Group Blog
All Blog
|
แหม่มแก้มแดง ตอนที่ 6  อนามิกาแบกกระเป๋าเดินทางเข้ามาในบ้านอย่างทุลักทุเล เธอมองสำรวจไปรอบๆ พอหันมาอีกทีก็สะดุ้งโหยงเพราะศรีมายืนนิ่งด้วยหน้าตาไม่เป็นมิตรอยู่ใกล้ๆ ว๊าย อนามิกายิ้ม ตกใจหมดเลย สวัสดีจ้ะ เอ้า...นี่จะมาช่วยฉันยกกระเป๋าใช่มั้ย ฉันแค่จะนำคุณไปที่ห้องคุณภัทรน่ะ ศรีบอก ณดลเดินเข้ามา ศรีดูแลบ้านนี้มาเป็นสิบปี เค้าจะคอยดูแลเธอ ขาดเหลืออะไรก็ขอความช่วยเหลือจากศรีได้ แต่เค้าจะช่วยหรือเปล่า อันนั้นก็อีกเรื่องนะ อนามิกาชักสีหน้าเพราะเริ่มอึ้งกับคำพูดของณดล ศรีเปิดประตูห้องณภัทรแล้วเดินนำเข้ามา อนามิกาเดินผละจากกระเป๋าเดินทางที่ตั้งไว้หน้าประตู แล้วเข้ามามองไปรอบๆ ห้อง นี่แหละค่ะห้องคุณภัทร งั้นฉันขอตัวไปดูแลรับใช้คุณณดลก่อนนะคะ อ้าว! เดี๋ยวสิ ศรี ศรีชะงักแล้วหันมา มีอะไรเหรอคุณ ที่นี่มันบ้านคุณณดลอยู่แล้ว ศรีไม่ต้องไปดูแลเค้ามากหรอก แต่ฉันนี่สิ เพิ่งมาอยู่ใหม่ ศรีจะช่วยแนะนำเบื้องต้นให้ฉันหน่อยได้ไหม ว่าข้าวของห้องหับอะไร อยู่ตรงไหน แล้วอยู่บ้านนี้ ฉันจะต้องปฏิบัติตัวยังไงบ้าง คุณก็แค่อยู่เงียบๆ ของคุณ อย่าทำตัวมีปัญหา ก็น่าจะพอแล้วมังคะ ศรีบอก หา! ขอโทษนะ เมื่อกี้ศรีว่าไงนะคะ ก็ว่าอย่างที่คุณได้ยินแหละค่ะ ฉันจะบอกให้ทราบนะคะ บ้านนี้เค้าอยู่กันมาสงบสุขดี ไม่เคยมีปัญหาอะไร จนกระทั่งมีคุณเข้ามานี่แหละ ศรี! นี่ฉันไปทำอะไรให้เหรอ แล้วพูดจากับฉันแบบนี้ ไม่กลัวว่าฉันจะเอาไปฟ้องเจ้าของบ้านเอาเหรอ อนามิกาถาม ก็ฟ้องเลยสิคะ ถ้าเจ้าของบ้านเค้าอยากจะไล่ใครออกไปซักคน ฉันว่าคนที่ถูกไล่คงเป็นคุณมากกว่า คิดว่าฉันไม่รู้เหรอว่า คุณได้เข้ามาอยู่ที่นี่ก็เพราะท้องนอกสมรสกับคุณณภัทร อนามิกาสวนขึ้นทันที มากไปแล้วนะศรี ถ้ายังไม่หยุด ฉันจะฟ้องเจ้าของบ้านให้เล่นงานเธอจริงๆ นะ ใครจะเล่นงานฉันไม่ทราบ ตรงกันข้าม ฉันได้รับมอบหมายจากเจ้าของบ้านให้คอยจับตาดูคุณไว้ ถ้ามีปัญหาอะไร ก็ให้ฉันจัดการไปตามความเหมาะสม เข้าใจนะคะ ขอตัวค่ะ พูดจบศรีก็เดินฉับๆ ออกไป ทิ้งให้อนามิกาอ้าปากหวออยู่ภายในห้อง นี่คนใช้หรือผู้คุมวะเนี่ย นี่ฉันจะต้องโดนรุมกลั่นแกล้งจากเจ้าของบ้านยันคนใช้เลยใช่มะ...นี่มันบ้านทรายทองชัดๆ อนามิกาบ่นกับตัวเอง อนามิกาทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาด้วยท่าทางหนักใจ เฮ้อ...แล้วฉันจะอยู่ไหวมั้ยล่ะเนี่ย เสรี กอบชัย และพนารัตน์นั่งจิบชาคุยกันด้วยอารมณ์เคร่งเครียดอยู่ที่โต๊ะอาหาร นี่หนูแพรวายังไม่รู้ว่าตาณภัทรก่อเรื่องไว้ที่ลอนดอนหรอกเหรอคะ พนารัตน์ถามขึ้น คุณเสรียังไม่ได้บอกลูกเหรอครับ กอบชัยถามย้ำ เสรีสั่นหน้า แล้วตอบกลับอย่างฉุนๆ เป็นคุณ จะบอกยังไงล่ะ บอกว่าคู่หมั้นที่ผู้ใหญ่ตระเตรียมไว้ให้ มันไปทำผู้หญิงคนอื่นท้องแล้วอย่างงั้นเหรอ ผมใจไม่แข็งพอที่จะบอกกับลูกสาวผมแบบนั้น แต่ถึงจะปิดยังไง ก็คงจะปิดได้ไม่นานอยู่ดี กอบชัยบอก คุณเสรีอย่าเพิ่งถอดใจนะคะ ขอให้เชื่อมั่นว่าตาภัทรยังเป็นเด็กดีคนเดิม เพียงแต่ตาภัทรยังอ่อนต่อโลก ก็เลยเจอไก่แก่แม่ปลาช่อนจับเอา พนารัตน์รีบบอก ใช่ๆ เราไม่ยอมให้ลูกชายเราต้องจบชีวิตกับผู้หญิงแบบนั้นแน่ๆ กอบชัยย้ำ งั้นต่อไปนี้ ฉันจะคอยกีดกันนังผู้หญิงคนนั้น แล้วจะช่วยเปลี่ยนใจตาภัทรให้หยุดเห็นกงจักรเป็นดอกบัวให้ได้ ใช่ๆ กอบชัยหันมาพูดกับเสรี ถ้าเป็นอย่างนี้ จะพอทำให้คุณเสรีสบายใจขึ้นบ้างมั้ย เสรีถอนใจ เฮ่อ..เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว ผมจะพูดอะไรได้ เสรีจ้องหน้าทั้งสองอย่างกินเลือดกินเนื้อ แต่จำเอาไว้ คนอย่างผม จะเอาอะไรต้องได้ และถ้าไม่ได้ด้วยเล่ห์ ผมก็จะเอาด้วยกล ถ้าไม่ได้ด้วยมนต์ ผมก็จะได้ด้วยลูกปืน! พนารัตน์กับกอบชัยถึงกับผงะเพราะรู้สึกเสียวสันหลังไปตามๆ กัน แพรวากับณภัทรยืนอยู่ใกล้ๆ เตาอบที่อยู่ในห้องครัว นี่ก็นานมากแล้วนะที่เราไม่ได้เจอกัน ณภัทรเอ่ย บอกตรงๆ นะ เห็นพี่สาวคุณแล้วไม่น่าเชื่อว่าจะมีคุณจะเรียบร้อยเป็นแม่บ้านแม่เรือนอย่างนี้ แพรก็ไม่ได้ดีขนาดนั้นหรอกค่ะ แต่คุณพูดงี้ก็เหมือนว่าพี่นีน่าเค้าเลยนะ เปล่าๆ ไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น เพียงแต่บุคลิกของคุณสองคนมันช่าง...เอ่อ...แตกต่างกันเหลือเกินน่ะ แพรวาใช้ถุงมือจับของร้อนหยิบเค้กออกมาจากเตาอบ มา! ผมช่วย ณภัทรยื่นมือไปจับแล้วก็ร้องลั่นเพราะร้อน โอ๊ย!!! ร้อนๆๆ ณภัทรสะบัดมืออย่างปวดร้อน แพรวาตกใจและเป็นห่วงจึงรีบคว้ามือของณภัทรมาดู ไหน..เป็นอะไรรึเปล่าคะ ทั้งสองประสานสายตากันแล้วหยุดนิ่ง ทั้งณภัทรและแพรวาอยู่ใกล้ชิดกันในขณะที่แพรวายังใช้สองมือจับมือของณภัทรอยู่ พนารัตน์เดินเข้ามาตามทั้งสองให้ออกไปแต่พอเห็นภาพก็รีบ หลบเพราะกลัวจะขัดจังหวะ เอ่อ... แพรวาเริ่มเขินแล้วค่อยๆ ปล่อยมือออกมาอย่างนุ่มนวล คุณโอเคแล้วใช่มั้ย คะ..ครับ ผมนี่ซุ่มซ่ามจริงๆ ณภัทรอายตัวเอง ไม่ได้เรื่องเลยผม นี่คุณคงเก็บไปจำว่าผมเป็นผู้ชายเฟอะฟะ ซุ่มซ่าม อย่าว่าตัวเองแบบนั้นสิคะ เราพูดเราคิดอะไรก็จะได้แบบนั้นนะคะ พระท่านถึงสอนให้เราคิดดี พูดดี ทำดี ณภัทรยิ้มอย่างประทับใจ พนารัตน์ที่กำลังซุ่มมองอยู่ก็เผลอยิ้มปลื้มออกมาโดยไม่รู้ตัว คุณแพรวานี่ช่างแตกต่างจากนลิณาจริงๆ เลยนะ ณภัทรพูดจบก็หันไปเห็นพนารัตน์ คุณแม่! พนารัตน์สะดุ้งเฮือกแล้วยิ้มเก้อๆ ที่ถูกจับได้ เธอรีบยิ้มกลบเกลื่อนแล้วทำตัวเนียนๆ เข้ามา แม่แค่แวะมาดูน่ะ อื้อหือ...หอมนุ่มชุ่มเนย...หนูแพรนี่เก่งจริงๆ เลยนะ ใช่มะตาภัทร เอ่อ...ครับ...ใช่ครับคุณแม่ ณภัทรกับแพรวาวายิ้มให้กัน แพรวาหลบตาด้วยความเขิน พนารัตน์มองทั้งสองเขินอายกันแล้วก็ยิ้มอย่างชอบใจ อนามิกาเพิ่งอาบน้ำสระผมเสร็จนุ่งผ้าเช็ดตัวกระโจมอกแล้วม้วนเป็นปมลวกๆ เดินออกมาจากห้องน้ำในห้องนอนของณภัทร เธอฮัมเพลงแล้วใช้ผ้าขนหนูเช็ดศีรษะอย่างสบายตัว พอเหลียวไปอีกทางเธอก็เห็นณดลยืนอยู่ อนามิกาตกใจกรีดร้องสุดเสียง กรี๊ด!!.. เฮ้ย! นี่ฉันเอง! ณดลบอก ทันใดนั้น ผ้าเช็ดตัวก็หลุดจากตัวลงมากองที่ข้อเท้าของอนามิกา ณดลหลบสายตาลงต่ำแล้วก็ช็อคจนตาแทบถลนจากเบ้า อนามิกาก้มมองตัวเอง แล้วเงยหน้ามองณดลก่อนจะร้องออกมา กรี๊ดด!! อีตาบ้า อนามิกาก้มรวบผ้าเช็ดตัวที่กองที่ข้อเท้ามาปิดไว้ แล้วกระโดดเข้าไปในห้องน้ำทันที อนามิกาโวยมาจากในห้องน้ำ คนลามก โรคจิต จะเข้ามาทำไม๊ ก็บ้านฉัน แล้วนี่ก็ห้องน้องชายฉัน ทำไมฉันจะเข้ามาไม่ได้ ใครจะไปรู้ล่ะว่าเธอจะโป๊อยู่ ยังจะมาพูดอีก ออกไปเดี๋ยวนี้นะ ออกไป๊! ฉันก็แค่จะมาดูว่าเธออยู่ได้มั้ย โอเคๆๆ ออกไปแล้วก็ได้ ณดลถอยกรูดออกมา เขาเดินผ่านโต๊ะของที่มีกรอบรูปรูปใบหน้าของณภัทรตั้งอยู่ ณดลเดินผ่านแล้วหยุดกึกก่อนจะถอยมาพูดกับรูปของณภัทรอย่างรู้สึกผิด โทษทีนะไอ้ภัทร ฉันไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ณดลบ่นอุบ เห็นเมียแกเต็มๆ ตาเล๊ย ณดลกะพริบตาถี่ๆ เหมือนจะลบภาพออกจากความทรงจำก่อนเดินออกไป อนามิกาอยู่ในชุดเสื้อผ้าทะมัดทะแมงพร้อมกับสะพายกระเป๋าถือเดินจะออกจากบ้าน แต่ก็ต้องชะงักเมื่อได้ยินเสียงทักห้วนๆ จากณดล เธอจะไปไหนน่ะ ทำไม ฉันจะออกไปไหนก็ต้องรายงานคุณด้วยเหรอคะ อนามิกาถามกลับ เพิ่งมาถึงแล้วก็รีบร้อนออกไป ฉันแค่สงสัยก็เลยถาม ถ้าเธอไม่ได้ไปทำอะไรที่ไม่ถูกไม่ควรก็น่าจะบอกกันได้นี่ ฉันจะออกไปหาพี่สาวฉัน อนามิกาบอก พี่สาวเธอที่เป็นนักร้องกลางคืนน่ะเหรอ อนามิกาฉุนกึ้กขึ้นมา ใช่! คุณมีปัญหาอะไรหรือเปล่า เปล๊า...ผมก็แค่ถามเฉยๆ อยากจะไปไหนของคุณก็เชิญ แต่ผมขอแนะนำให้คุณรีบไปรีบกลับจะดีกว่า ทำไมฉันต้องรีบกลับด้วยล่ะ ลูกสะใภ้เพิ่งเข้าบ้านวันแรก ก็ไม่ควรออกไปตะลอนๆ จนผู้หลักผู้ใหญ่ไม่ได้เห็นหน้าไม่ใช่หรือ ฉันกับพี่สาวไม่ได้เจอกันมาตั้งสองปี ฉันขอตัวไปหาแค่นี้ ผู้หลักผู้ใหญ่ท่านคงเข้าใจน่ะ มีแต่คุณนั่นแหละ ที่ไม่เคยเข้าใจอะไรซักอย่าง พูดจบอนามิกาก็เดินออกไป ณดลพูดไล่หลังเธอ อ้าว...เดี๋ยวสิ ฮึ๊ย!! มาวันแรกก็เถียงคำไม่ตกฟากแล้ว...เหลือเกินจริงๆ อนามิกาเคาะประตูห้องธัญญาที่คอนโดมิเนียม แต่ไม่มีเสียงตอบรับ อนามิกาจึงเคาะประตูซ้ำอีกหลายครั้ง พี่ธัญญา...พี่ !! อนามิกาเคาะประตูแล้วลองบิดลูกบิดประตู ปรากฏว่าประตูไม่ได้ล็อก อนามิกาบ่นเบาๆ อยู่ยังไงนี่ ห้องหับก็ไม่ล็อกให้ดี อนามิกาผลักประตูแล้วเดินเข้าไป อนามิกาเปิดประตูแล้วเดินเข้ามา เธอชะงักมองเมื่อเห็นสภาพห้องค่อนข้างรก รองเท้า กระเป๋าถือวางเกลื่อน อนามิกาชักรู้สึกผิดสังเกตจึงเดินเข้าไปจนถึงเก้าอี้โซฟาแล้วก็ต้องตะลึงเมื่อเห็นธัญญานอนคว่ำหน้านิ่งอยู่ที่โซฟา อนามิการีบเข้าไปประคอง พี่!! เป็นอะไรเหรอเปล่า อนามิกาประคองให้หันมา พี่ธัญญา ธัญญาค่อยๆ ลืมตาขึ้นมาด้วยอาการเมา อ้าว...อะนา อนามิกาทำจมูกฟุดฟิดเพราะได้กลิ่นเหล้า เธอหยิบขวดวิสกี้ที่ดื่มจนเหลือติดก้นขวดขึ้นมา พี่เมาใช่มั้ยเนี่ย ธัญญาพยุงกายขึ้นนั่ง แกกลับมาทำไมไม่บอกพี่ก่อน คือ..มันมีเรื่องให้เคลียร์นิดหน่อย เลยต้องรีบกลับมาก่อนกำหนดน่ะพี่ ธัญญามองไปรอบๆ แล้ว...ไม่เห็นมีกระเป๋าข้าวของอะไรมาเลย คืองี้พี่ ฉันได้งานมาจ็อบนึง คงต้องใช้เวลาซักสองสามเดือน ช่วงนี้ฉันต้องไปนอนที่อื่นก่อนน่ะ อะไรกัน เพิ่งมาถึง ก็จะทิ้งพี่ไปอีกแล้ว ธัญญาบ่น ทิ้งอะไร เดี๋ยวฉันแวะมาหาบ่อยๆ ไง ว่าแต่พี่เหอะ อุตส่าห์เลิกเหล้ามาได้ตั้งนาน พี่จะกลับมากินมันอีกทำไม ก็...คนมันกำลังกลุ้ม จะให้ทำยังไง มีเรื่องอะไรต้องกลุ้มเหรอ ใครทำอะไรพี่ แกไม่ต้องรู้หรอก ยังไงแกก็ช่วยพี่ไม่ได้ เอ๊า! ไหงพูดงั้นล่ะพี่ เราก็สายเลือดเดียวกัน คลานตามกันมา ถ้าแค่นี้ช่วยกันไม่ได้แล้วเราจะมีพี่น้องไปทำไม พี่เป็นอะไร รีบบอกฉันมาเลย โอ๊ย...เซ้าซี้จริง นี่แกเป็นแม่ หรือแกเป็นน้องฉันกันแน่ ธัญญาค่อยๆ ฟุบลงนอนที่โซฟา ฉันงีบก่อนนะ เดี๋ยวคืนนี้ไปร้องเพลงไม่ไหว วันหลังค่อยคุยกันใหม่แล้วกัน อ้าว..