วันนี้ดาวจ๋าขอติดไว้ก่อนนะคะ
เพราะพึ่งกลับมาจากตจว.
ง่วงด้วย เพลียด้วย เหนื่อยด้วย
ขอดาวจ๋าไปนอนก่อนน๊า

***

จากบล็อก
อ่ะ คุณผึ้งดูรูปไม่ได้ เพราะสถานะเนต มานล็อกไว้หรือคะ?
เพราะดาวจ๋าใช้เวบฝากไฟล์รูปของ Multiply เลยค่ะฝากรูปค่ะ
เมื่อก่อนดาวจ๋าใช้เวบฝากรูปที่เป็นโฮสไทย ..
แต่เพื่อนต่างแดนเรียกดูไม่ได้ .. จ๋าเลยเปลี่ยนมาค่ะ
ครั้นจะใช้ที่ Photobucket ก็กัวว่าแบรนวิชจะเต็มอีก..

ดาวจ๋าอยากให้เพื่อนๆและ คุณผึ้งเห็นรูปค่ะ ...

เอ่อ..เป็นเรื่องแต่งหรือเปล่าคะ?

เพราะจะเม้นท์ต่างกันค่ะ ระหว่างเรื่องแต่งกับเรื่องจริงน่ะ

อ่านแล้วชวนอึ้งนะครับ


4 ปี กับ 7 ปี
เป็นตัวเลขที่นานมากเลย
สำหรับความรัก

ไม่ว่าจะเป็น
ความเจ็บปวด ความทุกข์
ความสมหวัง ความสุข
เป็นของเราเสมอค่ะ
อยู่ที่ว่าเราเลือกจะทักทายกันแบบไหน

ถ้าเป็นเรื่องจริง

อืมม์..คนบางคนก็เปลี่ยนไปได้ค่ะ บางทีตัวจริงเค้าอาจจะเป็นอย่าง 7 ปีหลังที่ทำกับเราก็ได้ 4 ปีนั่นต่างหากที่เค้า "พยายาม" ที่จะทำ

พ้นมาได้ ก็ถือว่าหมดเวรหมดกรรมต่อกันค่ะ

อโหสิกรรมให้เค้านะคะ

หวัดดีค่ะ..
ยินดีต้อนรับสู่ถนนสายมิตรภาพ

เห็นออกตัวตอนท้าย..ว่าเรื่องนี้เป็นเรื่องจริง
รักจริง เจ็บจริง..แบบจีจ้า...ไม่มีตัวแสดงเลย

อยากแบบว่า..อ่านแล้วสะเทือนใจนะ
แม้ว่า..จะไม่มีรายละเอียดในส่วนความปวดร้าว
ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้าง..กับการจากไปของคนที่ดีสุดหัวใจ
และที่คนร้ายๆ คนเดิม แต่ไม่เหมือนเดิม..(เราเข้าใจถูกไหมคะ)

4 ปีแห่งความสุข..มันสั้นนะ เพราะความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ
7 ปีแห่งความทุกข์..สุดยอดไปเลยค่ะ ที่สามารถทนอยู่มาได้
เพราะ7 ปีนี่..มันยาวนาน แสนนาน..เหมือนไม่มีวันสิ้นสุดเลยล่ะสำหรับความทุกข์


..
..

เขียนดีมากค่ะ..เล่าเรื่องไม่ใส่รายละเอียดลึกๆแต่ชัดเจนมาก
(ไม่รู้ว่าความชัดเจนที่เราเข้าใจมันถูกต้องไหมนะ
กับการที่เข้าใจว่า..4ปี..คือคนรักดีต่อกันเสมอมา
แล้วอีก7ปีที่เหลือ..คนรักเปลี่ยนไปจากหน้ามือเป็นหลังเท้า
แล้วคุณก็ยังอดทน..เพราะคิดว่า เขาจะกลับมาดีดังเดิม)


เขียนดีค่ะ..แต่อยากให้เขียนยาวๆกว่านี้..
555+ชอบอ่านยาวๆ..มันสะใจดี..แต่ก็แล้วแต่สะดวกคนเขียนค่ะ

ปล.นิดนึงนะ..รูปในกรอบคอมเมนท์ ลายตาจังค่ะ
พิมพ์ไป..มองไม่ค่อยเห็นเลย..ว่าตัวเองเขียนอะไรไปบ้าง

ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ....

มาตามคำชวนและร่วมแลกเปลี่ยนเรื่องราวค่ะ

เป็นความทรงจำที่เป็นบทเรียนก้อนโตที่จะสอนให้ชีวิตรู้จักคำว่าอดทน และ เข้มแข็ง
และเมื่อผ่านมันมาได้แล้ว บทเรียนบทนั้นยังให้ความภูมิใจในตัวเราเองอีก

เรื่องหน้ามาร่วมแลกเปลี่ยนเรื่องราวดี ๆ แบบนี้กันอีกนะคะ

บล็อคน่ารักจังเลยค่ะ

มีความรู้สึกแบบนี้จริงๆค่ะ บางทีผ่านไปนานมากแล้วแต่ยังรู้สึกเหมือนเหตุการณ์พึ่งผ่านไปเมื่อวานนี่เอง

ฝันดีนะครับคุณผึ้ง

อ่านแล้สน่าเศร้านะคะ
7 ปีเป็นอะไรที่ยาวนานมากเลยนะคะ สุดยอดเลย
เป็นกำลังใจให้นะคะ

ปล.นิก็เป็นน้องใหม่ของโครงการนี้เหมือนกันค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ ฝากตัวด้วยค่ะ
^^

ยินดีปรีชาที่มาเข้าร่วมโครงการกันค่ะ ^^

ขอให้คนดีในปัจจุบันคงมั่นยืนนาน
ยาวนานกว่า 11 ปีอีกนะคะ
จะได้เปลี่ยนความรักเป็นความรู้สึกดีๆ ตลอดไปค่ะ

มาเยี่ยมชม มาทักทายครับ

เขียนได้ดีครับ ถ่ายทอดความรู้สึกออกมาเรียบเรียงเป็นเรื่องราวได้ดีครับ แต่ถ้ามีการลงรายละเียอดในบางช่วงบางตอน จะช่วยทำให้เห็นภาพของตัวละครได้ชัดเจนขึ้น

อาทิเช่น ...

ใครคนนั้นเข้ามาทำความรู้จักกับชีวิตฉันเมื่อ 11 ปีที่แล้ว..
ตอนนั้นฉันยังเป็นน้องใหม่ของคณะ ส่วนเขาคนนั้นเป็นรุ่นพี่ปีสุดท้ายแล้ว ... ฯลฯ

และถ้าลงรายละเอียดในการบรรยายเพิ่มเติมอีกสักนิด จะช่วยทำให้ผู้อ่านข้าถึงอารมณ์และความรู้สึกของผู้เขียนได้มากขึ้นครับ

อาทิเช่น ...

ตลอดเวลาที่ผ่านมา ทุกครั้งที่พยายามจะลืม หรือเวลาที่นึกจำขึ้นมาได้ มันเป็นความเจ็บปวดแบบยากที่จะอธิบาย เหมือนกับในทุกครั้งที่ฉันต้องเดินผ่านร้านอาหารแห่งนี้ ร้านที่เราเคยนัดเดทกันเป็นครั่งแรก แม้ว่าในวันนี้ร้านนี้จะเปลี่ยนไปจากเดิมแล้ว แต่ภาพความทรงจำที่ประทับใจในครั้งนั้น มันยังคงอยู่เวียนว่ายอยู่ในความรู้สึกของฉันเสมอ ....

