มธุรดา yuri บทที่ ๑๐/๒
บทที่ ๑๐/๒ รถที่รัญชน์นั่งโดยสารมาค่อยๆ ขับเคลื่อนไปยังจุดมุ่งหมาย ภูเขาสีเขียวมีหิมะปกคลุมอยู่บนยอดเขาตรงหน้าของเธอ นี่หรือเวียงฟ้า แม่เคยเล่าว่า เวียงฟ้าสูงเสียดฟ้า เทียมเมฆ เธอยังคิดว่าแม่พูดเล่น ประกอบกับที่แม่บอกว่า ต้องเดินขึ้นเขา ระยะทางยี่สิบกิโลเมตร เธอยังคิดว่าแค่เดินขึ้น คงไม่ถึงตาย เธอเคยเดินขึ้นภูกระดึงมาแล้วหลายครั้ง ยังรอดมาได้ แต่พอเห็นทางขึ้นไปเวียงฟ้า รัญชน์แทบจะถอดใจ โห...สูงจังเลย นิลยาเป็นคนแรกที่ส่งเสียงออกมาให้รัญชน์ได้ยิน นั่นสิสูงจัง รัญชน์เริ่มเห็นด้วยกับนิลยา สูงอย่างนี้แม่จะเดินขึ้นไหวหรือคะ รัญชน์หันไปถามผู้เป็นแม่ ด้วยความเป็นห่วง ใช่ๆ น้าบุษ จะเดินขึ้นไปไหวรึ นิลยากลายเป็นลูกขุนพลอยพยักกับเขาอีกคน ไม่ไหวก็ต้องไหว แม่จำเป็นต้องขึ้นไปเวียงฟ้าจริงๆ ถามจริงๆ เถอะค่ะแม่ ทำไมต้องไปหาเพื่อนบนนั้นด้วย ให้เพื่อนแม่ลงมาหาแม่ข้างล่างไม่ได้หรือไง ไม่ได้หรอก แม่ต้องขึ้นไปเอง มันเป็นหน้าที่ของแม่ หน้าที่? รัญชน์มองหน้าแม่และหันไปมองนิลยาเหมือนจะตั้งคำถาม อะไรคือหน้าที่ของแม่? นิลยาส่ายหน้าไปมา เด็กตัวน้อยไม่รู้เช่นกัน ถึงข้างบนรันจะรู้ ว่าหน้าที่ของแม่คืออะไร กว่าจะถึง รันว่ารันเหนื่อยตายก่อน ไม่ต้องห่วงพี่รัน เดี๋ยวนิลยาจัดการเอง หาเรื่องอะไรอีก อีกแระ ว่าเค้าอีกแระ เค้าจะทำตัวเบาๆ เป็นนุ่นให้ต่างหาก ไม่ได้หาเรื่องอะไรสักหน่อย ก็ได้ๆ ไม่ว่าก็ได้ ขี้น้อยใจจริงๆ นะเรา เชอะ... นิลยาเดินตุปัดตุป่องไปหาบุษบงกต เกาะแขนของบุษบงกตเดินเข้าไปยังโรงแรมเล็กๆ ที่รถโรงแรมในเมืองนำพวกเธอมาส่ง น้าบุษตัดสินใจแน่แล้วหรือจ๊ะ นิลยาเงยหน้าถาม แน่สิ มันเป็นสิ่งที่น้าต้องทำ ก่อนจะต้องไปจากที่นี่ น่าเสียดายจัง นิลยายังไม่อยากให้น้าไปเลยนะ นานๆ จะมีคนเล่นกับนิลยาแบบน้า รันยังอยู่นี่นา ให้รันเล่นเป็นเพื่อนสิ ชิ...อย่างพี่รันนะเหรอ น่าเบื่อจะตายไป ในสมองมีแต่เรื่องงาน เข้าไปหาอะไรหนุกๆ ในนั้นไม่เห็นมีเลย แล้วสมองน้ามีเรื่องสนุกๆ หรือไง ในสมองของน้ามีแต่เรื่องสงบเจ้าค่ะ เข้าไปแล้วซึมซับแต่ความดีงาม นิลยาช้อบชอบ แล้วทำไมเราไม่ทำแบบที่น้าทำบ้างล่ะ โอ๊ย...ไม่ไหวหรอกค่ะ นิลยายังเด็กนะ จะให้ไปใช้หมองนั่งมาธิแบบนั้น เห็นทีจะไม่ไหว ไม่ไหว แล้วนิลยาก็เปลี่ยนชุดเป็นชุดอิคคิวซังทันที แบบนี้พอลุ้น เถรน้อยเจ้าปัญญา เค้ามีแต่เณรน้อยเจ้าปัญญา เถรเถินที่ไหนกัน รัญชน์แย้ง นั่นแหละๆ เหมือนๆ กันนั่นแหละ บวชนานๆ จากเณรเป็นเถรไปเองแหละ คิดได้เนอะ นี่ถ้าไม่ใช่นิลยา คิดแบบนี้ไม่ได้นะเนี่ย รัญชน์แซวเด็กน้อยอายุพันปี น้อยๆ หน่อยพี่รัน ถึงนิลยายังเด็ก แต่มีสมองนะเฟ้ย ขอบอก แม่ดูสิคะ ไม่เคยจนมุมสักที รัญชน์ฟ้อง แบบนี้แหละ ถ้าไม่เป็นแบบนี้ไม่ใช่นิลยา ไปกันเถอะ รีบๆ เข้าพัก ก่อนที่จะมืดค่ำ ถ้ามืดแล้วอากาศจะหนาวมาก ลมจากเขาจะพัดลงมา ค่ะแม่ รัญชน์รับคำ เธอรีบขนของเข้าไปยังโรงแรมเล็กๆ แห่งนั้น ก่อนที่พระอาทิตย์จะตกดิน
| Create Date : 23 พฤษภาคม 2556 |
| Last Update : 23 พฤษภาคม 2556 19:16:55 น. |
|
0 comments
|
| Counter : 200 Pageviews. |
 |
|
ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [