'*^-+...ไม่มีอะไรงดงาม เท่าความสงบสุข...+-^*'
ความทรงจำในตอนนั้นฉันอายุ 12 ปีเห็นจะได้ อยู่ประมาณประถม 6 แม่ฉันก็เริ่มหยิบยื่นหนังสือเล่มหนา ๆ ให้ เหนืออื่นใดมันคือการหยิบยื่นนิสัยการอ่านหนังสือให้ฝังรากมาจนถึงทุกวันนี้ เล่มแรก ๆ ที่แม่ให้ฉันอ่านเองไม่นับนิทานอีสป ฉันจำได้ว่าเป็นเรื่องโต๊ะโตะจัง เด็กหญิงข้างหน้าต่าง แล้วก็แมรี่ ป๊อปปิ้นส์กับวรรณกรรมเยาวชนเล่มอื่น ๆ อีกมากมายเพราะแม่เห็นฉันโปรดปรานหนังสือแปลแนวนี้เหลือเกิน
เซเซ่เด็กชายชาวบราซิลอายุ 5 ขวบอยู่ในสภาวะแวดล้อมของครอบครัวขยาย มีพี่น้อง 5 คน แม่ทำงานโรงงาน พ่อยังเป็นหนี้สินค้างค่าเช่าบ้านถึง 8 เดือนจนทำให้ต้องย้ายบ้านไปอยู่บ้านใหม่ที่เล็กและแคบลงกว่าเดิม ซึ่งนั่นกลับนำมาสู่มิตรภาพเล็ก ๆ ระหว่าง 'มิงกินโย' ต้นส้มเขียวหวานหลังบ้านใหม่ของเซเซ่ และในขณะเดียวกัน ความซุกซนของเด็กตัวน้อยก็ยังนำพาเขาไปสู่มิตรภาพที่ยิ่งใหญ่กว่านั้น ระหว่างเขาและ 'โปรตุก้า' เพราะว่ามันคือมิตรภาพครั้งแรกและสัมผัสได้จริง...แต่ขณะที่ต้นส้มกำลังจะถูกตัดทิ้งเพื่อทำถนนผ่าน ข่าวการจากไปของโปรตุก้าเพื่อนแท้จริงเพียงคนเดียวของเขาก็เข้ามาพร้อม ๆ กัน แล้วเด็กอายุ 5 ขวบจะรับมือกับความเจ็บปวดอย่างนี้ได้อย่างไรกัน?
เมื่อไม่นานมานี้ฉันได้กลับไประลึกวัยเด็กกับการอ่าน ต้นส้มแสนรัก อีกครั้ง แม้จะด้วยวัยที่ต่างไป ด้วยประสบการณ์ที่มากขึ้นแต่ริ้วรอยความรู้สึกอันท่วมท้นที่มาพร้อมกับสายน้ำตายังคงเดิม ทำให้ฉันอดถามกับตัวเองไม่ได้ว่า...หรือว่าจริง ๆ แล้ว เราทุกคนก็มีวัยเด็กอันน่าเศร้าและสะเทือนใจแอบเร้นบ้างกันทุกคนอยู่แล้วนะ? หรือว่าจริง ๆ แล้วเราทุกคนก็มีส่วนเป็นเซเซ่อยู่ในตัวและมี 'มิงกินโย' ของตัวเองด้วยกันทั้งนั้น?ในขณะที่เซเซ่ทิ้งความสวยงามในวัยเด็กเพื่อเปลี่ยนแปลงไปสู่วัยผู้ใหญ่ฉันเองก็กำลังทิ้งโลกแห่งวัยผู้ใหญ่เพื่อจะเข้าไปรื่นระเริงในโลกแห่งจินตนาการของเซเซ่เหมือนฉันเห็นตัวเองว่า ฉันเองก็เคยนั่งกิ่งของ 'มิงกินโย' เล่น ณ ที่ใดที่หนึ่งในช่วงวัยที่ผ่านพ้น
"อ่านจบแล้วล่ะค่ะ" ฉันบอกแม่หน้าตาซึมเซาอย่างกลบไม่มิด"ร้องไห้ไหม?" แม่ฉันยิ้มและถามกลับมา ทำเอาฉันตกใจเล็กน้อยนึกเอาว่าแม่คงเห็นรอยยับ ๆ บนหน้า"แม่ก็ร้อง ใครอ่านก็ร้อง หนังสือเค้าดีใช่ไหมละ" แม่ฉันบอกต่อไปพลางหัวเราะฮ่า ๆ แบบไม่ได้ใส่ใจอะไร ทำเอาฉันโล่งอกโล่งใจเพราะเผลอนึกไปว่าตัวเองมีปมอะไรไหมถึงได้ร้องไห้โฮ ๆ ขนาดนั้น แอบเผลอโทษยามเหงาของยามตะวันตกดินด้วยซ้ำไป
::ครั้งแรก...หนังสือเปลี่ยนชีวิต:: จากสาวสาวและมิตรอื่น ๆสาวอ้อน BeCoffeeสาวแจง Nikandaคุณขอรบกวนทั้งชุดนอนคุณกะว่าก๋าคุณนัทธ์คุณสาวไกด์ใจซื่อคุณแม่นู๋มี่คุณปณาลีคุณกิ่งไม้ไทย
เขียนผิดค่ะ..คุณปอย ไม่ใช่คุณอ้อน
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 20 คน [
