'*^-+...ไม่มีอะไรงดงาม เท่าความสงบสุข...+-^*'
แล้วในวันเกิดอายุ 12 ขวบของฉัน ช่วงเวลาที่การไปกินข้าวในวันเกิดเริ่มหายไป เทียนวันเกิดเริ่มไม่จำเป็น (เพราะไม่มีที่บนเค้กพอจะปัก) ของขวัญในห่อหลากสีเริ่มจะไม่มีให้เห็น และความคิดว่า 'วันเกิดไม่ใช่เรื่องสำคัญ' เริ่มจะถูกใส่เข้ามาแทนที่ แต่มันกลับเป็นปีที่ฉันได้ของขวัญวันเกิดที่ดีสุด"ปีนี้โตจะแย่อยู่แล้ว ไม่ต้องเอาของขงของขวัญวันเกิดอะไรหรอกเนอะ?" แม่ฉันถามขึ้นมาเมื่อถึงอาทิตย์สุดท้ายของเดือนตุลาคมในปีที่ฉันใกล้จะอายุครบ 12 อันเป็นการหยั่งเสียงเชิงว่างานวันเกิดยังสำคัญสำหรับฉันอยู่ไหมฉันทำหน้าเบ้เล็ก ๆ ทีนึงก่อนจะอ้อนแม่แล้วตอบว่า "ของขวัญหน่อยก็ยังดีนะแม่นะ" "งั้นอยากได้อะไรละ ปกติเคยแต่ซื้อให้ ไม่เคยถามเลยว่าอยากได้อะไร อยากได้อะไรจะซื้อให้ก็แล้วกัน" แม่ฉันพูดลอย ๆ ออกมา แต่หารู้ไม่ว่าคำพูดนั้นทำให้เด็กผู้หญิงหัวใจพองโตแค่ไหน"จริงเหรอคะ ซื้อให้ทุกอย่างจริง ๆ เหรอ?" ฉันผู้หัวใจพองโตคับอกก็ทำตาโตถามแม่ย้ำให้มั่นใจ"จริงสิ อยากได้อะไรละ" แม่ฉันยืนยันทำหน้ายิ้ม ฉันเอียงอายขวยเขิน ทั้ง ๆ ที่เต็มจิตใจมีคำตอบอยู่แล้วมาแสนนาน แต่ก็ยังไม่กล้าเอ่ยปากออกไป เพราะมันเป็นของขวัญชิ้นแรกที่ฉันจะได้เลือกสรรด้วยตัวเอง ไม่รู้ว่าจะเหมาะสมด้วยวัย ด้วยราคา ด้วยฐานะหรือเปล่า ฉันเลยยังเงียบให้แม่เข้าใจไปว่ายังคงคิดอยู่"แม่ซื้อให้ด้วยสิ วันเกิดน่ะ" น้องชายฉันเสนอหน้ากลม ๆ เล็ก ๆ เข้ามา"วันเกิดแกอีกตั้ง 5 เดือน นี่มันวันเกิดเจ้ต่ะหาก" ฉันบอกออกไปกลบเสียงเจื้อยแจ้วนั้น"อยากได้อะไรก็บอกมาก่อนแล้วกัน แล้วจะดูว่าแพงไปหรือเปล่า" แม่ฉันบอกแบบกั๊ก ๆ ไว้เพราะเริ่มหวั่นใจกลัวลูกสาวและลูกชายจะขออะไรเกินตัว"...." แล้วฉันก็แอบไปกระซิบแม่ข้างหูด้วยความขวยเขินจากคำขอ เผื่อว่าแม่จะโวยวายว่าไม่เหมาะสม แต่คำตอบรับก็มีเพียงแค่ยิ้มจาง ๆ
รายชื่อผู้เข้าร่วมโครงการ "ของขวัญ....."::BeCoffee::::nikanda::::กะว่าก๋า::::JewNid::::nulaw.m::::Artagold::::printcess of the moon::::ปณาลี::::Paulo::::แมงโกซิดเด::::นัทธ์::::ธาร นาวา::::เอื้องสามปอย::::รัชชี่::ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ หวังว่าจะได้ร่วมเดินทาง ในถนนสายมิตรภาพโรยตัวอักษรนี้ด้วยกันนะคะ
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 20 คน [
