...อินเดีย...ไม่ใช่แค่...ทัชมาฮาล 19 < "....คราวนี้สิเรื่องใหญ่.....ผู้คนมากมายเหมือนมดไม่รู้มาจากไหน พากันขึ้นรถแออัดยัดเยียดยิ่งกว่าปลากระป๋อง นี่ถ้าขี่คอกันได้คงทำไปแล้ว ที่นั่งของแม่บุญแรก ๆ เรานั่งกันหลวม ๆ สามคน ต่อมาไม่นานก็มีผู้พยายามจะยัดก้นหลาย ๆ ขนาดลงข้าง ๆ จนสามารถนั่งได้จริง ๆ คราวนี้ห้าคนจ้า ส่วนคนยืน...ยืนค้ำหัวไม่พอ ยกจักกะแร้เหม็น ๆ หน้าแม่บุญพอดี ยาลม ยาดม ยาหม่องถูกนำมาอัดจมูกแบบไม่ให้ห่าง เพราะกลิ่นสุดทนจริง ๆ...." 27 พ.ย เมื่อคืนนอนหลับกันเป็นตายเพราะเดินทางตะลอน ๆ โดยไม่ได้นึกถึงสังขารอันเริ่มชราไปตามอายุที่มากขึ้น เช้านี้เตรียมกระเป๋าเดินทางกันต่อ วันนี้จะขึ้นรถไฟเล็ก ขึ้นเขาไปที่เมือง Matheran ไม่ใกล้ไม่ไกล แต่รถไฟเล็ก ๆ วิ่งไต่เขาใช้เวลาสอง ช.ม เมืองที่ว่าเป็นเมืองท่องเที่ยวยอดนิยมของชนภารตะ คล้าย ๆ เกาะสีชัง ที่ว่าเป็นเมืองบนภูเขา เงียบสงบ ไม่มีรถราวิ่งบีบแตรให้หนวกหู เหมือนในตัวเมืองอย่างมุมไบ ว่าแล้วก็ออกไปขึ้นรถไฟ นั่งกระเตง ๆ ไปตามจังหวะที่รถวิ่ง โชคดีที่ขึ้นสถานีต้นทางเลยได้ที่นั่งสบาย ๆ คนมากมายที่ใช้บริการรถไฟเพราะราคาถูกสุด ๆ เราไปลงต่อรถไฟเล็กที่สถานีจำชื่อไม่ได้ แม่บุญไปต่อแถวซื้อตั๋วรถไฟคราวนี้เลือกชั้นหนึ่ง เพราะอยากนั่งสบาย ๆ มองเห็นผู้คนมากมายที่เตรียมจะไปที่เดียวกันแล้วอดเสียวไม่ได้เพราะเยอะเหลือเกิน อีกอย่างเป็นวันสุดสัปดาห์ ผู้คนก็จะพากันแห่ไปเที่ยวที่ใกล้ ๆ เหมือนพี่ไทยไม่มีผิด ตู้ชั้นหนึ่งที่เราเลือกแบบสมใจอยาก เพราะมีเพียงแม่บุญกับมิเชลเท่านั้น ตู้ชั้นสามที่ติดกันคนแน่นยังกับปลากระป๋อง รถไฟเล็กนี่เขาอนุรักษ์เอาไว้เพราะเก่ามาก ที่นั่งแคบ ๆ พอให้หย่อนก้นได้ นั่งสองคนก็เบียดแทบจะเกยกันแล้ว หากต้องนั่งยาวนานไปถึงปลายทางในตู้ชั้นสาม ลมใส่กันพอดี ถึงเวลารถออกตรงเวลาวิ่งไปอย่างเย็นใจ คนตรวจตั๋วเห็นเราเป็นต่างชาติเลยถือโอกาสมานั่งสัมภาษณ์ ว่ามาจากไหน ? มาทำอะไร ? นี่ถ้าสวยกว่านี้สักนิดอาจจะได้ลงข่าวดังไปแล้ว ..อิ อิ แล้วพี่แกก็จากไป ๆ ตรวจตั๋วชั้นสามทิ้งเราสองคนให้นั่งชมวิวกันอย่างหน่ำใจ รถค่อย ๆ ไต่สูงขึ้นไปเรื่อย ๆ เวลาผ่านไปนาน...รถมาจอดรับคนที่สถานีบนเขา แล้วให้เวลาผู้โดยสารได้ลงไปซื้อหาของกินข้างทาง ที่มีคนเอาน้ำมาขาย รวมทั้งชา ฉ่าย ฝรั่งลูกเล็ก ๆ เห็นแล้วอดคิดถึงสถานีรถไฟบ้านเรา เวลานั่งรถไฟไปต่างจังหวัด มีแม่ค้ามาขายของกิน ไก่ย่างมั่ง ข้าวเหนียวมั่ง อิ่มกันไปตลอดทาง รถมาถึงสถานีปลายทางตอนสายมากแล้ว พอลงรถเท่านั้นแหละ ไม่รู้ใครต่อใครมารุมราวกับเจอดาราดังจากฮอลีวูด ไม่ใช่อะไรหรอก....เขามารับจ้างขนกระเป๋า พอให้มีรายได้เลี้ยงตัว แม่บุญกับมิเชลยกมือห้ามทัพไว้ก่อนที่แขกจะรุมทึ้ง ถามไถ่ราคากันก่อน ไม่อยากมีปัญหาทีหลัง แล้วแม่บุญก็บอกมิเชลว่าให้ยืนรออยู่ที่สถานีนี่แหละ ส่วนแม่บุญจะไปเดินหาโรงแรมที่พัก งานนี้มีอาสาสมัครยกมือเพียบบอกว่ารู้จักโรงแรมดี ๆ เยอะตามมาได้เลย มิเชลยอมตามนั้นเพราะแกเดินนานไม่ได้ แม่บุญเลยเดินตามขบวนคนนำร่วมสิบคน แต่ไม่ลืมที่จะบอกก่อนว่า ฉันไม่ได้ขอให้นำไปนะ งานนี้ไม่จ่ายค่านำทางใด ๆ ทั้งสิ้น เพราะโรงแรมตั้งอยู่ไม่ไกล เดินไปไม่นานก็เจอแล้ว โรงแรมแต่ละแห่งที่เข้าไปดู โฆษณากันรัว ยาว ว่าดีอย่างนั้นอย่างนี้ แต่สภาพที่เห็นคือ อับ เหม็น เตียงนอนที่ปูด้วยผ้าปูเก่า ๆ ห้องน้ำสกปรก นี่หรือโรงแรมสามดาว สี่ดาวที่ว่า แถมราคาพ่อเจ้าประคุณเอ๋ย...ทำไมมันแพงระเบิดเถิดเทิง ไม่สมกับหน้าตาของห้องแม้แต่น้อย คืนละห้าร้อยยังถือว่าแพงเกิน นี่คืนละห้าพัน ไม่รวมอาหารเช้า งานนี้ลมจะใส่แม่บุญ มาถูกแขกเชือดแบบไม่ให้เลือดไหลลงดินเลยนะเนี่ย เดินเข้าเดินออกจนเวลาผ่านไปร่วมชั่วโมง ตกลงได้โรงแรมที่คิดว่าเข้าท่ากว่าเพื่อน ห้องกว้างขวาง สะอาดพอปานกลาง ห้องน้ำกว้าง แต่ฝักบัวห้อยต่องแต่ง มีถังน้ำไว้กับขันให้รองน้ำอาบ รู้ไหมราคาเท่าไหร่ ? 2600 บาทต่อคืนจ้า บอกแล้วไงว่าถูกเชือด ...เราจองไว้คืนเดียวพรุ่งนี้จะเผ่นกลับมุมไบ ที่นั่นเรา จ่ายราคาเดียวกันแต่คุณภาพต่างกันราวกับฟ้ากับดิน ลืมบอกไปว่าคนที่พาเราไปที่โรงแรมเขาได้ค่าหัวจากเราสองคนด้วย ...โรงแรมเขาจ่ายให้ เช็คอินแล้วเลยขอสำรวจเมืองเล็ก ๆ นี้เสียหน่อย สภาพทั่ว ๆ ไปสะอาดกว่าที่คิด ตามถนนไม่มีเศษขยะให้เห็น ร้านอาหารมีพอสมควร วันที่เราไปถึงเขามีตลาดนัดด้วย เลยเห็นพี่แขกขนของออกมาวางขายข้างทาง เป็นที่คึกคัก ราคาไม่ได้แพงมากมายแต่ไม่รู้จะซื้อไปทำไม แม่บุญอยากลองกินอาหารแบบแขก ๆ บ้างเลยลองซื้อกิน บางอย่างก็พอกินได้ บางอย่างก็ลิ้นไม่รับเลย มิเชลเองก็เหมือนกัน ใกล้ ๆ กันมีแม่ลูกเดินมาด้วยกัน ลูกอยากกินขนมแต่แม่คงไม่มีตังค์เลยพยายามลากลูกสาวตัวน้อยให้ออกจากร้านขายขนม แม่บุญอดใจไม่ไหวเลยเข้าไปบอกใช้ภาษามือว่า จะซื้อให้ไม่เป็นไร ขนมทั้งถุงถูกยกให้เด็กน้อยทั้งสองคน แม่ของหนูน้อย พูดขอบคุณมากมาย ไม่ได้เป็นเรื่องเหลือบ่ากว่าแรง เล็กน้อยแค่นี้เองไม่เป็นไร แม่บุญตอบเป็นภาษาไทย เรา...เข้าใจกันด้วยภาษาใจ แล้วเราก็เดินถ่ายภาพไปรอบ ๆ เมือง เดินไปเรื่อย ๆ อากาศเย็นสบาย เพราะอยู่บนเขา เราเดินไปอีกทางที่จะถึงภูเขาสูงให้ได้ดูวิวอีกฝั่ง ห้าโมงเย็นแล้วแม่บุญไม่ชอบไปไหน ๆ ที่เราไม่รู้จักค่ำ ๆ มืด ๆ มิเชลบอกว่าเอาเถอะน่าคงไม่มีใครฆ่าเราหมกป่าหรอก ท่าทางโลโซ ทองหยองไม่มีติดตัว เขาคงดูออกหรอกน่าแม่บุญ ว่าไม่มีกะตังค์ อย่ากังวลไปเลย ว่าไปนั่น .. วิวบนภูเขาเมื่อเราไปถึงสวยสมใจ ภาพตะวันที่กำลังลับฟ้าหลบเหลี่ยมมุมของภูเขาสูงข้างหน้า แม่บุญกับมิเชลเดินหามุมเหมาะ ๆ เก็บภาพกันจ้าละหวั่น พอมืดนิด ๆ แม่บุญเลยเร่งให้รีบกลับโรงแรม เพื่อไปหาข้าวกินกัน นั่นแหละแกถึงยอมถอยทัพเดินกลับโรงแรมแต่โดยดี อาหารเย็นมื้อนั้นเราหาร้านที่คิดว่าดีที่สุด สั่งไก่ทอดทันดูริ กับข้าวสวยมากิน รสชาติแบบแขก เผ็ดถึงใจ มิเชลกินได้แต่เนื้อในที่ไม่มีพริกห่อหุ้ม แม่บุญกินรอบ ๆ ถ้อยทีถ้อยอาศัยกินกันไปกันตายเท่านั้นเอง กลับมาที่โรงแรม ต้องทำใจอยู่นาน ลิงมากมายไม่รู้มาจากไหนเดินเต็มระเบียงห้องพัก ดีนะที่ปิดหน้าต่างแน่นหนา ไม่งั้นคงได้มีอะไรติดมือลิงไปแน่ ๆ ส่วนห้องน้ำ มิเชลหน่วยกล้าตายเข้าไปอาบก่อน น้ำไม่อุ่น แต่ไม่เป็นไร เพราะอากาศไม่ได้หนาวมาก เอาแค่พอให้สะอาดก็พอ อาบน้ำแล้วก็ค้นหาผ้าปูที่นอนบาง ๆ ที่เอาติดมาด้วย เอามาปูทับอีกทีก่อนล้มตัวนอน เอาน่าคืนเดียวเอง พรุ่งนี้ก็เผ่นแล้ว 28 พ.ย เรากินอาหารเช้าที่มีเพียงขนมปังบาง ๆ สองแผ่น กับชาอินเดีย กินกันตายจริง ๆ แล้วก็บอกรีเชฟชั่นว่าฝากกระเป๋าไว้ บ่าย ๆ จะมาเอานะจ๊ะ เธอหมุนคอหงึกหงักรับคำ เราสองคนเลยได้ออกเดิน สำรวจรอบ ๆ เมืองก่อนกลับอีกรอบ บ่ายแก่ ๆ เราไปขึ้นรถไฟเล็กกลับลงเขาเพื่อไปต่อรถไฟไปมุมไบ คราวนี้มิเชลบอกว่า เวลาแค่สอง ช.ม อยากจะลองนั่งรถไฟชั้นสามดูมั่ง ท่าทางสนุกดี เอานะแม่บุญ เราจะได้พบเห็นชีวิตอีกแบบไง นั่งแต่ชั้นหนึ่งมันวังเวงนะเธอ ...ว่าแล้วก็ไปซื้อตั๋วชั้นสามที่ว่า ระหว่างที่รอรถไฟ เจอคนอินเดียที่ไปตั้งหลักปักเสาเข็มที่เมืองอเมริกา มาพร้อมกับภรรยา เลยได้คุยกัน พอรถไฟมาเลยไปนั่งด้วยกันอีกจะได้คุยกันต่อ แต่ที่นั่งมีเหลือสองที่เขาเลยสละให้แม่บุญกับภรรยานั่งก่อน มิเชลลากกระเป๋าไปไว้ที่ประตูใกล้ทางลงเวลาถึงจะได้ไม่ต้องลากไกล ไม่นานก็มีที่ว่างให้มิเชลกับเพื่อนใหม่นั่งแต่อยู่ถัดไปด้านหลังพอจะมองเห็นกันได้ แม่บุญเลยอุ่นใจไม่ต้องคอยมองข้างหลัง กลัวคนลากกระเป๋าของเราลงไปด้วยมันจะยุ่ง สถานีที่เราขึ้นเป็นสถานีที่สองของสถานีต้นทาง เลยยังพอมีที่นั่ง แต่พอรถไปถึงสถานีที่สาม และถัด ๆ ไป คราวนี้สิเรื่องใหญ่.....ผู้คนมากมายเหมือนมดไม่รู้มาจากไหน พากันขึ้นรถแออัดยัดเยียดยิ่งกว่าปลากระป๋อง นี่ถ้าขี่คอกันได้คงทำไปแล้ว ที่นั่งของแม่บุญแรก ๆ เรานั่งกันหลวม ๆ สามคน ต่อมาไม่นานก็มีผู้พยายามจะยัดก้นหลาย ๆ ขนาดลงข้าง ๆ จนสามารถนั่งได้จริง ๆ คราวนี้ห้าคนจ้า ส่วนคนยืน...ยืนค้ำหัวไม่พอ ยกจักกะแร้เหม็น ๆ หน้าแม่บุญพอดี ยาลม ยาดม ยาหม่องถูกนำมาอัดจมูกแบบไม่ให้ห่าง เพราะกลิ่นสุดทนจริง ๆ สุดท้ายทนไม่ไหวต้องบอกกันว่า ช่วยขยับไปจับอีกด้านได้ไหม เขามองแม่บุญแบบงง ๆ แต่ก็ยอมย้ายที่จับ เล่นเอาภรรยาของเพื่อนใหม่อมยิ้มแก้มตุ่ย คนมากมายที่ยืนแทบจะไม่มีที่วางเท้า เอาหละหว่ากระเป๋าเดินทางของเราวางอยู่ที่พื้นหน้าประตูจะถูกใครยกลงไปหรือเปล่านะ ด้วยความกังวลแม่บุญพยายามมองข้างหลัง แต่ไม่เห็นอย่างอื่น นอกจากคนเต็มไปหมด หัวหยิกหัวหยอง ผิวสีกาแฟดำ ส่าหรีหลากสี นั่งชะเง้อจนคอจะเคล็ด คราวนี้ตัดสินใจพูดเป็นภาษาอังกฤษ บอกว่าใครก็ได้ช่วยยกกระเป๋าส่งให้หน่อยเถิด ว่าแล้วก็ใช้สายตาวิงวอนขอความเห็นใจ คงเพราะหน้าตาเผือก ๆ แขกเลยเห็นใจส่งภาษากันรัวยาว สักพักกระเป๋าสองใบก็ถูกลำเลียงข้ามหัวส่งมาให้ แม่บุญรีบรับแล้วจับยัดลงใต้เก้าอี้ที่นั่งสองด้าน คราวนี้สบายใจสบายคอไปอีกเยอะ และไม่ลืมขอบคุณทุก ๆ คนที่ช่วยยกกระเป๋าให้ พักใหญ่ ..เสียงโวยวายขอผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังลั่น นึกในใจว่าถูกกระทำไม่ดีหรือเปล่า เพราะคนเบียดกันขนาดนี้ ไม่ใช่หรอก...เธอมากับครอบครัวสามี และลูก ต้องการจะลงสถานีหน้า แต่หาทางเดินไปที่ประตูไม่ได้ สุดท้ายรถก็ออกก่อนเลยต้องเลยไปอีกหลายกิโลเมตร เธอเลยต่อว่าเสียงดัง ว่าไปก็ไม่มีประโยชน์เพราะมันไม่มีเนื้อที่ให้ขยับได้เลย แม่บุญนั่งแบบทรมานที่สุดตั้งแต่เดินทางมาหลายแห่ง มองไปทางไหนก็มีแต่คน มารู้ทีหลังว่า เขามีโบกี้พิเศษสำหรับผู้หญิงโดยเฉพาะด้วย ก็น่าอยู่หรอกยืนเบียดกันซะขนาดนี้ใครที่ถือเนื้อถือตัวต้องขึ้นตู้ผู้หญิงโดยเฉพาะจ้า ตลอดทางแม่บุญมองไม่เห็นมิเชลเลย ร่ำ ๆ จะร้องไห้ก็หลายหน ทำไมชีวิตมันถึงได้เป็นแบบนี้นะ คนรวยก็รวยล้นฟ้า เศรษฐีอินเดียที่รวยติดอันดับโลก สร้างตึกยี่สิบกว่าชั้นอยู่กับครอบครัว ส่วนคนจนทั้งหลายที่นอนเรียงรายกันเต็มถนนหนทาง ข้าวก็ไม่มีจะกิน เฮ้อ...คิดแล้วมันเศร้าสุด ๆ ก่อนถึงมุมไบ รถจอดที่สถานีใหญ่แห่งหนึ่ง คราวนี้ฝูงมดก็เคลื่อนทัพทะยอยลงจนโบกี้แทบจะว่างเปล่า มิเชลได้ทีรีบลุกมาหาแม่บุญ ๆ บอกแบบไม่อายเลยว่า ปล่อยโฮออกมาแบบลืมอาย มิเชลตกใจคิดว่าถูกแขกทำมิดีมิร้าย ไม่ใช่หรอก ...มันอึดอัด คับใจ อะไรชีวิตจะลำบากขนาดนี้ นี่ถ้าไม่มาเห็นเองคงนึกภาพไม่ออกหรอก แล้วก็เลยต่อว่าเสียหน่อยที่พามาผจญกับกองทัพคนจนแทบเอาชีวิตไม่รอด เพราะความเหม็น... ถึงมุมไบ เราพาร่างกายอันอ่อนล้าขึ้นแท็กซี่ไปโรงแรม ๆ นี่สะดวกสุด ๆ เพราะตั้งอยู่ใจกลางเมือง เดินทางไปไหนมาไหนได้สะบายมาก ทั้งเดิน ทั้งขึ้นรถ รีเชฟชั่นทักทายแบบดีใจ ที่สองเฒ่ากลับมาพักพิงรอบที่สาม สี่ จำไม่ได้แล้วเพราะเข้า ๆ ออก ๆ จนมึน กระเป๋าของเราถูกส่งขึ้นห้องไปพร้อม ๆ กับที่เราถึงห้องพัก ๆ กว้างกว่าที่เคยพักมา ไม่หรูหราเท่าที่เมืองไทย แต่ก็ไม่เลวเลย แม่บุญได้ที รีบเข้าห้องน้ำ อาบน้ำ ซักเสื้อผ้าที่หมักหมมมาหลายวันทันที เชือกที่ติดมาด้วยถูกโยงในห้องน้ำได้สบาย ไม้หนีบที่ติดมาถูกใช้ประโยชน์อีกครั้ง อีกสองวันเราก็จะได้กลับบ้านเสียที เกือบเดือนเต็ม ๆ ที่ตะลอน ๆ เดินทางกัน เข้า ๆ ออก ๆ โรงแรมจนพนักงานจำเราได้ทุกคน สองวันสุดท้ายนี่คงไม่ไปไหนแล้ว ขอชมเมืองมุมไบแบบเก็บรายละเอียดเสียหน่อย.....     Create Date : 07 เมษายน 2556 25 comments Last Update : 30 กันยายน 2563 13:45:14 น. Counter : 2539 Pageviews. Share Tweet

เจิมก่อน เดี๋ยวค่อยอ่าน   โดย: เนินน้ำ 7 เมษายน 2556 0:47:05 น.

ตามมาเีที่ยวต่อครับ แม่บุญ ดูจากข่าวรถไฟอินเดียแน่นจริงๆครับ ขึ้นไปถึงบนหลังคา นั่งชั้น 3 ได้เห็นวิถีชีวิตจริงๆครับ แผ่นปูรี กับ โรตี ใช่อย่างเดียวกันหรือเปล่าครับ   โดย: เศษเสี้ยว 7 เมษายน 2556 1:02:04 น.

วันนี้กว่าจะเม้นท์บล็อกแม่บุญได้ เกิดอะไรขึ้นไม่รู้ไม่ยอมให้ส่งซะงั้น อ่านแล้วขำแม่บุญจริง ๆ อยากไปเรียนรู้ชีวิต เลยได้จดจำกลิ่นจั๊กกะแร๊แขกไปอีกนาน 555 โหวตให้นะคะ บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต Rinsa Yoyolive Photo Blog ดู Blog Maeboon Travel Blog ดู Blog   โดย: เนินน้ำ 7 เมษายน 2556 1:25:23 น.

เพิ่งเข้ามาอ่านเป็นครั้งแรก สนุกจังเลยค่ะ   โดย: flymom IP: 75.168.57.240 7 เมษายน 2556 1:53:36 น.

ป้าโอ ไวโพด เจิมแล้วไปนอนแน่ๆ ค่ะ แม่บุญ โห รถไฟอินเดีย โหดกว่ารถไฟไทยชั้นสามช่วงเทศกาลซะอีกนั่นน่ะ แม่บุญกับมิเชล ช่างอดทนจริงๆ ค่ะ จริงอย่างที่แม่บุญว่านะคะ คนรวยรวยล้นฟ้า แต่คนจน นี่จนจริงๆ ค่ะ เมืองไทยเราว่าต่างกันแล้ว อินเดียยิ่งกว่านะคะ   โดย: Sai Eeuu 7 เมษายน 2556 2:06:17 น.

ภาพวิวถูเขาสวยครับแม่บุญ เล่าตู้ชั้นสาม เห็นภาพเลย เป็นประสบการณ์ที่ประทับใจเด้อครับ "เราจะได้พบเห็นชีวิตอีกแบบไง" อย่างน้ามิเชลว่าเลยครับ   โดย: moresaw 7 เมษายน 2556 16:52:24 น.

ตามแม่บุญ ไปเที่ยวด้วย สนุกจัง น่าทำเป็นพ๊อกเก็ตบุ๊ค นะ ...หนูชอบ   โดย: ตรี (kate_tee ) 7 เมษายน 2556 19:53:03 น.

สวัสดีครับพี่แม่บุญ การท่องเที่ยวแบบที่พี่แม่บุญเที่ยว ต้องบอกว่าเจาะลึกจริงๆครับ   โดย: กะว่าก๋า 7 เมษายน 2556 20:14:40 น.

แวะมาเที่ยวอินเดียด้วยคนค่ะ   โดย: mariabamboo 7 เมษายน 2556 22:13:25 น.

แม่บุญจ๋า อย่าทำเป็นพูดให้เราสองคนเตรียมตัวล่วงหน้าเลยค่ะ ถึงเวลาเข้าจริง ๆ แม่บุญคงตารางเต็มเหยียด (เช่นเคยแหละ)   โดย: เนินน้ำ 7 เมษายน 2556 23:12:03 น.

เห็นรถไฟแล้วยอมใจค่ะ เก่าจริงไรจริงเลย ชอบรูปตอนเข้าโค้งค่ะแม่บุญ สวยดีจัง ทำหมูอบไปแล้วหรือยังคะ วันนี้เป็นยำปลาค่ะ   โดย: schnuggy 8 เมษายน 2556 0:41:07 น.

ขอบคุณนะคะที่แวะไปที่เยี่ยมบล็อก ตามมาเที่ยวอินเดียด้วยเหมือนกันค่ะ อ่านแล้วนึกสภาพไปด้วย คุณแม่บุญทรหดจริงๆเลยนะคะ แค่นึกกลิ่นจั๊กแร้ไปด้วยก็ไม่ไหวแล้วค่ะ ฮีๆๆ แต่ก็ได้รู้วถีชีวิตของคนอินเดียไปอีกแบบ   โดย: EJ Murphy 8 เมษายน 2556 2:05:32 น.

สวัสดีค่าแม่บุญขา หายไปหลายวัน ถึงตอนที่ 19 แล้วหรือนี่ พลาดไปหลายตอนเลยค่าเดี๋ยวต้องย้อนอดีต ไม่อ่านตอนก่อนๆด้วยเลยค่า มีความสุขทุกวันค่าพี่   โดย: phunsud 8 เมษายน 2556 9:49:28 น.

สวัสดีครับ ต้องขอโทษที่ถามนะครับ ไปทริปอินเดียไปแสวงบุญหรือเปล่าครับ ถ้าไม่ คิดอย่างไรถึงไปอินเดียครับ ส่วนตัวผมว่าเป็นประเทศที่ไม่น่าไปเอามากๆเลย   โดย: จิรโรจน์ 8 เมษายน 2556 10:04:04 น.

อ่านแล้ว เห็นคนแยะแบบนั้น ขอครางอ๋อย... แย่แน่ ๆ เลย.. กลัวกลิ่นเต่า แหะ ๆ คล้ายต่างชาติแบกเป้ เข้าไทยใหม่ ๆ ยังไม่ค่อยอาบน้ำ ฉุนกึก ที่นอนเอ้ยโรงแรม ทำไมแพงขนาดนั้น   โดย: ไวน์กับสายน้ำ 8 เมษายน 2556 15:45:00 น.

เพิ่งเข้ามาอ่านครั้งแรกครับ เขียนเล่าเรื่องได้สนุกดี ภาพสวยอีกด้วยครับ ชอบๆ ^ ^   โดย: PS YerDua (PS YerDua ) 8 เมษายน 2556 21:09:21 น.

คนตรวจตั๋วเค้ามาสัมภาษณ์บอกว่าเรามาจากไทย ทำไมหน้าตาดีอย่างนี้อะป่าวคะแหะๆ เพราะเราไปบ้านเค้าดูหน้าตาดีกว่าเค้ามากเลยค่า   โดย: Rinsa Yoyolive 8 เมษายน 2556 21:57:14 น.

สวัสดียามเช้าครับพี่แม่บุญ   โดย: กะว่าก๋า 9 เมษายน 2556 6:43:28 น.

