2.


“พี่ลำภา ไปดูโปสเตอร์ของพี่ในห้องน้ำด้วย ผมว่าแกะออกดีกว่า ดูไม่ดีเลย” ไอ้หนุ่ย กัปตันร้านเดินมาก้มกระซิบบอกผมใกล้ ๆ หู ขณะที่ผมกำลังวางมาดทำตัวเป็นศิลปินใหญ่ แจกลายเซ็นต์บนปกเทปให้กับแขกโต๊ะข้างเวที


“ทำไมละ”ผมถามด้วยความสงสัย


“พี่ไปดูเอง แล้วกัน”


โฆษณาในห้องน้ำ นี่คืออีกวิธีหนึ่ง ที่ผมใช้เจาะกลุ่มเป้าหมายผู้บริโภคเพลงใต้ดิน


การปิดโปสเตอร์ให้อยู่ในระดับสายตาของคนยืนเยี่ยว นั่งขี้ นั่งฉี่ นั้นผมถนัดครับ ตรงเผงเล็งตรงเป้าเลยแหละ ยกเว้นคนอ๊วกครับ ผมหาตำแหน่งติดโปสเตอร์ให้เขาอ่านไม่ถูกจริง ๆ


เหนือโถเยี่ยวขึ้นไปซัก 30 นิ้ว เนี่ย รับรองไม่มีพลาด สำหรับคนเยี่ยวราดจะต้องอ่าน


ถ้าเป็นชักโครก ก็ต้องไล่ระดับตั้งแต่พื้นไต่ขึ้นไป บวกลบกับความสูงของชักโครกแล้ว ก็ต้องสุงมาจากพื้นอยู่ที่ ประมาณ 40 นิ้ว ครับ คือระดับสายตาของคนนั่งอุจจาระอ่านครับ


ไม่มีวิธีการโฆษณาแบบยัดเยียดวิธีไหนดีไปกว่าวิธีนี้อีกแล้วครับ สำหรับเพลงใต้ดินของผม


3.


ผมยืนตะลึง เหมือนต้องมนตรา คาถาจังงัง ทันทีที่เข้าไปเห็นโปสเตอร์โฆษณาแผ่นหนึ่ง ที่ปิดอยู่เหนือโถเยี่ยวโถหนึ่งในห้องน้ำชาย


ภาพที่ผมนั่งเล่นกีตาร์โปร่ง ใบหน้าอมยิ้มนิดหน่อยนั้น ดู่เท่ห์ หล่อเหมือนสรพงษ์ ชาตรี แต่ความผิดปกติแบบเด่นชัด ขัดเขิน เกินไปจากที่เคยเป็นอยู่ขณะนี้ก็คือ ที่ส่วนปลายจมูกของผมนั่นสิครับ ไม่รู้ไอ้ขี้เมามือบอน ตอนยืนเยี่ยวคนไหน ดันใช้ปากกาเมจิกสีน้ำเงินลากเส้น ขนาด 1.0 มิลลิเมตร ต่อยอดปลายจมูกของผมเพิ่มออกมา จนกลายเป็นรูปศิวลึงค์เหี่ยวห้อยย้อยแบบคนหมดสมรรถภาพทางเพศทุเรศเหลือร้ายทารุณ


ทำไมมันถึงวาดได้น่าเกลียดขนาดนั้น


ไวเท่าความคิดติดจรวดอาร์พีจีครับ


ผมตัดสินใจแกะแผ่นโปสเตอร์นั้นออก ก่อนที่แขกคนเข้าห้องน้ำคนต่อไปจะเข้ามาเห็น


เป็นสัญชาตญาณของคนขี้อาย นั่นแหละครับ ขืนปล่อยทิ้งไว้เดี๋ยวจะเป็นข่าวลือตลกโปกฮา ให้เพื่อนหัวเราะเยาะอีก


“คนรักก็มี คนเกลียดก็มี”ผมคิดในใจ ขณะขยุ้มแผ่นโปสเตอร์เหวี่ยงลงถังขยะ หน้าห้องน้ำชาย แต่มิได้มีอารมณ์ถือโทษโกรธเคือง




4.


“พี่วันนี้เทปพี่ขายได้ 12 ม้วนเลยนะ เป็นประวัติการณ์ รวยใหญ่แล้วพี่เรา” แคชเชียร์สาวแซวผมอีกเมื่อผมไปเก็บเงินค่าเทปที่ขายได้ในคืนนี้


ผมไม่ได้ตอบอะไร ได้แต่หัวเราะหึ หึ ก่อนหิ้วกีตาร์ออกมาหน้าร้าน


ขณะขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซด์ก่อนสตาร์ทเครื่อง ผมแอบใช้มือคลำที่กระเป๋ากางเกงลายพรางทหาร เพื่อให้แน่ใจว่าแผ่นโปสเตอร์ ที่ผมแอบไปเก็บกลับคืนมามาจากถังขยะหน้าห้องน้ำชายยังอยู่หรือเปล่า


“ไม่แน่อาจมีคนหวังดีลงคาถามหาเสน่ห์ ค้าขาย ร่ำรวย ในแผ่นโปสเตอร์แผ่นนี้ก็ได้”


ผมรำพึงในใจเมื่อแน่ใจว่าแผ่นโปสเตอร์ขยุ้มยู่ยี่ยังอยู่ในกระเป๋ากางเกง ก่อนสตาร์ทรถฝ่าความมืดออกมาจากร้าน