::ของขวัญ...ชิ้นแรก::
เมื่อสมัยฉันยังเป็นเด็ก ฉันไม่ได้ถูกสอนให้เห็นความสำคัญของวันเกิดหรือวันสำคัญต่าง ๆ นานาสักเท่าไหร่ เหมือนเด็กฝรั่งเชื่อเรื่องซานตาคลอสว่าเป็นแค่เรื่องหลอกเด็ก ครอบครัวฉันก็บอกว่า 'วันเกิดเป็นเรื่องสำหรับเด็ก' เหมือนกัน ยิ่งโตมาฉันจึงยิ่งให้ความสำคัญกับวันเกิดของตัวเองและคนรอบข้างน้อยลงทุกวัน ไม่คาดหวังของขวัญหรือคำอวยพรอะไรจากใคร หรือหลายครั้งก็เผลอลืมความสำคัญที่คนอื่นให้ค่าวันเกิดของตัวเองไปด้วยเหมือนกัน
แต่ถึงกระนั้นก็ตาม ในช่วงวัยเด็กที่ยัง 'ถูกหลอกให้เชื่อ' อยู่ว่าวันเกิดมีความสำคัญ มีการออกไปกินข้าวกับครอบครัวและญาติมิตร มีเค้กรสใบเตยรูปตุ๊กตาแต่งหน้าเค้กด้วยชื่อตัวเอง มีเทียนวันเกิดปักเค้กตามอายุ มีวงดนตรีในร้านอาหารมาร้องเพลงให้ และที่สำคัญที่แสนจะตั้งหน้าตั้งตารอคอย ก็คือ "ของขวัญวันเกิด" ที่มาในห่อกระดาษสีสวย ๆ ผูกโบว์โต ๆ มีอะไรบางอย่างนอนรอคอยอยู่ข้างในให้เจ้าของตัวน้อย ๆ ใจเต้นตูมตามด้วยความตื่นเต้นถึง 'อะไรบางอย่าง' ในนั้น
ส่วนใหญ่ที่เด็กหญิงตัวน้อยอย่างฉันได้รับมาเสมอ ก็มักจะเป็นตุ๊กตา ทั้งหมีน้อยขนดก หมูสีชมพู ฮิปโปใส่เสื้อสีฟ้า กระต่ายหูตั้งหัวกลม สารพัดสัตว์นานาแห่มาจัดขบวนสวนสัตว์ในตู้ของฉัน หรือไม่อย่างนั้นก็เป็นชุดเสื้อผ้าสวย ๆ หรือไม่ก็ผ้าเช็ดหน้า และอีกอย่างที่นิยมก็คือ กระปุกออมสิน
นั่นสินะ ซื้อของขวัญวันเกิดเด็กผู้หญิงเล็ก ๆ จะมีอะไรมากไปกว่านี้ได้อีกไหมล่ะ?
มีสิ...นั่นคือ "สิ่งที่เด็กผู้หญิงอยากได้" ยังไงละ
..............................
แล้วในวันเกิดอายุ 12 ขวบของฉัน ช่วงเวลาที่การไปกินข้าวในวันเกิดเริ่มหายไป เทียนวันเกิดเริ่มไม่จำเป็น (เพราะไม่มีที่บนเค้กพอจะปัก) ของขวัญในห่อหลากสีเริ่มจะไม่มีให้เห็น และความคิดว่า 'วันเกิดไม่ใช่เรื่องสำคัญ' เริ่มจะถูกใส่เข้ามาแทนที่ แต่มันกลับเป็นปีที่ฉันได้ของขวัญวันเกิดที่ดีสุด
"ปีนี้โตจะแย่อยู่แล้ว ไม่ต้องเอาของขงของขวัญวันเกิดอะไรหรอกเนอะ?" แม่ฉันถามขึ้นมาเมื่อถึงอาทิตย์สุดท้ายของเดือนตุลาคมในปีที่ฉันใกล้จะอายุครบ 12 อันเป็นการหยั่งเสียงเชิงว่างานวันเกิดยังสำคัญสำหรับฉันอยู่ไหม
ฉันทำหน้าเบ้เล็ก ๆ ทีนึงก่อนจะอ้อนแม่แล้วตอบว่า "ของขวัญหน่อยก็ยังดีนะแม่นะ"
"งั้นอยากได้อะไรละ ปกติเคยแต่ซื้อให้ ไม่เคยถามเลยว่าอยากได้อะไร อยากได้อะไรจะซื้อให้ก็แล้วกัน" แม่ฉันพูดลอย ๆ ออกมา แต่หารู้ไม่ว่าคำพูดนั้นทำให้เด็กผู้หญิงหัวใจพองโตแค่ไหน
"จริงเหรอคะ ซื้อให้ทุกอย่างจริง ๆ เหรอ?" ฉันผู้หัวใจพองโตคับอกก็ทำตาโตถามแม่ย้ำให้มั่นใจ
"จริงสิ อยากได้อะไรละ" แม่ฉันยืนยันทำหน้ายิ้ม
ฉันเอียงอายขวยเขิน ทั้ง ๆ ที่เต็มจิตใจมีคำตอบอยู่แล้วมาแสนนาน แต่ก็ยังไม่กล้าเอ่ยปากออกไป เพราะมันเป็นของขวัญชิ้นแรกที่ฉันจะได้เลือกสรรด้วยตัวเอง ไม่รู้ว่าจะเหมาะสมด้วยวัย ด้วยราคา ด้วยฐานะหรือเปล่า ฉันเลยยังเงียบให้แม่เข้าใจไปว่ายังคงคิดอยู่
"แม่ซื้อให้ด้วยสิ วันเกิดน่ะ" น้องชายฉันเสนอหน้ากลม ๆ เล็ก ๆ เข้ามา
"วันเกิดแกอีกตั้ง 5 เดือน นี่มันวันเกิดเจ้ต่ะหาก" ฉันบอกออกไปกลบเสียงเจื้อยแจ้วนั้น
"อยากได้อะไรก็บอกมาก่อนแล้วกัน แล้วจะดูว่าแพงไปหรือเปล่า" แม่ฉันบอกแบบกั๊ก ๆ ไว้เพราะเริ่มหวั่นใจกลัวลูกสาวและลูกชายจะขออะไรเกินตัว
"...." แล้วฉันก็แอบไปกระซิบแม่ข้างหูด้วยความขวยเขินจากคำขอ เผื่อว่าแม่จะโวยวายว่าไม่เหมาะสม แต่คำตอบรับก็มีเพียงแค่ยิ้มจาง ๆ
..............................
ในวันที่ 1 พฤศจิกายน อายุฉันเวียนมาครบรอบ 12 ขวบพอดิบพอดี ไม่มีงานวันเกิด ไม่มีญาติพี่น้องเอาของขวัญมาร่วมงาน ไม่มีวงดนตรีร้องเพลงวันเกิดให้ ไม่มีกล่องของขวัญสีสวย ๆ หลากสีเยอะแยะ ไม่มีเค้กรสใบเตย ไม่มีเทียนวันเกิดอีกต่อไป
มีแค่การ์ดใบเล็ก ๆ แปะบนกล่องของขวัญเพียงกล่องเดียวที่เด็กหญิงไม่ต้องลุ้นอีกต่อไปแล้วว่าจะเป็นตุ๊กตาหรือกระปุกออมสิน เพราะเธอรู้ดีอยู่แล้วว่ามันคืออะไร ฉันค้นพบในตอนนั้นว่า
แม้ว่าความตื่นเต้นของการเปิดกล่องของขวัญที่ไม่รู้ว่ามีอะไรซ่อนอยู่จะเป็นความท้าทายที่สนุกสนาน แต่เมื่อรู้แล้วว่าอะไรอยู่ข้างในก็ไม่มีอะไรให้ลุ้นและตื่นเต้นอีกต่อไป ฉันจึงได้ค้นพบอีกเช่นกันว่า ของขวัญที่ดีที่สุด กลับคือ สิ่งที่อยากได้ที่สุดนั่นเอง
วันนั้นฉันกับน้องชาย เล่นรถบังคับวิทยุสีแดงอย่างสนุกสนาน แม้มันจะเป็นราคาถึง 500 บาท (สมัยนั้น) แต่แม่ฉันก็ซื้อให้เพราะฉันอยากได้ และเหนืออื่นใด มันก็ได้เติมฝันของเด็กผู้หญิงตัวเล็ก ๆ คนนึงให้เต็ม...
