Group Blog
All Blog
|
"เหนื่อยก็พัก ไม่รักก็พอ" "เหนื่อยก็พัก...ไม่รักก็พอ" เดินมาไกลจนรู้ว่ามันเหนื่อย พยายามทนฝืนไปเรื่อยๆ เหนื่อยใจไปทุกวัน ทำยังไงไม่ให้เขาเหินห่าง ทำอะไรให้เขาไปทุกอย่าง แต่มันยังไม่พอ ถ้าหากจะต้องรักใคร แต่ว่ามันต้องคอยร้องขอ และอดทนรอกว่าเขาจะต้องการ บอกกับใจตัวเองว่าเหนื่อยก็พัก ถ้าเขาไม่รักก็พอ ไม่ต้องคาดหวังไม่ต้องนั่งรอให้มันท้อหัวใจ บอกกับใจตัวเองว่าพอแล้วนะ จะรักเขามากเท่าไร ถ้าเขาไม่รักถ้าหากเขาไม่ใส่ใจ ปล่อยให้เขานั้นไปดีกว่า ทำอะไรให้เขาก็มองข้าม นานเท่าไรที่ต้องคอยวิ่งตาม ทำอย่างนั้นเพื่อใคร มันก็คงจะถึงวันสิ้นสุด พอเรามาทบทวนว่าควรหยุด หยุดที่จะเสียใจ ถ้าหากจะต้องรักใคร แต่ว่ามันต้องคอยร้องขอ และอดทนรอกว่าเขาจะต้องการ บอกกับใจตัวเองว่าเหนื่อยก็พัก ถ้าเขาไม่รักก็พอ ไม่ต้องคาดหวังไม่ต้องนั่งรอให้มันท้อหัวใจ บอกกับใจตัวเองว่าพอแล้วนะ จะรักเขามากเท่าไร ถ้าเขาไม่รักถ้าหากเขาไม่ใส่ใจ ปล่อยให้เขานั้นไปดีกว่า บอกกับใจตัวเองว่าเหนื่อยก็พัก ถ้าเขาไม่รักก็พอ ไม่ต้องคาดหวังไม่ต้องนั่งรอให้มันท้อหัวใจ บอกกับใจตัวเองว่าพอแล้วนะ จะรักเขามากเท่าไร ถ้าเขาไม่รักถ้าหากเขาไม่ใส่ใจ ปล่อยให้เขานั้นไปดีกว่า ถ้าเขาไม่รักถ้าหากเขาไม่ใส่ใจ ปล่อยให้เขานั้นไปดีกว่า *********************************** ใครเป็นแบบนี้บ้างเหรือเปล่าคะ แล้วทำได้มั้ย... "เดินมาไกลจนรู้ว่ามันเหนื่อย พยายามทนฝืนไปเรื่อยๆ เหนื่อยใจไปทุกวัน ทำยังไงไม่ให้เขาเหินห่าง ทำอะไรให้เขาไปทุกอย่าง แต่มันยังไม่พอ" เหนือยจริงๆ แระ ....น่าจะต้องพอเสียทีล่ะ หลายปีก่อนเคยเดินจากใครคนหนึ่งมา ด้วยเหตุผลว่า เขามีคนที่ต้องดูแล ตอนนี้ก็กำลังจะเดินจากใครคนนั้น...อีกครั้ง ด้วยเหตุผลว่า..."เราไม่เคยรู้สึกอะไรต่อกัน" ยอมรับ...และเดินจากกันไป อาจทำให้ชีวิตแต่ละคน มีความสุขมากขึ้นกว่าเดิม
ปวดหัวจัง!!!! ใจป่วย กายก็ยังจะมาป่วย อีกล่ะเหรอ.... ดีมาก.... มาช่วยซ้ำเติมกันเหรอ...จ๊ะ  โดย: sunny-low
 วันที่: 2 มิถุนายน 2557 เวลา:15:18:53 น.100....เย้....  แฟนบล็อกเหนียวแน่นจัง มาเปิดดูตั้ง 100 ครั้งในเวลา 4 วันแน่ะ รักนะจุ๊บๆ... ใครบ้างก็ไม่รุ มาดีมาร้ายก็ไม่รุ ไม่สนใจหรอกค่ะ เพราะที่เขียนบล็อกทุกวันนี้ เพราะชอบบบล็อก บล็อกเหมือนบ้านที่พักพิง ให้ระบายยามไม่สบายใจ ให้ปลดปล่อยยามหงุดหงิด ให้บอกเล่ายามมีเรื่องราวดีๆ ให้หายเหงายามรู้สึกไม่มีใคร และบล็อกนี่แหล่ะ... ทำให้รู้จักกับใครบางคน และผูกพันกับเขามาถึงทุกวันนี้ เพียงแต่เขาไม่มาเล่นบล็อกแล้ว และเปลี่ยนไปเล่นแต่เฟส มีเพื่อนไม่กี่คนที่ยังเล่นบล็อก พร้อมๆ กับเล่นเฟส และเขาไม่ได้เปลี่ยนแปลงตัวเองเท่าไหร่ แต่ทำไมคนบางคน เมื่อเปลี่ยนไปเล่นเฟส เขาเหมือนคนละคนกับตอนเล่นบล็อก มาถึงวันนี้ทำให้รู้สึกว่า คนที่เราผูกพันและรู้สึกดีๆ ด้วย ในบล็อกนี้ คงไม่มีแล้ว แม้อาจจะเป็นคนคนเดียวกัน แต่ให้ความรู้สึกที่แตกต่างกัน ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน ************************ เพลง "เราเป็นเรา" แหม่ม พัชริดา เธอเคยให้รักให้ทุกอย่าง เคยชี้ทางให้เดิน ให้ฝันไกล ที่สุดแล้วเธอก็ทิ้งไป มันก็เลยผิดหวัง ไร้จุดหมาย นับแต่นี้เราจะเป็นเรา จะมั่นใจตัวเอง ไม่อ่อนแอ ไม่ว่ามันจะเป็นเช่นไร ต่อไปนี่้ ชีวิตเราเป็นของเรา เราเลือกเอง แม้จะต้องเดินเพียงผู้เดียว จะดีจะร้ายให้อยู่ที่เรา หากว่าหนทางจะเปลี่ยนสักเท่าไร ให้ใจได้เรียนรู้ในความจริง มันจบไปแล้วชีวิตเดิม วันที่เคยไขว่คว้า ต้องการใคร เวลาที่มีจากนี้ไปจะไม่ตามหัวใจ ใครอีกแล้ว นับจากนี้เราจะเป็นเรา จะมั่นใจตัวเองไม่อ่อนแอ ไม่ว่ามันจะเป็นเช่นไร ได้ฟังในรายการวิทยุรายการหนึ่ง เหมือนคนเปิดตั้งใจเปิดให้ฟังเลย ลองมาหาฟังในไอแพดเจ้าริว ฟังได้จบเพลง แต่พอมาหาในโน็ตบุ๊ค เขาให้ฟังแค่ครึ่งเพลงน่ะ ไม่รู้จะทำยังไง เสียดายเนอะ.... เอามาแปะให้อยาก แล้วไปหาฟังกันเองนะคะ อิอิ....  เราต้องกลับมาเป็นเรา ตามเนื้อเพลงนี้จริงๆ เหรอ????  โดย: sunny-low
วันที่: 3 มิถุนายน 2557 เวลา:11:18:38 น.เดี๋ยวนะคะ เมื่อวานร้อยกว่าๆ
วันนี้ 136 มาทำอะไรกันคะเนี่ย ไม่มีอะไรให้อ่านแบบมีสาระเลย คุยกันบ้างก็ได้... ชักเหงา  แจ้งข่าวดีก่อน กับเขาคนนั้น เราโอเคกันแล้วนะคะ ไม่รู้ว่าสัมพันธภาพของเราคืออะไร แต่แค่เรารู้สึกดีๆ ต่อกัน ก็ให้เป็นไปตามนั้น  ลิ้นกับฟันก็ประมาณนี้ สนิทกันมาก บางทีความเข้าใจก็ไม่สนิทด้วย ห่่างกันบ้าง ความสนิทอาจดึงเข้ามาเอง คงดีๆ เลิกๆ ไปกันอีกนาน  จนกว่า...อีกฝ่ายจะมีใครล่ะมั้ง งั้นเอาสาะระสักหน่อยนะ เมื่อเช้าจะข้ามถนน เป็นช่วงจังหวะไฟเขียว รถแล่นกันพรึ่บพรั่่บ คนรอจะข้ามก็รอบนฟุตบาท สักพักมีน้องผู้หญิงคนหนึ่ง เธอเดินลงไปเลย ไม่มองไฟด้วย ไม่สนใจด้วยว่ารถจะชนหรือไม่ เธอเดินข้ามทั้งๆ ที่ไฟเขียว และไปหยุดเก้ๆ กังๆ บนถนน ทำให้รถต้องชะลอและระวังเธอ จนเธอข้ามพ้นไปได้และไปยืนเกาะกลางถนน จึงหยุดไม่ข้ามต่อ รอจนถนนไม่มีรถ ถึงได้ข้่ามไปอีกฝั่ง อาการเธอก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร แต่เธอเดินเรื่อยๆ เหมือนไม่คิด ยืนมองด้วยความ งง งวย อะไรของเธอนั่น มีแต่คนมองเธอด้วยอาการ งง งวย อารมณ์ไหนของแม่คุณ สังคม...ถ้ามีคนไม่รักษากฎกติกา ไม่ปฏิบัติตามกฎแห่งความปลอดภัย มันก็จะยุ่งเหยิง แบบบ้านเมืองเราทุกวันนี้ ตอนนี้ก็ยังไม่เข้าใจเธอนะคะ ว่าเธอจะรีบข้ามถนนไปเพื่ออะไร *********************** อ่ะ...ฟังเพลงเพราะๆ กันค่ะ คราวนี้เอาของ 4 แชร์มาลง ไม่รู้จะมีปัญหาหรือเปล่า แต่เพลงนี้ เมื่อวานฟัง แล้วคิดถึงใครบางคนเลย เสียงที่ฟังคือเสียงของคุณสนธิ สมมาตร เสียงเขาอ่อนโยนมาก ฟังแล้วระโหยโรยแรงไปเลย ทำให้อยากฟังเสียงผู้หญิงร้องบ้าง เจอเสียงคุณน้ำฝนกับคุณอรวี ฟังแล้ว ดนตรีและเสียงร้องคุณอรวี หวานและไพเราะกว่า เลยเอามาฝากกันค่ะ อยากร้องให้หวานๆ แบบนี้เหมือนกัน  ฝากเพลงถึงเธอ - อรวี สัจจานนท์.mp3 โดย: sunny-low
วันที่: 4 มิถุนายน 2557 เวลา:13:20:52 น.ฟังอีกที เสียงคุณฝน ก็เพราะนะคะ เอาไปสองคนเลย อิอิ ฝน ธนสุนทร - ฝากเพลงถึงเธอ.mp3 หลายใจเนาะ..... ใครไม่รู้... โดย: sunny-low
วันที่: 4 มิถุนายน 2557 เวลา:13:48:51 น.อืม....มาเปิดดูวันละ 30 เนี่ย ไม่ธรรมดานะ น้องกะว่าก๋า เป็นอีกคนที่ยังเหนียวแน่นกับการเขียนบล็อก และน้องเคยถามว่า ทำไมเขียนบล็อกเหมือนบล็อกซ้อนบล็อกเลย จริงๆ ไม่ได้อยากเขียนบล็อกใหม่ทุกวัน เจตนาที่เขียนบล็อกทุกวันนี้ คือ เขียนให้ตัวเองอ่าน แต่พอเขียนไปเรื่อยๆ บล็อกเริ่มเปิดช้าเพราะเขียนเยอะ ก็เลยต้องเปิดบล็อกใหม่บางครั้ง คนที่เข้ามาอ่านก็น่าจะเป็นเพื่อนบล็อกเก่าๆ บางส่วน และอาจมีเพื่อนบล็อกใหม่ที่ชอบฟังเพลงบางส่วน ขอบคุณนะคะที่เข้ามาเป็นเพื่อนกัน พูดถึงน้องกะว่าก๋า สาระวันนี้ก็เลยมาจากเฟสน้องเขาแหล่ะ https://www.facebook.com/kawaka.nalanta?hc_location=timeline น้องเขาเขียนเฟสเกี่ยวกับเรื่องความตาย ทุกคนหนีไม่พ้น และไม่อยากเจอ ก็เลยถามเขาว่า ใครอยากเจอความตายล่ะ  พอตอบเสร็จ...ก็นึกเล่นๆ ว่า และถ้าความตายไม่ใช่สิ่งที่น่ากลัว และสมมติทุกคนรู้ตัวเองว่า จะต้องตายวันไหน เวลาใด และสถานที่ใด ยังจะกลัวความตายกันหรือไม่ มันก็จะเหมือนกิจวัตรส่วนหนึ่งของชีวิตทุกคน เราอาจเกิดมาและมีอะไรบอกไว้เลยว่า อีกแปดสิบปีข้างหน้าคุณจะตายนะ ทุกคนก็จะใช้ชีวิตอย่างรู้ตัวว่า แปดสิบปีข้างหน้าถึงจะตาย พอถึงเวลานั้น ก็คงทำอะไรที่อยากทำ บอกลาคนที่อยากบอกลา พอถึงวันที่ต้องตาย ก็แค่นอนหลับให้สบาย และไม่ต้องตื่นมาอีกเลย เท่านั้นเอง... ถ้าความตายเรียบง่ายและสวยงามแบบนี้ คงไม่มีใครกลัวมันล่ะมั้ง แต่เพราะเราไม่อาจหยั่งรู้ได้ว่า เราจะตายเมื่อไหร่ ที่ไหน และยังไง ทุกคนถึงรู้สึกกลัว... ความตาย แท้จริงมันก็คือการหลุดพ้น หลุดพ้นจากโลก หลุดพ้นจากทุกสิ่งทุกอย่าง หลุดพ้นจากความรู้สึกนึกคิด หลุดพ้นจากกรรม.. น่าจะดีออก...แล้วทำไมถึงกลัวกัน คิดอะไรหลุดโลกไปหรือเปล่าหว่า ไม่อยากให้กลัวในสิ่งที่เราไม่อาจหยั่งรู้น่ะค่ะ และอยากให้ใช้ทุกวันที่มีชีวิตอยู่อย่างรู้ค่า รวมทั้งทำสิ่งดีๆ กับคนที่เรารู้สึกดีๆ อาจถูกมองว่าไร้สาระ แต่ถ้าเราทำแล้วรู้สึกดีๆ ก็ทำไปเถอะค่ะ จะอยู่เจอกันได้นานแค่ไหน ก้อไม่รู้เลย...เนอะ โดย: sunny-low
วันที่: 5 มิถุนายน 2557 เวลา:12:03:02 น.บังเอิญเปิดเพลงฟังไปเรื่อยๆ พร้อมกับร่างงานหนังสือยากๆ อยู่ๆ ก็เจอเพลงนี้... เป็นเพลงที่เคยฟัง และนิ่งไปเลย ก้อเลยต้องนำมาลงไว้ในนี้ ****************************** เพลง ณ วันนี้ จากละคร เรือนมยุรา ดังมี สิ่งใดมาดลใจฉัน ดังใจ โอ้เอยเฝ้าคอยเธอนั้น นานแสนนาน จึงมาเจอกัน คล้ายบางสิ่งผูกพัน ร้อยใจเราร่วมกัน ดังมี สิ่งใดมาดลใจฉัน ดวงใจ โอ้เอยมีเพียงเธอนั้น นับวัน จากแรกเจอกัน ใจฉันเพียงต้องการ แต่เธอตลอดมา ฝากคำสัญญา ฝากวาจา รักเธอไม่เสื่อมคลาย หมื่นพันสัญญา ร้อยวาจา นั่นฤๅเทียมเท่าใจ รอคอย ผ่านวันเนิ่นนานเพียงไหน คืนวัน ผ่านไปไม่มีความหมาย ณ วันนี้เธออยู่ภายในใจ และหวังเพียงได้ครองรักจนตราบนานตลอดไป ... 01. ณ วันนี้ (จากเรื่อง เรือนมยุรา).mp3 กับใครบางคนก็จะรู้สึกประมาณเหมือนเพลงนี้แหล่ะ  โดย: sunny-low
วันที่: 5 มิถุนายน 2557 เวลา:14:53:55 น.เขียนเรื่องรักไร้สาระมานาน วันนี้มาเขียนเรื่องรักที่มีสาระบ้างดีกว่า รักแบบนี้...มีไม่ได้กับทุกคน รักแบบนี้...ทนคงไม่เสื่อมสลาย รักแบบนี้...ยืนยาวจนวันตาย รักแบบนี้...รักแท้ แน่จริงนะ...เอย "รักของแม่กับลูก" ค่ะ ห้าปีแล้วที่เลี้ยงดูเด็กคนนี้มา ขอบอกว่าภูมิใจมากในผลงานตัวเอง วันนี้มีแต่คนเห็นแล้วชื่นชม ความเฉลียวฉลาด ความน่ารัก ความช่างพูด และจิตใจที่ดีของเขา การเลี้ยงเด็ก ยากมากนะคะ ยิ่งคุณแม่มือใหม่...และไม่มีใครช่วยเลี้ยง ยิ่งแสนลำบาก ดีว่ามีพี่เลี้ยงที่จ้างไว้ เขาช่วยเลี้ยงตั้งแต่ "ริว" สองสัปดาห์ วันนี้เขาก็ยังเลี้ยงอยู่ จนเหมือนเป็นญาติกันไปแล้ว ริว ก็เรียกเขา พ่อชม แม่ลุน ซึ่งเราโอเค เขาสมควรได้คำเรียกนั้น เพราะเขาเลี้ยงริว แบบลูกของเขาจริงๆ ริว เป็นเด็กเลี้ยงง่าย เหมือนจะรู้ว่า แม่ลำบาก เขาไม่ค่อยเจ็บป่วย ไม่ดื้อ ไม่ซน และไม่เรียกร้อง แต่แม่จะหาสิ่งของที่เขาควรได้ ตามที่แม่จะหาได้ ถ้าเขาอยากได้อะไร แล้วแม่บอกว่า แม่ไม่มีตังค์ซื้อ แม่ต้องเก็บตังค์ไว้ให้หนู ทำโน่นทำนี่ทำนั้น ซึ่งอาจจะมีตังค์ซื้อก็ได้ แต่ของที่เขาจะซื้อไม่สมราคา และน่าจะสนใจไม่นาน ก็จะบอกเขาแบบนั้น ริว ก็จะโอเค และไม่ร่ำร้องให้ซื้อ ริว เป็นเด็กจิตใจดี เวลาใครบอกริวไม่สบาย ริวจะมาถามไถ่ จับหน้าจับหัว แม่ลุนบอกเจ็บคอ ริวก็ไปเอาน้ำมาให้ เป็นสิ่งที่เขาทำเอง ไม่มีใครสอน หลายๆ อย่างที่เด็กคนนี้ทำ แล้วแอบยิ้มภูมิใจ กล่าวชมเขาบ้าง ปรบมือให้บ้าง แต่ก็มีหลายครั้งที่เขาดื้อ และไม่ฟัง เมื่อนั้น แม่คนนี้ก็คือยักษ์สำหรับเขา เพราะเขาไม่กลัวใคร นอกจากแม่ และเขาจะถามแม่ตลอด แม่รักริวมั้ย แม่รักริวมั้ย เมื่อเราดู เราจะเจอคำถามนี้ทุกครั้ง ก็ต้องตอบเขาว่า รักสิจ๊ะ ริวลูกแม่นี่ แม่ไม่รักลูก แล้วแม่จะรักใคร ยิ่งตอนนี้เขาผ่านวัยทารก มาสู่วัยเด็ก มีการปรับเปลี่ยนความคิด และพฤติกรรมหลายอย่าง การเลี้ยงเขาเหมือนต้องระวังมากขึ้้น เพราะมีความรู้สึกนึกคิดมาเกี่ยวข้องด้วยแล้ว เขารู้จักรัก เสียใจ โกรธ โมโห ดีใจ ชอบ ไม่ชอบ และตัดสินใจในการกระทำ หรือไม่กระทำเองได้แล้ว เราจะบังคับเขาไม่ได้ ต้องใช้การสื่อสารกับเขามากๆ และแสดงออกด้วยการกระทำมากๆ เพื่อให้เขารู้ว่า เรารักเขา เฮ้อ...แล้วถ้าริวเป็นวัยรุ่น แม่จะยังไงกับหนูดีล่ะครับ  ฝากเพลงนี้ไปฟังเสาร์ - อาทิตย์นี้นะคะ ร้องให้ริวฟังตั้งแต่เล็กๆ ตอนนี้เขาร้องเองได้แล้ว และยังร้องด้วยกัน บ่อยๆ พุ่มพวง ดวงจันทร์ - กล่อม.mp3 โดย: sunny-low
วันที่: 6 มิถุนายน 2557 เวลา:11:26:01 น. |
sunny-low
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [?] ความทุกข์ สอนให้อดทน ถ้าผ่านมันได้ ก็จะเจอความสุข... Friends Blog |
||||||||||||
จากไปนานคิดถึงจังเลย
ดูข่าวเกี่ยวกับผู้หญิงสองคนชาวอินเดีย
ผูกคอตายใต้ต้นไม้
เพราะถูกรุมโทรม..(ไม่ชอบเลยคำนี้)
จากผู้ชายห้าคน (ไม่แน่ใจจำนวนแต่มากกว่าหนึ่ง)
เธออับอายจึงพากันมาผูกคอตาย
พ่อเธอไปแจ้งความกับตำรวจ
เพื่อให้ตามจับพวกเดรัจฉาน
เอ๊ย...พวกกระทำผิด
พอตำรวจรู้่ว่าผู้หญิงสองคนนั้น
อยู่ในวรรณะจันฑาล
ตำรวจก็ไม่สนใจ
ชาวบ้านจึงพากันประท้วง
และไม่ให้ตำรวจเข้าไปเอาศพลง
พอเป็นข่าวหรือเป็นเรืองใหญ่โตก็ไม่รู้
ตำรวจถึงติดตามพวกเลวๆ
และที่แย่กว่านั้นคือ
หนึ่งในพวกนั้นคือ...ตำรวจ...ด้วย
*************************
ดูข่าวแล้วรู้สึกสงสารผู้หญิงสองคนนั้น
แค่เกิดมาเป็นผู้หญิงก็ลำบากอยู่แล้ว
บนโลกใบนี้...
ยังมาเกิดอยู่ในประเทศที่แบ่งชั้นวรรณะคน
ยิ่งแย่เข้าไปใหญ่
ซ้ำร้ายก็ไปเกิดในชั้นวรรณะ
ที่ถูกมองเหมือนไม่ใช่คน
คนเราทำไมช่างใจร้ายต่อกัน
ได้ถึงขนาดนี้...
ไม่เข้าใจเลย....
*************************
สามวันแล้ว....
ที่ไม่ได้คุยกับบางคน
ทักทายนิดหน่อย
และไม่ได้ทักอีกเลย
ทรมานความรู้สึกดีนะ
ห้ามในสิ่งที่เคยทำทุกวันเนี่ย
แต่ไม่รู้จะทำยังไงจริงๆ
เหมือนเดินมาสุดทางแล้ว
ยื่นมือไปขอมือเขามาจับ
เขาก็ไม่ยื่่นมือมาจับเสียที
ทำตัวเป็นคนไร้ค่ามานาน
ก็เลย...กลับมาไตร่ตรอง
และใคร่ครวญใหม่
คำตอบ...ก็ยังไม่รู้หรอกนะ
ว่า เราจบกันเหรือยัง
แต่ต้องนี้
คงห่างๆ กันไปสักพัก
ถ้าห่างกันแล้วมันดี
สำหรับเขา...และเรา
ก็คงต้องห่างกันไปเรื่อยๆ
//www.youtube.com/watch?v=UOwRHh52vEU
เพลงนี้เพราะนะคะ ลองก๊อปไปฟังดู