มธุรดา yuri บทที่ ๒/๑
บทที่ ๒ แท็กซี่ที่ทั้งสองคนโดยสารมาพาทั้งคู่เข้ามาส่งหน้าโรงแรมแห่งหนึ่ง ที่มธุรดาบอกให้ไป จอดด้านหน้านี่ก็ได้ค่ะ เดี๋ยวเดินไปเอง มธุรดาบอกอย่างนั้น แท็กซี่จอดส่งบริเวณด้านหน้าทางเข้าโรงแรมหรู แน่ใจนะว่าคนในโรงแรมจะให้คุณเข้าไป รัญชน์มองคนที่มากับเธอการแต่งกายแบบนี้เธอกลัวว่าเจ้าหน้าที่ของโรงแรมจะไม่ให้คนที่นั่งข้างๆเธอเยื้องกรายเข้าไปด้านใน แน่ใจค่ะ มธุรดาส่งยิ้มนิดๆให้กับรัญชน์ โอเคค่ะ โชคดีนะคะเมื่อคนถูกถามตอบคำถามเรียบร้อยและลงจากรถ รัญชน์จึงไม่มีคำถามอื่นใดอีกมีเพียงคำกล่าวลาที่แสนจะเรียบง่าย เช่นกันค่ะมธุรดาตอบกลับเปิดประตูลงจากรถ เมื่อปิดประตูกลับคืน เธอรอให้รถแล่นออกไปก่อนแล้วจึงเดินเข้าไปในโรงแรมหรูแห่งนั้น ยังไม่ทันที่จะเดินพ้นประตูด้วยซ้ำ เสียงคุ้นๆ หูร้องทักเธอแถมด้วยหญิงสาวรูปร่างอ้วนกลม วิ่งกระปุ๊กลุกมายังที่เธอเดินอยู่ ต๊าย...ตาย... ตาย เจ้านางเจ้าขา ทำไมเพิ่งเด็ดกลับมารู้ไหมนมเป็นห่วงแค่ไหน ฝนตกหนักอย่างนี้ ไหนบอกนมว่าจะกลับมาก่อนนมไงเจ้าคะทำไมถึงได้มาถึงช้าแบบนี้ หญิงไปเดินเล่นในห้างมาน่ะนม ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ไม่มีอะไรได้ยังไงเจ้าคะเจ้าหลวงท่านทรงห่วงเจ้านางมาก ทรงโทรมาถามว่าเจ้านางอยู่ที่ไหน นมต้องโกหกไปว่าเจ้านางสรงน้ำอยู่ ไม่อย่างนั้น หัวของนม ต้องหลุดจากบ่าแน่ๆ เชียว เอาน่านม เดี๋ยวหญิงโทรคุยกับท่านพ่อเอง นมอย่าโวยวายนักเลยเออ...ว่าแต่ว่า เรื่องที่หญิงให้นมติดต่อกับผู้ออกแบบตกแต่งบ้านนมติดต่อไปถึงไหนแล้ว กำลังติดต่ออยู่เจ้าค่ะทางนั้นเขาว่าพรุ่งนี้จะส่งคนออกแบบมาคุยกับเราเจ้าค่ะ มธุรดาพยักหน้ารับรู้เธอกำลังจะปรับปรุงบ้านของญาติผู้ใหญ่ในเมืองไทยให้ทันสมัยกว่าที่เคยเป็นรวมถึงรื้อเอาไม้ที่ผุกร่อนไปตามกาลเวลาออกจากตัวบ้าน ต้องให้ช่างหาไม้ใหม่มาทดแทนซึ่งนั่นเท่ากับว่าเธอต้องได้ช่างฝีมือดี และไว้ใจได้มาทำงานให้กับเธอ บริษัทนี้เขาไว้ใจได้เจ้าค่ะเจ้านางเจ้าหลวงทรงรับสั่งว่าเจ้าของเป็นเพื่อนท่าน เขาเคยเห็นบ้านเมื่อสมัยที่ยังสวยๆอยู่ คงพอจำได้ว่าต้องแก้ไขให้เป็นแบบไหน อืมๆ มธุรดาค่อยๆเดินคุยไปเรื่อยๆ จนถึงหน้าประตูลิฟต์ที่จะขึ้นไปยังห้องพักของเธอ พรุ่งนี้เจ้านางต้องไปให้สัมภาษณ์กับหนังสือเจ้าค่ะนมให้เขานัดเอาไว้ที่ห้องอาหารของโรงแรม จ๊ะ ตอนเย็นเจ้านางต้องไปงานเปิดตัวร้านเพชรเจ้าค่ะ จ้า ส่วนตอนดึก พอๆ นมหญิงว่าหญิงขอตัวไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนดีกว่า ไปเถอะลิฟต์มาแล้ว พูดจบ มธุรดาเดินนำพระนมของเธอเข้าไปในลิฟต์ก่อนที่พระนมจะสาธยายงานของเธออีกยืดยาว จนเธอหูชา พรุ่งนี้ทำตามตารางนัดหมายนะคะนม มธุรดาบอกเมื่อเธอเข้ามายืนอยู่ในลิฟต์เป็นที่เรียบร้อย แล้วคนของบริษัทตกแต่งล่ะคะเจ้านาง นมจัดการไปตามสะดวกเลยค่ะหญิงคงไม่มีเวลาพบพวกเขาหรอก เจ้าค่ะเจ้านาง มธุรดากำลังคิดถึงผู้หญิงที่เธอพบโดยบังเอิญ หญิงคนนั้นคงจะโกรธเธอ เหมือนกันที่ทำให้หล่อนเปียกปอนเมื่อคิดถึงเรื่องนั้น ทำให้เธอนึกเรื่องบางอย่างได้ จนต้องอุทานออกมา ตายแล้ว ลืมสนิมเลย อะไรเจ้าคะเจ้านาง เปล่าๆ ไม่มีอะไร หญิงลืมขอเบอร์ติดต่อใครคนหนึ่ง ใครเจ้าคะ บอกนมสิเจ้าคะจะได้ให้คนของเราติดต่อกลับไปให้ ไม่มีอะไรหรอกนม แค่ลืมแค่นั้น ไม่ได้สำคัญอะไร เจ้าคะ ลิฟต์พามธุรดาและพระนมของเธอ มาถึงชั้นที่เป็นที่พักของทั้งสองคนมธุรดาจึงเดินนำเข้าไปยังห้องพักที่ลิฟต์ตัวนั้นคือประตูห้องของเธอ หญิงขอตัวนะคะนม เหนื่อยจังเลยวันนี้ เดี๋ยวนมเตรียมน้ำสรงให้นะเจ้าคะ ไม่เป็นไรคะนม หญิงทำเองดีกว่า นมไปพักผ่อนเถอะเหนื่อยมาทั้งวันเหมือนกัน เจ้าค่ะเจ้านางสาวิตรีรับคำสั่งอย่างว่าง่าย พรุ่งนี้เธอคงต้องทำตามที่เจ้านางน้อยสั่งเอาไว้และคิดว่ากว่าจะสะสางงานเสร็จอาจจะดึกดื่นค่อนคืนเหมือนเช่นวันนี้ รัญชน์มาถึงที่ทำงานแต่เช้า เธอเข้ามาเตรียมอะไรบางอย่างเพื่อที่จะไปพบลูกค้าในวันนี้ รันเข้ามาพบผมหน่อยเสียงเรียกจากเจ้านายสุดหล่อของรัญชน์ดังมาแว่วๆ ค่ะบอสรัญชน์รับคำและรีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่เธอยังไม่ทันได้นั่งเพื่อไปยังห้องทำงานของสหวัตร บอสมีอะไรหรือเปล่าคะ ผมขอดูแบบที่คุณเตรียมเอาไว้หน่อยวันนี้ลูกค้าขอดูแบบคร่าวๆ รันยังไม่ได้ออกแบบใหม่นะคะบอส รันยังไม่เห็นตัวบ้านไม่แน่ใจว่าทางนั้นต้องการแบบไหน รันเอาแบบที่เคยทำไว้ไปให้เขาดูก่อน อืมๆ เอามาดูก่อน ลูกค้าคนนี้สำคัญมาก