Group Blog
|
"รสชาติของชีวิต" ฟังเพลงนี้แล้วโดนใจดีจริงๆ  ต้องมีสะดุดต้องมีหลงทาง ไม่มีชีวิตของใคร...ที่ดีทุกอย่าง ต้องล้มลงบ้างสักวัน มันคือ...รสชาติความเป็นคน"  ตอนนี้เข้าใจแล้วล่ะว่า คนเราต้องล้มลงบ้าง จะได้รู้จักรสชาติความเป็นคน และได้ลิ้มรสชาติของชีวิต เพราะเมื่อล้มแล้ว... หากเราไม่ลุก เราก็จะไม่มีวันลุกขึ้นได้อีก  ***และเพื่อให้เข้าใจชีวิตของคนที่เข้าเฝือกขา ก็เลยต้องลองใช้ชีวิตแบบเขาดูบ้าง (เป็นคำแก้ตัวของสาวซ่ามซุ่ม น่ะ อิอิ  )เริ่มทดลองตัวเองประมาณวันที่ 15 ม.ค. เพราะความเรียบร้อยที่มีเป็นทุนเดิมของตัวเอง ทำให้เลือกวิธีทดลองโดยลื่นล้มตรงลานล้างจานที่ห้องพัก ปกติก็ล้มเป็นธรรมดาของตัวเองอยู่แล้ว ก็เลยไม่คิดว่ามันจะหนักหนาสาหัสอะไร แต่ปรากฎว่า ครั้งนี้ไม่เหมือนทุกครั้งที่ลื่นล้ม เพราะคราวนี้มันดันทำให้กระดูกข้อเท้าซ้ายเกิดรอยร้าว หมอก็เลยต้องจับขาสต๊าฟลงแบบนี้  วันแรกที่ถูกหมอจับเข้าเฝือกขา และให้ใช้ไม้ค้ำมาช่วยพยุง 1 คู่ ปรากฎว่า เดินไม่เป็นค่ะ เดินไม่ออกจริงๆ ไม่รู้จะก้าวขาไหนไปก่อน และไม่รู้จะประคองตัวเองยังไง ที่สำคัญ หมอบอกว่าต้องใส่แบบนี้ไปเดือนนึง ใจเสียไปเลยตอนนั้น รู้ว่าชีวิตตัวเองต้องลำบากแน่นอน เพราะการเดินไม่ได้ ย่อมทำให้เราไม่อาจไปไหนมาไหนได้ แค่วันแรก ฉันก็เดินไม่ได้แล้ว เริ่มตั้งสติและคิดว่า เอาน่า....มันคงไม่เลวร้ายเท่าไหร่ จากนั้นก็หาวิธีพาตัวเองไปที่ทำงานก่อน แม้ระยะทางจากโรงพยาบาลไม่ไกลจากที่ทำงานมากนัก แต่เวลานั้น ฉันเดินไม่ออกจริงๆ   เดือนหนึ่งที่ขาถูกเข้าเฝือกและต้องไปทำงาน ตลอดจนดำเนินชีวิตเป็นปกติเหมือนทุกวัน มันลำบากไม๊... แน่นอน...ลำบาก เพราะขาที่เข้าเฝือก ทำให้ทำอะไรๆ หลายอย่างไม่สะดวก เดินไม่ได้เป็นปกติ จะไปไหนก็ค่อยๆ ก้าวย่างไปกับไม้ค้ำ 1 คู่ โชคดีว่ามีรถตู้จากที่พักมาถึงที่ทำงาน ตัดปัญหาเรื่องมาทำงานและกลับบ้านได้ เพราะรถรับ-ส่งมีตลอด การอาบน้ำและเข้าห้องน้ำ ยุ่งยากมากขึ้น เพราะเฝือกห้ามโดนน้ำ พี่ที่ทำงานแนะนำให้นั่งอาบ (มันก็ต้องแบบนั้นอยู่แล้ว ยืนอาบยังไงล่ะเนี่ย  )แต่จะนั่งอาบยังไง และป้องกันยังไง ไม่ให้น้ำโดนเฝือก นั่นแหล่ะจะต้องครีเอทวิธีเอาเอง หาเก้าอี้มานั่ง ขาพาดโถส้วม หาผ้าพันขาที่เข้าเฝือกป้องกันน้ำกระเด็นใส่ หาอะไรมารองเท้าข้างที่เข้าเฝือกเวลาเดินในห้องน้ำ เฮ้อ....  