หนึ่งรูปหลากอารมณ์ - ตอน ห้องมืด
จริงๆ แล้วมันมืด มันมืดมาก คุณมองอะไรไม่เห็นหรอก คุณไม่รู้ด้วยซ้ำว่าในตอนนั้น คุณลืมตา หรือหลับตา
เรื่องราว เรื่องราว เธอไหลผ่านแล้วลับหาย
อย่าเพิ่ง อย่าเพิ่งไป ฉันตามไม่ทัน อยู่พูดคุยด้วยกันก่อน ได้โปรดเถิด
ลำแสงริบหรี่ สว่างวาบแล้วดับวูบ มืด
มืดกว่าที่เคย ที่เคย
ผืนผ้าสีดำคลุมรอบ เอื้อมมือคว้า เอื้อมมือคว้าไว้ คว้า คว้า คว้า
คว้าไม่ได้ ผ้าดำขยายออกไม่มีที่สิ้นสุด ติดอยู่ในที่ว่างโล่ง หากมองไม่เห็น
และไม่มีใครเห็นเรา
โอ.. เสียงหัวเราะนั่น มันเย้ยหยันเสียดแทง เย้ยหยัน เสียดแทง เสียดแทง แทง แทง
ความเจ็บแผ่ซ่านออกมาจากกระดูกสันหลัง ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครช่วย ฉันอยู่คนเดียว
ผ้าดำคลุมฉันมิด เบื้องล่างไม่มีที่สิ้นสุด เบื้องบนสูงเกินมองเห็น
ห้องนี้ไม่มีกำแพง ฉันวิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง วิ่ง หอบ เหนื่อย
ฉันหวังจะเจอกำแพง ฉันจะทุบกำแพง ฉันจะทุบ ฉันจะทุบ ฉันจะทุบกำแพง ฉันจะได้เจอทางออก ออกไปจากความมืดมิดนี้
แต่ความมืดกลับแผ่ขยายคลุมเรื่อยๆ และฉันกำลังตกเป็นส่วนหนึ่งของมัน อา.. ไม่ ไม่ ไม่
เพราะอะไรกัน ความหนาวเยือก จึงกลับปลอบประโลมในที ฉันดิ้น ดิ้นให้หลุด หลุดจากความรู้สึกดี รู้สึกดีที่จะอยู่ในความมืดมิดตลอดกาล
ใบหน้าอุ่นน้ำ น้ำตาไหล ไหลเพราะปีติหรือหวั่นกลัว
ความเงียบดังสนั่นเท่าเสียงหัวเราะ ฉันวิ่งจนเหนื่อย ไม่รู้ว่ากำลังวิ่งอยู่กลางอากาศ หรือว่ากำลังร่วงหล่น ลอยสูง สูง สูง หรือแหวกว่าย หรืออยู่กับที่ ไม่มีฉัน ไม่มีการรับรู้ ฉันไม่ได้อยู่ตรงนี้ มืด.. มืดสนิท สนิท .. มืด
| Create Date : 27 พฤษภาคม 2556 |
| Last Update : 27 พฤษภาคม 2556 22:38:02 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 1523 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 16 คน [