ค่ะรัญชน์รีบเดินกลับไปที่โต๊ะทำงานของเธอหยิบเอกสารเกี่ยวกับการออกแบบทั้งหมดที่เธอรวบรวมเอาไว้ไปให้สหวัตรคัดเลือก เอาแบบนี้แล้วกันสหวัตรเลือกแบบออกมาห้าแบบเขาเคยเห็นบ้านไม้หลังนั้นมาแล้วในสมัยที่เขายังเป็นนักเรียนแต่นั่นล่วงเลยมาเกือบสามสิบปี เขายอมรับว่าบ้านหลังนั้นดูขลังและน่ากลัว แต่ถ้าจัดการตกแต่งใหม่น่าจะทำให้ความน่ากลัวลดลง และกลายเป็นสิ่งที่น่าเก็บรักษาเอาไว้ บ้านหลังนั้นอยู่ห่างออกไปจากตัวกรุงเทพฯ ไม่มากนักถ้าเป็นสมัยก่อนเรียกว่าไกลปืนเที่ยง แต่เมื่อผ่านมาสามสิบกว่าปีถนนหนทางเส้นใหม่ๆ ถูกตัดขึ้นมามากมาย ทำให้การคมนาคมสะดวกขึ้น ผิดกับสมัยก่อนที่ต้องเดินทางทางเรือเท่านั้นจึงทำให้บ้านหลังนั้นกลายเป็นที่พักอันสงบหากต้องการตัดตัวเองออกจากโลกภายนอก วันนี้ลูกค้าจะส่งตัวแทนมาดูงานของคุณแต่เราต้องไปพบเขาที่บ้าน ผมจะให้คุณเก็บรายละเอียดทั้งหมดของบ้านเราคงต้องปรับแก้ตัวบ้านให้แข็งแรงก่อน ถึงจะปรับปรุงด้านในผมคิดว่าตัวบ้านคงโทรมน่าดู ค่ะ เออใช่ บ้านหลังนี้เป็นของเจ้าหลวงโมระนะ ต้องทำดีๆ ตายๆ บอส แล้วเขาจะส่งใครมาคุยกับเราล่ะ รัญชน์ค่อนข้างตกใจเมื่อรู้ว่าเจ้าของบ้านหลังนั้นคือใครเธอแทบไม่เชื่อหูตัวเอง น่าจะเป็นเจ้านางน้อย หว่ายๆต้องไปนั่งพับเพียบเรียบร้อยที่พื้นหรือเปล่าคะนั่น ไม่ต้องหรอก เฮ้อ...โล่งใจ รัญชน์โล่งใจที่เธอไม่ต้องทำอะไรที่ไม่ค่อยจะได้ทำ ทำไมกลัวหรือไง ไม่เชิงค่ะ แค่ไม่เคยเข้าพบเจ้านาย ทำตัวไม่ถูก คุณไปเตรียมตัวได้แล้ว สักสิบโมงเราคงต้องออกไป ว่าแต่บ้านนั้น อยู่แถวไหนคะ? นนทบุรี ไม่ไกลมาก ค่ะบอสรัญชน์เดินออกมาจากห้องของสหวัตรด้วยความรู้สึกแปลกๆ เธอเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน เห็นพัณณินมาถึงที่ทำงานแล้วจึงรีบปรี่เข้าไปหา เฮ้ย...ไอ้แต้ว มีเรื่องขอความช่วยเหลือ อย่างด่วน มีอะไรแก ฉันยังไม่ทันได้นั่งเลย รถติดโคตรๆ พัณณินเริ่มบ่น เธอเพิ่งจะเข้ามาในบริษัทยังไม่ทันได้นั่งเก้าอี้เพื่อนซี้รีบปรี่เข้ามาหาทำหน้าเหมือนหมูกำลังจะโดนเชือด คืองี้ ฉันยังไม่ได้เอารถออกจากอู่เลยฉันคงต้องให้แกช่วยหน่อย ช่วยอะไร อย่าบอกนะว่าจะขอยืมรถฉัน เรื่องแค่นั้นจิ๊บๆทำไมต้องทำหน้าตาตื่นมาด้วยวะ ไม่ใช่แค่ยืมรถ แต่แกต้องขับรถให้ฉันด้วย เฮ้ย...