มธุรดา yuri บทที่ ๔/๒
บทที่ ๔/๒
รัญชน์มาที่บ้านไม้ริมน้ำอีกครั้งในเวลาบ่ายครั้งนี้เธอมาพร้อมกับช่างที่จะมาดูสถานที่ในการรื้อตัวบ้านบางส่วน เธอเดินสำรวจในสิ่งที่เธอเก็บรายละเอียดเอาไว้ในครั้งแรกแต่เมื่อมาถึง ของบางอย่างถูกรื้อออกไปบ้างแล้วเธอจึงเดินหาคนที่รื้อสิ่งที่เธอจดเอาไว้ว่าจะต้องจัดเก็บเป็นกรณีพิเศษ เธอเห็นคนๆ หนึ่งกำลังง่วนในการปีนป่ายขึ้นไปบนบันได สั่งให้ชายอีก สองถึงสามคนรื้อเอาบางอย่างลงมาจากผนัง นี่คุณคะ ใครให้คุณมาเอาของออกไปแบบนั้นมันจะทำให้ของเก่าเสียหายรู้หรือเปล่ารัญชน์เอ่ยปรามคนที่กำลังรื้อแผ่นไม้สักแกะสลักลงมา โดยไม่ใส่ใจว่าสิ่งๆนั้นจะเสียหายหรือไม่ เจ้านายสั่งมาค่ะ เสียงที่ตอบกลับมาทำให้รัญชน์นึกขันกับสำเนียงแปล่งๆนี่เธอต้องมาเจอกับชาวต่างชาติอีกแล้วหรือไร งั้นบอกเจ้านายคุณเลยนะ ของพวกนี้มันเก่ามากถ้าจัดเก็บไม่ดีอาจแตกหักเสียหายได้รัญชน์บอกไปด้วยความหวังดี แม้เธอจะรู้สึกคุ้นตากับรูปร่างของคนที่ยืนอยู่บนบันได เธอไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนักโดยส่วนใหญ่คนที่ทำงานรับจ้างมักจะแต่งกายเช่นนี้ทั้งนั้นคลุมผ้าปิดบังตั้งแต่ศีรษะลงมาถึงคอ แถมยังใส่เสื้อแขนยาวตัวโคร่งป้องกันไม่ให้ฝุ่นติดตัว และเกิดอาการคัน ไม่นานนัก คนที่ยืนพูดกับเธอบนบันไดลิงปีนลงมา ปลดผ้าที่คลุมใบหน้าเพื่อป้องกันฝุ่นออกทำให้เห็นใบหน้าของคนที่รัญชน์เคยพบมาแล้วครั้งหนึ่งเมื่อหลายวันก่อน อ้าวเธอนี่เอง รัญชน์ถึงกับตกใจที่อยู่ๆ ได้พบกับหญิงสาวที่เคยวิ่งชนเธอในวันฝนตก ค่ะ ฉันเอง นี่มารับจ๊อบเก็บของหรือไง ค่ะ ฉันมารับงานเก็บของให้เจ้านาง คนตอบคำถามพูดยิ้มๆ เจ้านางสั่งมา หมายความว่าไงทำไมไม่บอกให้บริษัทฉันมาทำให้ ใจร้อนจริงๆ ของมันแตกหักง่ายจะตายไป ดูสิ เห็นไหม รัญชน์ชี้ไปที่รูปไม้แกะสลักรูปหนึ่ง ที่ตอนนี้หักและแตกออกเป็นสองท่อน ท่านสั่งมา ฉันต้องทำตามสั่ง ไม่ทำไม่ได้ อีกคนตอบมาแบบไม่อยากจะรับผิดในสิ่งที่ทำลงไป แล้วกัน แบบนี้ถ้าเจ้านางของคุณมาต่อว่าพวกฉันว่าทำของเสียหาย พวกฉันมิแย่หรือไง ฉันขัดทัยท่านไม่ได้จริงๆ ค่ะคุณก็รู้ว่าคนอย่างเจ้านาง สั่งอะไรแล้วต้องทำตามไม่อย่างนั้นพวกฉันคงตกงานกันเป็นแถว พวกฉันยังไม่อยากตกงานตอนนี้ ถ้าเป็นไปได้ขอร้องอย่าบอกเจ้านางนะคะคุณ คนพูดโบ้ยปากไปทางชายอีกสองสามคนที่ตอนนี้ยืนสงบนิ่งรอรับฟังคำสั่งจากหญิงสาวตรงหน้า เวร....