Bloggang.com : สมาชิกหมายเลข 755059 - Be With You แล้วฉันจะกลับมา

Be With You แล้วฉันจะกลับมา

แล้วฉันจะกลับมา Be With You (2003)

โดย Takuji Ichikawa

สนพ.บลิส พับลิชชิ่ง แปลโดย น้ำทิพย์ เมธเศรษฐ

ทาคุมิ ผู้ที่สารเคมีในสมองของเขา มักรวนเรเล่นงานตัวเขาเสมอ โดยเฉพาะยามอยู่ในที่ผู้คนพลุกพล่าน หรือโดยสารรถยนต์ รถไฟที่แล่นด้วยความเร็ว

หลังจากสูญเสียภรรยาแสนน่ารักอย่าง มิโอะ ไปราว 1 ปี ก็ต้องเลี้ยงดูลูกชายตัวน้อย ยูจิ ที่ชอบเรียกเขาว่า ทักคุง ไปอย่างตามมีตามเกิด บ้านช่องรกรุงรัง ปล่อยให้ยูจิเลอะเทอะ มอมแมมบ้าง

มิโอะ ผู้ล่วงลับ สัญญาว่าเมื่อหน้าฝน กลับมาเยือนอีกครั้งหนึ่ง เธอจะกลับมา...

เมื่อ มิโอะ กลับมาจริงๆ แต่เธอไม่ได้นำความทรงจำใดๆติดตัวมาด้วยเลย

ทาคุมิ ต้องค่อยๆย้อนเรื่องราว ระหว่างเธอและเขา ราวกับเรียนรู้ที่จะตกหลุมรักกันและกันอีกครั้ง ในช่วงเวลาอันแสนสั้นเพียงแค่หมดฤดูฝนเท่านั้น มิโอะก็จำต้องจากลาไปอีกครั้งหนึ่ง...

เพิ่งจะมีโอกาสหยิบหนังสือมาอ่าน ช่วงต้นปี หลังจากดูหนังผ่านไป 10 กว่าปีได้ หนังในดวงใจเรื่องนึงของผมเลย (รีวิวนี้ รีวิวในเฟซตั้งแต่ต้นปี เพิ่งมาอัพบล็อก)

หนังสือเดินเรื่องด้วยบทสนทนาเป็นหลัก เติมเต็มจิ๊กซอว์ความทรงจำของทั้งคู่ทีละนิดๆ "โปโค โปโค" บทสนทนาง่ายๆเป็นธรรมชาติแต่มีเสน่ห์ และจังหวะในการปล่อย ในการเขียนมากๆ บทสนทนาของยูจิแม้จะน้อย แต่มาทีเรียกรอยยิ้มได้เลยทีเดียว ดูเหมือนผู้เขียนน่าจะเข้าใจธรรมชาติของเด็กได้ดี

แต่ในหนังสือไม่ได้มีฉากที่ยูจิวิ่งกลับไปหา หรือ พลิกตุ๊กตาไล่ฝนกลับหัวลง

ไม่มีฉากที่แสดงถึงความรักชัดเจนที่ มิโอะ มีต่อทาคุมิ นั่นคือตอนที่มิโอะปิดไฟสนาม

ไม่มีฉากที่มิโอะ สั่งเค้กวันเกิดล่วงหน้าให้ ยูจิ

ซึ่งทุกฉากเป็นฉากสุดแสนประทับใจในหนัง (เท่าที่จำได้)

ถือว่าเป็นหนังสือที่แสนละมุนละไม สะอาด แม้หนังจะยอดเยี่ยมกว่าก็ตาม แต่หนังสือก็ไม่ด้อยกว่ากันเท่าไหร่

...มันเป็นที่กว้างขวางมาก ทางเดินซึ่งทอดยาว ผ่านตัวอาคารยาวไกลจนมองไม่เห็นปลายทาง ผู้คนซึ่งจากโลกของเราไปจะใช้ชีวิตอย่างสงบสุข ณ ที่แห่งนั้น ดวงดาวแห่งนั้นจะว่าไปก็คล้ายกับภายในหัวใจพวกเรานั่นเอง

"เป็นที่แบบไหนเหรอฮะ" ยูจิถาม

ตอนที่แม่ตาย พวกญาติๆพูดกันใช่ไหมล่ะ ว่าแม่จะยังอยู่ในใจของยูจิ

"ฮะ"

เพราะฉะนั้นดาวอาร์ไคฟ์ จึงเป็นสถานที่ซึ่งผู้คนในหัวใจของคนทั่วโลกมารวมกันใช้ชีวิตอยู่ที่นี่ไงล่ะ ตราบใดที่ยังมีใครคนหนึ่งคิดถึงใครคนหนึ่งอยู่ คนคนนั้นจะยังมีชีวิตอยู่สืบไปบน ดาวดวงนี้ได้

"ถ้าใครหนึ่งคนลืมคนคนนั้นไปล่ะฮะ"

"อื้อ...ถึงตอนนั้นคนคนนั้น ก็จะต้องไปจากดาวดวงนี้"

คราวนี้แหละคือการอำลาอย่างแท้จริง

ป.ล.ด้วยความรักที่มีต่อแม่ข้าพเจ้า ในปีที่ 30 แห่งการจากไปของท่าน...อยากให้มีจริงๆจัง ผมจะรีบกลับไปพลิกตุ๊กตาไล่ฝนกลับหัวลงเลยล่ะครับ

ดาวที่ชอบในวรรณกรรมเพิ่มมาอีกดวงละ นอกจาก B612 ก็ดาวอาร์ไคฟ์ นี่แหละ

คะแนน 8.1/10