ไม่ได้ วันนี้ฉันต้องไปพบลูกค้าแกจะมาลากฉันไปไหน มาไหนกับแกไม่ได้หรอก เออน่า... เดี๋ยวฉันบอกบอสเอง ว่าจะเอาแกไปด้วยน่านะเพื่อน ขอร้อง ได้โปรด....... รัญชน์เอ่ยอ้อนเสียงหวาน มาไม้นี้ต้องมีอะไรแน่ๆ เลย ไหนว่ามาสิ เรื่องอะไร คืองี้....และแล้วรัญชน์เล่าทุกอย่างให้กับพัณณินได้รับรู้ เฮ้ย...จริงดิ ดีๆแกรู้ไหมว่าเจ้านางน้อยโมระสวยขั้นเทพ จริงอะ? ช่ายแล้ว แกจำไม่ได้หรือไง ที่ฉันเอารูปมาให้แกดูเมื่อวาน รูปอะไร รัญชน์เริ่มรู้สึกว่าเธอคงพลาดอะไรไปสักอย่าง อ้าว...เวร รูปขึ้นปกนิตยสารไง ความจำเสื่อมหรือไงแก พัณณินจิ้มนิ้วของเธอไปบนหน้าผากของรัญชน์แรงๆ ไม่ใช่จำไม่ได้ ไม่ได้ดูต่างหาก รัญชน์ตอบเสียงอ่อย เมื่อวานเธอไม่ได้สนใจที่จะดูรูปที่พัณณินเอามาให้ดูจริงๆ นั่นแหละ เป็นงั้นไป วันนี้ฉันไม่ได้เอาหนังสือมาด้วยสิแต่เมื่อคืนนะแก ขอบอกเลย เจ้านางสวยโคตรๆ สวยจนฉันอยากแปลงร่างเป็นผู้ชายเข้าไปจีบ แต่อย่างว่าเนอะ เรามันแค่คนทำงานหาเช้ากินค่ำ คนอย่างเจ้านางน้อยแห่งเวียงโมระคงไม่ลดตัวลงมาเป็นแฟนกับผู้ชายกระจอกๆอย่างฉันแน่ๆ พัณณินพูดเองเออเอง เป็นเอามากเพื่อนฉัน แกไม่ได้เห็นแบบฉัน แกไม่เข้าใจหรอกน่า แล้วพี่ต้อมไม่ว่าอะไรแกบ้างหรือไง รายนั้นจะว่าอะไรได้ ยืนมองน้ำลายหยดสิไม่ว่า เออ...เป็นทั้งคู่ว่างั้น รัญชน์ยิ้มขำๆกับการแสดงออกจนโอเวอร์ของเพื่อนเธอ แหม...นิดนึง ว่าแต่แกต้องไปกี่โมง สิบโมง บอสบอกว่างั้น ตายๆ นี่มันเก้าโมงกว่าแล้ว ไม่ได้ๆฉันต้องแต่งหน้าเพิ่ม พัณณินยกนาฬิกาข้อมือของตนขึ้นมาดู เธอรีบกุลีกุจอค้นหาอะไรบางอย่างในกระเป๋าของตนออกมา แต่งทำไม เอ้า...ไอ้เซ่อ จะไปพบสาวสวยทั้งทีต้องแต่งหน้าให้สวยกว่าสิ เจริญ พัณณินไม่ฟังเสียงของรัญชน์อีกต่อไปเธอนั่งประจำที่หยิบกระเป๋าเครื่องสำอางออกมาเพื่อที่จะแต่งหน้าให้สวยขึ้น รัญชน์มองแล้วนึกขำในความคิดของเพื่อน เจ้านางน้อยแห่งเวียงโมระคงจะสวยบาดใจจริงๆไม่เช่นนั้นเพื่อนของเธอคงไม่ลงทุนแต่งหน้าเพื่อให้สวยเทียบเคียงคนที่เธอกำลังจะไปพบเป็นแน่
| Create Date : 23 พฤษภาคม 2556 |
| Last Update : 23 พฤษภาคม 2556 18:36:54 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 726 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [