It's not easy to be me
Group Blog
 
All blogs
 
มธุรดา yuri บทที่ ๒/๒

บทที่ ๒/๒


รถของพัณณินพารัญชน์มายังบ้านเก่าโบราณหลังหนึ่งซึ่งอยู่ติดริมแม่น้ำเจ้าพระยา

บ้านหลังนี้มีเนื้อที่กว้างขวางกว้างเสียจนเมื่อรถแล่นเข้าไปด้านในมองแทบไม่เห็นรั้วบ้าน

“โอ้โห รวยน่าดู” พัณณินอุทานออกมาเบาๆ

“รวยสิเป็นถึงเจ้าหลวงเวียงโมระ ไม่รวยได้ไง”

“ไม่นะได้ข่าวว่าบ้านหลังนี้เป็นของแม่เลี้ยงปางไม้ทางเหนือพอแม่เลี้ยงเสียก็ยกให้กับเจ้านางหลวงของเวียงโมระ”

“เยอะจัง มีทั้งเจ้านางหลวง เจ้านางน้อย”

“แกไม่เคยอ่านหรือไง เขาลงข่าวกันให้ครึกโครม”

“ไม่เคย”

“เออ...ดีนะเพื่อนฉัน จะบอกให้นะว่า เรื่องมันซับซ้อนหลังจากที่เจ้านางหลวงท่านขึ้นครองราชย์ ได้ไม่นานก็สิ้น”

“หือ ทำไมล่ะ โดนลอบปลงพระชนม์หรือไง”

“ข่าวว่าท่านไม่สบาย ทรงงานหนัก”

“เจ้าหลวงองค์นี้ขึ้นตำแหน่งแทนว่างั้น”

“อือ ท่านเป็นพระญาติที่สนิทที่สุดทางเวียงฟ้าเลยเชิญท่านให้รับตำแหน่งแทน”

“มีเวียงโมระแล้วยังมีเวียงฟ้าอีกนะ”

“นั่นแหละ เวียงโมระแบ่งการปกครองออกเป็นสองฝ่ายมีฝ่ายกษัตริย์กับเวียงฟ้าเวียงฟ้าเป็นที่เคารพสักการะของประชาชนมีองค์เทพีเป็นผู้นำส่วนฝ่ายกษัตริย์มีเจ้าหลวงเป็นผู้นำ”

“แล้วทหารล่ะ ไม่มีส่วนปกครองหรือไง”

“ไม่มี ทหารจะแบ่งเป็นสองฝ่ายเหมือนกันมีฝ่ายเจ้าหลวงกับฝ่ายของเวียงฟ้า”

“แบบนี้ก็แย่ดิ ถ้าทั้งสองฝ่ายทะเลาะกันมิตีกันจนบ้านเมืองพินาศหมดหรือไง”

“ไม่หรอก เวียงฟ้าไม่เข้ามาเกี่ยวข้องกับการปกครอง”

“ค่อยยังชั่วหน่อย ว่าแต่คนที่เราต้องมาพบเขาอยู่ที่ไหนหว่า”

“นั่นสิ มองๆ อยู่เหมือนกัน นั่นๆ แกตรงนั้นมียามเฝ้าเราขับเข้าไปจอดตรงนั้นคงได้” พัณณินทำตามที่เธอพูดเธอขับรถเข้าไปจอดอยู่ใต้ต้นไม้ใหญ่ซึ่งอยู่ข้างๆ ตัวบ้าน

ทั้งคู่ลงจากรถ เข้าไปบอกจุดประสงค์ของการมาในครั้งนี้

“เชิญทางนี้ครับ” ทหารเดินนำทั้งคู่ให้เข้าไปนั่งรออยู่ใต้ถุนบ้าน

ไม่นานนักปรากฏร่างของหญิงคนหนึ่งเดินมาจากด้านหลังบ้าน

ทั้งสองลุกขึ้นเพื่อทักทาย

“สวัสดีค่ะ ฉันพัณณิน และนี่คุณรัญชน์เรามาจากบริษัทตกแต่งภายใน

ที่คุณนัดเอาไว้ค่ะ”

“เชิญนั่งค่ะ ฉันสาวิตรีค่ะ เป็นตัวแทนของเจ้านางน้อยยินดีที่ได้รู้จักกับพวกคุณ”

“เช่นกันค่ะ คืองี้ค่ะฉันสองคนเอาแบบที่เคยออกแบบไว้มาให้ทางคุณดูก่อนค่ะ ว่าจะให้ทำแบบประมาณไหนบอสของฉัน คือฉันหมายถึงคุณสหวัตร ให้เราทั้งคู่เอาแบบมาให้คุณพิจารณาให้เก็บรายละเอียดของงาน ดูว่าเราจะต้องปรับปรุงอะไรก่อนที่จะลงมือตกแต่งใหม่หรือเปล่า”รัญชน์เริ่มเข้าเรื่อง ก่อนที่ทั้งสามจะนั่งลงคุยกันด้วยซ้ำไป

“ค่ะ พอทราบ แต่ฉันคงตัดสินใจอะไรไม่ได้คงต้องเอาแบบไปให้เจ้านางท่านทรงทอดเนตรก่อน ถ้าท่านตัดสินใจเลือกแบบไหนเราค่อยมาคุยกันอีกครั้งดีไหมคะ”

