จากในหนังชอบประโยคที่พระเอกบอกนางเอกว่า

"คุณไม่ได้ต้องการสามี แต่ต้องการคนปกป้อง"

นั่นสิเนอะ...บางที
เราก็ไม่ได้ต้องการแฟน คนรัก หรือสามี

แต่ต้องการใครสักคน
ที่พร้อมจะดูแลและอยู่ด้วยกันตลอดไป
หมายถึงอยู่กับเราคนเดียวนะ

เพราะถึงเวลาหนึ่ง...เราก็ต้องจากไปคนเดียว
การได้อยู่กับคนที่มีความรู้สึกดีๆ ต่อกัน
และผูกพันกันจนถึงวันที่จากไป
คงเป็นความสุข...ที่น่าจดจำเนอะ

อยากมีแบบนี้...น่ะ

  

"กำลังใจ"

วันนี้นั่งเล่นเฟส และให้กำลังใจน้องแถวบ้านคนหนึ่ง
เขาอายุยังน้อย แต่ก็มีลูกเล็กๆ ซะแล้ว
อายุยี่สิบต้นๆ และสามีก็ไม่ได้เป็นโล้เป็นพาย
ดีว่ามีแม่เป็นหลักประคองชีวิต

น้องเขามักจะบ่นทางเฟส
เกี่ยวกับชีวิตที่เหน็ดเหนื่อยของเขา
เราเองก็ผ่านมาก่อน...ย่อมรู้ดีว่า
การเลี้ยงลูกเล็กๆ มันเหนื่อยแค่ไหน
เขายังมีแม่คอยช่วยเหลือ
แต่เรา...ไม่มีใคร

เพียงแต่เรามีฐานะการเงินที่ค่อนข้างมั่่นคงกว่า
แต่น้องฐานะการเงินแล้วแต่สถุานการณ์
เพราะเขารับตัดเสื้อผ้ากับแม่
ส่งขายตามห้าง แต่เมื่อเกิดเหตุการณ์ปิด กทม.แบบนี้
มันคงจะลำบากกับชีวิตเขาล่ะ

คงช่วยอะไรเขาไม่ได้
นอกจากชวนเขาคุยและให้กำลังใจเขา
ขณะที่เราปลอบเขา ก็รู้สึกว่าตัวเองก็เหนื่อย
จนน้ำตาซึมออกมาเหมือนกัน
ตลกตัวเอง...
ชีวิตตัวเองยังเอาตัวเองไม่ค่อยจารอด
แต่ยังขันอาสาไปช่วยคนนั้นคนนี้





แด่คุณแม่ที่รักลูก...
และแด่คุณลูกที่รักแม่....

  

"เริ่มเบื่อโลกออนไลน์แล้วนะ"

รู้สึกตัวเองใช้โทรศัพท์ผิดประเภทยังไงไม่รู้
หลังๆ มันไม่ได้เป็นโทรศัพท์เลยนะ
เพราะหยิบขึ้นมาโทร.หาใครน้อยมาก
และมีคนโทร.เข้ามาหาก็น้อยมากเช่นกัน

มันกลายสภาพเป็นคอมพิวเตอร์ขนาดย่อม
ที่เราสามารถคุยกับใครก็ได้แบบไม่ต้องได้ยินเสียง
เราสามารถทราบความเป็นอยู่ของอีกคนก็ได้
แบบไม่ต้องเห็นหน้าหรือเจอตัวเป็นๆ
เราสามารถฟังเพลงดูหนังหรือทำอะไรก็ได้
แบบไม่ต้องนั้งหน้าจอทีวี หน้าคอมม์ หรือหน้าวิทยุ

เหมือนโลกมันแคบลงจริงๆ
แต่มองอีกมุมก็ทำให้คนเราไกลกันไปโดยปริยาย
เพราะวันๆ เราแทบจะไม่ต้องคุยกับใคร
เพียงแต่อ่านไลน์ อ่านเฟส
เราก็จะรู้แล้วว่าคนไหนคนนั้นเป็นยังไงทำอะไร

แต่ฉันเบื่อแล้วน่ะ
ฉันเริ่มไม่ชอบแบบนี้แล้ว
ความใกล้แบบไม่เห็นหน้า
ความใกล้แบบไม่ได้ยินเสียง
ความใกล้จากตัวอักษร
ไม่ได้ทำให้รับรู้ความรู้สึกของอีกฝ่ายอย่างแท้จริง
เท่ากับการได้เห็นหน้าตา หรือ
แค่ได้ยินเสียงกันก็ยังดี

อย่างน้อยน้ำเสียงที่เราได้ยิน
ก็ยังจะพอบอกเราได้ว่า
คนคนนั้นเขาเป็นยังไง
รู้สึกยังไง และ.....

เรามาส่งเสียงคุยกันบ้างดีกว่ามั้ย
ไม่อยากอ่าน อ่าน อ่าน แล่้วน่ะ
อยากได้ยินเสียงมากกว่า

  

ช่วงนี้ กทม.อากาศหนาวอีกแล้ว
ปีนี้หนาวมาเป็นระลอกๆ เลย
หนาวจนต้องหยิบเสื้อกันหนาวและ
ผ้าพันคอ มาสวมมาพัน เพื่อให้ความอบอุ่น

หนาวจนรู้สึกว่า ไม่ใช่ กทม.เหมือนที่เคยอยู่
บางเช้าออกไปทำงานให้เกิดความรู้สึกว่า
ตัวเองอยู่ต่างจังหวัดที่ไหนสักแห่ง
ด้วยความที่อากาศเย็นและมีหมอกบางๆ

นึกถึงวันเวลาและภาพเหตุการณ์เก่าๆ
ที่แบกเป้ไปท่องเที่ยวกับเพื่อนยังที่ต่างๆ
โดยเฉพาะในแถบจังหวัดภาคเหนือ
อ.ปาย แม่ฮ่องสอน
เป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ประทับใจมาก
หากมีโอกาสก็อยากไปอีกนะ

แต่ตอนนี้คงเปลี่ยนไปจากสิบปีที่แล้วมาก
ไม่รู้ว่ายังมีเดินป่าอยู่อีกหรือเปล่า

คิดถึง เมืองปาย..

  

  

สิบปีแล้วเหรอ...

ถึงหรือพี่...

ไม่น่าเชื่อ....

นานเนาะ...