รัญชน์หยุดคำพูดเอาไว้เพียงเท่านั้น เธอขำท่าทางของคนตรงหน้า ที่มองเธอราวกับว่าอยากจะขอร้องให้อย่าบอกเรื่องนี้กับเจ้านายของตน เอาเถอะๆ ฉันไม่บอกเจ้านายคุณก็ได้ เอาเป็นว่าคุณบอกฉันมาดีกว่า เจ้านายคุณจะให้เก็บอะไรกลับไปบ้างเดี๋ยวให้ช่างของฉันถอดออกให้ เริ่มจากห้องนี้ก่อนก็แล้วกันรัญชน์มองไปรอบๆ ห้องที่เธอและหญิงคนนั้นยืนอยู่ นายของคุณให้เก็บอะไรออกไปบ้างล่ะ อันนี้ อันนั้น อันโน้น อันนู้น... หญิงตรงหน้าชี้ไปที่รูป บานใหญ่ ตู้กระจกที่มีของโบราณอยู่ด้านในและหีบไม้ใบใหญ่ยักษ์ในสายตาของรัญชน์ หมดแล้วหรือยัง คิดว่าหมดแล้วค่ะ อ้าว... ไม่ได้จดมาหรอกรึว่านายสั่งว่าอะไรบ้าง ปะ...เปล่าจ้า แล้วกัน แล้วจะจำได้หมดหรือเปล่าเนี่ย ถ้าขาดหายไปฉันไม่รับผิดชอบนะขอบอกเอาไว้ก่อน รับรองจ้า ช่างๆ เอากล่องมาใส่ของในตู้ก่อนค่ะ แล้วค่อยๆปลดรูปบานนั้นลงมา ช่วยเขียนเอาไว้ข้างๆ กล่องด้วยนะคะว่ามีอะไรบ้างเวลาหาจะได้ง่ายๆ หน่อย รัญชน์หันไปบอกกับคนของเธอที่กุลีกุจอเข้ามาทำงานทันทีที่เธอสั่ง เก็บแล้วจะให้เอาไปไว้ที่ไหนล่ะ เรือนหลังเล็กค่ะ โอเค เรือนหลังเล็กคุณให้คนของคุณช่วยบอกทางคนของฉันก็แล้วกัน ว่าอยู่ตรงไหน จ้า อีกคนรับคำอย่างง่ายดาย กว่ารัญชน์และคนของเธอจะทำงานตามที่หญิงสาวบอกเสร็จเกือบจะสามทุ่ม รัญชน์จึงเสนอตัวไปส่งหญิงสาวคนนั้นกลับที่พัก กลับบ้านพร้อมกับฉันไหม ฉันจะไปส่ง ไม่เป็นไรค่ะ ฉันกลับพร้อมคนของฉันได้ เธอปฏิเสธเสียงเรียบ พรุ่งนี้...คุณจะมาทำงานอีกหรือเปล่า ต้องดูก่อนค่ะว่าจะมีงานอะไรมาให้ทำอีกหรือเปล่าถ้าไม่มี คงมาที่บ้านนี้อีกค่ะ แล้วคุณล่ะคะ จะมาอีกหรือเปล่า มาค่ะ ฉันต้องมาทุกวันจนกว่าจะเก็บของหมด หญิงคนนั้นพยักหน้ารับรู้ ฉันคงต้องขอตัวก่อนนะคะดึกแล้วเดี๋ยวจะกลับถึงที่พักดึกมากเกินไป เดี๋ยวคุณ คุณอะไรนะ จำชื่อไม่ได้แล้ว มธุรดาค่ะ คุณรัน จำแม่นดีจัง แม่นสิคะคุณ เราวิ่งชนกัน ฉันถึงจำชื่อคุณได้เรียกฉันง่ายๆ ว่าหวานก็ได้ค่ะ โอเคคุณหวาน คราวหน้าฉันจะเรียกชื่อคุณให้ถูกขอตัวก่อนนะคะ ไว้เจอกันพรุ่งนี้ ไม่ส่งนะคะ ค่ะ ไม่เป็นไร ตามสบายค่ะรัญชน์ปลีกตัวออกมาจากบ้านไม้ริมน้ำ ด้วยอาการที่บ่งบอกว่าเหน็ดเหนื่อยแสนสาหัส รุ่งขึ้น รัญชน์มาถึงที่ทำงานด้วยอาการอิดโรยอย่างเห็นได้ชัด เป็นอะไรไอ้รัน เหมือนเมื่อคืนแกปะทะศึกหนักกับสาวๆมา อย่างนั้นแหละ ศึกบ้า ศึกบออะไรของแกไอ้แต้ว ฉันไปบ้านริมน้ำมาไปขนของตั้งแต่บ่าย กว่าจะออกมาสามทุ่มกว่า กว่าจะถึงบ้านโน่น...ห้าทุ่มกว่าๆแถมกว่าจะได้นอนปาไปเกือบๆ ตีหนึ่ง ตีห้าต้องแหกขี้ตาตื่นมาทำงานนี้แหละ อ้าวๆ พูดนิดเดียว ไปหลายกว่าเลยเพื่อนตู ไม่มาทำแบบฉัน ไม่รู้หรอกว่าเหนื่อยแค่ไหน เดี๋ยวจะบอกบอสขอขึ้นเงินเดือนให้ ให้มันได้อย่างนี้สิเพื่อน ฝากงานหน่อยนะฉันต้องไปบ้านริมน้ำอีก ไปทำไมบ่อยๆ วะ ไหนว่าเก็บของเสร็จแล้วไง เสร็จไปสี่ห้อง เหลืออีกเกือบสิบห้อง ไอ๊หย่า...ชิกหายเลี้ยวพัณณินแกล้งอุทานออกมา เห็นแค่นั้น ของเยอะจนแทบไม่มีที่เก็บ แกรู้อะไรไหมเจ้านางอะไรของแก สั่งให้คนมาขนของออกไปเอง ไม่บอกพวกเราสักคำแถมยังทำรูปแกะสลักตกลงมาหักอีกต่างหาก นี่ถ้ามาโบ้ยว่าเราทำนะแกเอ๊ยสงสัยบอสคงไม่มีเงินจ่ายค่าของแน่ๆ เมื่อวานบอสบอกแล้ว เจ้านางโทรมาหาบอกว่าไม่ต้องห่วงเรื่องของเสียหาย คนของท่านแจ้งท่านแล้ว ว่าเราไม่ได้ทำ เออดี รอดตัวไปฉันรัญชน์รู้สึกโล่งอกอย่างน้อยผู้หญิงที่ชื่อหวานไม่ได้ใส่ความเธอ คนของเจ้านาง ทำงานดีไหม ถือว่าโอนะแก รู้หมดว่าเจ้านายสั่งให้เก็บอะไรบ้าง คงสั่งๆ กันเอาไว้มั๊ง พัณณินเดามั่วหากเป็นเธอ ถ้าสหวัตรสั่งอะไรไว้เธอต้องจดและจำคำสั่งนั้นเป็นอย่างดีหากกลัวลืมงัดเอาสมุดที่จดไว้ขึ้นมาดู เพราะสหวัตรออกคำสั่งมากจนจำแทบไม่หวาดไม่ไหว ไม่รู้สิไม่เห็นตอนเข้ามาสั่ง แกเลยไม่ได้เจอคนสวยของฉันสักที ใช่ปะว้า...น่าเสียดายจริงๆ ถ้าแกได้เจอสักครั้งแกคงชื่นชมแบบฉัน ไม่อยากเจอนักหรอกนะ กลัวจะมาเล่นงานฉันมากกว่าจากสวยๆ เล่นเป็นนางเอกจะกลายเป็นตัวนางมารร้าย ประหนึ่งว่าลีมกโช้วมาเอง เกินไป แกไม่รู้อะไร ลีมกโช้วก่อนที่จะมาเป็นนางมารร้าย หล่อนก็สวยจนใครๆ อยากเป็นเจ้าของนะยะ ถ้าเล็กเต็งง้วนไม่ทำให้นางเสียใจนางคงไม่บ้าบอแบบนั้นหรอก นี่ๆ จะอินมังกือหยกไปถึงไหน แกไม่รู้เหรอ ฉันเป็นศิษย์น้องลีมกโช้วนะยะ แกนี่นะเซียวเหล่งนึ่ง เสี่ยวข้าวเหนียวนึ่งสิ ดั้งแทบไม่มีระวังเถอะกิน ข้าวเหนียวมากๆมันมีสารสลายดั้งนะแก รัญชน์ยกมือขึ้นจับจมูกของเพื่อนบิดไปมา โอ๊ย... เจ็บนะแกไอ้รัน บิดไปบิดมาอยู่ได้แกก็รู้ว่าฉันไปเสริมดั้งมา ไอ้เพื่อนเวร หรือแกอยากเป็นซะเองยะ นังเสี่ยวเหนียวหนึบหนับพัณณินเริ่มต่อว่ารัญชน์กลับบ้าง คนอย่างรัญชน์ ถ้าไม่จำเป็นจริงๆ ไม่มีทางควักเงินออกจากกระเป๋าง่ายๆยกเว้นเสียแต่ของสิ่งนั้นจำเป็นต้องใช้ อย่าว่าแต่อะไรอื่นเลย รถยนต์คันเก่าสับปะรังเคของรัญชน์ใช้มาตั้งแต่รุ่นพ่อ จนป่านนี้เพื่อนรักของเธอก็ยังไม่ขายและซื้อใหม่ บอกแต่ว่าซื้อรถ คือลด ต้องซื้อบ้าน ถึงจะมีโอกาสเพิ่มมูลค่ารัญชน์อดทนใช้รถคันนั้นมาจนถึงทุกวันนี้ เออๆ พูดกับแกทีไร ปวดประสาททุกที ทำงานต่อดีกว่า รัญชน์รีบตัดบทสนทนาของเธอกับพัณณิน เธอต้องรีบทำรายการของที่จัดเก็บไปไว้ในเรือนเล็ก ส่งให้กับสหวัตรภายในเช้าวันนี้ไม่อย่างนั้น เธอนี่แหละจะโดนเฉ่งว่าทำงานล่าช้า นี่แหละชีวิตคนทำงาน กินเงินเดือน ทำดีเสมอตัว ทำชั่วโดนไล่ออก เหมือนๆ เป็นกฎที่ไม่ได้รับการยกเว้นแม้แต่คนทำงานเก่งๆ อย่างรัญชน์
| Create Date : 23 พฤษภาคม 2556 |
| Last Update : 23 พฤษภาคม 2556 18:44:24 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 533 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [