มาตามคำแนะนำจ้ะ

มาเพราะอ่านเรื่องนี้เหมือนกัน
ชอบหลายๆอย่าง แต่บอกไม่ได้่ว่าตรงไหนบ้าง
เราอาจชอบทั้งหมดของผู้เสกทรายล่ะมั้ง
ทั้งตัวเอกที่ไม่ได้เก่งกาจ
ตัวร้ายที่ไม่ได้ร้ายกาจ
นางเอกที่ไม่ได้งดงาม
คนที่ไม่สมบูรณ์พร้อม แต่ค่อยๆ ยอมรับสิ่งที่ตัวเองเป็น และยอมแก้ไขสิ่งที่ผิดพลาด

ตัวละครที่มีมิติหลากหลายล่ะมั้งที่ทำให้เราหลงรัก
เพราะคนเราไม่ได้แบ่งกันได้แค่
ดี-เลว
ถูก-ผิด

ไปแล้วจ้า

ชุดนี้ยังดองอยู่เลยค่ะ กะว่าไว้ว่างๆ จะอ่านรวด 3 เล่มเลย จะได้อารมณ์ต่อเนื่อง >_<

ยังดองอยู่เหมือนกันเลยค่ะ

อ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนกันค่ะ

ในเวบบอร์ดของสนพ.เอ็นเทอร์มีเมมเบอรท่านหนึ่งบอกว่า เป็นนิยายที่จิ้นให้เกิดคดีดอกเบญจมาศไม่ได้เลย (ฮา)

ตอนที่อ่านก็รู้สึกประทับใจค่ะ รู้สึกว่าคน ๆ หนึ่งไม่ได้ดีเลิศ และไม่ได้เลว้ายอย่างที่สุด ต่างคนต่างมีดีมีร้ายปนกันไป อ่านแล้วน้ำตาไหลตอนที่คาซีโดนยิงใกล้ตาย T_T

ข้อคิดที่ได้จากเรื่องนี้ก็มีไม่น้อย อ่านแล้วเรียกว่าเป็นบันเทิงคดีที่มีสาระจริง ๆ ค่ะ

ปล.ปลื้มพี่เคอรันของคาซีมาก

หนึ่งในหนังสือที่อยากให้ได้อ่านกันเยอะๆ เช่นกันค่ะ

ที่ชอบที่สุดในหนังสือเล่มนี้ก็คือ ประเด็นหลักที่หนังสือต้องการสื่อแหละค่ะ คนที่แตกต่างกัน การอยู่ร่วมกันให้ได้ ความมีเมตตาต่อกัน ฯลฯ

ส่วนอื่นๆ ไม่ว่าจะเป็นการสร้างตัวละคร การเติบโตของตัวละคร ฯลฯ เป็นสิ่งที่เป็นเสน่ห์มากๆ จริงๆ ของนักเขียนคนนี้



เรื่องฉากหมาป่ากลืนตะวัน ขออนุญาตเห็นต่างว่า เรากลับรู้สึกว่าการไม่ได้เน้นภาพนี้ัชัดๆ หรือบ่อยๆ มันโอเคนะคะ มันกลมกลืนไปกับเนื้อเรื่องมากกว่า เพราะประเด็นที่คนเขียนต้องการสื่อมันเป็นเรื่องอื่นที่น่าจะชัดกว่าเรื่องนี้

ส่วนเรื่องเซเลอร์มูน คิดว่าที่เน้นบ่อยๆ คงเป็นลักษณะของการสร้างให้ติดตา ติดใจเด็ก เพื่อที่จะได้ลอกเลียนง่าย (เหมือนการสอนอะไรซ้ำๆ น่ะค่ะ)


แต่ชอบเนื้อหาท่อนนี้ทั้งหมดของจขบ.ที่เขียนมากๆ

[i] มีคนบอกว่านิยายของพัณณิดา
คือการเยียวยา กับแผลหรือความจำในอดีตบางอย่างที่เรา
ไม่รู้ว่าเรามี หรือเราแกล้งลืม หรือไม่ก็ลืมไปแล้วจริงๆ
แต่มันไม่เคยหาย เพราะมันไม่สำคัญมันไม่เจ็บอีกแล้ว
แต่มันไม่น่ามอง มองเห็นก็เสียใจ แต่อ่านแล้วรู้สึกว่า
ได้รับการเยียวยาถึงแผลไม่หาย แต่รู้สึกว่ามีคนคิดเหมือนกัน
เหมือนมีคนมองเห็นฉันแล้ว มีคนเข้าใจแล้ว ไม่ได้เดียวดาย
ในโลกแห่งความคิดอีกต่อไป[/i]

อ่านแล้วเหมือนกัน!!!!

สนุกมากมายจริงๆค่ะ แถมยังบรรยายความรู้สึกได้กระแทกใจจริงๆด้วย แต่ว่าบางความรู้สึกก็เหมือนจะไม่ตรงเข้ากระแทกใจจริงๆมั้ง เหมือนกับ... ไม่ได้พบเจอมาเอง หรือไม่ก็เคยโดนแต่ไม่หนักพอ จึงเขียนออกมากระแทกใจในจุดนั้นได้ไม่ดีนัก

แต่ทั้งเนื้อเรื่องทั้งการเขียนนับถือพี่เค้ามากจริงๆ เป็นอีกเรื่องหนึ่งที่อยาแนะนำให้อ่านกันมากๆ ข้อคิดดี...

คุณพี่เอง : ลองอ่านดูเน้อ

fuku : เหมือนกันเลยค่ะ ชอบความเป็นคนธรรมดาสามัญของตัวละครนี่แหละ
ที่ทำให้เรื่องนี้มีเสน่ห์

Clear Ice : เป็นเรื่องที่อ่านแล้วต้องใช้พลังงานสูง แถมยังมีฉากให้เสียน้ำตา
อีกด้วย อ่านรวดเดียวเพลียแน่ๆ

หวานเย็นผสมโซดา : เรื่องนี้มีหวานแหววอยู่นิดเดียวตรงท้ายเล่ม 1 ค่ะ
นอกนั้นหาหวานไม่เจอเลย

Zorn : เรื่องนี้มันมีฉากให้จิ้น Y ได้เหรอ? จิ้นได้อีกนี่นับถือเลยนะคะ

สาวไกด์ใจซื่อ : เห็นด้วยสุดๆ เลยค่ะ ประเด็นที่ว่าแตกต่างแต่อยู่ร่วมได้
มันยากจริงๆ แถมเข้าบรรยากาศบ้านเมืองสุดๆ ส่วนเรื่องฉากแปลงร่าง
ของเซเลอร์มูนนั้น สำหรับคนอ่านมันไม่ใช่ฉากสำคัญค่ะ แต่พอดีพูดใน
ฐานะคนเขียนน่ะค่ะ มันช่วยเรื่องบิ้วท์อารมณ์น่ะค่ะ จะทำให้ฉากนั้นใหญ่ขึ้น

Rusi : บอกไม่ถูกว่าสนุกหรือเปล่าเพราะเนื้อหาค่อนข้างหนัก
แต่ว่าวางไม่ลง ต้องคอยเอาใจช่วยตัวละครตลอดเลยค่ะ
เลยรู้สึกดีใจที่จบแฮปปี้เหมือนกัน แม้ในใจจะคิดว่ามันยาก
ที่จะแฮปปี้หากเป็นเรื่องจริง สงครามไม่มีคำว่าแฮปปี้เกิดขึ้นแน่นอน

ชอบเรื่องนี้เหมือนกันค่ะ
ด้วยความที่ติดตามงานของคุณปันปัน มาตั้งแต่เรื่อง ไมรอน
เรื่องนี้จึงพลาดไม่ได้แน่นอน

อ่านแล้วได้แง่มุมมากมายอย่างที่ จขบ บอกค่ะ
แบบว่าไม่ได้จะอ่านกันหลายรอบได้ ต้องทำใจสักพัก ฮ่าๆๆ
แต่ว่าประทับใจกับความหลากหลาย และลึกซึ้งของตัวละคร และเรื่อง จนบางทีก็ซึมไปตามนั้น

ยังแช่ไว้อยูเลยค่ะ

555

เห็นคนเชียร์เรื่องนี้กันเยอะ.. สงสัยต้องไปหาซื้อมาอ่านบ้าง..

ชอบมุมมองเรื่องนี้นะครับมันทำให้เรามีความคิด เห็นโลกได้ชัดขึ้น แต่ก็อย่างว่าอะนะครับอ่านบ่อยไม่ได้ เดี๋ยวเพลีย
อยากใหเลองอ่านกันครับนิยายดีๆแบบนี้หายาก อิอิ
เพราะส่วนใหญ๋ในตอนนี้มีแต่นิยายตามกระแส เนื้อเรื่องซ้ำซาก จนนักอ่านหลายๆคนชินชากันเลยทีเดียว (ผมด้วย)
และ สุดท้ายก็คือ ชอบตัวละครอะคับ ทำได้สมจริงเรารู้สึกเข้าใจตัวละครได้เพราะ ตัวละครในเรื่องทุกตัวต่างมีความรู้สึก ความเห็นแก่ตัว ไม่ได้ดีหมด แต่ก็รู้จักปรับตัว เป็นเรื่องที่ดีจริงๆครับ รับประกันเลยเอ๊า