เอาเป็นว่าผมลองช่วยแนะนำประมาณนี้นะครับ เพราะว่าผมก็ไม่ใช่นักเขียนมืออาชีพครับ

อิอิ

อ่านแล้วเศร้าแฮะ

เมื่อคืนแวะมาแล้วแต่เม้นท์ไม่ได้ค่ะ จะบอกว่า ขอให้โชคดีเจอคนที่ใช่ และเป็นตัวจริง ด้วยค่ะ

สวัสดีค่ะ แวะมาต้อนรับเข้าสู่ถนนมิตรภาพค่ะ
อ่านแล้วรู้สึกเศร้าและเจ็บปวดตามไป
เหมือนที่พี่ก๋าว่า ตัวเลข 4 ปีและ 7 ปีเป็นเวลานานมาก
สำหรับทั้งความทรงจำดี ๆ และความทรงจำที่ปวดร้าว
ถึงอย่างไรก็ผ่านมันมาได้ด้วยดีแล้วนะคะ
และก็มีประสบการณ์ที่มีค่าที่เราได้รับมาเช่นกัน...^^

หวัดดีจ้ะผึ้ง ต้นอ้อก็ว่าเหมือนกันนะ ภาพในหนังเรื่องนี้ สวยมากๆ แต่มีคนบอกว่า สบายดีหลวงพระบางสวยกว่า ต้นอ้อยังไม่ได้ดูเลยอ่ะ...

เป็นกำลังใจให้นะจ้ะ ตัวเองก้อเพิ่งผ่านมาได้เหมือนกัน จะเป็นยังไงก็ต้องดูกันต่อไปจ้ะ มีความสุขมากๆน๊า

เศร้าจัง แต่ก็ยังดีนะคะที่ในสุดที่สุดก็ได้เจอคนดีๆอีกครั้ง

และยินดีที่ได้รู้จักค่ะ

เวลาเราเลือกอะไร
บางครั้งเรารู้สึก...ดีที่สุดแล้ว
บางครั้งเรารู้สึก...ยังไม่ดีเลย
บางครั้งเรารู้สึก...ไม่แน่ใจเลย

แต่เอาเข้าจริงจริง
ดี.ว่า...
เราไม่รู้อะไรเลยต่างหาก

ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นก็ตาม...จากการตัดสินใจ
สำหรับดี.
สิ่งที่ตามมาดี.จะยอมรับ
และเคารพความคิดของตัวเองเวลานั้นเสมอ
ไม่ว่าที่สุดแล้วจะถูกหรือผิดหรือเสียใจ

ดี.คิดแบบนี้อ่ะค่ะ

มาให้กำลังใจคุณผึ้งจ้า...ถ้าเค้าคนนั้นได้เข้ามาอ่าน เค้าจะต้องรู้ว่ายังมีใครคนหนึ่งที่รักและเฝ้ามองเค้าอยู่เสมอค่ะ แต่เวลา 7 ปีที่ทนมาส้มว่านานมากเลยนะคะ เอาค่ะ..สู้ๆๆๆ

มาเติมกำลังใจให้กันและกันจ้ะ
อ้อผ่านมาแล้ว พร้อมจะสู้เสมอจ้ะ
ผึ้งทานข้าวหรือยัง พักผ่อนเยอะๆน๊า

เป็นกำลังใจให้คุณผึ้งนะคะ

เวลาจะช่วยรักษาแผลใจเองค่ะ สู้ๆๆๆ ค่ะ

อโหสิกรรมให้เค้าได้แล้ว ก็ดีแล้วหละค่ะ

จะได้ไม่ต้องเป็นเวรเป็นกรรมกันต่อไป

มีความสุขอยู่กับชีวิตปัจจุบันดีกว่านะคะ

แวะมาขอบคุณกำลังใจที่ส่งมาให้เช่นกันจ้า

รูปผมเขียนแบบไม่มีพล็อต
และไม่มีการคิดล่วงหน้าน่ะครับ
หุหุหุ

นกมีหัวเป็นช้าง
รับรองว่าไม่มีนัยยะอะไรซ้่อนเร้นแน่นอนครับ 555

นับจากวันนี้ไป...ก็จะมีแต่เรื่องดีแล้วค่ะ
เพราะคุณผึ้งมีคนดีๆ เข้ามาในชีวิตมากกว่า 1 คนแล้ว
เมื่อเดินบน "ถนนสายมิตรภาพ" เส้นนี้

