เตรียมอาหารพนักงานวันละ 3,000 คน ที่เบลเยียม เตรียมอาหารพนักงานวันละ 3,000 คน ที่บริษัท GSK หลังจากเล่าเรื่องงานที่ทำประจำ และทำเป็นระยะ ๆ แล้ว มาดูงานรับจ๊อบตามใจฉันของแม่บุญกันบ้าง ก่อนหน้าที่จะทำงานประจำที่ทำอยู่ตอนนี้ ปีที่แล้วแม่บุญมีงานไม่ประจำทำ โดยการไปสอบข้อเขียนทิ้งไว้ที่สำนักงานจัดหางาน ไม่พ้นรื่องงานครัวไปได้หรอกจ้า จะไปหากินอย่างอื่นคงไม่รุ่ง เพราะภาษาไม่เลิศเลอเฟอร์เฟ็กพอที่จะไปนั่งทำงานเอกสาร แต่ถ้าให้เลือกก็ไม่เอาเหมือนกัน เบื่อจ้า ทำเอกสารมาสิบสี่ปี เก็บเข้า รื้อออก ทำวนไปวนมา เซ็ง ..สู้ทำกับข้าวไม่ได้ หนุกกว่ากันเยอะเลย สอบข้อเขียนที่ว่า คือสอบความรู้เรื่องงานครัว เริ่มตั้งแต่หลักอนามัย กฏ อย. ความรู้เรื่องอาหารประเภทต่าง ๆ ไอ้ที่เรียนมาทั้งหมดสามปีนั่นแหละ ข้อสอบมีแบ่งเป็นเรื่อง ๆ ละยี่สิบข้อ กากบาทมั่ง อธิบายมั่ง งานนี้ไม่หมูอีกตามเคย สำหรับคนที่คิดอยากไปทำงานครัว แม่บุญขอบอกก่อนเลย จะได้ไม่อกหักกลับไปนอนเคว้งคว้างตาลอยเหมือนแม่บุญสมัยก่อน ประเทศเล็ก ๆ อย่างเบลเยียม อย่าคิดว่ามันง่ายไปเสียหมด จะทำอะไรทีก็ต้องร่ำเรียน ศึกษาหาความรู้มาให้แตกฉาน แล้วก็ต้องสอบ ผ่านแล้วเขาถึงจะส่งจดหมายมาเชิญไปสัมภาษณ์อีกรอบ อยากทำงานเป็นผู้ช่วยกุ๊ก..ถ้าไม่มีความรู้เรื่องครัวเลย เขาอาจจะให้ไปล้างจานก่อน สักวันหากเชฟเห็นแวว..ที่มันเริ่มฉายแววระยิบระยับ เขาอาจจะลองให้ทำ เผื่อฟลุ้ค..แต่ไม่ฝันดีกว่าเนาะ เพราะกว่าจะถึงวันนั้นกลัวจะแก่เสียก่อน ในใบสมัคร เขาจะมีคำถามด้วยว่า อยากไปทำงานที่ไหนบ้าง เช่น ที่ร้านอาหาร ที่โรงงาน ที่โรงพยาบาล ฯลฯ จากนั้นเขาก็จะเก็บข้อมูลไว้ วันดีคืนดี แม่บุญตื่นนอนยังไม่ได้ซดกาแฟเลย บริษัทจัดหางานก็โทรมาหา แม่บุญจ๋า รีบอาบน้ำแต่งตัวให้ไว ๆ แล้วรีบบึ่งไปที่บริษัท เขาต้องการคนทำงานในครัวด่วน เพราะพนักงานประจำไม่สบาย ว่าแล้วก็บอกเบอร์โทรติดต่อ เจ้าหน้าที่ พร้อมที่อยู่บริษัท งานนี้แม่บุญไม่ต้องอาบน้ำจ้า มันหนาว ล้างหน้าแปรงฟันเปลี่ยนชุดนอน เป็นเสื้อขาว กางเกงขายาวสีดำ รองเท้าเชฟ แค่นี้ก็เผ่นได้แล้ว < บริษัทนี้เป็นบริษัทผลิตยามากมายหลายชนิด ชื่อเสียงโด่งดังไปทั่วโลก แค่ทางเข้าก็สุดแสนจะเข้มงวด ยังกับในหนัง ป้อมยามที่มีเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยไม่ต่ำกว่าห้าคน ทั้งแจกบัตร ดุแลจออินเตอร์คอม ที่ติดไว้รายรอบบริเวณ ระบบความปลอดภัยเยี่ยมยอด ได้บัตรแล้วก็ต้องไปค่อย ๆ เอาตัวและหดพุงเข้าเครื่องผ่านไปทีละคน อะไรจะขนาดนั้น ?? ทางเดินไปห้องครัว ..ผ่านห้องกระจกที่สามารถมองเห็นการผลิตยาบางส่วน เจ้าหน้าที่สวมชุดสีขาว สวมถุงมือ ใส่พลาสติคหุ้มรองเท้า โอ้โห.. เคยเห็นแต่ในหนังฮอลิวู้ด ตอนนี้มาเห็นกับตาจะ ๆ สมแล้วกับที่เขาผลิตยา เพราะต้องป้องกันเชื้อโรคที่อาจจะปลอมปนเข้าไป เดินไปสักพักใหญ่ ต้องผ่านเครื่องผ่านตัวที่สอง สอดบัตรแล้วมันไม่ให้ผ่าน พอดีมีพนักงานเดินตามมา เขาถามว่าจะไปไหน แม่บุญเลยบอกว่าจะมาทำงานในครัว เขาขอดูบัตรอนุญาต แล้วก็กดโค้ดให้เครื่องเปิดประตูให้ มาถึงห้องครัว ไม่ใช่สิ โรงงานผลิตอาหารมากกว่า พนักงานมากมายกำลังก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเอง คนที่เป็นหัวหน้าพาแม่บุญไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า เปลี่ยนใส่ชุดของบริษัท ล้างมือให้สะอาด แล้วก็เดินตามไปที่ห้องครัว ห้องเตรียมอาหารขนาดใหญ่ยักษ์ เพราะแม่บุญมาทำงานแทนพนักงานงานประจำ เขาเลยให้ไปช่วยทำสลัดผลไม้รวม ซึ่งมีทั้งผลไม้สด ผลไม้กระป๋อง เอามาหั่นรวมกันแล้วผสมกับน้ำเชื่อม ตักใส่แก้วพลาสติค ปิดฝา ปิดหน้าด้วยวันที่ เดือน ปี ด้วยกระดาษที่ใส่สีตามวัน ด้วยวิธีนี้ หากอาหารเหลือค้าง เขาจะรู้ทันทีและเปลี่ยนใหม่ โดยไม่ยอมให้พนักงานเสี่ยงกับอาหารที่อาจจะบูด หรือหมดอายุก่อน วิธีนี้คงใช้ไม่ได้กับประเทศยากจนหรอกเนาะ หมดอายุแต่มีกินดีกว่าอดตายแน่นอน หลังจากนั้นก็เตรียม ขนมเค้ก ที่ถุกตัดมาเป็นชิ้น ๆ เรียบร้อย เพียงแต่ตักใส่ภาชนะ ปิดป้ายวันที่ทำ แล้วก็ลำเลียงของทั้งหมดไปเข้าห้องเย็น ซึ่งแยกห้องของหวาน ของคาวไม่ปะปนกัน แต่ละห้องหนาวจับใจ เขาจะมีเสื้อกันหนาวอย่างหนาให้พนักงานด้วย เมื่อเตรียมทุกอย่างเสร็จ ต้องทำความสะอาดทันทีโดยการกวาดเศษอาหารต่าง ๆ แล้วใช้นำยาล้างทำความสะอาดทุกซอกทุกมุม เครื่องมือทุกอย่างถุกส่งไปที่แผนกล้าง ที่มีเครื่องล้างแบบใหญ่โต พร้อมอบร้อนให้แห้งในทันที พนักงานห้องนี้ไม่ต่ำกว่าสิบคน เพราะต้องลำเลียงอุปกรณทุกอย่างไปเก็บเข้าที่อีกด้วย หลังจากนั้นก็ถึงเวลากินอาหาร ๆ ที่เขาให้กิน ก็คืออาหารที่เตรียมให้พนักงานนั่นแหละ ใครอยากกินอะไรก็เดินไปหยิบตามใจชอบ ทั้งของว่าง อาหาร สลัด ขนม ชา กาแฟ แต่ที่เห็นเขาจะกินกันนิดเดียว คงเพราะเหนื่อยมากนั่นเอง แม่บุญเองยังไม่คุ้นเคยกับใคร แต่ก็มีคนใจดีชวนไปนั่งกินด้วย คุยกันไปตามประสาคนเก่าและคนใหม่ แม่บุญถูกจ้างให้ทำถึงบ่ายสามโมง หลังกินข้าวเสร็จ ครัวร้อน..