แอบเซ็งหนักกว่าเดิม เฮ้อ...

วันนี้...อารมณ์ก็ไม่ค่อยจะสดชื่นอยู่แล้ว
ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่า...จะอะไรนักหนา
พยายามให้สติตังค์อยู่กับเนื้อกับตัว
แต่ก็...เหมือนมีอะไรบางอย่างให้กังวล
อะไรบางอย่างที่ทำให้เหม่อๆ เครียดๆ พยายามท่องในใจ
ทุกอย่างจะโอเค...แต่ก็...น่ะ
เอาไม่ค่อยอยู่ สภาพแวดล้อมไม่เอื้อเอาซะเลย
ใครไม่เจอคงไม่รู้ พอเจอคนที่อยู่ในสถานการณ์เดียวกัน
จะคุยกันทีก็...นะ แทนที่จะได้เอาไอ้ที่ขุ่นๆออกไปบ้าง
ดันเหมือนกระหน่ำซ้ำเติมเข้าไปอีก เพราะ...เหมือนๆ กัน

เอ่อ...เจริญแร่ะตู เงียบๆ ไว้คงดีกว่า
ทางพระเข้าข่มก็แล้ว...
คิดบวกก็แล้ว...
หนังสือเซนต์ก็แล้ว...

ไปเรียนแบบกึ่งมีสติบ้าง...ไม่มีสติบ้าง
แค่ตัวเองก็ไม่ค่อยโอเคล่ะ
ดันเจอผู้ชายหัวใจตุ๊ดมากระแนะกระแหนอีก

พรุ่งนี้ๆ...อย่ามายุ่งกับกรูแล้วกัน
ความอดทนของคนมีขอบเขตและข้อจำกัดเสมอ
ตราบใดที่คุณเมิงไม่รู้จักใครดีพอ อย่าบังอาจมาล้ำเส้นกัน

พรุ่งนี้ๆ...อย่ามาแหย๋ม แกเจอฉันแน่


ไม่รู้ฉันไปเหยียบหางแกหรือไง...อะไรว๊ะ
ไม่ได้บีบเค้กบนหัวแกนะเว้ย อยู่ๆ
"ทำไมทำไรเหยาะแหยะจัง...ทำให้ม่ะ"

เดี๋ยวก็...

"หึ...แค่บีบเค้กให้เป็นวงกลมๆ ยังทำไม่ได้"...อ๊ะ ไอ้เหียกนี่...

ไม่เกรงใจคนอื่น คงได้เท้าเอวด่าแล้วเหมือนกัน
เมิงเรียนมาแปดคอร์ส กรูเรียนสาม จะเอาไรนักหนาว๊ะ
จ่ายค่าเรียนให้กรูหรือไง

แต่...ต่อหน้าสาธารณะชน พยายามไม่อันเชิญองค์ลง
เพราะถ้าองค์ลง อาจารย์สำนักไหนก็เอากรูไม่อยู่นะเว้ย

หายใจลึกๆ...ท่องเย็นไว้ๆ...
อาจเป็นโจทย์ในการฝึกความอดทน...

หายใจลึกๆ...ตานี่อยากให้เราได้ดี...เขาหวังดี...
หายใจลึกๆ...เดินหนีมันไป...
หายใจลึกๆ...ทุกอย่างจะโอเค....

หมดเวลาเรียน...โอเค...แกยังรอด
ฉันยังไม่ได้โดดขาคู่ถีบยอดอกแก
แกยังรอด...ฉันไม่ได้ชกแกตอบแทนความหวังดี