สารพัดวิธีที่ค้นหามาใช้เพื่อให้การใช้ชีวิตราบเรียบไปด้วยดี การหาอาหารกินก็ลำบาก เพราะเราเดินไม่สะดวก การไปหาซื้ออาหารกินเอง ย่อมทำไม่ได้ ต้องไหว้วานฝากเพื่อนน้องที่ทำงาน และคนดูแลที่อยู่บ้างไม่อยู่บ้าง ให้ช่วยจัดหาและซื้อมาให้ โดยเฉพาะวันหยุดเสาร์-อาทิตย์ที่ต้องแกร่วอยู่บ้านคนเดียว ทำอะไรก็ไม่สะดวก แต่ก็ฝืนทำมันหมด ทั้งกวาดบ้าน ถูบ้าน ล้างจาน ซักผ้า รีดผ้า ทำได้หมด ขาดแต่หาอะไรกินไม่ได้ ก็เลยต้องวานเขาซื้อให้ตั้งแต่วันศุกร์ ใครซื้ออะไรมาให้ ก็กินได้หมด เพราะบางทีก็ไม่รู้จะเรื่องมากกับเขาทำไม ฝากเขาซื้อก็เกรงใจจะแย่ แม้เป็นคนกันเองสนิทชิดเชื้อ แต่เราก็เกรงใจเขาอยู่ดี เหมือนรบกวนเขามากไป  บางทีอาหารที่เขาซื้อมาไม่ถูกปากจริงๆ ไข่ดาว ไข่เจียว ก็เป็นอาหารเลิศรสที่สุดแล้ว ช่วงนั้นฉันกินไข่ดาวมากเลยแหล่ะ  1. ผู้คนที่ทำงาน เดือนหนึ่งที่ผ่านไป ฉันได้รับน้ำใจดีๆ จากผู้คนรอบตัวมากมาย จากเพื่อนและน้องที่ทำงาน วันแรกฉันโทร.หาน้องที่ทำงานบอกว่า ฉันเดินไม่ได้ ช่วยหาวิธีมารับฉันไปที่ทำงานหน่อย สักพักรถกระบะของที่ทำงาน และพี่ทีทำงานก็มารับฉันไปทำงาน จากวันนั้นจนวันนี้ ฉันก็ยังรบกวนน้องที่ทำงานบางคนในเรื่องอาหารการกิน ซึ่งเขาก็เต็มใจ แม้จะแกล้งๆ บ่นบ้างก็ตามที แต่ฉันรู้ว่า เขาเต็มใจทำให้ฉันจริงๆ วันที่ประทับใจคือ วันที่กลับไม่ทันรถตู้เพราะติดงานด่วน ฉันกับเพื่อนอีกคนเลยจะไปแท๊กซี่ ปรากฎว่าไปยืนรอเรียกแท๊กซี่ 30 นาที ไม่มีคันใดไปแถวบ้านฉันเลย เขาบอกว่ามันไกลและรถติด ฉันท้อเลย อยากกลับไปนอนที่ทำงานทันที และรู้สึกตัวเองทำให้เพื่อนอีกคนลำบาก จนปัญญาจริงๆ ก็ต้องโทร.ให้พี่ทำที่งานเอารถที่ทำงานไปส่ง โดยขออนุญาติหัวหน้า ซึ่งหัวหน้าก็อนุญาติ เพราะเห็นใจฉัน วันนั้นเป็นวันลำบากที่สุดตั้งแต่เข้าเฝือกมา  2. ผู้คนขับรถตู้รับ-ส่งไปทำงาน วันแรกๆ น้องเขาส่งฉันบริเวนลานจอดรถ และฉันต้องเดินไปอีกระยะหนึ่ง แต่เพราะเห็นใจหรือความสงสารไม่รู้ อีกหลายวันต่อมา น้องเขาก็ไปส่งฉันถึงหน้าตึกที่ทำงาน ทำให้ฉันไม่ต้องเดินอีกเลย ดีจัง แต่ตอนกลับฉันต้องเดินไป ยกเว้นวันฝนตกถนนเปียก ฉันเดินไม่ได้จริงๆ เพราะเขาเข้าเฝือกไม่ได้ใส่รองเท้า แต่ฉันใส่ถุงเท้าไว้ เดินไปก็คงเปียกน้ำ หรือไม่ก็อาจลื่นล้มอีกรอบ ฉันก็จะโทร.ให้น้องมารับที่หน้าตึก ซึ่งน้องเขาก็จะมารับโดยดี 3.ผู้คนหมู่เพื่อน คนแรกที่ต้องขอบใจมากมาย คือ น้อง lonesomecowboy เพราะเดือนหนึ่งที่ผ่านมา วันหยุดเสาร์-อาทิตย์ของฉันไม่น่าเบื่อ ก็เพราะสิ่งเหล่านี้ที่น้อง lonesomecowboy ให้ยืมมา  และพอบอกน้องว่าฉันดูมันหมดแล้ว วันศุกร์ที่ผ่านมาน้องเขาก็หามาให้ฉันอีก มาส่งถึงที่ทำงานเลยล่ะ คราวนี้เป็นหนังซีรีส์ ดูแล้วติดหนับเลย เรื่อง DESPERATE HOUSEWIVES สนุกและน่าติดตามดี ขอบใจมากมายจริงๆ คนที่สองที่ต้องขอบพระคุณอย่างสูง คือ คุณแม่ของจิตร ฉันไม่รู้ว่าพี่เขาติดตามอาการของฉันมากน้อยแค่ไหน แต่เท่าที่รู้ สิ่งที่พี่เขาส่งมาให้ฉัน มันทำให้ฉันสะดวกมากขึ้นกับการใส่เฝือกใหม่ ฉันเพิ่งไปเอาเฝือกออกเมื่อวันพฤหัส แต่หมอบอกว่าต้องใส่เฝือกอีก 2 สัปดาห์ ฉันเลยต่อรอง ขอเป็นเฝือกอ่อนหรือเฝือกอะไรก็ได้ แต่ไม่เอาแบบเดิม เพราะทนไม่ไหวอีกแล้ว หมอเห็นอาการ อาจจะดูดีขึ้น แต่มันยังเจ็บๆ อยู่บริเวณตาตุ่ม เขาก็เลยให้ใส่เฝือกแบบครึ่งแข้ง หน้าตามันเป็นแบบนี้  เป็นเฝือกแบบถอดได้ โดยใช้ผ้ายืดพัน สองวันแรกฉันพันผ้ายืดได้น่าเกลียดมาก จนพี่ที่ทำงานทนไม่ได้จะมาพันให้ แต่ฉันเกรงใจพี่เขา บอกเดี๋ยวพันเอง จะพันให้ดี ปรากฎว่า มันก็ไม่ดีขึ้น วันศุกร์วันเดียวกับที่น้อง lonesomecowboy เอาดีวีดีมาให้ดู กล่องพัสดุสี่เหลี่ยมผืนผ้าเล็กๆ จากอเมริกาก็เดินทางมาถึง พอเปิดออกมา ฉันดีใจมากเลย มันคือที่รัดเข่าสีดำ ซึ่งฉันสามารถเอามารัดเฝือกแทนผ้ายืดได้สบาย ฉันไม่รู้หรอกว่า คุณแม่ของจิตร ตั้งใจส่งมาให้ทำอะไร แต่ฉันรู้ว่า มันช่วยฉันได้มากมายก่ายกอง ฉันสามารถใส่เฝือกครึ่งแข้งได้รวดเร็ว และไม่ยุ่งยากเหมือนเอาผ้ายืดพันเมื่อวันแรกๆ พอเห็นของที่ส่งมา ฉันดีใจมากมายก่ายกอง ถอดผ้ายืดออกและลองพันเลย ใช้ได้ดีจริงๆ ซะด้วยสิ มาถึงวันนี้อาการดีขึ้น เดินได้คล่องขึ้น แม้จะมีอาการเจ็บอยู่บ้าง และเดินนานๆ ไม่ได้ ที่สำคัญเดินมากอาจทำให้รอยร้าวไม่ประสาน ฉันจึงต้องเดินบ้างและใส่เฝือกบ้าง รออีก 2 สัปดาห์ หวังว่ามันจะหายเป็นปกติ ฉันรับรู้รสชาติของชีวิตอีกรูปแบบหนึ่งแล้ว และอีกไม่นาน... ฉันก็จะได้ท่องเที่ยวกับเพื่อนๆ เหมือนเดิม....    
