|
| 1 | 2 | 3 | 4 | 5 |
6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 |
13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 |
20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 |
27 | 28 | 29 | 30 | |
|
|
|
|
|
|
|
แด่หนุ่มสาว....ความเหงา...และความรัก
ยังคงจำได้ดีถึงภาพของฝูงชนในวันที่ 13 ตุลาคม 2516 ในวันที่ฉันได้อยู่ในบรรยากาศของการเรียกร้องประชาธิปไตยครั้งแรกในชีวิต พวกเราพากันไปเป็นกลุ่มเกือบจะทั้งห้องในวันนั้น และไปนั่งบนสนามฟุตบอลที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์ ฟังเสียงของผู้นำนักศึกษาคนแล้วคนเล่าขึ้นมาไฮปาร์ค ฉันรู้สึกประทับใจกับลีลาการพูดของคุณเสาวณีย์ ลิมมานนท์ ที่มีการพูดที่เร้าใจ ในขณะฟังการไฮปาร์คนั้นก็ได้ชิมส้มบางมดที่คนนำบริจาคให้ในที่ชุมนุม วันนั้นการเคลื่อนขบวนเต็มไปด้วยความยากลำบากเพราะผู้คนมากันมากมายนับแสน ๆคน! เผด็จการถนอม-ประภาสได้ทำให้ผู้คนทุกสาขาอาชีพ รวมทั้งคนหนุ่มคนสาวมารวมกันโดยมิได้นัดหมาย สำหรับฉันนั้นด้วยวัยเพียง 14 ปี ก็ไม่ได้รับรู้เรื่องราวอะไรมากนัก รู้แต่เพียงว่าประเทศต้องการรัฐธรรมนูญเพื่อมาใช้ในการปกครองประเทศและด้วยจิตใจที่อยากรู้อยากเห็นและจิตใจที่รักความเป็นธรรม วันนั้นกว่าจะเคลื่อนขบวนไปที่อนุสาวรีย์ประชาธิปไตยได้ก็เกือบบ่ายสามโมง หลังจากนั้นฉันก็กลับบ้าน
วันที่ 14 ตุลาคม เวลาประมาณ 10 โมง ฉันฟังข่าวจากวิทยุ มีการปะทะกันระหว่างฝูงชนกับตำรวจ ฉันติดตามข่าวจนข้ามมาอีกสองวันเหตุการณ์ต่าง ๆ จึงสงบลงและจบลงด้วยการที่สามทรราชย์จำต้องเดินทางออกนอกประเทศ........
เรื่องราวเดียวกันนี้กำลังจะกลับมาอีก ลางสังหรณ์ในใจของฉันมันบอกเช่นนั้น ฉันไม่ชอบความรุนแรงและความตายที่เกิดขึ้นจากเหตุการณ์ทางการเมืองเหล่านี้ แต่ประวัติศาสตร์ที่ผ่านมาดูเหมือนผู้ปกครองจะไม่ได้เรียนรู้จากมัน เมื่อใดที่ประชาชนในชาติรู้สึกอึดอัดกับการปกครอง เมื่อนั้นพวกเขาก็ต้องลุกขึ้นมาเพื่อเรียกร้องสิทธิ์...
ดอกผลของเหตุการณ์ 14 ตุลาคม ยังไม่ได้หายไปไหน ที่ใดมีการกดขี่ ที่นั่นย่อมมีการต่อสู้
ประวัติศาสตร์ไม่ว่าที่ใดในโลก ล้วนเป็นเช่นนี้ ไม่มีใครอยากให้เกิดการสูญเสีย
หากเมื่อคนเรารู้สึกถึงการจนตรอก คนเราก็ต้องสู้อย่างไม่หวั่นเกรงถึงภยันตรายใด ๆ
ในวันนี้สวนลุมคราคร่ำไปด้วยฝูงชนอีกครั้งหนึ่งทุกคนมากันโดยมิได้นัดหมาย
สำหรับฉันในวันนี้ แม้ใจฉันยังคงมีความเหงาอยู่ลึก ๆ ข้างใน แต่ด้วยความร้อนรุ่มและรู้สึกทนไม่ได้ กับสิ่งต่าง ๆ ที่ผู้ปกครองชุดนี้ ได้กระทำสิ่งต่าง ๆ มาอย่างต่อเนื่อง เสียงทัดทานจากคนใกล้ตัวด้วยความเป็นห่วง ดูจะไม่ได้ทำให้ฉันได้หยุดความตั้งใจทั้งหมดที่มีอยู่ ฉันยังคงมุ่งหน้าไปยังจุดหมาย แม้จะรู้สึกหวั่น ๆ กับสถานการณ์อันไม่พึงปรารถนา ที่เกิดจากมือที่สามหรือจากคู่ความขัดแย้งของฝ่ายผู้ปกครองประเทศ...
ฉันไม่สนใจว่าฉันจะตกเป็นเหยื่อของสถานการณ์เหมือนที่เคยเกิดขึ้นกับฉันเมื่อเหตุการณ์ 6 ต.ค. 2519
สำนึกมันบอกให้ฉันจะอยู่นิ่งไม่ได้ แม้วันนี้ชีวิตของฉันจะเปลี่ยนแปลงไปอย่างมากมาย ฉันมีภาระความรับผิดชอบต่าง ๆ มากมาย ซึ่งหากฉันไม่อยู่ก็ไม่แน่ใจว่าคนที่อยู่ข้างหลัง จะอยู่กันอย่างไร?
มันอาจเป็น "สำนึกขบถ" ที่ยังฝังอยู่ในจิตใจ ที่ฉันพยายามลบมันออกไป แต่มันก็ยังตามมาหลอกหลอนฉันอยู่เรื่อย ๆ การเป็นคนที่เคยผ่านการต่อสู้จากเหตุการณ์ทางการเมืองในประวัติศาสตร์... อาจเป็นกรรมอย่างหนึ่งที่เหตุการณ์ต่าง ๆเหล่านี้ จะต้องพัดผ่านเข้ามาในชีวิตอยู่เรื่อย ๆ
ทั้ง ๆ ที่อยากจะหนีมัน และอยู่อย่างคนธรรมดาคนหนึ่ง ที่มีความสุขในชีวิตตามอัตภาพ...
มันคงมีสักวันที่ชีวิตของฉันคงจะหนีห่างจากวังวนเหล่านี้...
Create Date : 19 พฤศจิกายน 2548 |
Last Update : 5 ตุลาคม 2550 22:12:03 น. |
|
7 comments
|
Counter : 443 Pageviews. |
|
|
|
โดย: อินทรีทองคำ วันที่: 19 พฤศจิกายน 2548 เวลา:10:36:22 น. |
|
|
|
โดย: มัชฌิมา วันที่: 19 พฤศจิกายน 2548 เวลา:11:00:56 น. |
|
|
|
โดย: erol วันที่: 19 พฤศจิกายน 2548 เวลา:12:40:55 น. |
|
|
|
โดย: ju IP: 203.188.36.252 วันที่: 19 พฤศจิกายน 2548 เวลา:16:18:49 น. |
|
|
|
โดย: erol วันที่: 19 พฤศจิกายน 2548 เวลา:18:54:32 น. |
|
|
|
โดย: p_tham วันที่: 20 พฤศจิกายน 2548 เวลา:2:05:08 น. |
|
|
|
โดย: rebel วันที่: 20 พฤศจิกายน 2548 เวลา:9:40:43 น. |
|
|
|
|
|
|
|