พี่ เดี๋ยวสิ ธัญญาเดินไปทิ้งตัวนอนบนโซฟาอย่างไม่รับรู้อะไร อนามิกาจัดแข้งขาธัญญาให้นอนอย่างสบาย แล้วสายตาของเธอก็สะดุดกับโทรศัพท์มือถือบนโต๊ะ อนามิกาหยิบขึ้นมากดปุ่มแล้วมองอย่างสงสัย ภาพหน้าจอโทรศัพท์มือถือเป็นภาพคู่หน้าแนบหน้าระหว่างธัญญากับพายัพ ใครเนี่ย? อนามิกาสงสัย อนามิกาเริ่มเป็นห่วงและหนักใจจึงเปรยเบาๆ กับธัญญาที่หลับอยู่ เค้าคนนี้ใช่มั้ย ที่ทำให้พี่เป็นแบบนี้ เราก็มีกันแค่สองพี่น้อง ฉันไม่ยอมให้ใครมาทำอะไรพี่หรอกนะ พนารัตน์เดินหน้าบึ้งตึงเข้ามาในบ้านของตัวเอง ศรีเดินตามมาคอยรับใช้ กอบชัยกับณภัทรก็ทยอยตามเข้ามา พนารัตน์มองไปรอบๆ ก่อนจะหันมาที่ศรี ศรี ไปตามนังนั่นมาหาฉันหน่อยซิ นังนั่น? ใครเหรอคะคุณรัตน์ ศรีงง พนารัตน์ตวาดแว้ด จะใครซะอีกล่ะ ก็นังอนามิกาน่ะสิ นังอนามิกา สรีหันไปเจอณภัทรตาเขียวใส่ ..เอ่อ...คุณอะนาออกไปข้างนอกค่ะ พนารัตน์หันไปพูดกับกอบชัย คุณดูมันทำ เข้าบ้านวันแรก มันก็ไม่เห็นหัวเราแล้ว ณภัทรรีบแก้ให้ คุณแม่ครับ อะนาเค้าไม่ได้กลับเมืองไทยเป็นปี ก็ต้องมีญาติพี่น้องที่ต้องไปหาบ้าง แล้วเราไม่ใช่ญาติมันเหรอไง หา? พนารัตน์ถาม ทันใดนั้น พนารัตน์ก็หายใจขัดและรู้สึกแน่นหน้าอกขึ้นมา กอบชัยเห็นก็รีบไปประคอง เด็กมันก็ทำไม่ถูก จะมาเป็นสะใภ้ในบ้าน ก็ควรจะให้ความสำคัญกับพ่อแม่ของสามีเค้าหน่อยสิ แต่ผมว่าคุณใจเย็นๆ แล้วก็ห่วงสุขภาพตัวเองก่อนดีกว่า นั่นสิครับคุณแม่ เดี๋ยวอาการทรุดลงไป ผมก็รู้สึกผิดแย่เลย ณภัทรบอก พนารัตน์ตวาดใส่ แกจะมารู้สึกผิดอะไรป่านนี้ ทีตอนที่แกทำนังนั่นท้อง ทำไมไม่รู้สึกผิดตั้งแต่ตอนนั้น...หา? แกคอยดูนะ ยังไงฉันก็จะทำให้แกแต่งงานกับหนูแพรให้ได้ พนารัตน์รู้สึกแน่นหน้าอกขึ้นมาอีก กอบชัยตรงเข้าไปประคอง ณภัทรจะเข้ามาประคองด้วยแต่กอบชัยพูดกับณภัทร ไม่เป็นไร แกออกไปก่อน เดี๋ยวพ่อดูแลแม่แกเอง เอ่อ...ครับ คุณพ่อ ณภัทรรับคำ ณภัทรยื่นมือมาถอดรูปใบหน้าของตัวเองออกจากกรอบรูปั้ตั้งอยู่ที่โต๊ะในห้อง เขาเอารูปออกจากซอง แล้วลองเลือกรูปหยิบรูปมาทาบกับกรอบดู โดยรูปที่หยิบทุกรูปเป็นรูปคู่ของตนกับอนามิกาที่ไปเซทถ่ายกันไว้ตอนที่อยู่ที่อังกฤษ ณภัทรคิดถึงคำพูดของพนารัตน์แล้วก็ถึงกับเครียด แกคอยดูนะ ยังไงฉันก็จะทำให้แกแต่งงานกับหนูแพรให้ได้ ณภัทรถอนใจเฮือกใหญ่อย่างกลุ้มๆ ต้องหลอกทุกคนให้เนียนยิ่งขึ้น ขืนความแตกเอาตอนนี้ มีหวังโดนบังคับแต่งกับคุณแพรแน่ๆ ณภัทรกลุ้มใจ ขณะที่ณภัทรเลือกรูปอยู่มีรูปใบหนึ่งตกลงมาจากปึกของรูปถ่าย เขาก้มลงไปหยิบขึ้นมาดู แล้วก็รู้สึกสะดุดจนต้องหยุดมองรูปนั้น รูปใบนั้นเป็นรูปคู่ของณภัทรกับเมธาวีที่อนามิกากับอัธวุธพยายามจับคู่ถ่ายให้ที่ลอนดอน ณภัทรมองรูปถ่ายแล้วเผลออมยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว ขณะที่กำลังยิ้มเพลินๆ ณดลก็ยื่นหน้าโผล่เข้ามาถาม ทำอะไรอยู่น่ะ ณภัทรสะดุ้งโหยงรีบวางรูปแล้วเอามือปิดไว้ทันที ณดลพูดพลางเดินห่างออกมา กลับมาถึง ก็เอารูปเข้ากรอบเลยนะ แกนี่รักเมียจริงๆ แต่นึกๆ แล้วฉันก็อดเป็นห่วงแกไม่ได้ว่ะภัทร ห่วงเรื่องอะไรเหรอพี่ ณภัทรถาม ก็ห่วงว่าแกกับเมียจะอยู่กันยังไงในเมื่อคุณพ่อคุณแม่ไม่ยอมรับ นี่ถ้าไม่มีเด็กในท้อง รับรองว่าคุณแม่ไม่ยอมให้เมียแกมาอยู่ร่วมชายคาแน่ๆ ขนาดนั้นเลยเหรอพี่ ก็เออสิ! นี่! พูดถึงเรื่องท้อง แล้วฉันนึกขึ้นมาได้ ฉันว่าแกควรพาเมียไปฝากท้องที่โรงพยาบาล หรือพาไปตรวจครรภ์บ้างนะ ทำไมเหรอพี่ ณภัทรถามซื่อๆ ก็ดูหน้าท้องเมียแกแบนแต๊ดแต๋ ฉันก็เลยห่วงว่าเด็กข้างในมันยังโอเคอยู่หรือเปล่า แหม..ก็แค่สองเดือนจะให้ป่องให้กลมขนาดไหนล่ะพี่ ณภัทรฉุกคิดขึ้นมา เฮ้ย! เดี๋ยวนะ แล้วพี่ไปเห็นหน้าท้องของเมียผมตอนไหน ก็ตอนผ้าหลุด เอ๊ย!...เปล่า ไม่มีอะไร ณดลแก้ตัวอย่างลนลาน ก็แค่มองผ่านๆ แล้วมันสังเกตเห็นเอง ฉันขอตัวก่อนนะ แกเอารูปใส่กรอบต่อแล้วกัน ณดลหลบตาแล้วเดินงุดๆ ออกไป พอหันหลังให้น้องชาย ณดลก็ทำหน้าแหย เคืองตัวเองที่เกือบหลุดปากไป ณภัทรมองตามณดลอย่างสงสัยเพราะดูณดลลุกลี้ลุกลนแปลกๆ แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากนัก อนามิกาเปิดรั้วบ้านของณภัทรเข้ามา พอปิดรั้วแล้วเธอก็หันมามองตัวบ้านอย่างหนักใจ เราจะต้องเจออะไรอีกบ้างล่ะเนี่ย อนามิกาสูดลมหายใจเต็มปอดเพื่อปลุกใจตัวเอง เอาน่ะ! ไม่ถึงตาย จะกลัวอะไร สู้ๆ! อนามิกาก้าวเข้าสู่ตัวบ้านอย่างมั่นใจ อนามิกาเดินเข้ามาได้สองก้าวก็ต้องชะงักเมื่อมองไปที่เก้าอี้รับแขก เพราะเธอเห็นณดล กอบชัย และพนารัตน์นั่งอยู่ที่เก้าอี้รับแขกซึ่งทั้งสามต่างหันมามองเธอเป็นตาเดียว อนามิกาเปรยเบาๆ อย่างแหยงๆ อยู่กันครบเลยแฮะ เธอว่าไงนะ ณดลถามเสียงเข้ม อนามิการีบยกมือไหว้ทุกคน สวัสดีค่ะคุณพ่อ คุณแม่ คุณณดล พนารัตน์เชิดใส่ ฉันไม่รับไหว้ พอพนารัตน์เหล่ไปทางกอบชัย ก็เห็นกอบชัยพนมมือแต้รับไหว้ พนารัตน์ทำตาวาวใส่ กอบชัยจึงรีบลดมือลง แล้วฉันก็ไม่รับที่เธอเรียกฉันว่าคุณแม่ด้วย อ้อ! แล้วก็ไม่ต้องเรียกสามีฉันว่าคุณพ่อด้วย ค่ะ...เอ่อ...ขอโทษค่ะ ขออนุญาตเรียนถามด้วยความเคารพนะคะ...คือถ้าไม่ให้เรียกว่าคุณพ่อคุณแม่ แล้วจะให้ดิฉันเรียกว่าอะไรดีล่ะคะ อนามิกาถาม พนารัตน์กับกอบชัยผงะเพราะไม่ได้คิดเอาไว้ล่วงหน้า ทั้งสองหันมามองหน้ากันเป็นเชิงปรึกษา กอบชัยกระซิบเบาๆ เอ่อ..นั่นสินะ เอาไงดีล่ะคุณ เอ่อ... พนารัตน์คิดไม่ออกจึงหันไปเหวี่ยงใส่อนามิกา ลำบากนักก็ไม่ต้องเรียกฉันก็ได้ แต่ดิฉันมาอาศัยร่วมชายคา เวลาเจอหน้าเจอตา ก็คงหลีกเลี่ยงไม่ได้ที่จะต้องเรียกน่ะค่ะ อนามิกาบอก กอบชัยกับพนารัตน์กลืนน้ำลายเอื้อก กอบชัยกระซิบกับพนารัตน์ นั่นสิคุณ ขืนไม่รู้จะเรียกอะไรก็คงอึดอัดแย่นะ พนารัตน์กับกอบชัยหันไปเหล่มองณดลเป็นเชิงถามว่าเอาไงดี งั้นเอางี้มั้ยล่ะครับ ผมเป็นคนกลาง ผมเสนอให้อนามิกาเรียกคุณพ่อคุณแม่ว่าคุณผู้ชาย กับคุณผู้หญิง ณดลบอก จะดีเหรอคุณ ดูเหมือนคนใช้เรียกเจ้านายเลย อนามิกาท้วง พนารัตน์โพล่งขึ้น เหมือนคนใช้ก็ดีสิ ฉันชอบ อยากจะเป็นสะใภ้บ้านนี้ การบ้านการเรือนต้องดูแลให้ละเอียดยิ่งกว่าเป็นคนใช้ด้วยซ้ำ เอ่อ... อนามิกาอยากเถียงแต่ก็ก้มหน้าเก็บอารมณ์ไว้ ก็ดีนะครับคุณแม่ ให้ช่วยศรีทำงานบ้านไป ณดลเห็นด้วย อนามิกาค้อนขวับใส่ณดล แล้วหันมาออดอ้อนพนารัตน์กับกอบชัย แต่ว่า...คุณพ่อคุณแม่..เอ๊ย! คุณผู้ชายกับคุณผู้หญิงขา ดิฉัน... อนามิกาแสร้งทำน่าสงสารด้วยการเอามือลูบท้องตนเอง เพิ่งท้องได้สองเดือนกว่า...โดยปกติแล้วหมอจะเตือนไม่ให้ทำงานหนักนะคะ เอ้อ...จริงด้วยสินะ กอบชัยหันมาพูดกับพนารัตน์ คนกำลังท้องกำลังไส้นะคุณ ฉันก็ไม่ได้ให้เธอแบกข้าวสาร หรือยกของหนักอะไรนี่ ก็แค่ช่วยศรีเก็บกวาดเช็ดถู มากสุดก็คงแค่ล้างส้วม พนารัตน์บอก นี่เบาแล้วใช่มั้ยคุณ กอบชัยป้องปากกระซิบ ผมกลัวว่าคนจะเอาเราไปนินทาว่าโหดน่ะ ฉันกลัวที่ไหนล่ะ ฉันจะโหดแบบนี้หละ มีอะไรมั้ย พนารัตน์หันมาพูดกับอนามิกา ถ้าอยู่ไม่ได้...ก็ย้ายออกไป! อนามิกาหน้าเสียเพราะรู้ตัวว่าต่อไปนี้คงต้องเจอศึกหนักแน่ๆ ณดลนั่งกินน้ำส้มอยู่ในคลับของพายัพ สักพักพายัพก็เดินมานั่งด้วย กลับมาแล้วเหรอ พายัพทัก นี่พี่ไม่ได้ตาฝาดใช่มั้ย ณดลกินน้ำส้มเหรอ ครับพี่ ตอนไปลอนดอนดื่มจนเมาเดี้ยงไปที ช่วงนี้เลยเข็ดขยาดเหล้าไปเลย ณดลบอก อย่างงี้นี่เอง ฮ่าๆๆ จู่ๆ ก็พายัพหยุดหัวเราะแล้วมองไปที่เวที เขาเห็นธัญญาซึ่งอยู่ในชุดนักร้องเดินจากหลังเวทีมายืนหน้าไมโครโฟน นักร้องคนนี้นี่ ที่พี่พายัพเล็งไว้น่ะ ณดลพูดขึ้น พายัพยิ้มด้วยสายตากรุ้มกริ่มก่อนตอบ เรียบร้อยโรงเรียนพี่ไปแล้ว เฮ้ย...พี่ จริงดิ? ณดลตกใจ ผมไปลอนดอนแค่ไม่กี่วัน มันไม่เร็วไปเหรอพี่ ของแบบนี้ มันต้องคิดเร็ว ทำเร็ว เคลมเร็ว ฮ่าๆๆๆ พี่เล่าให้ฟังมั้ยล่ะ ณดลอึดอัด เอ่อ..ผมว่าไม่ต้องดีกว่ามังครับ ไม่เป็นไร ไม่ต้องเกรงใจ พี่เล่าให้ฟัง... พายัพเล่าเรื่องระหว่างเขากับธัญญาให้ณดลฟังด้วยความภูมิใจในความเป็นเสือผู้หญิงของตน ภาพเหตุการณ์ที่พายัพเล่าย้อนกลับมา คืนนั้นพายัพกับธัญญาอยู่ในสภาพที่เมาทั้งคู่ ธัญญาเปิดประตูเดินเข้าห้องของตัวเองมาพร้อมกับพายัพ ทั้งคู่หยอกล้อกันถึงเนื้อถึงตัวเหมือนคู่รักข้าวใหม่ปลามัน ตั้งแต่พี่ช่วยธัญญาจากพวกขี้เมาที่จะมาลวนลาม พี่ก็ไปส่งเค้าถึงที่ห้องทุกคืน พายัพเล่า เอ่อ..อันที่จริง..ก็แค่สองสามคืนเท่านั้นแหละนะ พายัพกับธัญญาหัวร่อต่อกระซิกกันมาที่เก้าอี้โซฟา ธัญญาถูกดันให้เอนหลังลง แล้วพายัพจะโน้มตัวลงไปทับแต่ธัญญายังมีสติรีบเอามือยันไว้ อย่าค่ะคุณพายัพ อ้าว! ทำไมล่ะ เราสองคนก็โตๆ กันแล้ว ในเมื่อเราชอบกัน แล้วมันจะมีปัญหาอะไร พายัพพยายามจะก้มลงไปจูบและซุกไซร้ ธัญญาพยายามยกมือปราม แต่มันไม่เร็วไปเหรอคะ ถึงฉันจะรู้สึกดีๆ กับคุณ แต่ถ้าคุณไม่ได้รักฉัน ก็อย่ามีอะไรเกินเลยดีกว่า พายัพเริ่มหน้ามืด ซุกหน้าไซร้ไปทั่วพร้อมกับพูดไปชุ่ยๆ ผมรักคุณนะธัญญา ว่าไงนะคะ ผมรักคุณ น่า..นะ...หรือคุณไม่ไว้ใจผม เอ่อ..คือ...ค่ะ ไว้ใจสิคะ ธัญญายิ้มอย่างมีความสุขแล้วก็ปล่อยตัวให้พายัพจูบและซุกไซร้ได้ตามสบาย พายัพยังคงโอ้อวดความเป็นเสือผู้หญิงของตนให้ณดลฟังอย่างต่อเนื่อง พอได้จูบแล้ว พี่ก็เลยจัดการถอดชุดเค้าออกซะ แล้วก็... ณดลมีท่าทางอึดอัดจนทนฟังไม่ไหวต้องรีบเบรกขึ้นมา พอแล้วพี่ ไม่ต้องเล่าละเอียดก็ได้ครับ เอ่อ...แล้วพี่พายัพรักเค้าจริงๆ อย่างที่พูดเหรอครับ พายัพพูดกลั้วหัวเราะ โอ๊ย! ไม่เอาน่า...พี่ก็แค่บอกรักไปชุ่ยๆ เพราะอยากได้เค้าตะหาก ผู้หญิงก็แค่เนี้ย พอโดนบอกรักเข้าหน่อย ก็อ่อนเป็นขี้ผึ้ง เฮ่อ..แย่จังนะครับ ณดลจะด่าพี่อีกสิ ใช่! พี่ยอมรับ พี่ก็เป็นแค่ผู้ชายคนนึง มีโอกาสพี่ก็รีบใส่เต็มๆ ไม่ได้เป็นสุภาพบุรุษแบบณดลนี่ โทษพี่คนเดียวไม่ได้หรอกครับ จะว่าไป ผู้หญิงคนนี้ก็ทำตัวง่ายเกิน ไม่รู้จักรักนวลสงวนตัวบ้าง พายัพสะกิดณดลเพื่อเตือนให้หยุด ชู่ว...เดินมาทางนี้แล้ว ธัญญาเดินเข้ามาหาพายัพด้วยสีหน้าเศร้าๆ ธัญญากระซิบกับพายัพ คืนนี้ไปส่งฉันที่ห้องได้มั้ยคะ พายัพแกล้งพูดเสียงดังให้ณดลได้ยิน คืนนี้ผมไม่ว่างน่ะ มีธุระต้องคุยกับคุณณดลต่อ ธัญญาหน้าจ๋อยด้วยความผิดหวัง ค่ะ...ไม่เป็นไรค่ะ แล้วธัญญาก็เดินออกไป ณดลว่าพายัพเบาๆ พี่! ไปโกหกเค้าแบบนั้นทำไม ก็มันจำเป็นน่ะ ตามตื๊อพี่ทุกวัน คงคิดว่าพี่จะจริงจังด้วยหละมั้ง คนอย่างพี่ ไม่ชอบกินอะไรซ้ำๆ ณดลก็รู้ เอ้อ! ณดลรู้ใช่มั้ย ว่าธัญญาเป็นพี่สาวแท้ๆ ของอนามิกาน่ะ หา พูดเป็นเล่นน่ะพี่ ณดลตกใจ จริงๆ ยัยเกดน้องสาวพี่ก็ยืนยัน ธัญญาเป็นพี่สาวของอนามิกา ผู้หญิงที่นายภัทร น้องของณดลไปพลาดทำเค้าท้องน่ะแหละ ณดลตกใจและแทบไม่เชื่อหูตัวเอง พายัพพูดน้ำเสียงเยาะๆ เรียกว่าแรงทั้งพี่ทั้งน้องเลยนะเนี่ย ณดลเริ่มคล้อยตามพายัพ เขายิ่งรู้สึกมีอคติกับธัญญาและอนามิกามากยิ่งขึ้น อนามิกายกกระบอกน้ำยาฉีดกระจกในห้องน้ำ เธอฉีดหลายครั้งจนเริ่มมองไม่เห็นหน้าตัวเองก่อนจะยกผ้าขึ้นเช็ดกระจกให้ใสสะอาดอีกครั้ง อนามิกาปาดเหงื่อแล้วฉีดน้ำยาเช็ดกระจกอีกครั้ง จู่ๆ ณภัทรก็โผล่หน้ามาในกระจก อนามิกาตกใจจนสะดุ้งโหยง ว๊าย! โทษทีๆ นี่ฉันเอง แล้วทำไมต้องมาทำความสะอาดห้องน้ำด้วยล่ะเนี่ย ณภัทรถาม ก็คุณผู้หญิงสั่งน่ะสิ อนามิกาตอบ คุณผู้หญิงนี่คนเดียวกับคุณแม่ฉันใช่มั้ย ก็ใช่น่ะสิ! คุณแม่นายบังคับให้ฉันเรียกแบบนั้น อนามิกาโยนอุปกรณ์ทำความสะอาดทิ้ง นี่มันอยู่นอกเหนือจากที่เราตกลงกันไว้นะ ฉันรับจ้างปลอมตัวเป็นเมียนาย ไม่ได้ปลอมตัวเป็นคนใช้ โทษทีนะ เดี๋ยวฉันจะหาทางเจรจาไม่ให้เธอต้องทำงานบ้านอะไรแบบนี้ แต่ที่ฉันทำไปแล้วนี่ ฉันชาร์จค่าแรงเพิ่มอีกห้าร้อยนะ อนามิกาบอก ห้าร้อยเลยเหรอ นี่ถูกแล้วนะยะ ฉันมีดีกรีจบจากเมืองนอกนะ ราคานี้ไม่ได้บอกผ่าน โอเค เอางั้นก็ได้ ไม่มีปัญหา พูดจบณภัทรก็จะเดินออกไป แต่อนามิกาจับแขนไว้ เดี๋ยวก่อน.. อนามิกาพูดด้วยเสียงออดอ้อน นายช่วยขับรถพาฉันออกไปซื้อของหน่อยสิ ได้สิ พรุ่งนี้นะ ไม่ได้ ต้องคืนนี้เลย เธอจะไปซื้ออะไรของเธอ เออน่ะ...พาฉันไปหน่อย...นะๆ ก็ฉันยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าซื้ออะไร แล้วฉันจะพาเธอไปถูกมั้ย หือ? ก็พาไปห้างใกล้ๆ บ้านก็ได้ ก็บอกมาก่อนสิว่าซื้ออะไร ก็..ของใช้จำเป็นของผู้หญิงน่ะ นายจะรู้ไปทำไม ก็บอกมาเถอะน่ะ มันจำเป็นอะไรนักหนา ถึงต้องออกไปซื้อตอนนี้ หา? อนามิกาโพล่งออกไปเพราะรำคาญ โอ๊ย! บอกก็ได้ ฉันจะไปซื้อผ้าอนามัย ฉันเมนส์มา..ชัดมั้ย? มีประจำเดือนน่ะ รู้จักมั้ย? ณภัทรถึงกับอึ้ง อนามิกาเริ่มรู้สึกตัวว่าพลั้งปากพูดอะไรออกไปจึงเอามือปิดปากยิ้มเก้อๆ แก้เขินทันที ที่ซูเปอร์สโตร์ในยามค่ำคืน ณภัทรดึงรถเข็นออกมาให้อนามิกา เอารถเข็นมาทำไม อนามิกาถาม ฉันแค่มาซื้อผ้าอนามัย เออแฮะ... อนามิกาก้าวเดินไปแล้วชะงักเมื่อเห็นณภัทรไม่ตามมา ไม่ไปด้วยกันเหรอ เอ่อ...ของที่เธอจะซื้อเนี่ย...ฉันคงช่วยเลือก หรือช่วยออกความเห็นไม่ได้หรอกนะ ฉันว่าฉันรอตรงนี้ดีกว่า อนามิกายิ้มตอบแล้วคว้าตะกร้าเปล่าเดินตัวปลิวไป ผ้าอนามัยหลากหลายยี่ห้อวางเป็นแนวยาว อนามิกาเดินถือตะกร้าเปล่ามาหยิบเลือกดู อะไรเนี่ย? ไม่อยู่เมืองไทยแค่สองปี เดี๋ยวนี้มียี่ห้อใหม่ๆ ให้เลือกเพิ่มขึ้นเยอะเลยแฮะ อนามิกาหยิบผ้าอนามัยมาพลิกดูที่แพคเกจและลองอ่านรายละเอียดบนแพคเกจ ก่อนจะวางคืนที่ แล้วเธอก็หยิบมาดูอีกสองแพค พอจะหยิบแพคต่อไปที่อยู่ด้านล่าง ก็ทำแพคที่อยู่บนๆ ร่วงกราวหล่นลงพื้น ว๊าย! ผ้าอนามัยหลายแพคหล่นเกลื่อนพื้น อนามิกาก้มลงนั่งยองๆ เก็บ เธอหอบผ้าอนามัยเต็มแขน สักพักอนามิกาก็เห็นขาของผู้หญิงคนหนึ่งมาหยุดยืนแล้วก้มลงมาช่วยเก็บ เมื่อก้มลงมาอยู่ในระดับเดียวกันจึงเห็นว่าเป็นแพรวา ช่วยมั้ยคะ แพรวาพูดพลางหยิบของขึ้นเก็บโดยไม่รอคำตอบ เอ่อ...ขอบคุณมากค่ะ อนามิกาตอบ ทั้งสองยืนเก็บผ้าอนามัยเรียงคืนที่ชั้นวาง ทั้งสองยิ้มแย้มทักทายกัน อนามิกาพยักหน้าอย่างขอบคุณ เหลือผ้าอนามัยในมือของแพรวาอยู่สองแพค อนามิกายื่นมือไปดึงมาแต่แพรวายื้อไว้ ไม่เป็นไรค่ะ อนามิกาบอก แต่แพรวายังยื้อไว้ อนามิกาดึงแรงขึ้น ให้ฉันเก็บเองก็ได้ค่ะ เอ่อ...โทษค่ะ คือจะซื้อน่ะค่ะ แพรวาบอก อ้าว! อุ้ย! อนามิกาพยักหน้าเขินๆ โทษทีค่ะ แพรวายิ้มอย่างเป็นมิตร ไม่เป็นไรค่ะ แพรวาเอาผ้าอนามัยสองแพคในมือใส่ในรถเข็นที่มีข้าวของอยู่ในนั้นแล้วจึงเข็นออกไป อนามิกามองตามไปแล้วบ่นกับตัวเอง ซุ่มซ่ามแล้วยังเซ่อซ่าได้อีกฉัน! ณภัทรยืนแกร่วรออนามิกาอยู่ เขาหันไปเห็นอนามิกากำลังเดินยิ้มมา อนามิกายกถุงใส่สินค้าอวดณภัทร เรียบร้อย อนามิกาพูดยิ้มๆ ยังจะมาอวดอีก บอกก่อนนะ ของของเธอเนี่ย ต้องแอบซ่อนไว้ให้มิดชิดลับสุดยอดเลยหละ รู้แล้วน่า ฉันต้องทำให้ทุกคนเข้าใจว่าฉันท้อง ขืนมีใครเห็นว่าฉันยังใช้ผ้าอนามัย ก็เสร็จสิ เอ่อ...ถ้างั้น...อะ! อนามิกายื่นให้ ฝากนายเก็บไว้ดีมั้ย ณภัทรรีบยกมือปฏิเสธ เฮ้ย...ไม่เอาหละ เก็บเองดิ ทันใดนั้นทั้งคู่ก็ได้ยินเสียงเรียกณภัทรด้วยน้ำเสียงดีใจ คุณภัทร ณภัทรหันไปเห็นแพรวาเข็นรถตรงเข้ามาหา อนามิกาหันหน้ามามอง แพรวาเห็นก็ชะงัก คุณน่ะเองแพรวาทัก อ้าว! นี่คุณรู้จักกับคุณภัทรด้วยเหรอคะ ค่ะ ฉันเป็นภรรยาของภัทรเค้าน่ะค่ะ อนามิกาบอก แพรวาได้ยินก็ถึงกับช็อกไป อนามิกาประหลาดใจที่เห็นอาการช็อกของแพรวา อนามิกาหันไปมองณภัทร ณภัทรก็ยืนตัวแข็งทื่อ แพรวาพยายามระงับอาการ แต่พูดด้วยเสียงสั่นเครือ เอ่อ..ยินดีที่รู้จักนะคะ คุณ... อนามิกาค่ะ เรียกฉันว่าอะนาก็ได้ ยินดีที่รู้จักเช่นกันนะคะ แพรวาหัวใจแทบสลาย เธอพยายามกลั้นน้ำตาที่เริ่มเอ่อออกมา อนามิกามองแพรวาอย่างแปลกใจ คุณแพรวา...คุณเป็นอะไรหรือเปล่าคะ ปะ..เปล่าค่ะ งั้นขอตัวก่อนนะคะ แพรวาหันมาพูดกับณภัทร แพรขอตัวก่อนนะคะคุณภัทร เอ่อ...คะ..ครับ แล้วเจอกันครับ แพรวาหันหลังกลับแล้วเข็นรถเข็นจากมา ในขณะที่น้ำตาของเธอก็ไหลพรั่งพรูออกมา ณภัทรยังยืนอึ้ง อนามิกามองตามอย่างสงสัย เป็นอะไรของเค้า ท่าทางแปลกๆ นะ อนามิกาหันมาถามณภัทร เค้าเป็นใครเหรอ? ก็คุณแพรไง แพรวาน่ะ อนามิการู้สึกคุ้นๆ แต่ก็ยังนึกไม่ออก แพรวา... แล้วอนามิกาก็นึกขึ้นได้ หา! อย่าบอกนะว่านี่คือแพรวา น้องสาวของนีน่าที่ว่าจะหมั้นกับนายน่ะ ณภัทรพยักหน้าอย่างกลุ้มๆ แทนคำตอบ อนามิกาเดินคุยมากับณภัทร ในบริเวณทางเดินในซูเปอร์สโตร์ นี่! บอกตรงๆนะ แต่ก่อนฉันเคยคิดว่าแพรวา น้องสาวยัยนีน่าจะต้องวีน ต้องแรง ต้องร้ายเหมือนพี่สาว แต่พอเจอตัวจริง เค้าก็ดูเรียบร้อย น่ารักดีนี่ แล้วไงเหรอ ณภัทรถาม ก็...แล้วทำไมนายถึงไม่ชอบแพรวาเค้าล่ะ แล้วทำไมต้องชอบล่ะ ก็ผู้หญิงที่ทั้งรวย ทั้งสวย ทั้งดี สมัยนี้คิดว่าหากันได้ง่ายๆ ตามซูเปอร์สโตร์ทั่วไปเรอะ ณภัทรหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าอนามิกาก่อนจะย้อน งั้นฉันถามเธอนะ ตอนเธอเสิร์ฟอาหารที่ลอนดอน ก็เคยมีฝรั่งหล่อๆ รวยๆ มาจีบ ทำไมเธอไม่ชอบเค้าล่ะ ก็...มันไม่ชอบอ่ะ แบบ...รู้สึกว่ามันไม่ใช่ เหมือนมันไม่มีเคมีกันเลยน่ะ อนามิกาตอบ ฉันก็คิดกับแพรวาแบบที่เธอคิดนั่นแหละ เออ! ดี ให้ฉันถามเองตอบเองเสร็จสรรพว่างั้น!? แต่ก็อดสงสารเค้าไม่ได้นะ คืนนี้คงนอนร้องไห้จนตาบวมหละมั้งฉันว่า.. ณภัทรก็พยักหน้าเศร้าๆ เพราะอดรู้สึกผิดไม่ได้ แพรวาวาร้องไห้สะอึกสะอื้นอย่างน่าเวทนาอยู่ในห้องรับแขก เสรีกอดปลอบลูกสาวในขณะที่ตัวเองก็หัวใจแทบจะสลายตามไปด้วย แพรไม่เคยคิดเลยนะคะว่าคุณภัทรจะมีแฟนแล้ว ยิ่งมารู้จากคุณพ่อว่าแฟนเค้า...ท้อง แพรวาสะอื้น เสรีพยายามปลอบลูกสาว แพรเชื่อพ่อสิ ผู้ชายก็งี้ ชีวิตนึงก็อาจจะมีพลั้งมีพลาดไปบ้าง พ่อว่านายภัทรคงแค่พลาดไปชั่วครั้งชั่วคราว ไม่ได้จริงจังอะไร แล้วพ่อก็มั่นใจด้วยว่าผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นผู้หญิงที่ไม่ดี ไม่เอาไหน ไม่มีอะไรสู้ลูกแพรของพ่อได้เลย แต่ที่แพรเห็น เค้าดูดีมากเลยนะคะ ทั้งสวย ทั้งน่ารัก ทั้งบุคลิกดี แพรวาบอก เอ่อ...ก็...อาจจะแค่สวยแต่รูปจูบไม่หอมน่ะ คิดดูสิ ผู้หญิงดีๆ ใครเค้าจะปล่อยเนื้อปล่อยตัวจนท้องป่องกระทันหันแบบนี้ แต่คนที่ชื่ออนามิกาเค้าดูดีมากจริงๆ นะคะคุณพ่อ ขนาดท้องอยู่ก็ยังหุ่นดี จู่ๆ แพรวาก็นึกขึ้นได้อย่างฉับพลัน เออแฮะ...มันยังไงกันแน่เนี่ย มีอะไรเหรอลูก ก็คุณอนามิกาอะไรนั่นน่ะ ตอนที่แพรวาเจอเค้าครั้งแรก เค้ากำลังเลือกผ้าอนามัย ก็ไม่แปลกนี่ ผู้หญิงทุกคนก็ต้องใช้ เสรีนึกขึ้นได้ก็ตกตะลึงหันขวับไปมองหน้าลูกสาวทันที จริงด้วยแฮะ ก็ถ้าท้องแล้วจะต้องใช้ผ้าอนามัยอะไรอีกล่ะ แปลกๆ นะเนี่ย เสรีกับแพรวาวามองหน้ากัน ต่างคนต่างรู้สึกแคลงใจสงสัยขึ้นมา อนามิกานอนห่มผ้าตะแคงไปทางณภัทรอยู่ในห้องนอนของณภัทร ฉันนอนไม่หลับเลยอ่ะภัทร อนามิกาบอก ณภัทรนอนห่มผ้าตะแคงมาทางอนามิกาเช่นกัน ทำไมล่ะ นอนไม่สบายเหรอ หรือฉันเปิดแอร์หนาวไปรึเปล่า ณภัทรถาม ไม่หนาวไปหรอก ฉันก็มาจากลอนดอนพร้อมนายน่ะแหละ งั้นเป็นอะไรเหรอ ฉันเป็นห่วงพี่ธัญญาพี่สาวฉันน่ะ ไม่รู้มีเรื่องอะไร ตอนฉันไปหานี่เมาแอ๋คุยไม่รู้เรื่องเลย แล้วฉันก็บังเอิญเห็นรูปผู้ชายคนนึงในมือถือฉันด้วย เธอรีบนอนแล้วพรุ่งนี้ค่อยไปหาพี่เค้าดีกว่ามั้ย กังวลไปก็นอนไม่หลับเปล่าๆ อืม..ก็ได้...งั้นฉันหลับหละนะ เอ่อ...อะนา ฉันขอขึ้นไปนอนบนเตียงไม่ได้เหรอ ทั้งคู่ยังคงนอนคะแคงหันหน้ามาหากัน แต่อนามิกานอนตะแคงอยู่บนเตียง ส่วนณภัทรนอนตะแคงอยู่กับพื้น พื้นมันแข็งน่ะ...นะ ฉันสัญญาจะนอนริมๆ เตียงไม่โดนเนื้อต้องตัวเธอเลย ณภัทรบอก ไม่! นอนกับพื้นนั่นแหละนายน่ะ ไม่คุยแล้วนะ ฉันจะนอนแล้ว อนามิกาเอื้อมมือไปปิดโคมไฟหัวเตียงทำให้ห้องมืดสนิทไปทันที หลังจากคลับของพายัพปิด ลูกค้าก็ทยอยเดินกลับบ้าน พนักงานสาวเดินมาไหว้ลาพายัพ โดยที่ณดลนั่งอยู่กับพายัพด้วย นั่งยาวเลยคืนนี้ งั้นผมกลับแล้วดีกว่า ณดลเอ่ยลา ณดลยกมือไหว้ พายัพรับไหว้ ณดลกำลังจะขยับลุกขึ้น ธัญญาก็ถลามาชนไหล่ณดลที่ลุกขึ้นยืนอยู่ ธัญญาพูดเสียงอ้อแอ้ด้วยความเมา เพื่อนคุณพายัพจะกลับแล้วนี่คะ งั้นคุณไปส่งฉันที่ห้องนะ ธัญญา อย่าเสียมารยาทสิ นี่คุณณดล เค้าเป็นเจ้าของพื้นที่ที่นี่ทั้งหมดนะ ขอโทษคุณณดลซะเดี๋ยวนี้ พายัพสั่ง ธัญญายกมือไหว้แบบคนเมา ขอโทษค่ะ ธัญญาเข้ามาเกาะแขนพายัพอย่างสนิทสนม พายัพรีบปลดแขนธัญญาออกเพราะไม่อยากให้ลูกน้องเห็น ธัญญา ปล่อย! คุณเมามากแล้วนะ ก็รู้ว่าเมา แล้วคุณยังจะใจดำปล่อยฉันขึ้นแท็กซี่กลับบ้านเหรอ ก่อนนี้คุณไปส่งฉันทุกคืนได้ หรือว่าคุณพายัพไม่รักฉันแล้ว พายัพรีบปราม ชู่วว...