Bloggang.com : คนเดินดินฯ : หัวอกของแม่....วันคืนที่มองกลับไป

หัวอกของแม่....วันคืนที่มองกลับไป

"ตั้งใจเรียนนะลูก พ่อลำบากมากนะแต่พ่อก็ยอมเหนื่อยเพื่อให้ลูก ๆ มีการศึกษาที่ดี" เสียงแม่บอกฉันไว้ในขณะที่มาส่งฉันที่กรุงเทพฯ

การจากบ้านมาไกล ๆ ในขณะที่เด็กอายุน้อยอย่างฉันมันช่างเป็นเรื่องทรมานใจมาก คืนก่อนนอนฉันจะนึกถึงภาพบ้านในชนบทและคิดถึงแม่ทุกครั้งและน้ำตามันก็จะไหลออกมาด้วยความคิดถึงบ้าน โรงเรียนแห่งใหม่มันช่างเปลี่ยนวิถีชีวิตของฉันจากหน้ามือเป็นหลังมือ จากเด็กที่เรียนในโรงเรียนระดับหมู่บ้านไปสู่การเรียนในโรงเรียนเอกชนที่อยู่ในเมืองหลวง ดูเหมือนว่าสังคมของเพื่อนใหม่มันช่างแตกต่างจากสังคมเพื่อนตอนที่อยู่ในชนบทอย่างมาก ฉันไม่รู้หรอกว่าการเรียนที่นี่มันจะนำอะไรมาสู่ชีวิตบ้าง รู้แต่ว่ากลัวจะเรียนไม่ทันเพื่อนและดูเหมือนฉันจะขยันเรียนมากกว่าที่อยู่ต่างจังหวัด.....

การเรียนชั้นประถมสามกับการดูแลของพี่สาวคนโตที่ช่วยเหลือฉันทุก ๆ อย่างทำให้ฉันรู้สึกรักพี่สาวมาก

ความรักระหว่างพี่น้องเป็นความรักที่มีแต่ความห่วงใย แม่มักจะมาเยี่ยมฉันและพาฉันไปส่งที่โรงเรียน ฉันรู้สึกได้ถึงความห่วงใยที่แม่มีให้ มันเป็นความรักที่แม่คนหนึ่งจะมีให้ลูกที่อาจจะบอกว่าอาจจะยังเด็กเกินไปที่จะต้องมาผจญภัยในโลกกว้าง.......

เวลาปิดเทอมฉันยังจำได้ดีถึงอาหารต่าง ๆ ที่แม่พยายามหาซื้อมาเพื่อพยายามทำให้ลูกชายดูอ้วนท้วนขึ้น ฉันมองเห็นถึงความห่วงใยของแม่ที่มีต่อลูกทุกคน

(เดี๋ยวมาต่อ)

มีอยู่ครั้งหนึ่งพี่สาวคนโตประสบอุบัติเหตุตรงบริเวณใบหน้า แม่ก็ไปหาครีมของโพลาสมัยนั้นซึ่งราคาค่อนข้างแพงมาทาให้จนแผลหาย แม่ดูจะเป็นห่วงชีวิตความเป็นอยู่ของลูก ๆ มากหลังจากอยู่กับญาติระยะหนึ่ง ด้วยความรู้สึกอึดอัดพวกเราทั้งหมดจึงบอกแม่และแม่ได้ตัดสินใจมาเช่าบ้านให้พวกเราพี่น้องอยู่รวมกัน สมัยนั้นจำได้ว่าเมื่อหมดช่วงรับซื้อข้าวเจ้ารถคันเก่งของพ่อก็จะหางานขนส่งมาที่กรุงเทพและแม่ก็จะติดมาด้วยทุกครั้งพร้อมกับของฝากเป็นอาหารต่าง ๆ ที่ยังจำได้คือเนื้อที่เป็นคล้ายเนื้อหมักแต่ออกสีดำ ๆดูแห้ง ๆ ชีวิตก็คงดำเนินมาเรื่อย ๆ พร้อม ๆกับการค้าที่เริ่มดีขึ้นเรื่อย ๆ ของพ่อ เวลากลับไปบ้านแม่จะต้องพาไปที่ดินที่ซื้อทิ้งไว้ห่างจากตัวตำบลออกไปราว 3 กม. และดูเหมือนแม่จะมีความสุขกับการได้ปลูกมะม่วงและที่ดินผืนเล็ก ๆประมาณ 2 ไร่ก็ได้ใช้ประโยชน์ในกิจการค้าข้าวโพดในเวลาต่อมา....

ประมาณปี 2519 หลังจากที่ชีวิตการเรียนของฉันเปลี่ยนไป พ่อดีใจกับฉันอยู่ได้ไม่นานแล้วก็มีข่าวร้ายที่สุดในชีวิตครอบครัวเกิดขึ้นเป็นสิ่งที่ไม่คิดว่ามันจะมารวดเร็วขนาดนี้...

ขณะเดินข้ามถนนเพื่อจะไปซื้อขนมทันใดนั้นก็มีเสียงปืนดังขึ้น2 นัด พ่อล้มลงและหลังจากตั้งสติได้แม่ก็รีบนำพ่อส่งที่รพ.ที่พิษณุโลกซึ่งเป็นจุดที่ใกล้ที่สุดในตอนนั้น ด้วยความพยายามช่วยชีวิตจนสุดความสามารถของแพทย์ แต่เนื่องจากกระสุนถูกบริเวณสำคัญคือบริเวณตับและแผลเกิดการอักเสบ แม่ตัดสินใจนำพ่อมารักษาที่รพ.มิชชั่น แต่ก็ไร้ผล เวลาราว 2 สัปดาห์ของที่นี่ได้ทำให้ชีวิตหนึ่งต้องจากโลกนี้ไป.....ทิ้งภาระต่าง ๆ ไว้ให้กับผู้หญิงหม้ายคนหนึ่งที่ดูจะไม่มีความสุขนักกับการที่สามีถูกลอบทำร้าย แม่ตัดสินใจขายทรัพย์สินทุกอย่างที่มีทั้งรถบรรทุกคู่ชีพ 2 คันและที่นาต่าง ๆ ที่มีอยู่ในช่วงนั้น รวบรวมเงินไปใช้หนี้ธนาคารแล้วก็หันเหชีวิตกลับคืนสู่เมืองหลวง ซึ่งเคยเป็นที่อยู่ของแม่ตอนก่อนแต่งงาน.......

กงหรือตาได้ช่วยเหลือแม่ทุกอย่างตั้งแต่ตัดสินใจเซ้งตึกที่อยู่เดิมให้แม่ทำการค้าต่อไป แม่ก็มาเริ่มชีวิตใหม่ด้วยการขายพวกเหล้า-น้ำต่าง ๆ ในขณะที่หน้าร้านก็ให้เขาเช่าขายพวกอาหารอีสาน.......

ชีวิตดำเนินมาเรื่อย ๆจนวันหนึ่งหลังจากเจอคนขับแท็กซี่และคนขับคนี้ได้แนะนำให้แม่ลองซื้อแท็กซี่มาปล่อยเช่าดู แม่ฟังแล้วก็อยากลองเลยตัดสินใจซื้อรถแท็กซี่เก่ามาสองคันมาปล่อยเช่า หลังจากทดลองระยะหนึ่งพอมองเห็นช่องทางแม่ก็ตัดสินใจซื้อรถใหม่เข้ามาอีกราว 8 คันและซื้อป้ายแท็กซี่ซึ่งสมัยนั้นมีราคาเป็นแสนและผ่อนรถกับบริษัทที่ทำธุรกิจรับซื้อขายแลกเปลี่ยนรถแท็กซี่ การทำธุรกิจนี้ก็ดำเนินมาเรื่อย ๆ และแน่นอนปัญหาก็มากตามสภาพการหมุนเงินที่คล่องมากเพราะรับเงินสดรายวัน หลายครั้งที่ต้องปวดหัวกับคนขับเวลารถเกิดอุบัติเหตุและบางทีก็เป็นหนี้สูญ.........หลังจากรัฐบาลอานันท์ตัดสินใจเปิดเสรีแท็กซี่ก็ทำให้อู่แท็กซี่เก่าจำนวนมากที่ตัดสินใจไม่ทันต้องสูญเสียเงินเป็นจำนวนมากเพราะในระยะหลังการปั่นราคาป้ายแท็กซี่มีมากพอ ๆ กับการปั่นราคาหุ้น จากราคาแสนเศษ ๆในปี 2527ถึงปี2532 ราคาป้าย 1 ท ขึ้นไปถึง 8 แสนบาท และก็โชคดีที่แม่ตัดสินใจขายรถออกไปแล้วก่อนหน้านั้นแม้จะได้ราคาไม่สูงนัก........