*หมายเหตุ : หัวข้อชุดแรกมีแต่เรื่องอะไรที่เกี่ยวกับ 'ครั้งแรก' ครั้งนี้เป็นเรื่อง "ของขวัญ..." แบบเปิดให้คิดเอง ก็เลยเล่าเรื่องของขวัญชิ้นแรกให้ฟัง จะได้ย้อนวัยเด็กกันให้สนุกสนานแบบลืมการเมืองไปเลย...คิดแล้วก็อยากกลับไปเป็นเด็ก ช่วงวัยแห่งจินตนาการและความฝัน ยากชะมัดเลย การเป็นผู้ใหญ่เนี่ย
ย้อนอ่าน ::ถนนสายนี้...มีมิตรภาพ:: และ ::ครั้งแรก...หนังสือเปลี่ยนชีวิต:: ::แฟนฉัน...กับรักครั้งแรก:: คลิกได้ค่ะ
ขอบคุณผู้ร่วมเดินทางเส้นทางสายมิตรภาพเส้นนี้ด้วยกันทุกคนนะคะ สำหรับถนนเส้นต่อไป เดินทางมาถึงเส้นที่สี่แล้วนะ(ว้าว!) และจะมาในหัวข้อที่ชื่อว่า "จุ๊ๆ อย่าเอ็ดไปมีความลับ(อะไร)จะบอก "ค่ะ
หากสนใจร่วมถนนสายมิตรภาพโรยตัวอักษรเส้นที่สี่กับพวกเรา ทำตามกติกาง่าย ๆ เหมือนเคย ดังนี้ค่ะ -ลงชื่อบอกกล่าวกันไว้ -เขียนเรื่องอะไรก็ได้ที่เกี่ยวข้องกับหัวข้อนี้ และอัพบลอคในหมวดงานเขียน/บทประพันธ์ -อัพบลอคในวันจันทร์ที่ 27 เมษายน เวลาใดก็ได้ -เมื่ออัพบลอคแล้ว กรุณามาแจ้งอีกครั้งในบลอคของคนใดคนหนึ่ง และเราจะทำการรวบรวมลิงค์อีกทีค่ะ
รายชื่อผู้เข้าร่วมโครงการ "ของขวัญ....."
::BeCoffee:: ::nikanda:: ::กะว่าก๋า:: ::JewNid:: ::nulaw.m:: ::Artagold:: ::printcess of the moon:: ::ปณาลี:: ::Paulo:: ::แมงโกซิดเด:: ::นัทธ์:: ::ธาร นาวา:: ::เอื้องสามปอย:: ::รัชชี่::
ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ หวังว่าจะได้ร่วมเดินทาง ในถนนสายมิตรภาพโรยตัวอักษรนี้ด้วยกันนะคะ
Create Date : 13 เมษายน 2552 |
|
50 comments |
Last Update : 19 เมษายน 2552 0:55:59 น. |
Counter : 1773 Pageviews. |
|
|
|
อ้อนอัพบล็อกแล้วนะคะ เสียดายจังที่ไม่ได้เจิมบ้านนี้ อิอิ
ตอนนี้ชีพจรลงเท้าแล้วนะคะ เดินทางกลับบ้านค่ะ
ถึงบ้านแล้วจะเข้ามาอ่านอีกทีนะตัวเอง แปะไว้ก่อน