|
|
| | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
| 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
| 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
| 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
| 27 | 28 | 29 | 30 | |
|
| |
|
|
|
|
|
|
|
|
สนามหลวงในคืนนั้น...
บางทีเวลายามจิตใจว้าวุ่นก็พาลกลับไปนึกถึงเรื่องราวเก่า ๆ ที่เคยผ่านมา บางทีมันก็เป็นประสบการณ์อันเจ็บปวดและชีวิตดูจะไม่มีทางออก หลายครั้งชีวิตของคนเราก็ต้องเดินมาพบกับมุมอับจนและไม่รู้จะเดินไปทางไหน ยามตกต่ำหลายอย่างต่างเข้ามาซ้ำเติมและดูเหมือนความเครียดดูจะมีมากขึ้นและมากขึ้น และหลายคนก็จบชีวิตด้วยการทำร้ายตัวเอง........
สำหรับฉันคงไม่ใช่ เพราะชีวิตมันอาจจะกร้านเกินไป ในยามที่ทุกอย่างดูจะมลายหายไป ความคิดความเชื่อเก่า ๆ ที่เคยเชื่อไม่มีอีกแล้ว ชีวิตต้องมาเริ่มต้นใหม่หมดเป็นครั้งแรกที่รู้สึกถึงความเคว้งคว้างและเบาหวิวในชีวิต ไม่รู้จะทำอะไร ไม่รู้จะไปทางไหน
ในยามนั้นความคิดดูสับสนและหลาย ๆ ครั้งฟุ้งซ่าน ระบบในร่างกายต่าง ๆดูจะไม่สมดุลเอาเสียเลย ฉันเข้าใจดีถึงภาพต่าง ๆ ที่เกิดขึ้นในยุคนี้ที่มีนักศึกษาฆ่าตัวตายเนื่องจากความผิดหวังต่าง ๆ ใช่ ! คนเรานั้นควรจะมีความหวังในชีวิต แต่ในยามอ่อนแอ บางทีก็คิดอะไรไม่ออกและชีวิตก็มักจะไปในทางที่ไม่ควรจะไป หลายคนจึงทำในสิ่งที่ไม่คิดว่าจะทำได้
ฉันจบมาในยุคที่ประเทศไทยเข้าโครงการไอเอ็มเอฟครั้งแรกในปี 2527 แต่ก็ไม่รู้หรอกว่าสภาพเศรษฐกิจมันเลวร้ายเพียงใด รู้แต่ว่าหางานทำไม่ได้ และสุดท้ายก็ไปได้งานเป็นอาสาสมัครทำงานด้านสาธารณสุขชุมชนแถวจันทบุรี เป็นโครงการของคุณหมอกระแสร์ ชนะวงศ์ หลังจากสอบสัมภาษณ์และตรวจร่างกายเรียบร้อยและเตรียมตัวจะไป ฉันเอ่ยปากบอกแม่ แต่คำตอบที่ได้รับก็คือถ้าฉันไปแม่จะโกรธมากถึงขนาดตัดขาดเลย ฉันคิดหนักมากว่าจะทำอย่างไรดีกับชีวิตคิดไปคิดมาหลายตลบ สุดท้ายก็เดินออกจากบ้านอย่างไร้จุดหมายและคืนนั้นฉันได้ไปนอนดูดวงดาวที่สนามหลวง เป็นครั้งแรกและคงจะเป็นครั้งสุดท้ายในชีวิตที่ได้ไปนอนที่นั่นในยามที่ชีวิตดูสับสนและจนตรอกหมดหนทางเดิน เมื่อตื่นขึ้นมาก็ดูเหมือนว่ายังมึนงงและไม่รู้จะหาทางออกให้กับตัวเองอย่างไร สุดท้ายก็บอกกับตัวเองว่าเราเอาเปรียบแม่มามากแล้ว แม่ส่งเสียให้เรียนตั้งหลายปีและอยู่ในสภาพผู้หญิงหม้ายที่ต้องต่อสู้กับชีวิตทุกอย่างทำไมเราต้องทิ้งแม่ไปอีก สำนึกในตอนนั้นบอกว่าเรามีสมอง เรามีสองมือที่ยังจะทำอะไรได้อีกมาก อย่างน้อยที่สุดการช่วยกิจการทางบ้านก่อนน่าจะเป็นทางออกที่ดีที่สุด ฉันเดินทางกลับบ้านและตั้งหน้าตั้งตาทำงานที่บ้านโดยไม่คิดอะไรมากพยายามเรียนรู้งานอย่างดีที่สุดและทุกอย่างในชีวิตก็ดีขึ้นโดยลำดับ
บนทางเดินของชีวิต
ที่คดเคี้ยวและวกวนนั้น
ขอเพียงกำลังใจและรอยยิ้ม
จากผู้คนใกล้ตัว
ก็อาจจะทำให้ลมหายใจของชีวิต
ยังคงเดินต่อไปได้
ด้วยความเข้มแข็งเด็ดเดี่ยว
และกล้าฟันฝ่าอุปสรรคต่าง ๆ
ก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างไม่หวั่นเกรง
| Create Date : 23 พฤศจิกายน 2548 |
| Last Update : 23 พฤศจิกายน 2548 10:39:51 น. |
|
18 comments
|
| Counter : 425 Pageviews. |
 |
|
|
โดย: คนเดินดินฯ  วันที่: 23 พฤศจิกายน 2548 เวลา:7:13:11 น. |
|
|
|
| โดย: erol วันที่: 23 พฤศจิกายน 2548 เวลา:7:22:19 น. |
|
|
|
| โดย: webmaster IP: 61.90.85.139 วันที่: 23 พฤศจิกายน 2548 เวลา:7:24:35 น. |
|
|
|
| โดย: VinKaBees วันที่: 23 พฤศจิกายน 2548 เวลา:7:49:35 น. |
|
|
|
| โดย: ขอบคุณที่รักกัน (blueberry_cpie ) วันที่: 23 พฤศจิกายน 2548 เวลา:8:08:10 น. |
|
|
|
| โดย: พิม IP: 61.91.221.51 วันที่: 23 พฤศจิกายน 2548 เวลา:8:44:34 น. |
|
|
|
| โดย: มาแก้คำผิด IP: 61.91.221.51 วันที่: 23 พฤศจิกายน 2548 เวลา:8:47:09 น. |
|
|
|
| โดย: prncess วันที่: 23 พฤศจิกายน 2548 เวลา:9:03:02 น. |
|
|
|
| โดย: กุมภีน วันที่: 23 พฤศจิกายน 2548 เวลา:9:24:35 น. |
|
|
|
| โดย: มัชฌิมา วันที่: 23 พฤศจิกายน 2548 เวลา:10:32:29 น. |
|
|
|
| โดย: rebel วันที่: 23 พฤศจิกายน 2548 เวลา:10:53:16 น. |
|
|
|
| โดย: erol วันที่: 23 พฤศจิกายน 2548 เวลา:10:54:47 น. |
|
|
|
| โดย: Black Tulip วันที่: 23 พฤศจิกายน 2548 เวลา:12:04:15 น. |
|
|
|
| โดย: shadow-of-art IP: 203.113.71.164 วันที่: 1 ธันวาคม 2548 เวลา:10:43:09 น. |
|
|
|
|
|
|
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [
ชีวิตคนเรานั้นเมื่อถึงจุดหนึ่งเราจะต้องกล้าลุกขึ้นมาเพื่อที่จะบอกกับโลกว่า "ฉันจะไม่ยอมแพ้ต่อชีวิต ฉันจะต้องสู้ สู้ และก็สู้ จนกว่าจะถึงลมหายใจสุดท้ายของชีวิต"
ขอพรอันประเสริฐทั้งหลายจงประสบในชีวิตของทุก ๆ ท่านครับ