Group Blog
All Blog
|
"ความสุขในความทุกข์/ความทุกข์ในความสุข" อ่านหัวเรื่องสงสัยมั้ย บางเรื่องบางราวมันเป็นแบบนั้นจริงๆ นะ ความสุขอยู่ในความทุกข์ และความทุกข์ก็อยู่ในความสุข สุขๆ ทุกข์ๆ ลองยกตัวอย่างเทียบเคียง คนที่ชอบกินซูชิหรืออาหารญี่ปุ่น ถ้าจะกินให้ได้รสชาติ เราต้องกินกับวาซาบิ ใช่มั้ย แล้วรสชาติวาซาบิ น่ะ สุดๆ ไปเลย ฟืดดดดด ปู๊ดดดด ขึ้นจมูกสุดๆ แต่มันให้อารมณ์แบบสนุกๆ สุขๆ ดีเหมือนกัน แม้ว่ามันจะทุกข์ๆ ช่วงต้องกินมันแรกๆ อ่ะนะ หรือตอนไปบริจาคโลหิตช่วงที่เข็มแทงลงมา เจ็บนะคะ เจ็บจนไม่อยากไปบริจาคเลย แต่คิดว่าเลือดเราจะมีประโยชน์กับคนอื่น มันก็เลยมองข้ามความเจ็บตรงนั้นไป มันก็คือความทุกข์ในความสุขที่ได้บริจาคเลือด ให้กับใครสักคนที่จะได้ใช้เลือดเรา แต่ถ้าจะให้เห็นตัวอย่างชัดเจน ต้องเรื่องของความรัก ความรักของบางคน อาจจะมีอาการประมาณนี้ คือมีความสุขที่ได้รัก ขณะเดียวกันก็มีความทุกข์กับรักนี้ด้วย อาจจะมาจากหลากหลายสาเหตุ แอบรักเขาฝ่ายเดียว หรือรักเขามีมากมายจนไม่รู้ว่า เขารักเราหรือรักใคร แต่ยังไงก็ยังอยากจะรัก แม้รู้ว่ารักนั้นมันทำให้ทุกข์ เพราะในความทุกข์ มักจะมีความสุขเล็กๆ ซ่อนอยู่ด้วย กระมัง  ลองฟังเพลงนี้นะคะ ฟังครั้งแรกจากเสียงน้องผู้หญิงคนหนึ่งในเฟส เสียงเธอใสมาก เหมือนชื่อของเธอ เธอร้องเพลงนี้ โดยมีคนรักของเธอเล่นกีตาร์ และร้องคลอคู่กัน ความหมายดีมากมาย... กับคำถามที่ถามว่ารักนั้น มีใครกันจะบอกซึ่งความหมาย และสิ้นสุดเมื่อใดที่แหนงหน่าย คนมากมายกี่รายที่ไปถึง กับชีวิตที่ผ่านมาพบรักได้รู้จักและคิดว่าลึกซึ้ง ฝันว่าเราต่างรวมให้เป็นหนึ่ง แท้ที่จริงต่อมาแหลกสลาย
**ความรักไม่ใช่สองคน ดิ้นรนไปจุดหมายไกลห่าง มีความต่าง มีวิธีที่มีเหตุผล ความรักคือคนสองคน ให้คนอีกคนนั้นทุกอย่าง "ให้ความต่าง" ต่อเติมด้วยความเข้าใจ** ให้ชีวิตอีกฝ่ายได้ค้นคิดและมีสิทธิ์จะตามที่ไฝ่ฝัน เฝ้าคอยเป็นเพื่อนเก่าที่คงมั่นและเป็นวันที่ดีที่เคยเห็น ให้ความคิดอีกฝ่ายได้ค้นรักและรู้จักกับมุมที่ซ่อนเร้น ให้ดูใจให้เราได้ดูเด่นย่อมไม่มีซึ่งวันแหลกสลาย กับคำถามที่ถามว่ารักนั้นมีใครกันจะบอกซึ่งความหมาย และสิ้นสุดเมื่อใดที่แหนงหน่ายคนมากมายกี่รายที่ไปถึง เพิ่งจะเรียนรู้ว่า การขุ่นเคืองใจ บางทีมันก็ให้ประโยชน์อยู่เหมือนกัน เพราะในความขุ่นเคืองนั้น เราได้เรียนรู้และรู้จักอีกฝ่ายมากขึ้น หลายๆ ครั้งมักจะสร้างเรื่องให้ขุ่นเคืองกับบางคน และหลายๆ ครั้งก็เป็นฝ่ายขอโทษเขาเสมอมา ขณะเดียวกัน ก็ได้เรียนรู้และรู้จักเขามากขึ้น เรียนรู้เพื่อจะเข้าใจ...และทำให้เรากับเขา ยังมีมิตรภาพดีๆ อยู่เสมอๆ  "การมีใครสักคนอยู่ในห้วงความคิดคำนึง ขโมยมาจากน้อง กะว่าก๋า ชอบมากสองประโยคนี้
 เมื่อวานนั่งดูเรื่องนี้ทางเคเบิ้ล เคยดูมาก่อนแล้ว ช่วงที่นำมาฉายใหม่ๆ ชอบนักแสดงทั้งคู่ แสดงน่ารักดี เนื้อเรื่องก็ดีนะคะ สนุกแบบน่ารักๆ พอดูแล้วก็คิด ดีเหมือนกัน ถ้าเป็นนางเอก ความจำที่มีอยู่แค่คืนเดียว ตื่นมาเธอก็จำอะไรไม่ได้อีกแล้ว ทุกวันของเธอ จึงมีแต่เรื่องใหม่ๆ เสมอ เธอจะมีความสุขกับสิ่งที่เธอเจอ และทำในสิ่งที่เธอทำมันทุกวัน ทั้งๆ ที่ความจริง เธอก็เจอและทำแบบนี้ทุกวัน แต่เพราะเธอจำไม่ได้ เธอจึงมีความสุขทุกครั้งที่เจอและได้ทำมันซ้ำๆ เหมือนเธอบอกรักพระเอกทุกวัน เพราะเธอจำไม่ได้ว่าเธอบอกรักเขาไปแล้ว โลกของเธอ...เหมือนเต็มไปด้วยความสุขนะคะ การจำอะไรไม่ได้...มันก็คงดีเหมือนกัน  แต่พระเอกน่ะสิ...เขาต้องทำในสิ่งเดิมๆ ทุกวัน แนะนำตัวกับเธอทุกวัน ฟังคำบอกรักจากเธอทุกวัน บอกเธอทุกวันว่าเธอกับเขาเป็นอะไรกัน พยายามทุกวิถีทางเพื่อจะอยู่กับเธอ ทำทุกอย่างเพื่อให้เธอตื่นมาแล้วไม่โกรธเขา ทำทุกอย่างเพื่อให้เธอจำเขาให้ได้ ทั้งหมดที่เขาทำเพื่อเธอ มันคือความรัก...  แบบนี้เลย...เนอะ  ความรัก...มันสวยงาม เนาะ ถ้าเพียงแค่ "คนสองคน" "รักกัน" แต่ถ้า ความรัก มันเกิดกับใครคนใดคนหนึ่ง เพียงคนเดียว มันก็คงไม่ใช่ความรัก  สองอาทิตย์ที่ผ่านมา มีเรื่องราวทำให้เหนื่อยๆ ทั้งเรื่องงาน และเรื่องส่วนตัว มีปัญหาเข้ามามากมาย และตัวเองพยายามแก้ไขมันทุกอย่าง พอทุกอย่างผ่านไป จึงมานั่งไตร่ตรอง เมื่อมีปัญหา... ไม่มีใครแก้ไขได้ดี เท่าตัวเราเอง ทุกปัญหามีแต่ตัวเราที่ต้องหาทางแก้มัน ทุกเรื่องที่เข้ามามีแต่ตัวเราที่แก้ไขได้ "มีแต่ตัวเรา" ยิ่งได้คุยกับน้องบางคน และพูดถึงใครบางคนบ่อยๆ จึงตระหนักว่า "เขา" อยู่ไกลเกินไป  คงต้องกลับมาอยู่กับตัวเอง และเลิกไขว่คว้าหาใครอีกแล้ว เพราะรู้แล้วว่า...คงมีแต่ตัวเรา... เท่านั้นจริงๆ ....ชีวิตนี้ โดย: sunny-low
 วันที่: 8 ธันวาคม 2557 เวลา:13:07:12 น. อ่านจบแล้ว...จบเสียที อ่านต้นเรื่องก็รู้สึกคุ้นเหมือนเคยดูหนังเลย เป็นหนังเรื่องนี้นี่เอง ที่เคยดู  คุณจิระนันท์ พิตรปรีชา แปลได้เหมือนอ่านนิยายไทยเลย ราบรื่นสละสลวย แต่บทกลอนก็อาจจะแปลกๆ นิดนึง เพราะบทกลอนภาษาอังกฤษมาแปลให้เป็นบทกลอนไทย มันคงยาก เนาะ ชอบเวลาแปลบทบรรยายบุคลิกพระเอก อยากเป็นนางเอกของเรื่องเลย บุคลิกเป็นลักษณะผู้ชายที่ชอบ อ่านแล้วเหมือนเขาอบอุ่น สบายๆ เป็นผู้ชายธรรมดาที่น่าอยู่ด้วยมากๆ เลยอ่ะ อีกบทบรรยายที่ชอบก็คือ บทพระเอกกับนางเอกมีอะไรๆ กัน บรรยายมาอ่านแล้วรู้สึกเลยว่า สองคนนี้เขารักกันมากมาย เป็นความรักที่รู้สึกได้เลยว่า คงไม่มีอะไรมาแยกคู่นี้ออกจากกันได้ ************************* เมื่อวานหนังนางเอกความจำคืนเดียว วันนี้หนังสือนางเอกเป็นโรคอัลไซเมอร์ ทำไมมีแต่นางเอกเป็นล่ะ แล้วพระเอกต้องเป็นคนดูแลด้วยนะ ผู้ชายเขียนพล็อตเรื่องแน่ๆ เลย ยังงั้นขอเป็นนางเอกในหนังสือเรื่องนี้นะ เพราะชอบพระเอกในเรื่องมากๆ เลยอ่ะ ************************ เพราะชีวิตไม่ใช่นิยาย แม้จะอยากเป็นนางเอก แต่ก็คงเป็นได้แค่นางร้าย พอกันทีกับความเห็นแก่ตัวของบางคน ยอมมามากแล้ว ยอมมาตลอดด้วย ถ้ายังไม่ยอมเดินออกจากชีวิตเรา เราก็คงต้องเดินออกจากชีวิตคุณเอง... และคงปล่อยทุกคน.... เพื่อขออยู่กับตัวเอง... เหมือนเพลงนี้เลย...อ่ะ ปล่อย... ปล่อยให้หัวใจ ลืมวันที่เศร้าใจ เรื่องที่งมงาย ลบมันออกไป เสียที กี่วันแล้วที่เป็นแบบนี้ มองโลกในแง่ดี แค่อีกสักที หัวใจจะดีรู้ไหม โลกมันยังหมุนไป อย่ามัวไปเสียดาย หัวใจของเรา ในเมื่อคนรักจริง อาจไม่ใช่เขา ช่างมันช่างมัน เก็บใจเอาไว้เถอะนะ ไม่นานก็คงจะลืม เหนื่อยพอแล้ว กับความผูกพัน ทิ้งมันให้เนิ่นนาน มันก็เท่านั้น ให้มันจบไปดีไหม โลกมันยังหมุนไป อย่ามัวไปเสียดาย หัวใจของเรา ในเมื่อคนรักจริง อาจไม่ใช่เขา ช่างมันช่างมัน เก็บใจเอาไว้เถอะนะ ไม่นานก็คงจะลืม ************************ "เหนื่อยพอแล้ว กับความผูกพัน" "ในเมื่อคนรักจริง อาจไม่ใช่เขา" โดย: sunny-low
วันที่: 9 ธันวาคม 2557 เวลา:13:15:48 น. |
sunny-low
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [?] ความทุกข์ สอนให้อดทน ถ้าผ่านมันได้ ก็จะเจอความสุข... Friends Blog |
||||||||||||
จากไปนานคิดถึงจังเลย
โอ้...โห...100
เหนื่อยค่ะ...หลายวันมานี้
เหนื่อยมากมายกับการงาน
แต่ไม่เท่าเหนื่อยใจ
กับชีวิตส่วนตัว
มีบางเรื่องทำให้เครียด
รู้อยู่ว่าอะไรถูกผิด
แต่ในความถูกผิด
ทำไมต้อง....ผิด...ตลอด
จะต้องพยายามแค่ไหน
กับคนที่ทำผิด...
แล้วเราต้องเป็นคนผิดไปด้วย
อย่าทำร้าย..ด้วยความรัก
แต่ที่ผ่านมา...ก็ถูกความรัก
ทำร้ายตลอดเวลา
ควรต้องทำอย่างไร
กับคนที่ไม่รับรู้ว่าผิดคืออะไร
เหนื่อยเกินไปหรือเปล่า
ถ้ายังต้องเป็นแบบนี้
เฮ้อ....นี่แหล่ะชีวิต
อย่างน้อยก็ยังมีมิตรดีๆ
ค่อยพร่ำบ่นพร่ำเตือนสติ
เพียงแต่ท้อ...
จนอยากหลับ..ไม่ตื่น
บางเวลา...ก็เท่านั้น