ความรักรสไอศกรีม By ญาณิน ความรักรสไอศกรีม By ญาณิน เจ้าแก้วคิดว่าตัวเองเป็นคนโชคดีแบบประหลาดๆ ก็คือถ้า ออกปากว่าจะทำอะไร คนรอบตัวมักจะให้ความร่วมมือ แต่โดยดี(ไม่ต้องใช้กำลังบังคับแต่อย่างใด ) ในตอนที่เริ่ม รีวิวหนังสือสาเหตุเพราะเจ้าของหนังสือที่ยืมมาบังคับว่า ทุกเล่มที่อ่านแล้วต้องมาบอกว่าเป็นยังไงก็เลยรีวิวน่ะค่ะ หลังจากนั้นเป็นต้นมาก็มีพี่ๆ น้องๆ เพื่อนๆ หลายคนยัด หนังสือใส่มือไปให้พร้อมกับคำพูดที่ว่า “ลองอ่านเรื่องนี้ดูสิ ฉันอยากรู้ว่าแกคิดยังไงจะรออ่านนะ จุ๊บๆ ” เมื่อย้อนถามกลับไปว่าตกลงเราเป็นตัวทดลองอ่านใช่ไหม? เพื่อนๆ ก็จะรีบปฏิเสธ “ไม่หรอก...แกชอบคิดอะไรประหลาดๆ ไม่เหมือนชาวบ้าน ก็เลยอยากรู้เท่านั้นแหละ” อ่ะนะ... จนป่านนี้ก็ไม่รู้ว่าตัวเองหายประหลาดหรือยัง? แต่ที่นี่แน่ๆ เจ้าแก้วรู้สึกว่าการเขียนมันช่วยเรียบเรียงความคิด ก่อนจะพูด ออกมาได้ดี และยังขยายในสิ่งที่เราคิดพูดให้คนฟังรู้เรื่อง มากขึ้นค่ะ กลับมาถึงรีวิวเรื่องนี้กันดีกว่า(นับวันยิ่งรีวิวยิ่งยาวขึ้นๆๆ ) แน่นอนว่าเจ้าแก้วหยิบหนังสือเล่มนี้มาอ่านเพราะชื่อผู้เขียน “ญาณิน” นักเขียนคนนี้เป็นคนแรกที่เจ้าแก้วเริ่มรีวิวในบล็อกนี้ค่ะ หลังจากนั้นก็เลยติดตามอ่านผลงานเรื่องอื่นๆ ของเธอ ชอบบ้างไม่ชอบบ้างคละเคล้ากันไป เรื่องที่ไม่ชอบคือ “อีกมุมมองของความรู้สึก” เพราะว่า... ตั้งแต่ตรงนี้เป็นเขตบ่น มองไม่เห็นด้วยตาเปล่า การเขียนของนักเขียนสองท่านมันไม่ลงจังหวะกัน เจ้าแก้ว เคยชอบ “นินาม” จาก เจ้าหญิงกับพ่อมด ส่วน “ญาณิน” จาก เจ้านายของหัวใจ นักเขียนสองท่านต่างคนต่างเขียน บรรเลงเดี่ยวจะออกมาน่าอ่านมากค่ะ แต่พอจับคู่กันแล้ว... อีกมุมมองของความรู้สึก ดันทำให้รู้สึกเหมือน กำลังกินเค้ก รสชาติละมุนละไมในโรงหนังหนังมืดๆที่กำลังฉายหนังไซไฟ อย่างนั้นเลยค่ะ อ่านจบด้วยความรู้สึกว่าช่วยหย่ากันเถอะค่ะ สิ่งที่เคยเป็นจุดเด่นของแต่ละคน มันไม่สามารถพรีเซ้นต์ ออกมาได้ในเรื่องนั้น อ่านแล้วก็งงๆ ปกติแล้วนินามมักจะใช้วิธีค่อยๆ เล่าเก็บรายละเอียด หลอกล่อ คนอ่านให้ฉงนและติดตาม ส่วนญาณินเธอเป็นความหวือหวา นำเสนอในมุมที่คนอื่นไม่ค่อยคิด และเน้นความเรียลลิสติก แต่มาหนนี้ คนหนึ่งก็เล่าเรื่องวนๆ อยู่กับเมนูอาหาร รายละเอียด ปลีกย่อยที่ดูมากไปจนเนื้อเรื่องไม่ค่อยขับเคลื่อน อีกคน ก็พูดเรื่องหนังไปร้อยกว่าเรื่อง แล้วดันเป็นเรื่องที่เจ้าแก้ว ไม่เคยดู สรุปไม่รู้เรื่องว่าเขาบ่นอะไรอยู่? *** หมายเหตุ ก่อนบ่น เจ้าแก้วลองถามเพื่อนๆ ของนักเขียน สองท่านนี้ดู ได้รับคำตอบว่า คนเขียนเปิดกว้างไม่เป็นไรหรอก (ก็ไม่เคยได้ยินว่าคนเขียนคนไหนไม่เปิดกว้างนะคะ แต่เห็น จากบล็อกต่างๆ ที่มีการติแล้วแทบจะมีการนองเลือดเกิดขึ้น) อีกประการเจ้าแก้วว่าถ้าคนเขียนไม่ว่า แต่คนที่เข้ามาอ่าน จะเกิดอาการหงุดหงิดเจ้าของบล็อกหรือเปล่า? หล่อน เขียนเก่งนักหรือไง? มาวิจารณ์เขา...ก็ไม่ได้วิจารณ์ในฐานะ คนเขียนนี่คะ วิจารณ์ในฐานะคนอ่านที่เสียเงินซื้อ และมีความคาดหวัง จึงลังเลว่าจะละประโยคนี้ออกไป ดีไหม? แต่ก็บ่นลงไปในบล็อกจนได้ *** หมายเหตุ 2 เจ้าแก้วชอบนักเขียนทั้งสองท่านนะคะ แต่ไม่ชอบนิยายเรื่องนี้เท่านั้นเอง แต่เมื่อยังเป็นเล่มเดี่ยวที่เขียนคนเดียว เจ้าแก้วก็ไม่ลังเล ที่จะหามาอ่าน ก่อนอ่านก็คุย M กับฟูจังว่าได้เล่มนี้มาล่ะ ฟูจังซึ่งชอบญาณินอยู่แล้ว ตอบว่า “แกต้องบ่นว่าขาดน้ำตาลแน่ๆ เลยล่ะ แต่ฉันชอบนะ โดยเฉพาะสตอว์เบอร์รี่” พอเริ่มอ่านไปก็ติดหนึบ...อย่างที่คาด ทำให้เข้าใจได้ว่า คนที่ชอบนิยายของญาณิน เป็นคนชอบคิดระหว่างอ่าน หรือพวกคิดมากนั่นเอง (งั้นเจ้าแก้วก็เป็นพวกคิดมาก สินะ ) ในขณะเดียวกันก็เกิดสงสัยว่าแล้วคนที่ไม่ชอบ งานของญาณิน คือคนที่ไม่ชอบคิดอะไรมากหรือเปล่า? หรือประสงค์แต่เรื่องหวานแหววพาฝันเท่านั้น เจ้าแก้วก็เลยลองไปคุยกับหลายๆ คนดู คนหนึ่งในนั้น สมมุติว่าชื่อคุณดีดี้บอกว่า ตลอดอาทิตย์ทำงาน 6 วัน เหนื่อยจะตาย การอ่านหนังสือคือการพักผ่อน เป็นอะไร ที่ผ่อนคลาย บางคนเลยไม่ชอบอ่านแล้วต้องมานั่งตีความ หรือคิดอะไรให้รกสมองอีก ในเมื่อชีวิตจริงมีสาระมาก เกินพอจะรับได้แล้ว ก็ทำให้พอสรุปคร่าวๆ ได้ว่า การอ่านหนังสือแล้วจะชอบ นิยายสักเรื่องมีองค์ประกอบดังนี้ค่ะ รสนิยม และ ความ ต้องการ ณ ขณะนั้น ไม่ว่าจะถามเรื่องนี้ เรื่องนั้น เรื่องโน้น กับคนกี่คน คำตอบก็สรุปได้ใกล้เคียงกัน หนังสือคือที่พักใจ นั่นเองค่ะ ที่ๆ คนอ่านสักคนจะลืมทุกสิ่งที่ผจญมาตลอด ทั้งวัน แล้วไปนั่งดูตัวละครทำโน่นทำที่ คอยเอาใจช่วยเขา บางทีก็ก่นด่าสมน้ำหน้าโง่จัง แค่นี้ก็เชื่อตัวร้ายด้วย ทั้งหลายทั้งแหล่อยู่ในโลกจินตนาการที่ผู้เขียนพาเราเข้าไป บางครั้งเมื่ออ่านแล้วก็ซาบซึ้งเกินกว่าจะทนรับสิ่งที่ละคร โทรทัศน์สร้างออกมาแล้วไม่ตรงกับภาพจินตนาการของเราได้ ก็เลยกรีดร้อง อาทิเช่น เรื่อง ดับดวงหฤทัย(ไม่ได้เขียนผิดนะคะ) หนังสือทุกเล่มคือหน้าต่างหลายบาน ที่ชวนให้คนอ่านเปิดดู ว่าจะเจออะไรที่นอกหน้าต่างบานนั้น บางทีก็เจอสิ่งที่สมหวัง บางทีก็ผิดหวัง แต่ก็ไม่เคยมีใครเข็ดจนเลิกอ่านสักทีค่ะ ฟังแล้ว มีความสุขจังเลยเนอะโลกของคนอ่านหนังสือนี่ ว่าแต่...โม้เสียยาว? ไหนล่ะเรื่องย่อของหนังสือ เอิ่ม.. เอาเป็นว่า นิยายของญาณิน ก็ยังเป็นนิยายสไตล์ญาณิน วันยังค่ำค่ะ คือนิยายของคนช่างคิด ไม่ได้พาฝัน ไม่ได้ สวยหรู แต่ตัวละครคือใครสักคนที่คุณสามารถพบหาได้ ใกล้ตัว ไม่ว่าจะผิดหวังหรือสมหวัง แต่ละคนก็มีเหตุผล ของตนเอง โดยเฉพาะเรื่องของความรัก เพียงแต่ยืนต่าง มุมกันเท่านั้นค่ะ ความรักรสไอศกรีม เป็นเรื่องราวของหญิงสาวกลุ่มหนึ่ง ที่เคยเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่สมัยเรียน พวกเธอมาพบกัน อีกครั้งเพื่อจะมาร่วมงานแต่งงานของพี่สาวเพื่อนคนหนึ่ง ในกลุ่ม ระหว่างนั้นก็ชักชวนกันกินไอศกรีมเรนโบว์ ที่รวมเอาหลากรสไว้ในถ้วยขนาดใหญ่ ถ้าไปกินซเวนเซ่น คงเป็น เอิร์ธเควก นั่นแหละค่ะ เมื่อลิ้มรสแต่ละรสชาติของไอศกรีม ก็พาลคิดไปถึงความรัก ที่ผ่านมา ซึ่งเกี่ยวพันกับพวกเธอเหล่านี้ รักรสไอศกรีม จึงทั้งหวานทั้งมันและเย็น บางทีก็เปรี้ยวบาดใจ ตามแต่ จะเปรียบเทียบว่าความรักของใครเป็นรสไหนค่ะ นิยาย เรื่องนี้จึงกลายเป็นรวมเล่มเรื่องสั้นภายใต้คอนเส็ปต์ไอศกรีม ไปกลายๆ สำหรับเจ้าแก้วแล้ว ชอบความรักรส Sherbet Lemon ของหลิว สาวสวยเด่นในกลุ่ม กับประโยคเด็ดที่เธอ ตอกหน้าแฟนเมื่อจับได้ว่าเขามีแอบมีกิ๊ก “ครั้งนี้หลิว ยกให้ แต่ขอเถอะนะ หาให้สวยกว่านี้ทีเถอะ!” เปรี้ยว มากค่ะ ในรสเปรี้ยวของเชอร์เบ็ต บางทีก็ทำเอา น้ำตาเล็ดเช่นกันค่ะ หลิวจึงมีภาพรวมของหญิงสาว ที่ทั้งสวย ทั้งมั่น แต่ในขณะเดียวกันก็ไม่ได้ขาดความ เป็นผู้หญิงไป อีกเรื่องที่ชอบก็คือเรื่องสุดท้ายในเล่ม Bitter Sweet Caramel เรื่องของแนน สาวที่แทบจะไม่มีบทบาทในช่วงแรก แต่เมื่อถึงคิวของเธอได้ออกโรงแล้ว บอกตามตรงว่า เซอร์ไพรซ์มากๆ ค่ะ อ่านจบลงด้วยคำว่า “อะไรฟะ?” ไม่ใช่งงนะคะ แต่หักมุมมากค่ะ ชอบนะคะเล่มนี้ รวมเอาผู้หญิงหลายๆ แบบไว้ด้วยกัน ให้คนอ่านได้ค้นหา ถึงฟูจังจะบอกว่าขาดน้ำตาล แต่เจ้าแก้วก็ว่าไม่ขนาดนั้นหรอกค่ะ เพียงแต่มันเป็น น้ำตาลแบบชูการ์ฟรีเท่านั้นเอง เรียกว่าน้ำตาลที่มีรส ของความจริง ก็เลยไม่พาฝัน แต่ก็ยังชักจูงให้คนอ่าน เอาใจช่วยตัวละครค่ะ เพียงแต่...เป็นแนวที่ออกผู้ใหญ่สักนิด เหมาะกับ คนวัยทำงานแล้ว มากกว่าจะเหมาะกับวัยรุ่น และ เหมาะกับคนที่ชอบคิดระหว่างอ่าน ถ้าคิดจะอ่าน เพื่อผ่อนคลายๆ หรืออาจอ่านอะไรพาฝัน เล่มนี้ ไม่เหมาะค่ะ   Create Date : 27 มิถุนายน 2551 15 comments Last Update : 28 มิถุนายน 2551 2:47:42 น. Counter : 1662 Pageviews. Share Tweet

จะเม้นท์ว่าอะไรดีละเนี่ย ไม่เคยอ่านเล่มนี้เลยแม้แต่นิดเดียว จะเห็นด้วย หรือไม่เห็นด้วยกับเจ้าแก้วดีหว่า เอาว่า เป็นกลางค่ะท่าน เพราะไม่เคยอ่าน จึงพูดอะไรไม่ได้ แต่ขอบอกอย่าง ถ้าเจ้าแก้วไม่รีวิว "จากชื่อเรื่องหน้าปก" รุทจังจะคิดว่า นิยายเรื่องนี้มีแต่น้ำตาลแน่ๆ เลย 555   โดย: รุทจัง IP: 124.121.40.67 27 มิถุนายน 2551 22:41:46 น.

อืม .. น่าสนใจนะคะ   โดย: เช้านี้ยังมีเธอ 27 มิถุนายน 2551 22:43:15 น.

ทำไมช่วงนี้สีม่วงมาแรงจัง   โดย: วี่ IP: 203.170.234.20 27 มิถุนายน 2551 22:43:57 น.

เราชอบรสกาแฟล่ะ ^_^ ขมอมหวาน ได้หลายอารมณ์ แม้จะแอบแก่เล็กน้อยก็ตาม   โดย: moji IP: 58.9.232.152 27 มิถุนายน 2551 22:44:42 น.

จำไม่ได้แฮะ ว่าชอบรสอะไร แต่จำได้ว่า ทุกครั้งที่อ่านหนังสือของญาณินจบ จะรู้สึกดีๆ แปลกๆ มันแบบม่ายซ้ำซาก มีรัยให้คิดดี   โดย: nunja555 IP: 58.9.173.173 28 มิถุนายน 2551 9:56:27 น.

ชอบงานของญาณินทุกเล่มค่ะ---สงสัยเป็นคนช่างคิดเหมือนกัน   โดย: ~:พุดน้ำบุศย์:~ 28 มิถุนายน 2551 12:58:08 น.

ไม่ค่อยได้อ่านงานของแจ่มใสเท่าไรค่ะ (มีเยอะมากจนเลือกไม่ถูก ) ชอบบล็อกใหม่นี้ สวย ดูดีเชียวค่ะ   โดย: หมูย้อมสี 28 มิถุนายน 2551 16:37:17 น.

อ่านนานแล้วแฮะ ชักลืม อืม...ชอบรสมะนาวเหมือนกันเลยค่ะ ^^ นางเอกของเรื่องนี้ได้ใจดี ถามเพื่อนเพื่อนมันว่ามันชอบสตอเบอร์รี่ อันนั้นก็มีความสุขดีนะ เรียบง่ายดี แต่ไม่ชอบเท่ามะนาวค่ะ เรื่องนี้อ่านแล้วได้หลายรสชาติดี เหมือนชื่อเรื่อง เป็นไอศกรีมหลากรส^^ เล่มนนี้ปัจจุบันให้เพื่อนยืมและหายไปแล้วค่ะ แต่ก็ไม่คิดจะซื้อใหม่นะ แหะๆ ไม่ถึงกับชอบมากขนาดนั้น   โดย: amy_de_alamode 28 มิถุนายน 2551 23:02:03 น.

ไม่แปลกหรอกค่ะที่ใครก็ อยากให้คุณเจ้าแก้วรีวิว ก็รีวิวซะออกรสออกชาติขนาดนั้นเน้อ ดอกคูณยังชอบเลยอ่านสำนวนเก้าแก้ว แล้วหายเครียดมากกว่าจะเครียดอ่ะ เรื่องนี้ก็น่าสนดีนะคะ สงสัยต้องลองไปเช้ามาอ่านก่อน ^^ มีความสุขทุกวันนะคะ   โดย: ดอกคูณริมฝั่งโขง 29 มิถุนายน 2551 14:52:50 น.

อ่านจบลงด้วยคำว่า “อะไรฟะ?” ไม่ใช่งงนะคะ แต่หักมุมมากค่ะ ^ ^ คนเขียนตายตาหลับ *ขอบคุณค่า*   โดย: ญาณิน IP: 58.8.90.164 29 มิถุนายน 2551 16:13:33 น.

ยังไม่เคยอ่านเล่มนี้เลยค่ะ แต่อ่านรีวิวแล้วต้องงหาเวลาอ่านแล้วล่ะค่ะ   โดย: ส้มแช่อิ่ม 29 มิถุนายน 2551 18:30:32 น.

ยังเหลือเก็บงานญาณินอีกเล่ม แต่จำไม่ได้แล้วแฮะว่าขาดเรื่องอะไร เรื่องนี้อ่านแล้วค่ะ แต่..เราชอบอีกมุมมองของความรู้สึกแฮะ เราว่ามันเป็นฟิวชั่นฟู้ดน่ะค่ะ เหมือนจะไม่เข้า แต่ก็มีเสน่ห์อะไรบางอย่างอยู่ก็ไม่รู้ เป็นเล่มที่ชอบที่สุดในชุดที่ออกมาพร้อมกันด้วยซ้ำน่ะค่ะ   โดย: สาวไกด์ใจซื่อ 30 มิถุนายน 2551 10:55:32 น.

รุทจัง - อย่าว่าแต่ชื่อเรื่องเลยค่ะ แค่ชื่อยี่ห้อก็นึกว่าเรื่องหวานแหววแล้วค่ะ ถ้าไม่เห็นชื่อคนเขียนเสียก่อน อย่างญาณินไม่มีหรอกค่ะเรื่องหวานแหวว เช้านี้ยังมีเธอ - ลองอ่านดูสิคะ วี่ - ต้องถามคนออกแบบบล็อคให้ค่ะ อยู่ๆ ก็ทำมาให้ เอาขาวม่วงไปนะแกแบบนี้ล่ะ moji - ตอนนั้นรู้สึกว่าคุณแม่ใจเด็ดจัง nunja - ค่ะ มีอะไรให้คิดระหว่างอ่านเยอะมาก อ่านจนจบก็พบว่าที่แท้มันเป็นรวมเรื่องสั้นคนอกหักนี่เอง(เพิ่งรู้เมื่ออ่านจบแล้ว) ~:พุดน้ำบุศย์:~ - พวกเดียวกันสินะคะ หมูย้อมสี - แสดงว่าไม่ได้แวะมาเยี่ยมที่นี่นานแล้วแน่ๆ เลย เปลี่ยนหน้าบล็อคมาพักใหญ่แล้วค่ะ amy_de_alamode - มะนาวนี่นางเอกเท่ดีค่ะ ถึงตายก็ไม่ยอมเสียฟอร์ม เป็นนางร้ายก็ได้นางเอกก็ดี ไม่ค่อยมีนิยายที่นางเอกบุคลิคแบบนี้ค่ะ ก็เลยชอบ ดอกคูณริมฝั่งโขง - ขอบคุณค่ะ ชอบเข้าบล็อคคุณดอกคูณเหมือนกันค่ะ ญาณิน - อ๊ะ! คนเขียน อย่ามาตายในบล็อคสิคะ ส้มแช่อิ่ม - ลองดูนะคะ แล้วมาเล่าสู่กันฟังบ้าง สาวไกด์ใจซื่อ - แล้วแต่คนล่ะค่ะ รสนิยมคนเราไม่เหมือนกัน ถึงแม้จะเป็นหนังสือเล่มเดียวกัน นักเขียนคนเดียวกันก็ตาม ขึ้นอยู่กับว่าเราได้อะไรจากเรื่องที่อ่านมากกว่าค่ะ ได้ชอบแล้วมีความสุขกับการอ่านนักเขียนทุกคนคงดีใจค่ะ   โดย: แก้วกังไส 30 มิถุนายน 2551 20:50:53 น.

เรื่องนี้อ่านชอบมาก อ่นแล้วรู้สึกดี ชอบรื่องรัมเรซิ่น รสชาติมึนๆ อ่านแล้วเจ็บดี เหมือนโดนหักหลังเลย   โดย: เก้ๆกังๆ IP: 202.44.8.100 21 สิงหาคม 2551 12:40:21 น.

เคยอ่านเรื่องนี้ตั้งแต่วางขายแล้วกลับไปอ่านใหม่จะพบว่า ต่างอารมณ์ ต่างความรู้สึก ต่างอายุจะทำให้ชอบต่างเรื่องนะ อ่านครั้งแรกน่าจะสมัยเรียนม.ปลาย จำได้ว่าชอบรสช็อกแลต กับเชอเบตมะนาว แต่พอตอนนี้กลับไปอ่านแล้วรู้สึกว่าเข้าใจอารมณ์ของรัมเรซินกับกาแฟมากกว่าซะงั้น ช่วงวัยช่วงอายุที่ต่าง คงจะทำให้การมองโลกเปลี่ยนไป...   โดย: คนหลงทาง(หลงเข้ามา) IP: 223.204.190.2 21 กุมภาพันธ์ 2556 10:47:16 น.