Group Blog
All Blog
|
ตัวอักษรนั่นหรือ...คือสื่อแห่งมิตรภาพและความผูกพัน เมื่อวันเสาร์พาน้องริวไปเที่ยวที่เดอะมอลล์ บางกะปิ และก้อเลยชวนเขาดูหนังเพราะอยากดูหนังเรื่องนี้มาก ชวนไปก็หวั่นๆ ไปว่าเขาจะยอมหรือเปล่า พอเขายอมก็เลยซื้อตั๋วสองใบ ลุ้นตลอดเรื่องว่าริวจะอยู่ดูจนจบเรื่องหรือไม่ เกือบไม่จบเหมือนกันสำหรับเด็กห้าขวบ ************* "คิดถึงวิทยา" เป็นหนังเรื่องแรกในรอบสิบกว่าปีล่ะมั้ง ที่ได้เสียเงินซื้อตั๋วเข้ามาดูในโรงหนังเนี่ย ก่อนริวเกิดก็ไม่เคยเข้า พอริวเกิดยิ่งหมดสิทธิ์ สนุกดีเหมือนกันนะคะ เนื้อเรื่อง สถานที่ ตัวแสดง เพลิดเพลินในการชมมาก ความน่ารักของเด็กๆ และการแสดงของพระเอกนางเอก เป็นธรรมชาติดี... ดูจบก็นั่งคิด.... บางทีแค่ตัวอักษร ก็สามารถผูกพันคนสองคนเข้าด้วยกันได้ เนอะ โดยเฉพาะอย่างยิ่งโลกปัจจุบัน คนหลายคนรู้จักและรู้สึกดีๆ ต่อกันโดยไม่เคยเห็นหน้ากัน แค่ได้อ่านสิ่งที่อีกฝ่ายเขียนให้อ่าน โชคดีเจอคนดีๆ ก็คงดีไป โชคร้ายเจอคนหลอกลวงก็คงแย่เหมือนกัน ตัวเองก็เป็นคนหนึ่งในนั้น ที่รู้จักหลายๆ คนผ่านแค่ตัวอักษร โดยไม่เคยเห็นหน้าหรือรู้จักกันมาก่อน และเจ้าตัวอักษรก็นำพาให้คบหาพูดคุย กับหลายๆ คนเหล่านั้นมาหลายๆ ปี บางคนก็ได้พบเจอและสานต่อมิตรภาพมาจนปัจจุบัน โดยเฉพาะกับบางคน จะรู้สึกผูกพันมากเป็นพิเศษ มาถึงวันนี้ก็เกือบสิบปี ถึงพัฒนาให้พบเจอและรู้จักกันมากขึ้น แต่ก่อนหน้านั้น เจ้าตัวอักษรก็ทำหน้าที่ เป็นสื่อออนไลน์ที่ดีตลอดเวลา ขอบคุณบางคน.... เราไม่เคยรู้จักกันมาก่อน เราไม่เคยเรียนด้วยกันมาก่อน เราไม่ได้อยู่ในพื้นที่เดียวกันด้วยซ้ำ แต่คุณให้มิตรภาพดีๆ เสมอมา แต่คุณให้คำแนะนำดีๆ เสมอมา และคุณอยู่เคียงข้าง...เสมอมา แม้ว่าคนคนนี้จะนิสัยไม่ค่อยดี แม้ว่าคนคนนี้จะหาเรื่องอยู่บ่อยๆ แม้ว่าคนคนนี้จะไม่ได้เรื่องอะไรสักอย่าง ขอบคุณ....และขอบคุณ คำร้อง/ทำนอง สมพล รุ่งพาณิชย์, ปิยวัฒน์ มีเครือ เรียบเรียง 25 hours เธอเคยได้เห็นหรือเปล่าว่าความรักเป็นเช่นไร ฉันไม่เห็นหรอก แต่ฉันก็รู้สึก รู้มั้ยว่าความคิดถึงมันหน้าตาเป็นเช่นไร ฉันไม่รู้หรอก แต่ฉันก็รู้สึก ไม่ต่างกันกับใจฉันหรอก สิ่งนั้นที่เธอสัมผัส เราต่างรับรู้มันด้วยใจ บางอย่างไม่อาจมองเห็นมันด้วยตา แต่เราเรียนรู้มันด้วยใจ เราไม่ต่างกัน ทุกครั้งที่เหงาแค่มีเธอก็ทำให้ชื่นใจ และฉันมั่นใจ ว่าเธอก็รู้สึก ไม่ต่างกันกับใจฉันหรอก สิ่งนั้นที่เธอสัมผัส เราต่างรับรู้มันด้วยใจ บางอย่างไม่อาจมองเห็นมันด้วยตา แต่เราเรียนรู้มันด้วยใจ เราไม่ต่างกัน ลมเย็นที่เธอสัมผัส ไม่ต่างกับฉันเท่าไหร่ ไออุ่นยามเช้าของทุกวัน ก็เหมือนว่ามันไม่ต่างกันกับใจฉันเลย สิ่งนั้นที่เธอสัมผัส เราต่างรับรู้มันด้วยใจ บางอย่างไม่อาจมองเห็นมันด้วยตา แต่เรารับรู้มันด้วยใจ เราไม่ต่างกัน
"อยากเริ่มต้นใหม่" ไม้รองเตียงที่บ้านเหมือนจะเริ่มผุและหักลง ก็เลยหาไม้ที่แข็งแรงมารองแทน แต่เพราะไม่ใช่ไม้รองเตียงของมัน แม้ว่ามันจะแข็งแรงกว่า แต่...มันก็ไม่ได้ทำให้เตียงนั้น นอนสบายอีกต่อไป... ปัจจุบันก็เลยไม่นอนบนเตียงนั้นแล้ว แต่เลือกจะมานอนกับฟูกที่ปูบนพื้นแทน อาจไม่นุ่มเท่า...แต่ทำให้นอนหลับสบายมากมาย การต้องทนอยู่กับบางเรื่องนานๆ มันไม่ได้ทำให้ชีวิตมีความสุขขึ้นมาได้ ก็คงเหมือนนอนบนเตียงที่มีไม้เสริมมารอง ยังไงมันก็ไม่มีวันที่จะนอนหลับสบาย เพียงแต่ยังไม่สามารถเปลี่ยนเตียงใหม่ได้ในตอนนี้ แต่ยังไง...ก็เลือกที่จะไม่นอนบนเตียงนั้นอีกต่อไป ไม่ว่าจะยังไง... และอาจไม่คิดจะนอนบนเตียงอีกเลย เพราะกลัวว่ามันจะหักแบบเดิมๆ อีก ถ้าต้องเริ่มต้นใหม่...ซึ่งคงเป็นครั้งสุดท้าย ขอเลือกที่จะนอนบนฟูกนิ่มๆ ที่วางบนพื้น มันน่าจะมั่นคงแข็งแรง และทำให้เรานอนหลับสบาย ตลอดไป...มากกว่ามั้ง ก็หวังว่า...มันจะเป็นแบบนั้น  โดย: sunny-low
 วันที่: 1 เมษายน 2557 เวลา:15:57:58 น.ตัังแต่ดูหนังเรื่อง คิดถึงวิทยา มีความรู้สึกชอบคนนี้มากขึ้นทันที บี้ สุกฤษฎิ์ แต่ก่อนจะเฉยๆ กับเขา ไม่ได้ติดตามผลงาน ไม่ว่าจะละคร หรือเพลง แต่พอมาดูเขาแสดงหนังเรื่องนี้ และเปิดดูเบื้องหลังของหนัง สิ่งที่ผู้กำกับหนังเรื่องนี้ บอกว่าเลือกเขามาเล่น เพราะความเป็นธรรมชาติของเขา เออ...จริงด้วยแหล่ะ เขาเล่นหนังเรื่องนี้เป็นธรรมชาติดี และมาเล่นกับนางเอกคนนี้ เธอแสดงเก่งอยู่แล้ว ทำให้หนังเรื่องนี้น่าดูจริงๆ อืม...อยากดูอีกสักครั้ง ไว้รอซื้อตอนเป็นแผ่นหนังดีกว่า แผ่นแท้เนอะ แผ่นแท้ ไหนๆ ก็ไหนแระ ขอฝากเพลงนี้ไว้ฟังอีกสักเพลงนะ "รักแท้มีอยู่จริง" มีจริงเหรอ??? จะรอดูนะ โดย: sunny-low
วันที่: 2 เมษายน 2557 เวลา:11:12:41 น."ถ้าไม่มีความทุกข์ในวันนั้น
วันนี้เธอจะแกร่งกร้านได้ไฉน รู้แล้วใช่ไหม...ผ่านทุกข์ได้ก็ด้วยใจ และไม่มีใครช่วยใครได้...นอกจากเธอ" เป็นบทกลอนที่แอบไปขโมยของเขามา ไม่ใช่ของใครที่ไหน คนเก่งนักเขียนของบล็อกแกีงค์นี่แหล่ะ กะว่าก๋า พออ่านเจอบทนี้เห็นถึงความจริงกับตัวเอง ครั้งหนึ่งเคยนั่งหลังพิงกำแพงตามลำพัง ในห้องพักที่เคยมีบางคนอยู่ด้วย น้ำตาไหลพรากๆ แทบเป็นสายเลือด ร้องมันได้ทุกวันเมื่อกลับถึงห้อง ร้องจนรู้สึกว่าน้ำตาหมดตัวแล้วมั้ง  เพราะอ่อนเยาว์ต่อโลกต่อคนต่อปัญหา พอเจอเรื่องที่ไม่คาดคิดจึงเหมือนคนล้มทั้งยืน และเป็นเหมือนบทกลอนข้างบนจริงๆ ถ้าล้มแล้วไม่ลุกขึ้นเอง ก็ไม่มีใครมาช่วยฉุดให้ลุกขึ้นได้หรอก ช่วงนั้นใครมาปลอบมาช่วย มองไม่เห็นใครสักคน... เพราะมัวปิดตาตัวเองอยู่ เมื่อลืมตาอีกครั้งและมีแรงลุกขึ้นได้ ก็นึกขอบคุณสิ่งทีเกิดขึ้นตอนนั้น ที่ทำให้ตัวเองแข็งกร้่านได้จริงๆ ตอนนี้.... เจอมรสุมอีกรอบก็เฉย /ชิน /ชา ไร้หัวใจไปเลย...หรือเปล่า??? จริงๆ ก็คงเป็นแบบนั้นแหล่ะค่ะ คล้ายหุ่นยนต์ไปทุกทีเหมือนกัน อะไรก็ได้...ใครจะยังไงก็ได้ เหมือนเป็นคนแค่ร่างกาย แต่หัวใจไร้ความรู้สึกไปแล้ว  ดีนะ...มีบางคนมาช่วยปลุกให้คืนชีพ ความรู้สึกเลยกลับเข้าร่างอีกรอบ แต่มันไปอยู่กับเขาเกือบทั้งหมดเลย คราวนี้... งานเข้าเลยสิท่า  โดย: sunny-low
วันที่: 3 เมษายน 2557 เวลา:9:28:38 น.เมื่อเช้านั่งดูข่าวทางช่อง 3 เกี่ยวกับเรื่องราวชีวิตของนางแบบไทยคนหนึ่ง รจนา เพชรกัณหา ซึ่งเป็นนางแบบชาวไทย ที่มีชื่อเสียงในต่างประเทศระหว่าง พ.ศ. 2537 - พ.ศ. 2545 เป็นนางแบบนิตยสารโวค ฉบับเอเชีย เดินแบบแฟชั่นในฝรั่งเศส อิตาลี สหรัฐอเมริกา และอังกฤษ และติดอันดับ 1 ใน 12 ซูเปอร์โมเดลโลก แต่เพราะเธอติดยาเสพติด จึงทำให้ชีวิตเธอตกต่ำอย่างมากมายกลายเป็นคนจรจัดได้ในบัดดล พร้อมๆ กับอาการทางประสาทจากผลการเสพยาของเธอ คนที่มีโอกาสในชีวิตดีๆ แบบเธอ แต่ไม่รักษามันไว้... ชีวิตเธอก็ทุกข์ในทันทีเหมือนกัน คนเรา..แม้จะมีชะตาฟ้าลิขิตชีวิตอยู่ก็จริง แต่ถ้าตัวเองปล่อยชีวิตไปตามยถากรรมมากๆ ชีวิตมันก็คงตกต่ำลงมาเรื่อยๆ ตัวเองก็เสี่ยงที่จะเสียผู้เสียคนอยู่หลายครั้ง ตั้งแต่สมัยเรียนมัธยมมาจนถึงปริญญาตรี พอแต่งงานและครอบครัวแตกสลาย ก็มีความเสี่ยงที่จะปล่อยชีวิต ให้มันเป็นไปตามยถากรรมบ่อยๆ แต่คงเป็นเพราะบุญเก่าที่เคยสะลมไว้ล่ะมั้ง ทำให้แคล้วคลาดจากคนไม่ดีสิ่งไม่ดี ทั้งหลายทั้งปวงมาตลอด และทำให้เจอคนดีๆ มาคอยดูแลอีกต่างหาก ยังเหลืออีกปัญหาหนึ่งที่คาราคาซัง รอวันเวลาที่ได้รับการปลดปล่อย คิดเสียว่า มันคือกรรม ที่ต้องชดใช้ให้กับเขา ก็จะขอชดใช้ให้หมดกัน เสียแต่ชาตินี้และภพนี้  หากยังมีกรรมที่ต้องเกิดมาชดใช้ในชาติหน้าภพหน้า ขออย่าให้เจ้ากรรมนายเวร เป็นคนสองคนที่สร้างกรรมกับเราไว้ ในชาตินี้ภพนี้อีกเลย ทำบุญกรวดน้ำและอโหสิกรรม ให้เสมอๆ ...จบกันแต่เพียงเท่านี้เถอะ ชีวิตที่เหลือ...อาจไม่มากมาย แต่ขอให้มันเป็นความสุข อย่างแท้จริง...เสียทีแล้วกัน โดย: sunny-low
วันที่: 4 เมษายน 2557 เวลา:12:19:50 น.เมื่อเช้าฟังน้องที่ทำงานเขาไปช่วยงานแต่งน้องอีกคน ช่วงที่เชิญญาติผู้ใหญ่ของแต่ละฝ่าย กล่่าวอวยพรให้กับคู่บ่าวสาว กลายเป็๋นที่ฮือฮากันพอสมควร เมื่อญาติผู้ใหญ่ฝ่ายเจ้าสาวที่ขึ้นไปกล่าว คือเพื่อนในวัยเดียวกันกับเจ้าสาว เอ๊ย!! ทำไม??? ญาติผู้ใหญ่เจ้าสาวไม่มีหรือ??? และทุกคนหายสงสัยเมื่อเจ้าบ่าว กล่าวชื่นชมเจ้าสาวของตัวเองว่า ชีวิตเธอไม่มีใคร เธอเติบโตมาได้ด้วยตัวเธอเอง เธอเรียนจบ กศน. และมาสอบเข้าตำรวจ จนได้ติดดาวและประคองชีวิตตัวเอง มาโดยลำพังในวันนี้ ผมชื่นชมเธอ ที่เธอเก่งและดูแลตัวเอง โดยลำพัง.... เรื่องของความรัก... บางทีก็คงไม่มีอะไรสำคัญ เท่ากับคนที่เรารักและพร้อมจะอยู่กับเรา เข้าใจในสิ่งที่เราเป็น อยู่ คือ... อืม...ชื่นชม ชื่นชม ขอให้รักกันนานๆ นะคะ แค่รักก็พอ... โดย: sunny-low
วันที่: 8 เมษายน 2557 เวลา:11:57:27 น. |
sunny-low
 ฝากข้อความหลังไมค์ Rss Feed  Smember ผู้ติดตามบล็อก : 7 คน [?] ความทุกข์ สอนให้อดทน ถ้าผ่านมันได้ ก็จะเจอความสุข... Friends Blog |
||||||||||||
จากไปนานคิดถึงจังเลย
ขอบคุณห้องเพลงเพื่อชีวิต ห้องเฉลิมกรุงในพันทิพ
ที่ทำให้เราได้มาเจอกันผ่านตัวอักษรเหมือนกันเน๊าะ
โชคดีที่ได้รับมิตรภาพดีดีจากโลกไซเบอร์