“ค่ะได้ค่ะ แต่วันนี้ฉันคงต้องขออนุญาตถ่ายรูปบ้านจะได้ไหมคะ ไม่อย่างนั้นฉันคงออกแบบอะไรไม่ได้ ถ้าไม่มีรายละเอียดอะไรประกอบ”

“ได้สิคะ เชิญเลย”

“ต้องทุกห้องด้วยนะคะ”

“คงได้ไม่ทั้งหมดหรอกค่ะ บางห้องเราขอสงวนเอาไว้”

“ไม่มีปัญหาค่ะ ห้องไหนถ้าคุณไม่ให้เข้าบอกได้ค่ะพวกฉันคงไม่เข้าไปรบกวน”

“ไม่ได้ถือเป็นการรบกวนหรอกค่ะแต่บางห้องเป็นห้องปิดตาย จะเข้าได้เฉพาะเจ้าหลวงกับเจ้านางน้อยเท่านั้นคุ้มแห่งนี้ถึงจะอยู่นอกอาณาเขตของประเทศเวียงโมระแต่เราขอให้ทางการไทยใช้สิทธิทางการทูตถือว่าเป็นของเวียงโมระค่ะ”

“ค่ะๆ พอเข้าใจ”พัณณินชักรู้สึกหนาวๆ ร้อนๆ เมื่อต้องนั่งพูดคุยอยู่กับสาวิตรี ภายในบ้านหลังนี้

“เชิญตามสะดวกเลยค่ะ ฉันจะให้ทหารพาคุณเดินถ่ายรูปฉันคงต้องขอตัวก่อนนะคะ ต้องไปธุระต่อ”

“ค่ะ เชิญค่ะ”รัญชน์และพัณณินรีบลุกขึ้นยืนส่งสาวิตรี พวกเธอยืนมองหญิงสูงวัยกว่าเดินลับหายเข้าไปในตัวบ้าน

“แกว่ามะไอ้รัน บ้านหลังนี้มันบรื้อๆ ไงไม่รู้”

“น่าบรื้ออยู่หรอก บ้านเก่าขนาดนี้ ฉันว่าดูขลังดีนะไม่ค่อยได้เห็นบ้านแบบนี้บ่อยนัก”

“นั่นสิ จะว่าเหมือนบ้านแบบลานนาคงไม่ใช่จะเป็นบ้านทรงไทยคงไม่เชิง มันออกแบบแปลกๆ” พัณณินกำลังพิจารณาบ้านที่ออกแบบแปลกตาจากที่เธอเคยพบมาทำเอาสถาปนิกอย่างเธอเดาทางไม่ออกกันเลยทีเดียว

“งานช้างแน่ๆ ฉัน”รัญชน์บ่นกับตัวเอง

“ฉันว่างานแมมมอสมากกว่านะแก โบสุดๆ เก่าสุดๆแถมยังน่ากลัวสุดๆ ยิ่งคิดยิ่งขนลุก แกรีบๆ ไปเถอะถ้าค่ำมืดฉันคงไม่อยู่กับแกหรอกนะ ท่าทางน่ากลัวจะตายไป”

“แกอย่าทำฉันขวัญเสียสิ ไอ้แต้วแกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบเรื่องแบบนี้”

“เออๆ มาโน่นแล้วคนนำทาง รีบไปเถอะ เดี๋ยวเสร็จไม่ทัน” พัณณินรีบจ้ำพรวดเพียงไม่กี่ก้าวก็ถึงตัวของทหารที่จะนำเธอไปเดินถ่ายรูปห้องต่างๆในบ้านหลังใหญ่หลังนี้

เดาได้ว่า คงอีกหลายชั่วโมง กว่ารัญชน์เพื่อนของเธอจะทำงานเสร็จ

งานนี้ไม่น่าหลวมตัวมาเป็นเพื่อนรัญชน์เลย ทำไงได้ ในเมื่อมาแล้วต้องอยู่เป็นเพื่อนจนกว่าจะเสร็จงาน

ไม่อย่างนั้น เธอคงโดนรัญชน์ตบหัวหลุดออกจากบ่าพัณณินยืนคิดอะไรเพียงไม่กี่อึดใจ เมื่อหันมาอีกทีรัญชน์หายไปจากสายตาของเธอทำเอาเธอร้องลั่น

“ไอ้รัน รอด้วย” พัณณินรีบวิ่งเสียงดังโครมครามไปบนพื้นไม้สักแผ่นโตตามหลังรัญชน์ที่เดินลับหายไปหลังประตูบานใหญ่ยักษ์ ที่อยู่ไม่ไกลนัก




Create Date : 23 พฤษภาคม 2556
Last Update : 23 พฤษภาคม 2556 18:38:22 น. 0 comments
Counter : 695 Pageviews.

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 

รันหณ์
Location :
ปทุมธานี Thailand

[Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]





ฉันคือฉัน
ฉันรักเสียงเพลง
ฉันรักสายลม
ฉันรักท้องฟ้า
ฉันรักอิสระ
ฉันคนไร้ราก
ผิงดาวยามไร้เดือน

คืนนี้ถ้าเธอหนาว ร่วมผิงดาวบนท้องฟ้า
จากรักจากศรัทธา....ของเรา

เป็นอะไรก็ได้มิใช่หรือ
แค่เป็นคนดีก็คงเีพียงพอ
[Add รันหณ์'s blog to your web]
Links
 

 Pantip.com | PantipMarket.com | Pantown.com | © 2004 BlogGang.com allrights reserved.