ชีวิตผู้หญิงคนหนึ่งที่ต้องใช้ชีวิตแต่งงานเมื่ออายุ 16 ปีและต้องไปอยู่ต่างถิ่น พร้อม ๆ กับชีวิตต้องมาพบเจออุปสรรคปัญหาต่าง ๆ หรือมรสุมของชีวิตครั้งแล้วครั้งเล่าในสภาพสังคมที่อาจะเรียกว่า"มือใครยาวสาวได้สาวเอา" เมื่อมองกลับไปเธอเองก็คงไม่คิดว่าชีวิตที่ผ่านมามันจะเป็นชีวิตที่โหดร้ายพอสมควรกับผู้หญิงคนหนึ่งที่ยังคงต้องดิ้นรนต่อสู้เหมือนกับผู้หญิงอีกหลาย ๆ คนที่อยู่ในสภาพคล้าย ๆ กัน ผู้หญิงไทยที่ด้านหนึ่งต้องเป็นแม่บ้านแต่อีกด้านหนึ่งต้องแบกภาระต่าง ๆ เอาไว้เมื่อครอบครัวสูญเสียผู้นำครอบครัวไป ฉากหนึ่งของการสู้ชีวิตของผู้หญิงคนหนึ่งอาจจบลงไปแล้ว แต่วันนี้สังคมไทยยังคงสร้าง "หญิงเหล็ก" อีกนับร้อยนับพันตามสภาพสังคมที่ยังต้องต่อสู้ดิ้นรนมากขึ้น ผู้หญิ่งไทยที่ด้านหนึ่งถูกกดขี่ทางเพศแล้วก็ยังอาจจะถูกกดขี่จากสภาพทางเศรษฐกิจอีกด้วย แต่วันนี้สถานภาพของผู้หญิงในสังคมไทยอาจจะดีขึ้นเป็นลำดับ เราได้เห็นผู้หญิงเก่งในหลาย ๆ วงการขึ้นมาอยู่ในระดับนำและสุดท้ายก่อนจบที่จะไม่มีวันลืมคือบทบาทของผู้หญิงคนหนึ่งที่ได้ทำหน้าที่ของแม่คนหนึ่งเพื่อให้ลูก ๆ ทุกคนได้ประสบความสำเร็จในชีวิต..........

Create Date : 25 กันยายน 2548

Last Update : 26 กันยายน 2548 23:07:50 น.

29 comments

Counter : 506 Pageviews.

เข้าใจความรู้สึกนี้เลยนะคะ

เราเองก็เป็นคนบ้านนอก...บางทีพอมีโอกาสได้ก้าวเข้ามาอยู่เมืองใหญ่...มันก็สับสนว้าวุ่น...ไม่เหมือนที่บ้านนอกของเราเลย

โดย: ลำพูริมน้ำ

วันที่: 25 กันยายน 2548 เวลา:12:25:02 น.

คิดถึงแม่ขึ้นมาเลยอะ

โดย: อินทรีทองคำ

วันที่: 25 กันยายน 2548 เวลา:13:05:13 น.

ตอนมาเรียนกรุงเทพฯ ตอนปีหนึ่ง
กลับบ้านทุกเดือนเลย...
นั่งรถไฟสิบสี่ชั่วโมง รวมไปกลับ ยี่สิบแปดชั่วโมง
เพียงเพื่อจะได้กลับไปนอนค้างกับแม่

โดย: ศาลาไทย (salathai

) วันที่: 25 กันยายน 2548 เวลา:14:05:34 น.

ชีวิตเล็กๆ เติบโตขึ้นได้ด้วยความยิ่งใหญ่ของความรักจากแม่

//รออ่านต่อค่ะ

โดย: มัชฌิมา

วันที่: 25 กันยายน 2548 เวลา:14:06:25 น.

ขอเวลานอกก่อนนะครับ
ช่วงเย็น ๆ จะมาโพสต์ต่อครับ

โดย: คนเดินดินฯ

วันที่: 25 กันยายน 2548 เวลา:14:08:38 น.

ตอนสมัยเรียน ก้อไปเรียนกรุงเทพทำให้เหงามากๆ ตอนเย็นแม่มักจะโทรไปถามว่ากินอะไรหรือยัง มันเป็นคำถามง่ายๆแต่มันทำให้น้ำตาใหลได้ทุกครั้งเลยละ
จะรออ่านต่อนะคะ

โดย: asariss

วันที่: 25 กันยายน 2548 เวลา:15:55:33 น.

เราก็มาเรียนกรุงเทพเหมือนกัน รู้สึกวุ่นวาย แล้วก็ร้อนอะ

กลับบ้านทีไร ต้องหายใจให้เต็มๆทุกที

โดย: คนสวย IP: 203.151.140.119 วันที่: 25 กันยายน 2548 เวลา:18:49:32 น.

มารอฟัง ความรู้สึกที่ยังอยู่ในใจ ในวันคิดถึงแม่ค่ะ
ของเจ้าของบล๊อกค่ะ

รีบมาเร็วๆ หน่อยค่ะ ก่อนจะง่วงนอน

โดย: แก้มเล่า

วันที่: 25 กันยายน 2548 เวลา:20:41:57 น.

อ้าวววว เด๋วกลับมาอ่านนะคะ
รับประทานข้าวเย็นยังคะ^^

...

โดย: ขอบคุณที่รักกัน (blueberry_cpie

) วันที่: 25 กันยายน 2548 เวลา:20:48:17 น.

ค่ำละค่ะ ยังไม่เห็นมาเล่าต่อเลยค่ะ

เดี๋ยวแวะมาดูใหม่ค่ะ

โดย: Black Tulip

วันที่: 25 กันยายน 2548 เวลา:21:42:36 น.

นั่นสิ รออ่านต่อค่ะ

โดย: erol

วันที่: 25 กันยายน 2548 เวลา:22:02:28 น.

รู้สึกอดนอนสะสมนะครับ หลับไปงีบตอนสามทุ่มแล้วยาวเลย....ต้องขอโทษด้วย เลยไม่รู้จะต่ออย่างไรเลยนะ ต้องจบให้ได้สินะเดินมาครึ่งทางแล้ว เดี๋ยวไม่ได้รางวัลของคนช่างฝัน 555

โดย: คนเดินดินฯ

วันที่: 26 กันยายน 2548 เวลา:4:34:00 น.

จริง ๆ ตั้งใจจะเป็นเรื่องสั้นนะ แต่ดันกลับกลายเป็นเรื่องเล่าไปเสียได้ สงสัยจะแต่งนิยายไม่เป็น เอาไว้คราวหน้าลองใหม่ครับ ต้องไปฝึกวิทยายุทธมาใหม่ กลับไปอ่านฤทธิ์มีดสั้น,พลนิกรกิมหงวนและเพชรพระอุมาอีกที ก็คงจะทำให้การแต่งนิยายมีความลื่นไหลมากกว่านี้....

บางทีจริงจังกับชีวิตมากเกินไปก็ไม่ดีจริงไหม? เดี๋ยวจะเป็นบ้าตายกันหมด

โดย: คนเดินดินฯ

วันที่: 26 กันยายน 2548 เวลา:7:55:31 น.

สวัสดีตอนเช้า ตอนแรกนึกว่าเล่าเรื่องจริงส่วนตัวให้ฟัง

อยากได้เพชรพระอุมาชุดตู้ไม้จัง งือๆ

จะได้อ่านใหม่อีกสักรอบ ^^

...

โดย: ขอบคุณที่รักกัน (blueberry_cpie

) วันที่: 26 กันยายน 2548 เวลา:8:07:57 น.

ลืมบอกไปเมื่อวานอัพเพลงเพื่อชีวิตอีกเพลงนะคะ
ถ้าว่างเชิญไปฟังได้เลยค่ะ ^^

https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=blueberrycpie&group=10

...

โดย: ขอบคุณที่รักกัน (blueberry_cpie

) วันที่: 26 กันยายน 2548 เวลา:8:10:12 น.

สวัสดี เช้าวันจันทร์ค่ะ

เรื่องแต่งเหรอคะ นึกว่าเรื่องจริงซะอีกค่ะ
เดี๋ยวนี้ จะหัดแต่งนิยายแล้วเหรอคะ

โดย: Black Tulip

วันที่: 26 กันยายน 2548 เวลา:8:56:37 น.

ขอคารวะ หัวใจคนเป็นแม่ค่ะ

คุณแม่ชีศันสนีย์ ที่เสถียรธรรมสถาน กล่าวไว้ว่า
ธรรมชาติไว้ใจและ ให้เกียรติกับผู้หญิงมากที่สุด
ในการได้รับความไว้วางใจจากธรรมชาติ ให้เป็น
" แม่ " ......

ไม่เก่งก็ต้องเก่ง ทั้งเก่ง ทั้งแกร่ง ทั้งต่อสู้ เพื่อที่สุด
แล้วแห่งความรัก เลือดในอก คือ ลูก เลือดเนื้อ
และส่วนหนึ่งของจิตวิญญาณของตัวเอง
ความรักของแม่ยิ่งใหญ่อย่างนั้น ...น้องพิมยังเชื่อมั่น
อีกด้วยว่า แม่เป้นผู้นำทางจิตวิญญาณคนแรกของลูก
สอนความอ่อนโยน และเข้มแข็ง ให้ลูก โดยเฉพาะ
ลูกชาย ...ความอ่อนโยนจาก แม่ พิมเชื่อว่า ทำให้
ผู้ชายเรียนรู้ตรงนี้ ....

อ่านแล้วน้ำตาซึมค่ะ
ไม่ใช่ซึมเพราะโศกนะคะ ซึมเพราะซาบซึ้ง ต่างหาก
ขอให้ แจ่มใส เบิกบาน มีพลังกาย พลังใจเต็มเปี่ยม
ในทุกๆ วันค่ะ

ด้วยความคารวะ ค่ะ

โดย: แก้มเล่า

วันที่: 26 กันยายน 2548 เวลา:9:12:18 น.

เป็นเรื่องจริงครับ แต่ไม่ค่อยอยากจะเล่าเท่าไรเลย
ก็เป็นอีกฉากหนึ่งของชีวิตที่ยังไม่จบครับ
เพราะชีวิตยังเพิ่งเริ่มต้นเท่านั้น
มันยังคงโลดแล่นต่อไปได้อีกนาน
สุดที่ใจเราจะไขว้คว้าครับ

โดย: คนเดินดินฯ

วันที่: 26 กันยายน 2548 เวลา:9:21:54 น.

ปล. ข้างบนหมายถึงส่งถึงคุณจุ๊บนะครับ

โดย: คนเดินดินฯ

วันที่: 26 กันยายน 2548 เวลา:9:26:14 น.

แม่คือผู้หญิงที่ทรงคุณค่ายิ่งนัก

โดย: p_tham

วันที่: 26 กันยายน 2548 เวลา:9:59:38 น.

สวัสดีครับคุณจุ๊บ

อยากจะแต่งจริง ๆ นะ รู้สึกว่ามันอาจจะเป็นสิ่งที่เราทำได้ก็ได้ แต่จริง ๆ ก็ไม่ง่ายนักหรอก นักประพันธ์น่ะเป็นได้ไม่อยาก แต่เป็นแล้วจะเลี้ยงตัวได้หรือเปล่ายังเป็นปัญหานะ จะมีสักกี่คนที่จะยิ่งใหญ่เท่า ป.อินทรปาลิตที่เขียนพลนิกรกิมหงวนหรือ เพชรพระอุมาของพนมเทียนที่เมื่ออ่านแล้วแทบจะวางไม่ลง อินมากเลยครับสมัยวัยรุ่นช่วงปิดเทอมเชื่อไหมว่าหนังสือนิยายเก่า ๆ ในตู้ที่ผู้ใหญ่ซื้อไว้ถูกหยิบมาอ่านหมด หรือช่วงที่ว่างงานช่วงจบใหม่ ๆ ก็ได้อ่านงานของนักเขียนหลาย ๆ คนเช่นกฤษณา อโศกสิน,ทมยันตี,ว. วินิจฉัยกุล และอีกหลาย ๆ คน......

โดย: คนเดินดินฯ

วันที่: 26 กันยายน 2548 เวลา:10:07:00 น.

วันนี้ตั้งใจว่าจะไม่ตอบเพราะเป็นเรื่องเล่านะครับ
เอาเป็นว่าจะตอบในบางเรื่องและตอบรวม ๆ ที่เป็นข้อลสงสัยนะครับ.....

โดย: คนเดินดินฯ

วันที่: 26 กันยายน 2548 เวลา:11:51:20 น.

เท่าที่มีปฏิกิริยาตอบกับ ผมรู้สึกจะมีเพื่อน หลาย ๆคนที่มีความรู้สึกเดียวกัน จำได้เวลารถออกจากสถานีรถไฟตอนเปิดเทอมรู้สึกน้ำตาจะซึมครับ อาจจะเป็นที่วัยด้วยครับเพราะเรายังเด็กมากครับ

ความรู้สึกรักและคิดถึงแม่นี่คงป็นความรู้สึกร่วมของมนุษย์ทุกคนในโลกนี้นะครับ

แม่ทำอะไรทุกอย่างได้เพื่อลูกนะครับแม้จะยากลำบากสักปานใด.......