ยินดีด้วยคับที่ได้พบกับสิ่งใหม่ๆ ความรู้สึกใหม่ๆ เพิ่มพลังใหม่ๆแก่ตนเอง.....แต่หากมีเวลา..ลองหาที่เงียบๆ ทบทวนตัวเอง ก็ได้รู้สึกใหม่ๆ เหมือนกันนะคับ...เพราะสมัยนี้สิ่งแวดล้อมหมุนเวียนไปเร็วจนเราไม่รู้จะเลือกอะไรดี....

อยู่คนเดียวในเชียงใหม่ก็เงียบมากพอแล้วละค่ะ และสิ่งแวดล้อมแถวนี้ก็หมุนไม่เร็วนักหรอกเนอะ

*ซุกแน่นข้างๆ ฟังเปาเล่าเรื่องให้ฟัง*

อยากเปลี่ยนที่มั่ง กำลังปรารถนาการท่องเที่ยวอย่างรุนแรง -_-"

ไม่เคยเหงาแฮะ สงสัยเพราะเปลี่ยนที่บ่อยมาก

เวลาเราได้ไปพบเจออะไรใหม่ๆ บ้าง

มันก็ทำให้หัวใจเราเบิกบาน และอยากรู้อยากเห็นกับสิ่งใหม่ๆ ที่ได้พบเจอ

ขอให้หาอะไรสนุกๆ ทำได้นะ ปัน ปัน

พี่เป็นคนแบบเดียวกับปัน ที่สร้างเพื่อนใหม่ได้ยาก ขนาดว่าเป็นคนเชียงใหม่ ยังมีเพื่อนที่เชียงใหม่แบบนับนิ้ว แล้วก็ไม่มีคนที่คุยกันได้ทุกเรื่องเลย

อันที่จริงพี่ฟังได้ทุกเรื่องนะ(ยกเว้นการเมือง ขอเถอะ ^ ^") เวลาใครคุยกับพี่คือคุยได้หมด ไม่จำเป็นต้องคุยแต่เรื่องที่สนใจตรงกัน เพียงแต่ ก็เข้าใจว่า การคุยกัน ถ้าจะให้ได้ความรู้สึกเติมเต็มจากบทสนทนานั้น มันก็คงต้องเป็นการคุยกันแบบแลกเปลี่ยนกันทั้งสองฝ่าย แต่พี่ก็ดันเป็นประเภทพร้อมจะฟังคนอื่นทุกเรื่อง แต่ไม่พร้อมจะพูดเรื่องตัวเองทุกเรื่องซะด้วย

พี่ก็เลยไม่แน่ใจว่าการมาคุยกับคนที่เป็นอย่างพี่ มันจะทำให้รู้สึกเติมเต็มขึ้น หรือทำให้เหงากว่าเดิม
เพราะบางทีพี่เองก็รู้สึกเหมือนกัน (อาการหนักกว่าชาวบ้านด้วย) ว่าได้ไม่ได้จากใครทั้ง 100% ก็รู้สึกว่าไม่เอาดีกว่า
(และพีก็ยังหาใครที่ให้พี่ทั้ง 100% ไม่ได้ ก็เลยยังเหงาอยู่คนเดียว สมน้ำหน้า 555)


คือที่ร่ายมาทั้งหมดนี้ ก็แค่จะบอกว่า ถ้าปันเหงาๆเซ็งๆเราก็มานัดเจอกัน ไปกินข้าวไปเดินเล่นไปดูหนังกันมั่งก็ได้ แม้พี่จะเป็นของพี่อย่างงี้ คือก่อกำแพงไว้ท่วมหัว ไม่รู้ว่าไม่ปล่อยให้ใครเข้ามา หรือไม่ปล่อยให้ตัวเองออกไป แต่ไม่ได้หมายความว่าพี่ไม่สนใจใคร และพี่ก็อยากฟังเรื่องที่ปันเล่าทุกเรื่องจริงๆ (แต่ยกเว้นการเมือง (โปรดฟังอีกครั้ง)) แล้วถ้ามันจะทำให้ปันอยู่เชียงใหม่อย่างมีความสุขขึ้น พี่ก็ยิ่งยินดีค่า

ปล. อยากกินบุฟเฟต์อิตตาลีร้านนั้นนอีกอ่ะ

ขอบคุณทุกคนเน้อ

พี่อุ๋ย @ T^T เค้าซึ้งอะ ขอบคุณนะคับ แต่ว่าตอนนี้มารักษาตัวอยู่ที่ กทม. ค่ะ เป็นออฟฟิศซินโดรม ปวดข้อมือ ปวดคอมาก ๆ เอาไว้กลับไปแล้วเราเจอกันเนอะ