ดาวจ๋ามาส่งคุณผึ้งเข้านอนค่ะ

พรุ่งนี้ ถ้าว่าง
ดาวจ๋าเชิญไปฟังเพลงดังอมตะของเติ้งลี่จวิน น๊า
ดาวจ๋าเก็บเพลงมาทั้งชุด 22 เพลงเลยค่ะ..



นอนหลับฝันดี ราตรีสวัสดิค่ะ

สวัสดียามเช้าครับ

ขอบคุณค่ะที่แวะไปเยี่ยมเยียนที่บล๊อคค่ะ

เห็นระยะเวลาแล้วนานมากมายเลยค่ะ
ที่ทนอยู่ และให้โอกาสคน ๆ นั้นได้นานมากขนาดนี้
นี่แหละมั้งค่ะที่เขาบอกว่าอานุภาพของความรัก

จะเป็นกำลังใจให้นะค่ะสำหรับทุกเรื่อง
และหวังไว้เหมือนกันค่ะว่าคนที่เข้ามาในชีวิต
อยากให้เป็นคนที่อยู่กับเราตลอด
ไป อย่าเป็นแค่คนคั่นเวลา

ยินดีได้รู้จักค่ะ...กับมิตรภาพที่ดีของเพื่อนใหม่

สวัสดีจ๊ะ

อ่านแล้วเข้าใจนะ

แต่ไม่รู้จะเมนต์อย่างไรดี

หวัดดีจ้ะผึ้ง เลิกงานแล้วหรอ ต้นอ้อเลิกงานสามทุ่มอ่ะ ดึกอยู่เหมือนกันนะ..
กินไรยังจ้ะ รีบๆนะเดี๋ยวดึกกินไม่ดีจะอ้วนน๊า

ดาวจ๋าก็อยากให้คุณผึ้งได้ยินเสียงเพลงและเห็นรูปในบล็อกของดาวจ๋าค่ะ
อ่านข้อมูลข้างบล็อกของคุณผึ้งเลย เข้าใจว่าเป็นเพราะสถานะเนตที่ไม่แรงหรือเปล่าน๊อ...แต่ไม่เป็นไรค่ะ...ของทุกอย่างในบล็อกของดาวจ๋ายังคงอยู่อีกนานแสนนานเพราะเพลงเหล่านั้น..ดาวจ๋าก็อัพไฟล์เองเป้นส่วนใหญ่ค่ะ..วันหน้าย้อนมาฟังก็ได้เนาะ

แล้วพรุ่งนี้ดาวจ๋าจะมาทานอาหารที่บ้านคุณผึ้งนะคะ..

ปล. ข้อความข้างบนของคุณผึ้ง...ดาวจ๋าไม่มีคห. นะคะ..ไม่ใช่ไม่อ่าน...แต่เป็นเพราะดาวจ๋าก็ผ่านเรื่องเลวร้ายในชีวิตมาค่อนข้างมากค่ะ...เวลาที่ผ่านไปจะช่วยเรา...ขอแต่ว่าเราอย่ายอมแพ้...อาจท้อบ้างล้มบ้าง สะดุดบ้าง...มานก็คือชีวิตค่ะ....


ขอให้คุณผึ้งมีความสุขมากๆค่ะ

สวัสดีค่ะ
ขอบคุณที่แวะไปอ่านเรื่องน่ารักของเด็กป.1 ค่ะ
ตอนเพื่อนเล่าให้ฟังเนี่ย นั่งทานข้าวกลางวันกันค่ะ
แต่ละคนฟัง จบ แถบสำลักข้าวตายกันเลยค่ะ 555
................
อ่านเรื่องคนผึ้งแล้ว สัมผัสได้ถึงความแข็งแกร่งในตัวเลยนะคะ
ใครบางคนคนนั้นเค้าอาจเกิดมาเพื่อมีหน้าที่ทำให้
เรารู้สึกว่าและรู้ว่า "เราเข้มแข็งแค่ไหนและทำให้เรารู้ว่า คนดี คืออะไร"
ขอให้มีความสุขและคนดีคนนี้จะดีตลอดไปนะคะ
ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ

ดีจ้า อ้อพยายามไม่กินข้าวอ่ะ ก็มันตั้งสามทุ่มกว่าอ่ะนะกว่าจะถึงบ้าน กินไปเรื่อยๆอ้วนขึ้นเยอะเลย พยายามกินนมแทนอ่ะจ้ะ นอกจากว่าวันใหน มีเมนูพิเศษ แต่ก็นะ พลาดบ่อยๆเลยเรา
ฝันดีจ้ะผึ้งจ๋า

สวัสดีค่ะคุณผึ้ง

อ่านแล้วรู้สึกเส้าๆ เหงาๆ จังค่ะ

ท่าทางจะบล็อกเว็บมัลติพลายนะครับเนี่ย
ภาพถึงไม่ขึ้นเลยน่ะครับ อิอิอิ

ดาวจ๋าวิ่งมาบอกว่า..

บล็อกดาวจ๋ายินดีต้อนรับทุกวันเลยค่ะ

มีความสุขมากๆนะคะ

แวะมาหายามค่ำ เดี๋ยวไปดูละครก่อนนะ คืนนี้ฝันดีจ้า

จ๊เอ๋ หลับหรือยังเอ่ย ฝันดีนะจ๊ะคนสวย

สวัสดีจ้า ตื่น ๆ ตื่นมาเชียร์ผีกัน

ทุกข์ สุข เศร้า อยู่ที่เราว่าเราจะอยู่กับมันได้ดีแค่ไหน

แวะเอาดอกไม้มาฝากค่ะ คิดถึงนะคะ



[ของตกแต่งโดนๆคลิกเลย]

อรุณสวัสดิ์เช่นกันค่ะ

สวัสดีจ้า ฝนตกยังเอ่ย

ที่นี่กำลังตกเลย

ไปทานข้าวกัน เที่ยงแล้ว

แวะมาทักทายจ้า
ทำงานยุ่งหรือเปล่า
ขอให้สนุกกับงานนะจ้า

ชอบเนื้อเพลงของ บอดี้สแลม ครับ

ชีวิตแค่โดนทำร้าย แต่ที่สุดมันต้องไม่โดนทำลาย
แค่วันนี้หัวใจสลาย เตือนตัวเองว่าถึงยังไงฉันยังต้องอยู่
ความรักลวงหลอกมันก็แค่เจ็บปวด
ไม่มีค่า...ให้มันทำลายชีวิตไม่ได้...

หากเรายังอยู่เราก็มีโอกาสได้เจอรักที่ดีกว่าเสมอครับ(ผมเชื่ออย่างนั้น)

เรื่องราวความรักแบบนี้ เราปฏิเสธไม่ได้เลยอ่ะค่ะที่จะต้องมาเจอ
และเมื่อเจอแล้วมันก็เจ็บปวด ทรมาน .. ไม่ว่าจะผ่านไปนานแค่ไหน
ความรู้สึกมันก็ยังจดจำได้เสมอๆ อย่างนี้ล่ะค่ะ ...
เชื่อว่าเขียนเรื่องราวเหล่านี้มา ภาพก็ยังอยู่ แต่ความรู้สึกนั้น
อาจจะเปลี่ยนไปบ้าง ไม่ทั้งหมดแต่ก็มีนิดหน่อยหรือเปล่าเอ่ย