เบาสิ อายคนอื่นเค้ามั่ง พายัพหันไปมองณดลแล้วก็รีบประคองธัญญาออกไป ไป..ไปคุยกันข้างนอกดีกว่า พายัพหันมาทางณดล พี่ขอเคลียร์ทางนี้ก่อนนะ ขับรถกลับบ้านดีๆ ล่ะ พายัพยกมือลา ณดลพยักหน้ารับ ครับพี่ ณดลมองตามพายัพที่พยุงพาธัญญาออกไปอย่างทุลักทุเล แล้วเขาก็บ่นออกมาเบาๆ ทั้งพี่สาวทั้งน้องสาว ไม่รู้จักคำว่ารักนวลสงวนตัวเล๊ย... ณดลส่ายหน้าอย่างรับไม่ได้ เช้าตรู่ที่บ้านณดล ศรีกำลังต้มข้าวต้มกุ้งอยู่ในครัว ควันในหม้อลอยขึ้นมา อนามิกาเดินเข้ามาในครัวแล้วเอ่ยถาม ทำอะไรอยู่น่ะศรี ช่วยมะ ฉันทำกับข้าวเป็นนะ ศรีหันมามองหน้าอย่างไม่เป็นมิตร สักพักก็โพล่งขึ้น ทำเป็นงั้นก็ทำไป ดี! ฉันจะได้ไปทำอย่างอื่น ศรีเดินออกไป ทิ้งให้อนามิกายืนมองอย่างงงๆ อยู่ในครัวคนเดียว อะไรเนี่ย มีงี้ด้วย อนามิกาหันมาที่หน้าเตาอย่างไม่เต็มใจ ก็ได้...ไม่หิวไม่ทำให้นะเนี่ย อนามิกาหยิบทัพพีคนแล้วชะเง้อมองในหม้อก่อนจะตักขึ้นมา ข้าวต้มกุ้ง...หน้าตาใช้ได้นะ แล้วรสชาติล่ะ อนามิกาใช้ช้อนตักแบ่งจากทัพพีมาเป่าแล้วลองชิม ทันทีที่รู้รสอนามิกาก็หน้าเหยเกจนแทบจะถุยทิ้ง นี่กะทำแค่พอให้สุกใช่มั้ยเนี่ย อนามิกาชะเง้อดูในหม้อ เครื่องปรุงมีครบทุกอย่าง ขาดอย่างเดียว คือความอร่อย อนามิกาสูดลมหายใจอย่างคนพร้อมลุย ได้! เดี๋ยวจัดให้ ศรีกับอนามิกาช่วยกันยกชามข้าวต้มกุ้งที่ร้อนควันฉุยมาวางข้างหน้าทุกคนที่โต๊ะอาหาร วันนี้แม่มีความสุขจังเลย พนารัตน์พูด นานมากแล้วนะ ที่เราไม่ได้นั่งพร้อมหน้าพร้อมตาครบทุกคนอย่างนี้ อนามิกาขยับจะนั่งเก้าอี้ตัวที่ว่างอยู่ พนารัตน์รีบพูดขึ้น ขอเฉพาะครอบครัวฉันได้มั้ย ฉันไม่ได้เรียกให้เธอนั่ง คุณแม่! อะนาเป็นภรรยาผมนะครับ ณภัทรบอก แค่นอนกับแก ท้องกับแก ก็ไม่ได้แปลว่าเป็นครอบครัวเรานี่ คุณแม่ ให้เกียรติอะนาหน่อยสิครับ เอาน่า...ภัทร อย่าทำเสียบรรยากาศสิ คุณแม่กำลังแฮปปี้ แกไม่เห็นเหรอ ณดลเบรกแล้วพูดกับอนามิกา เธอก็รอกินพร้อมกับศรีไปแล้วกัน อนามิกาสะอึก จ้องณดลด้วยความโกรธแล้วขยับปากจะตอบโต้ แต่ก็เก็บอารมณ์ไว้ คะ..ค่ะ เอาหละ...เริ่มทานกันดีกว่า ภัทร...ยิ้มแย้มหน่อยสิ กอบชัยบอก คะ..ครับ คุณพ่อ ณภัทรรับคำ ณภัทรมองอนามิกาด้วยสายตาขอโทษ อนามิกาส่ายหน้าบอกว่าไม่เป็นไร แล้วยกนิ้วให้สัญญาณว่าตนโอเค กอบชัยตักข้าวกินแล้วก็ทำตาโต อื้ม...อร่อยมากเลยนะ พนารัตน์ตักกินด้วย นั่นสิคุณ สงสัยเป็นเพราะบรรยากาศที่ลูกๆ อยู่พร้อมหน้า ณดลชิมแล้วพูด ไม่ใช่แค่บรรยากาศนะครับ นี่อร่อยจริงๆ นะ ฝีมือใครเนี่ย อนามิกายืนข้างๆ ศรียกนิ้วชี้ตัวเองแล้วกำลังจะขยับปากพูด แต่ศรีก็ชิงตัดหน้า โพล่งขึ้นมา ฝีมือศรีเองค่ะคุณณดล เหรอ.. ณดลหันไปพูดกับพนารัตน์ อร่อยนะครับคุณแม่ อื้ม...สุดยอดเลย ถ้าบอกว่าไปซื้อเจ้าดังๆ มาก็เชื่อนะเนี่ย ศรียิ้มรับ อนามิกาเหล่มอง ศรีเหล่ตอบอย่างเยาะๆ อนามิกากัดฟันอดทนพยายามเก็บอารมณ์ที่เดือดอยู่ข้างใน อนามิกาเก็บถ้วยชามมาวางที่อ่างล้างจาน โดยที่ศรีนั่งกินข้าวต้มกุ้งอยู่ในครัว อนามิกาเดินไปที่โต๊ะ กำลังจะนั่งลงกินด้วยแต่เธอเห็นข้าวต้มกุ้งในชามตัวเองมีอยู่ไม่ถึงครึ่งชาม โทษนะศรี...นี่แบ่งให้ฉันแค่นี้เองเหรอ อนามิกาถามขึ้น ศรีตอบอย่างยียวนโดยไม่มองหน้า อื้อ...ช่วยไม่ได้ ก็เธอมาช้าเอง นี่...ที่ฉันช้า ก็เพราะไปช่วยเธอเก็บถ้วยเก็บชาม แทนที่จะขอบคุณกัน กลับมาทำอย่างงี้เหรอ ศรีลุกพรวดขึ้นมา เออ! ฉันจะทำแบบเนี้ย แล้วมีอะไรมั้ย เธอพูดจาดีๆ ก็ได้นี่นา ก็ฉันจะพูดแบบเนี้ย หรือเธอจะเอา เธอคิดว่าฉันกลัวเธอเหรอ ถึงชอบพูดจาข่มขู่ กระโชกโฮกฮากขนาดนี้ พูดดีๆ เป็นมั้ย...หา ฉันจะพูดแบบนี้หละ มีอะไรมั้ย ศรียียวน แล้วถ้าฉันตอบว่ามีล่ะ อนามิกาสวนกลับ ได้! อยากได้ข้าวต้มใช่มั้ย ศรียกชามข้าวต้มกุ้งของตนเงื้อขึ้นมาสาดใส่แต่อนามิกาเอียงตัวหลบทัน แล้วคว้าชามข้าวต้มตัวเองคว่ำลงบนหัวของศรีทันที กรี๊ด!! ศรีร้องลั่น อนามิกายิ้มเยาะ ไง? ให้มันรู้มั่ง เล่นกะใครไม่เล่น หยุดเดี๋ยวนี้นะ ณดลพูดดังลั่น ณดลเดินเข้ามายืนหน้าเครียด ศรีรีบโผเข้าไปหา คุณณดลขา คุณอะนาเค้ารังแกศรี ทั้งหมดได้ยินเสียงของพนารัตน์ดังแว่วเข้ามา เสียงร้องแรกแหกกระเฌออะไร พนารัตน์เดินเข้ามาเห็น หา! ศรี ใครทำแกแบบนี้ จะมีใครอีกล่ะครับคุณแม่ ณดลพูดกับอนามิกา เธอควรจะละอายใจบ้าง ศรีเค้าเป็นแค่แม่บ้าน แต่เธออุตส่าห์ไปเรียนถึงเมืองนอกเมืองนา แต่สิ่งที่เธอทำ มันต่ำเสียยิ่งกว่าอะไร คุณว่าใครต่ำ มาถึงก็ด่าฉันเป็นชุด ใจคอจะไม่รับฟังกันบ้างรึไง อนามิกาฉุน พนารัตน์แผดเสียงสวนขึ้น ฉันไม่ฟัง! อนามิกาสะดุ้งแล้วก็ต้องหงอ เพราะพนารัตน์กำลังอารมณ์ขึ้นอย่างรุนแรง ใครไม่อยากฟังเธอแก้ตัวอะไรทั้งนั้น พนารัตน์หันมาพูดกับศรี ศรี ไปล้างหน้าล้างตาซะ แล้วเธอก็หันไปพูดกับอนามิกา เธอ ตามฉันมานี่ อนามิกาพยักหน้าอย่างหงอๆ คะ..