ขอให้หายเป็นปรกติ ไวๆ นะครับ
 โดย: wildbirds
 วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:16:59:22 น.Get well soon...kaaa
โดย: kratin.... IP: 88.73.142.104 วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:19:29:58 น.
สู้ๆ ครับขอเอาใจช่วย ให้หายป่วยไวไว คนเราจะเห็นน้ำใจกันก็ยามลำบาก...
โดย: naigod IP: 124.121.18.240 วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:19:39:06 น.
 มิตรภาพจากพวกเราไม่เคยห่างหาย เพราะเคยบอกกันไว้ ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกันจากมิตรภาพออนไลน์ ว่าพวกเราคบกันยาว เห็นไหมนี่คือผลดีที่เราได้เจอคนดีดี คนดีดีมักมีสิ่งดีดีให้กันเสมอ นั่งยิ้มกับข้อความที่อิ๋วเขียนจังเลย โดย: อุ้มสี
วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:20:26:30 น.และอีกไม่นาน...
ฉันก็จะได้ท่องเที่ยวกับเพื่อนๆ เหมือนเดิม.. ยังรอคอยอยู่เสมอเลยหล่ะ เพราะว่าเวลาพี่อิ๋วยิ้มโลกสดใสดีอ่ะ พี่อิ๋วให้สิ่งที่ดีกับคนิ่นก่อนเสมอ โดยไม่มีเงื่อนไข เพราะงั้นเวลาที่เห็นพี่สุขใจ ก็ดีใจด้วยมั่กมาก  โดย: Khunnongorn IP: 125.24.52.26 วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:21:28:43 น.
ในความโชคร้าย
ก็มีโชคดีนะครับพี่ อย่างน้อยเจ็บขาคราวนี้ พี่อิ๋วได้ดูหนังดีดีตั้งหลายเรื่อง 5555 แต่ที่แน่ๆ คราวนี้พี่อิ๋วสวยขึ้นแน่นอน เพราะต้องผอมลงบ้างล่ะนะครับ อิอิอิ ขอให้หายเร็วๆนะครับพี่  โดย: ก.วรกะปัญญา (กะว่าก๋า
 ) วันที่: 17 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:21:30:58 น.คนเรามันต้องเจอรสชาติของชีวิตบ้างค่ะพี่ ไม่ว่าเรื่องนั้นจะเป็นเรื่องดีหรือร้าย ชีวิตถึงจะมีสีสันและรู่ถึงการได้ใช้ชีวิต ขอให้หายไวๆนะคะพี่  โดย: PANDIN
วันที่: 19 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:13:44:44 น.....เร็วๆนี้ คงได้ออกทริปกันละนะ...
    โดย: Tu' IP: 117.47.125.223 วันที่: 19 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:20:14:27 น.
เอิ่มม ..ส่งมาผิดคร้าบบท่านผู้โชมม...บาดเจ็บที่ข้อเท้า แต่ข้าพเจ้าส่ง knee brace มาให้ซะงั้น (ดันเอาไป"ใช้ได้ดีจริงๆ " อีกต่างหาก...
 )...อ่านจบหัวเราะทั้งน้ำตาเลย ...เดี๋ยวส่งมาแก้ตัวใหม่ก็ล่าย ..อะโด่  (((ว่าแต่ข้อเท้าแน่ๆนะเว่ย คอนเฟิร์ม? เดี๋ยวส่งที่ซัพพอร์ตข้อมือมาให้ แล้วนำไป"ใช้ได้ดีจริงๆ" อีก 5555 ...)ไม่รู้ว่าใช้ได้จริงหรือรักษาน้ำใจคนให้ แต่สิ่งที่แนบมากับของชิ้นนั้นคือความห่วงใยที่ไม่จำเป็นต้องบอกอะไรมาก...ปล่อยให้กาลเวลาพิสูจน์ใจคนก็แล้วกัน โดย: พี่บ้าบ๊องส์ น้องซุ่มซ่าม IP: 128.123.171.232 วันที่: 20 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:3:55:10 น.
แซวเพิ่มเติมอีกหน่อย...คนเจ็บไรวะ ยิ้มแฉ่งเลย ดูแล้วไม่น่าสงสารอ่ะ ขัดกับคำให้การอย่างแรง
...รูปแบบหน้าเศร้าๆรับกับข้อเท้าที่เข้าเฝือก มีมั่งป่ะน้อง?...ยิ้มเหมือนซีอิ๊วขาวตราเด็กสมบูรณ์ทุกรูปเลย ชิส์!... โดย: ก็คนข้างบนอีกนั่นแหละ IP: 128.123.171.232 วันที่: 20 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:4:06:40 น.
อ้าวขาเจ็บ แต่ปากไม่เจ็บนะพี่ มันก็ต้องยิ้มได้น่ะดิ และที่สำคัญ ขาเจ็บแบบนี้ อิ๋วยังร่วมทำกิจกรรมกับเพื่อนๆ ได้ตั้งหลายอย่าง หมายถึงเพื่อนที่ทำงานนะ ทั้งไปวัดฟังธรรม (โคตรเหนื่อยเลย เดินน่ะ) ไปบริจาคเลือดที่สภากาชาดไทย (มีรถไปส่ง อิอิ )พูดถึงบริจาคเลือด วันนี้เจอป้า ไม่ใช่สิ คุณยาย อายุ 80 ปีที่อาสามาช่วยดูแลคนที่บริจาคเลือด ชื่อ คุณยายไพฑูรย์ ศุขเกษม ยายน่ารักมาก แข็งแรงด้วย ถ้าใครไปบริจาคเลือดที่สภากาชาดไทย อย่าลืมคุยทักทายกับคุณยายนะ แล้วคุณจะอยากไปบริจาคเลือดบ่อยๆ ค่ะ ขอบคุณทุกท่านที่แวะมาเยือนและทักทาย พี่ตู่ ถ้ากิจกรรมที่เราคุยกันไว้ทำได้จริง เราจะได้ไปเยี่ยมเพื่อนเรา และยังช่วยเติมความรู้ ให้กับเด็กๆ ด้วยนะ เงินพวกเราจะเกิดประโยชน์เต็มคุณค่าเลยล่ะ ตอนนี้แอบหวังว่า มันจะทำได้จริง  โดย: คนขาเจ็บยังยิ้มได้ IP: 118.173.248.60 วันที่: 20 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:10:19:34 น.
