่าฝนกำลังจะตก “ฝนจ๋าอย่าเพิ่งตกมาเลยนะ รอให้เค้ามาก่อน..”

ฉันเดินกลับมาที่โต๊ะเครื่องแป้ง นั่งมองตัวเองในกระจก ดูฉันสิ เมื่อ 2 ชั่วโมงที่แล้วฉันยังร้องเพลงไปแต่งตัวไป สนุกกับการเลือกเสื้อผ้า และแต่งหน้าให้สดใส แต่ตอนนี้ เสื้อผ้าที่ดูสวยมันกลับกลายเป็นยับยู่ยี่ไปหมดจากการที่ฉันหมุนตัวกลิ้งอยู่บนที่นอน และหน้าตาที่แต่งเติมไว้อย่างดี ก็แทบจะไม่เหลือสีสันอยู่เลย...”เค้าจะไม่มาใช่มั้ย?”
ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจะโทรหาแพท เพื่อนสนิทของฉัน ขืนให้ฉันอยู่นิ่ง ๆ แบบนี้อีกแม้แต่นาที หัวฉันคงระเบิด

~เจ็บไป เจ็บมาทุกวัน ก็เลยหมด หมดกำลังจะเสียใจไปกว่านี้~

โอ๊ยฉันจะบ้าตาย ช่างสรรหาเพลงจริง ๆ เลยนะยัยแพท..

“ฮัลโหล ว่าไงจ๊ะ เพื่อนสาว มีอะ..”
“แพท เค้าทำแบบเดิมกับฉันอีกแล้ว..” ฉันสวนพูดกลับไปด้วยเสียงเครือ ๆ โดยที่ยัยแพทยังพูดไม่ทันจบประโยค
“ไม่เอาน่า น่าเบื่อจริง อย่ามาร้องไห้นะ เดี๋ยวหูฉันเปียก”
“หึ หึ ฉันค่อยหัวเราะออกมาได้หน่อย แค่นี้ก็คุ้มแล้วนะที่โทรหาแก” ฉันกับแพทสนิทกันมาก ฉันจึงรู้ว่าที่แพทพูดมา ไม่ได้หมายความตามนั้น พูดเพียงแค่ให้ฉันได้ผ่อนคลายลงบ้าง
“ฉันรอมาจะ 3 ชั่วโมงแล้ว เค้าไม่โทรมาบอก ไม่มีแม้แต่ sms หรืออะไรเลย แล้วฉันก็ไม่กล้าโทรไป ฉันกลัวคำตอบ กลัวจะต้องรับรู้อะไรอีก” ฉันบอกแพท
“นี่ไม่ใช่ครั้งแรกนะ ที่แกต้องรอ มันนับไม่ถ้วนแล้ว ฉันว่าแกน่าจะชิน” แพทตอบกลับมายียวนในแบบของเธอ และยังพูดต่อไป
“ฉันไม่เข้าใจแกเลย หลายต่อหลายครั้งที่เป็นแบบนี้ แกก็ยังจะให้โอกาสอยู่นั่น ซ้ำแล้วซ้ำอีก ทำไมนะ ฉันก็ถามแกหลายครั้งแบบนี้เหมือนกัน ไม่เคยได้คำตอบซักที ถ้าคราวนี้แกไม่ตอบ คราวหน้าไม่ต้องโทรมาเลยนะ”
“งั้นแกก็รอไปเหอะ ฉันไม่มีให้แกหรอก ‘เหตุผล’ น่ะ”



ฉันเปลี่ยนเสื้อผ้า ถอดชุดสวยที่บรรจงใส่เมื่อกลางวันลงไปกองกับพื้น หยิบเสื้อยืดตัวโคร่งเก่า ๆ ที่ไว้ใส่อยู่บ้านเป็นประจำกับกางเกงขาสั้นขึ้นมาสวม
“เฮ่อ..ชุดนี้คงเป็นชุดที่เหมาะกับฉันมากกว่ามั้ง” ฉันถอนใจพูดกับตัวเองเบา ๆ
เป็นอันว่าเค้าไม่มาแน่นอนแล้ว..ทุกครั้งที่เค้าผิดนัด ปล่อยให้ฉันรอ พอวันรุ่งขึ้นหลังจากปล่อยให้ฉันต้องร้องไห้และเป็นทุกข์ เค้าก็จะมาหาพร้อมกับดอกกุหลาบ 1 ดอก และคำขอโทษมากมายให้ฉันอย่าโกรธเคืองเค้าเลย แค่เห็นหน้าของเค้า รอยยิ้มนั้น กับมือที่อบอุ่นมาจับมือฉัน ฉันก็หายโกรธ ให้อภัย ให้โอกาสเค้าเรื่อยมา..แต่ครั้งนี้ มันไม่เหมือนทุกครั้ง เพราะเค้าสัญญา เป็นครั้งแรกที่เค้าให้สัญญา..

เราคบกันมาจะ 4 ปีแล้ว เค้าแสนดีมาตลอด จนหลายเดือนมานี้เค้าเริ่มแปลกไป ทำในสิ่งที่ไม่เคยทำ เช่นการผิดนัดกับฉัน ที่ผ่านมาเค้ามักจะมีคำแก้ตัวมาเสมอ ๆ แต่ครั้งนี้ฉันยื่นคำขาดไปว่าถ้ายังเป็นแบบนี้อีก เราคงต้องจบกันเท่านี้..เค้าถึงได้เอ่ยปากสัญญากับฉันว่าจะไม่ทำอีก และขอนัดฉันในวันนี้ เพื่อที่จะเป็นการยืนยันในคำสัญญาว่าเค้าจะไม่ผิดนัด และพร้อมกับเป็นการเริ่มต้นใหม่ของเรา เค้าจะสะสางปัญหายุ่ง ๆ ของเค้าให้จบ อันที่จริงไอ้ปัญหายุ่ง ๆ นี่แหละคือสาเหตุหลักของเรื่อง ฉันก็รู้ว่าปัญหายุ่ง ๆ ของเค้าคืออะไร เป็นผู้หญิงคนนึง..เค้าขอเวลาฉันมาหลายเดือนแล้วที่จะแก้มัน ฉันก็ได้แต่ทำตัวเป็นคนดี ไม่เข้าไปก้าวก่ายการตัดสินใจของเค้า (ที่จริงแล้วยัยแพทเรียกการกระทำของฉันว่า ‘นางเอก’) ตราบใดที่เค้ายังยืนยันว่าอยากจะคบกับฉันและจะเลิกกับผู้หญิงคนนั้น ฉันจะรอ มันเป็นเหตุผลโง่ ๆ ...ก็โง่จริง...แต่หลังจากมันเริ่มหนักขึ้น เค้าผิดนัดฉันแทบทุกครั้ง มันมากเกินที่ฉันจะอดทนแล้ว เลยต้องตัดสินใจซักที..นัดกันวันนี้ ฉันเชื่อในตัวเค้าเต็มที่ว่าเค้าจะมา และเราจะเริ่มต้นกันอีกครั้ง..แต่เค้าไม่มา มันคงจบแล้ว...

ฉันเอนตัวลงบนที่นอน หลับตาลง..คำถามของแพทยังวนอยู่ในหัวฉัน แพทคอยถามฉันเรื่อยมา ว่าจะทนทำไม “เป็นฉันนะ หาใหม่ไปแล้ว” ฉันนึกขำคำพูดของแพท แพทเป็นคนสวย แต่ยังไม่เคยได้ลงเอยกับใครจริง ๆ ซักที ด้วยความที่สวยเลือกได้ของเธอ (เธอว่าอย่างนั้น) ด้วยเหตุนี้ล่ะมั้ง ที่ทำให้แพท คอยวนถามคำถามนี้กับฉันอยู่บ่อยครั้ง...ฉันทนทำไมน่ะหรอ มันคงเป็นเพราะ......กริ๊งงงง กริ๊งงงงง

ฉันสะดุ้งสุดตัวกับเสียงโทรศัพท์ที่ห้อง ใครกันนะโทรมาตอนนี้ ฉันยังไม่อยากจะคุยกับใครเลยจริง ๆ...ฉันบ่น..แต่ก็ลุกจากที่นอน ไปรับโทรศัทพ์
“สวัสดีค่ะ” ฉันรับสาย และพูดอย่างเป็นทางการ เพราะส่วนมากสายที่โทรเข้ามาที่ห้องจะไม่ใช่เพื่อนฝูง
“บี..นี่ต้นนะ” …….
ฉันอึ้งไปหลายวินาที กับเสียงจากปลายสายนั่น..เป็นเค้าคนนั้น..ฉันพูดกลับใส่เค้าอย่างรัวเร็ว ด้วยความโมโหที่เค้าให้รอและดีใจปนกัน
“ต้น..ทำไมผิดนัดอีกแล้วล่ะ ไหนต้นบอกว่าจะไม่ผิดนัดบีแล้วไง ไม่ยอมโทรมาบอกด้วย บีคิดมากหัวแทบแตกเลยนะ บีกลัวว่าต้นจะไม่มา บี..บี..” ฉันพูดต่อไปไม่ออก อยากจะร้องไห้
“บี ฟังต้นนะ พอดีมือถือต้นมัน..อืม มันตกน้ำน่ะ”..นั่นไงเค้าแก้ตัวอีกแล้ว ฉันนึกในใจ
“ลงมาหาต้นข้างล่างได้มั้ย คือต้นทำคีย์การ์ดตกน้ำไปด้วยน่ะ”
“อย่าบอกบีนะว่าที่มาช้าเนี่ยก็เพราะต้นโดดลงน้ำไปงมมือถือกับคีย์การ์ด” ฉันตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงที่ดีขึ้น เฮ่อ..ก็แค่โทรศัพท์ตกน้ำเอง ฉันไม่น่าคิดมากเลย “รออยู่ที่สวนหย่อมนะ เดี๋ยวบีหาร่มก่อน ฝนทำท่าจะตกแล้วเห็นครึ้มตั้งแต่เมื่อบ่าย เอ๊ะ..ร่มหายไปไหนนะ บีว่าบีเอาวางไว้ตรงนี้นี่นา”
“ไม่ต้องหรอกบี ลงมาตอนนี้เลย ฝนยังไม่ตกหรอก” เค้าตอบกลับมาฟังดูรีบร้อน
“ก็ได้จ้ะ บีไปเดี๋ยวนี้แหละ” ฉันบอกกับเค้าและวางโทรศัพท์ลง รีบหยิบคีย์การด์ลงไปหาเค้า...ถ้ามีใครมาเห็นหน้าฉันตอนนี้ คงจะต้องบอกว่า หน้าบานเป็นจานเลยทีเดียว...ในที่สุดเค้าก็มา...

ฉันลงลิฟท์มาจากชั้น 5 รีบเดินออกไปที่สวนหย่อม ฉันเห็นแล้ว เค้าอยู่ตรงนั้น นั่งอยู่บนม้าหินตัวเดิมที่เค้าชอบนั่งทุกครั้งที่มาที่นี่ ฉันเอ่ยทักเค้าอย่างยิ้มแย้ม
“ว่าไง..นักดำน้ำ” แต่ก็ต้องหุบยิ้มในทันที ที่เห็นเค้าเงยหน้าขึ้นมา เป็นสีหน้าที่ทำให้ฉันรู้สึกย้อนไปเมื่อปีที่แล้ว เค้าทำสีหน้าแบบเดียวกันนี้ ตอนที่เค้ามาบอกว่ามีผู้หญิงอีกคน ใจคอไม่ดีเลยฉัน
“บี..ต้นขอโทษไม่มาตามนัดนะ คือ..”เค้าพูดได้เท่านี้ฉันก็ขัดเค้าขึ้นมาว่า
“เดี๋ยวก่อนต้น..มือถือต้นไม่ได้ตกน้ำใช่มั้ย คีย์การด์ก็ด้วยใช่มั้ย”
“ใช่” เค้าตอบมาสั้น ๆ แต่ก็เป็นคำสั้น ๆ ที่ทำให้รู้เลยว่าคำต่อไปมันต้องเป็นคำที่เจ็บปวดเกินจะฟังแน่ ๆ ฉันเลยเงียบนิ่งฟังเค้า แต่ถ้าจะพูดให้ถูกก็คือ ฉันอึ้งกับคำตอบไปแล้วมากกว่า เพราะอีกใจนึงก็แอบคิดว่าเค้าจะปฏิเสธ
“บี..งั้นต้นพูดเลยแล้วกันนะ..” นั่นไงเริ่มแล้ว
“ต้นเลิกกับน้องเค้าไม่ได้ น้องเค้าก็ดีกับต้นมาก ต้นต้องดูแลเค้า แล้ววันนี้ต้นก็ผิดสัญญา ต้นยอมให้บีตัดสินใจเรื่องของเรา” ฉันไม่ได้มองหน้าเค้าอีกแล้ว แต่ก้มมองที่เท้าของตัวเอง
“ต้นจะมาให้บีตัดสินใจทำไม ในเมื่อต้นเองเป็นคนตัดสินใจไปแล้ว ต้นเลือกที่จะไม่มาหาบี....” ฉันตอบเค้าไปด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉย เหมือนพูดอยู่กับเท้าตัวเอง
เงียบกันไปซักพัก เค้าก็เป็นคนเอ่ยทำลายความเงียบขึ้นมา อันที่จริงทำลายใจฉันด้วย
“ต้นรู้ว่าบีจะไม่เป็นไร ดูบีสิ บีเข้มแข็งออก ไม่ร้องไห้เลย......” ฉันไม่ได้ฟังคำพูดที่เหลือของเค้า ได้แต่มองที่เท้าตัวเองที่จิกอยู่บนรองเท้าแตะนุ่ม ๆ เค้าพูดอะไรต่อไปฉันไม่รู้ ใจมันเบา รู้สึกตัวอีกทีก็ตอนที่เค้าเอามือที่เคยอบอุ่นมาจับที่แขนฉัน
“ต้นขอโทษนะ ต้นทำดีที่สุดแล้ว ขอบคุณบีด้วยที่อดทนกับต้นมาตลอด ดูแลตัวเองดี ๆ นะบี”...ฉันเงยหน้าขึ้นมองเห็นเค้ากำลังเดินไปที่ลานจอดรถ ทำไมมันง่ายอย่างนี้นะ เวลาจะไป ฉันอยากที่พูดขอร้องเค้าให้อยู่กับฉัน อยากบอกว่าฉันไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่เค้าคิด อยากบอกว่าฉันเจ็บ อยากให้เค้ากอดฉันไว้เหมือนอย่างเคย แต่มันจะมีประโยชน์อะไร ในเมื่อเค้าหมดรักฉันแล้ว ฉันจะร้องไห้ให้เค้าเห็นทำไม ในเมื่อน้ำตา มันมีค่าแค่กับคนที่รักกัน

เอ๊ะ..น้ำอะไรบนหน้าฉันนะ ฉันยังไม่ได้ร้องไห้ซักหน่อย ฉันเงยหน้าขึ้นไปมอง สายฝนกำลังโปรยปรายลงมา “ขอบใจนะฝน ที่ทำตามฉันขอ”...แล้ว ‘น้ำตา’ ของฉันก็ไหลออกมาอาบแก้มจริง ๆ เมื่อเห็นรถของเค้าแล่นออกไป ...



ฉันก้มลงมองตัวเองที่เปียกปอนจากสายฝน เสื้อตัวเก่าที่หลวมโคร่งกับกางเกงขาสั้นใส่อยู่บ้าน..อย่างที่บอก สำหรับวันนี้ฉันคงเหมาะกับชุดนี้ที่สุด วันที่เลวร้าย กับเสื้อผ้าที่แสนห่วย..ฉันไม่ได้ยืนร้องไห้ท่ามกลางสายฝนหรอกนะ เพราะถ้าใครมาเห็นเข้าคงจะว่าฉันบ้ามากกว่าจะเห็นใจนะ..แต่ทีเปียกก็เพราะว่าฝนเทลงมาแบบไม่ทันตั้งตัว คงจะตกลงมากลบน้ำตาให้ฉันล่ะมั้ง ฉันวิ่งมาหยุดอยู่ใต้ร่มเงาของตึก ขึ้นห้องไปสภาพนี้ไม่ดีแน่ เพิ่งปูพรมใหม่ซะด้วย..

น้ำตายังคงไหลมาเรื่อย ๆ ฉันยังคงก้มมองตัวเองอยู่ ทำไมฉันถึงต้องมาอยู่ในสภาพแบบนี้นะ ทำไมฉันต้องทนทุกข์ ทำไมต้องมายืนเปียกในชุดห่วยแตกนี่ คราวนี้ฉันเริ่มสะอึกสะอื้น ฉันอดทนกับเรื่องนี้มาตลอด อดทนคำโกหกสารพัด อดทนรับรู้ว่าเค้ามีใครอีกคน ฉันอดทนเพราะฉันหวัง หวังว่าความดีของฉันจะเอาชนะ แต่เปล่าเลย เค้าพูดว่าอะไร “น้องเค้าดีกับต้นมาก ต้นต้องดูแล” เวร..เวรจริง ๆ ฉันทนเป็นคนดีอยู่ทำไมนะ ทำไมไม่เป็นนางมารไปตั้งแต่แรก “หึ หึ” ฉันหัวเราะออกมาหน่อยที่คิดถึงประโยคนี้ นั่นสิ ทำไมไม่เป็นนางมาร ถ้ายัยแพทได้ยินคำนี้คงปลื้มใจน่าดู...

ที่ผ่านมาทั้งหมดทั้งมวลเป็นเพราะ ‘ความรัก’ รักในตัวเค้าเมื่อเริ่มแรกที่รู้จักกัน ที่เค้าดีแสนดี รักจนมาถึงวันนี้ที่เค้าเป็นคนร้าย อดทนเพราะคิดว่ารักที่ฉันมีให้เค้าเสมอมา จะส่งผลในทางที่ดีในที่สุด แต่เอาเถอะ ฉันคิดผิด..ตอนนี้ วินาทีนี้ฉันยังรักเค้าอยู่ ถึงแม้ว่าเค้าเพิ่งจะพูดจาไม่น่าฟังใส่ฉันก็ตาม...สาเหตุที่ฉันไม่ได้บอกเหตุผลกับแพทก็เพราะเธอไม่เคยรักใคร เธอมักจะบอกกับเพื่อน ๆ อยู่เสมอว่า รักอะไรไม่เท่ารักตัวเอง จริงของแพท..ฉันก้มมองสภาพตัวเองอีกทีเป็นครั้งสุดท้าย..ฉันจะอดทนต่อ อดทนครั้งนี้จะเป็นเพื่อตัวฉันเอง อดทนให้ช่วงเวลาหลังจากนี้ที่ฉันรู้ว่ามันจะเลวร้ายแน่นอน ให้มันผ่านไป ต่อจากนี้ฉันจะ ‘รัก รักตัวฉันเองให้มากขึ้น’..แต่ตอนนี้อย่างแรกเลยที่ฉันจะทำเพื่อตัวเองคือ ขอขึ้นห้องก่อนดีกว่า ไม่งั้นฉันจะหนาวตาย ช่างพรมนั่นเถอะ และฉันก็อยากร้องไห้แรง ๆ แล้ว

Create Date : 22 มิถุนายน 2552
Last Update : 22 มิถุนายน 2552 13:06:47 น.		38 comments
Counter : 1848 Pageviews.
Share Tweet