ค่ะ คุณผู้หญิง อนามิกานั่งนิ่งที่เก้าอี้รับแขก พร้อมกับหลบตาทนฟังพนารัตน์ที่เดินใส่อารมณ์โวยเธออยู่ ส่วนณดลนั่งกอดอกรับรู้อยู่ใกล้ๆ รู้ไปถึงไหน ก็อายไปถึงนั่น เมียลูกชายฉันลดตัวไปตบตีกับคนใช้ในบ้าน นี่ขนาดกำลังท้องนะ ฉันอยากจะรู้หัวนอนปลายเท้าเธอจริงๆ พ่อแม่ผู้ปกครองเธออบรมกันมายังไง ถึงได้เป็นต่ำติดดินแบบนี้ ขอโทษนะคะ! กรุณาด่าดิฉันคนเดียว ได้โปรดอย่าลุกลามไปถึงคนอื่นในครอบครัวเลยค่ะ อนามิกาบอก งั้นเธอช่วยเชิญพ่อแม่เธอมาคุยกับฉันหน่อยได้มั้ย ฉันอยากจะรู้ว่าเคยสั่งเคยสอนอะไรเธอบ้างหรือเปล่า ถึงได้ร้ายแบบนี้ พนารัตน์โวย อนามิกากัดฟันระงับความโกรธ คุณผู้หญิงอยากคุยกับพ่อแม่ดิฉันจริงๆ เหรอคะ ก็จริงสิยะ ไม่จริงฉันจะพูดทำไม คือพ่อแม่ดิฉันจากโลกนี้ไปนานแล้วน่ะค่ะ ไม่ทราบว่าคุณผู้หญิงยังอยากจะตามไปคุยด้วยอยู่หรือเปล่าคะ พนารัตน์ถึงกับสะอึกที่ได้ยินเช่นนั้น ณดลรีบลุกขึ้นโวย จะมากไปแล้ว นี่คุณแม่ฉันนะ รีบขอโทษเดี๋ยวนี้ พนารัตน์สวนขึ้น ไม่ต้อง! ถึงมันขอโทษ ฉันก็ไม่รับ พนารัตน์หันมาที่อนามิกา ฉันเห็นใจ พ่อแม่ตายไปนานแล้ว ก็เลยไม่มีใครสั่งสอน ก็น่าเห็นใจนะ ต้องอยู่หัวเดียวกระเทียมลีบแบบนี้ อนามิกาก้มหน้ากัดฟันอดทนฟัง ณดลพูดกับพนารัตน์ อันที่จริง อะนาเค้าไม่ได้อยู่คนเดียวหรอกครับคุณแม่ เค้ายังมีพี่สาวอีกคน แต่ก็ทำตัวต่ำๆ พอกัน นี่คุณด่าพี่สาวฉันเหรอ จะมากไปแล้วนะ คุณรู้จักพี่สาวฉันหรือไง ถึงได้ซี้ซั๊วพูดแบบนี้ อนามิกาโกรธ ฉันไม่ได้ซี้ซั๊ว ฉันได้เห็นพฤติกรรมของพี่สาวเธอแล้ว ที่ชื่อธัญญาน่ะ อนามิกาทั้งตกใจและประหลาดใจ ไม่อยากจะพูดมากหรอกนะ เอาเป็นว่า เธอลองไปถามกันเอาเอง ว่าเมื่อคืน ตอนที่พี่สาวเธอเมาแอ๋ แล้วฉุดกระชากลากถูไปกับผู้ชายน่ะ ตกลงไปจบกันที่ไหน ยังไง อนามิกาอึกอัก เธอพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ทั้งโกรธทั้งใจไม่ดีเพราะห่วงพี่สาว อุ๊ยตายแล้ว! มีเรื่องบัดสีบัดเถลิงแบบนี้ด้วยเหรอ แต่ฉันไม่แปลกใจหรอกนะ ก็ลำพังเธอยังแรงขนาดนี้ แล้วคนพี่จะแรงซะขนาดไหน พนารัตน์พูด อนามิการู้สึกโกรธจนอยากจะร้องไห้ หยุดพาดพิงถึงพี่สาวฉันได้มั้ยคะ อนามิกากลั้นน้ำตาไม่ไหว น้ำตาของเธอจึงไหลออกมา เธอหันเดินหนีเข้าบ้านไป ณดลมองตามด้วยหน้าตาไม่สบายใจ ขณะที่พนารัตน์เต็มไปด้วยความสะใจ ณดลพูดเบาๆ นี่เราทำรุนแรงเกินไปหรือเปล่าครับคุณแม่ แรงอะไร เบาไปสิไม่ว่า ณดลอย่าไปใจอ่อนสงสารมันเชียวนะ มันก็แค่บีบน้ำตา เพราะเจอแฉจนเถียงไม่ออกแค่นั้นหละ ณดลเปรยเบาๆ แต่อย่างน้อยในท้องเค้า ก็ยังมีลูกของเจ้าภัทรอยู่นะครับ ณดลไม่สบายใจและรู้สึกผิดอยู่ลึกๆ ที่พูดจารุนแรงกับอนามิกา อนามิกานั่งเก็บข้าวของใส่กระเป๋าเสื้อผ้าด้วยน้ำตานองหน้าอยู่ในห้องของณภัทร ณภัทรเปิดประตูเข้ามาเห็นก็งงว่าเกิดอะไรขึ้น อะนา...เธอเป็นอะไร...นี่เธอร้องไห้เหรอ...แล้วเธอเก็บเสื้อผ้าจะไปไหน ฉันทนกับคนที่นี่ไม่ไหวแล้ว ฉันจะไปอยู่กับพี่สาวฉัน อนามิกาบอกทั้งน้ำตา เฮ้ยๆๆๆ เดี๋ยวสิ หมายความว่าไง เธอจะทิ้งให้ฉันต้องแต่งงานกับคุณแพรเนี่ยนะ นายมันก็ห่วงแค่ตัวเอง ไม่เคยคิดจะดูแล ปกป้องฉัน ทั้งพี่นาย ทั้งแม่นาย กระทั่งคนใช้บ้านนาย ทุกคนที่นี่ไม่รู้จงเกลียดจงชังอะไรฉันนักหนา ใจเย็นๆ ก่อนน่า...ก็บอกแล้วไง แค่สองสามเดือนเอง อดทนอีกหน่อยได้มั้ย นายก็พูดได้ ก็นายไม่ได้มาโดนอย่างฉันนี่ ด่าฉันคนเดียวฉันไม่ว่า แต่นี่เล่นด่าลามไปถึงพ่อแม่ ถึงพี่สาวฉัน พูดจบอนามิกาก็รูดซิปกระเป๋าแล้วลุกพรวดเตรียมเดินออกไป ณภัทรรีบกระโดดไปขวางไว้ แล้วนี่เธอจะทิ้งฉันไปอย่างเงี้ยเหรอ ใช่! ฉันไม่อยู่แล้ว ข้าวของเสื้อผ้าที่เหลือ เอาไว้ฉันจะมาเก็บอีกที ตอนนี้ฉันขอหละ ยิ่งออกจากบ้านนี้เร็วเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งรู้สึกดีขึ้นเท่านั้น อนามิกาดันณภัทรที่ขวางทางอยู่ให้ออกไป เธอเดินออกนอกประตูแล้วปิดประตูเสียงดัง ณภัทรนิ่งอึ้งเพราะรู้สึกสับสนไปหมด ทั้งเป็นห่วงอนามิกา และห่วงอนาคตของตนเอง อนามิกาสะพายกระเป๋าเสื้อผ้าเดินมาตามทางเดินหน้าห้องในคอนโดมิเนียมที่ธัญญาอาศัยอยู่ จนมาหยุดที่หน้าประตูห้องของธัญญาแล้วกำลังจะเคาะประตูห้อง แต่เธอก็ชะงักเมื่อได้ยินเสียงของณดลที่พูดเอาไว้ดังแว่วเข้ามาในความคิด ...เธอลองไปถามกันเอาเอง ว่าเมื่อคืน ตอนที่พี่สาวเธอเมาแอ๋ แล้วฉุดกระชากลากถูไปกับผู้ชายน่ะ ตกลงไปจบกันที่ไหน ยังไง อนามิกาถอนใจกลุ้มๆ พร้อมกับรำพึงออกมาเบาๆ ไม่มีอะไรหรอกน่า อนามิกาเคาะประตูแต่ไม่มีเสียงตอบ เธอเงียบสักครู่แล้วก็เคาะย้ำๆ อีก ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก อนามิกาถึงกับช็อกเมื่อเห็นว่าคนที่มาเปิดประตูให้คือพายัพ พายัพเองก็มองอนามิกาด้วยอารมณ์ของเสือผู้หญิงที่เห็นหญิงสาวสวยถูกใจ 
|
มิกัง
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?] Link |
||||||||||||