หวัดดีครับพี่อิ๋ว
เดินคล่องรึยังครับพี่ โดย: ก. วรกะปัญญา (กะว่าก๋า
) วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:10:04:27 น.เดินพอได้จ้ะ แต่ยังไม่คล่องเลย ยังปวดบริเวณตาตุ่มที่ร้าวเล็กน้อย  แต่พอเดินได้ก็ดีใจแล้ว เพราะเราดูแลตัวเองได้มากขึ้นแล้ว ไม่ต้องรบกวนใครๆ อีกต่อไป ขอโทษพี่อุ้มสีและเพื่อนๆ เน้อ ที่นัดว่าจะมาหาที่บ้านในวันที่ 2 น่ะ มันตรงกับวันอาทิตย์และตรงกับวันเลือกตั้ง มาก็คงสนุกไม่เต็มที่เพราะอยู่ดึกไม่ได้ต้องรีบกลับกัน เจอทั้งทีเดี๋ยวด๋าวไปมันส์อะไร เอาเป็นว่า ขอให้ขาเดินได้สบายๆ กว่านี้ นัดเจอที่ร้านอาหารของพวกเรา (ตั้งแต่เมื่อไหร่) ที่อนุสาวรีย์ดีก่าเนาะ วันที่ 2 เชื่อว่า ยังไม่สามารถดูแลเพื่อนๆ ได้ดีแน่นอน เลื่อนไปก่อนเน้อ อยากเจอตอนพร้อมกว่านี้นะจ๊ะ ขอบคุณพี่อุ้มที่เป็นแม่งานเสมอๆ มีงานใหญ่อยากให้ช่วยด้วยล่ะ แต่ขอเวลาอีกแป๊ปนึง โดย: sunny-low
วันที่: 22 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:20:06:44 น.พ่อหนุ่มเจ้าของมะพร้าวเผา
เลิกทำไปแล้วครับพี่ 5555 ผมไม่เห็นเลยครับ แว่วๆว่าไปเป็นชาวสวนปลูกผักแล้วครับ ครั้งสุดท้ายเค้าบ่นกับผมว่า มะพร้าวแพงและขายไม่ไ่ด้กำไร แย่เนอะพี่ โดย: ก. วรกะปัญญา (กะว่าก๋า
) วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:9:57:50 น. เด๋วๆๆๆ งานใหญ่ไร ขอแม่น้องรัน กะน้องอรช่วยด้วยนะ จะได้วางแผน แผลงศร แม่น้องรัน อ่ะ
งานใหญ่เค้าใส่ชุดสีชมพูไปนะ โดย: อรนภาก๋ากั่น IP: 125.24.38.53 วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:9:58:26 น.
หายเป็นปกติเร็วๆนะคะพี่อิ๋ว
โดย: แม่น้องเพลง IP: 118.174.0.217 วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:14:48:12 น.
ใกล้หาย
ใกล้เจอ ใกล้เมาท์....ใกล้เมา ....แล้วเจอกันเน้อ... โดย: Tu' IP: 58.9.124.35 วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:15:22:07 น.
ขอบใจแม่น้องเพลง จ้ะ น้องเพลงกำลังน่ารักแล้วสิเนาะ กี่เดือนแล้วหว่า.... มาเที่ยว กทม.ก็พาหลานมาหาลุงๆ ป้าๆ กันบ้างเนาะ แต่คนข้างบน สงสัยจะเป็นตามั้ง ใช่ปะ... ไม่หายก็เจอกันได้เนอะ มีใจซะอย่าง  น่าเสียดายจัง คนขายมะพร้าวเลิกขายแล้วเหรอ เสียดายความคิดและฝีมือ กะว่าจะสนับสนุนซื้อไปให้เด็กๆ ซะหน่อย แย่เลย  โดย: sunny-low
วันที่: 23 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:19:57:13 น. ดีใจจังพี่อิ๋วใกล้หายแล้ว 29 นี้ เจอกันแน่นอนครับ
ทิดวี โดย: วีรวิทย์ IP: 124.120.96.92 วันที่: 24 กุมภาพันธ์ 2551 เวลา:15:01:31 น.
|
sunny-low
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [?] ความทุกข์ สอนให้อดทน ถ้าผ่านมันได้ ก็จะเจอความสุข... Friends Blog |
||||||||||||
จากไปนานคิดถึงจังเลย