ถ้าเค้าบอกว่าการเดินทางคือกำไรชีวิต แม่บุญกับคุณมิเชล คงได้กำไรเกินคุ้มที่สุดค่ะ รถไฟชั้นหนึ่งสมใจอยาก มีแม่บุญกับคุณมิเชลสองคน...บรรยากาศในตู้รถไฟชั้นสาม แม่บุญบรรยายซะหนูไม่กล้าเลยค่ะ แม้จะอยากประหยัดมาก ชอบภาพขบวนรถไฟ ที่ถ่ายย้อนลงไปด้วยค่ะ หนูไม่เคยมีภาพแบบนี้ โรงแรมที่พักนอกจากแพงแบบไม่มีทางเลือกแล้ว ยังไม่ค่อยสะอาดอีก แม่บุญรอบคอบมากเลยค่ะ มีผ้าติดไปด้วยปูรองอีกชั้น คนเยอะปานฝูงมด...เลยเหรอคะ *** ภาพสวยๆ ทั้งนั้นเลยค่ะ ขอบคุณแม่บุญ เก็บภาพพร้อมคำบรรยาย เหมือนพวกเราได้ไปด้วย...ชอบคุ่ะ ในเวลาผจญภัยเกือบเดือนนะคะ บันทึกการโหวตเรียบร้อยแล้วค่ะ บันทึกการโหวต Blog ในวันนี้ ผู้เขียน Blog หมวดเนื้อหา Blog ได้รับโหวต sirivinit Hobby Blog ดู Blog กะว่าก๋า Literature Blog ดู Blog Maeboon Travel Blog ดู Blog ระบบจะบันทึกคะแนนโหวต เฉพาะการโหวต 3 ครั้งล่าสุดในแต่ละวันเท่านั้น   โดย: สายหมอกและก้อนเมฆ 9 เมษายน 2556 7:21:55 น.

สวัสดีครับแม่บุญ ตามมาอ่านชีวิตและความเป็นอยู่ เรื่องยาวของชาวอินเดียต่อ น่าทึ่งและน่าสนใจครับ ปล.มีภาพจากบล็อกตอนใหม่มาฝาก   โดย: ทองกาญจนา 9 เมษายน 2556 11:51:21 น.

ถ้าฝนตกลงมาหน่อยก็ดีเนาะ ความสดชื่นจะได้มา....อืม ขอบคุณที่แวะเยี่ยมเสมอๆนะครับ ระยะนี้ผม ไม่ค่อยได้เข้ามาเยี่ยมชมเลย แต่ ยังคิดถึง เสมอครับ   โดย: panwat 9 เมษายน 2556 15:54:56 น.

สวัสดียามค่ำค่ะแม่บุญ.. อินเดียเป็นอีกประเทศที่ฟ้าชอบนะคะ ชอบอ่านเรื่องที่แม่บุญเล่า ชวนน่าติดตามเสมอค่ะ ฟ้าไม่ได้เข้าบล็อคเสียนาน คิดถึงจัง แม่บุญสบายดีนะคะ "ฟ้ามาเยี่ยม..บอกนิด..สุดคิดถึง เฝ้าคะนึง..ถึงวัน..คอยฝันหา เร่งวันคืน..เร่งเดือน..ให้เคลื่อนคลา เห็นหน้าตา..มิตรระรื่น..ฟ้าชื่นใจ" ฟ้ามาเยี่ยมพร้อมน้ำตกที่ฉ่ำเย็น..มาเล่นน้ำดับร้อนก่อนสงกรานต์ กันหน่อยดีมั้ยค่ะ?   โดย: พิรุณร่ำ 9 เมษายน 2556 21:53:09 น.

อ่านเรื่องเที่ยวอินเดียของแม่บุญ..วันก่อนเลยชวนแฟนไปทานอาหารอินเดีย+ปากี..ที่ร้านเล็ก ๆ ในเมือง..อร่อยมาก ๆ ค่ะ... เพราะคิดว่าชาตินี้คงไม่ได้ไปอินเดีย ขออ่านเรื่องราวจากแม่บุญแล้วกันค่ะ.. นู๋เป็นโรคกลัวคนเยอะ ๆ   โดย: simplyusana 9 เมษายน 2556 22:10:33 น.

ขอเกาะขอบจอไปเที่ยวด้วยค่ะแม่บุญ   โดย: pumorg 9 เมษายน 2556 23:41:06 น.

กด Like ให้เป็นคนที่ 10 แล้วก็กดโหวต Travel Blog ค่ะแม่บุญ วันนี้เหนื่อยเลยไม่ค่อยอยากเม้นท์มากนักค่ะ   โดย: อุ้มสี 9 เมษายน 2556 23:55:42 น.