ยังทำความสะอาดไม่ไหมด แม่บุญถูกส่งไปช่วย เห็นหม้อทำซอสสปาเก็ตตี้แล้วนึกว่ากะทะทองแดง เพราะมันใหญ่โตเหลือเกิน คนตัวโต ๆ เข้าไปยืนพร้อมกันได้สักสาม สี่คน เวลาล้างแม่บุญแทบจะหัวคะมำลงไปในหม้อ เขาไม่ได้ให้ยกหรอก เพราะมันหนักมาก มีเครื่องทุ่นแรงหมุนให้มันเทลงมาเอง ส่วนหม้อทอดมันฝรั่ง แม่เจ้าโว้ย..เอาเด็กลงไปทอดได้เลย เครื่องไม้เครื่องมือแต่ละอย่างช่างใหญ่โตไปหมด มิเชลมารับตรงเวลา แม่บุญอธิบายทุก ๆ อย่างให้ฟัง แกเองก็ไม่เคยเห็น เพราะที่โรงเรียนเราไม่ได้มีเครื่องมือใหญ่โตแบบนี้ ที่แม่บุญไม่ค่่อยชอบคือหัวหน้างาน ดูเหมือนเขาไม่ชอบคนเอเชีย ยังไงพิกล มันบอกไม่ถูก บริษัทโทรมาตอนห้าโมงเย็นถามว่าเป็นไงบ้าง แม่บุญเลยบอกว่า ถ้าจะให้ไปที่นั่นอีก ไม่เอา ขอเปลยนที่ใหม่ พนักงานเขาก็ไม่ว่าอะไร บอกว่าจะพยายามหาที่ใหม่ให้นะจ๊ะ วันต่อมา ..โทรศัพท์ดังแต่เช้าอีกตามเคย ตอนนี้แม่บุญรู้แล้ว ว่าใครโทร ๆ มาเรียกไปทำงาน แต่วันนี้ถุกส่งไปอีกที่ บริษัทเดียวกัน แต่ตั้งอยู่อีกที่หนึ่ง พอไปถึงก็เหมือนเดิมระบบรักษาความปลอดภัยสุดยอด ผ่านด่านอรหันต์เข้าไปแล้ว ก้ไปรายงานตัวกับหัวหน้าที่รับผิดชอบ อธิบายเพิ่มเติมอีกหน่อยว่า บริษัทยาเขาไม่ได้ทำอาหารเอง แต่มีบริษัทข้างนอก ยื่นประมูลเข้าไปทำ เพราะฉะนั้นจึงไม่เกี่ยวข้องกันแต่อย่างใด บริษัทนี้เขาคงประมูลไปทำหลาย ๆ ที่เพราะพนักงานมากมาย พนักงานชั่วคราวแบบแม่บุญก็มีเหมือนกัน รายงานตัวเสร็จเขาจะอธิบายกฏ ระเบียบของเขา และในเรื่องการทำงานให้เรารับทราบ และเซ็นรับทราบ หากเกิดอะไรไม่ชอบมาพากล ก็อ้างอิงเอกสารนี้อย่างเดียว เชฟ..ชาวเกาหลี ดีใจจังเจอคนเอเชีย ค่อยอุ่นใจหน่อย แกคงจะถุกชะตากับแม่บุญตั้งแต่แรกพบ ยังกะรักแรกพบไม่มีผิด เพราะแกจับไปอยู่ครัวร้อนเลยทันที หลังจากสอบถามว่าทำอะไรมาแล้วบ้างเกี่ยวกับงานครัว แม่บุญไม่ได้ทำเองหรอกนะ เขามีเชฟอีกคนเป็นคนทำ และมีผู้ช่วยอีกสาม สี่คน เขาให้แม่บุญช่วยจับนั่นนิดนี่หน่อย วิ่งมาราธอนรอบครัวนั่นแหละ เหนื่อยนะ..ร้อนด้วย อันว่าครัวร้อน..ชื่อบอกอยู่แล้วว่าร้อนแน่นอน เชฟจะเตรียมอาหารจานร้อนต่าง ๆ ตามเมนูที่มีการประชุมเลือกสรรมาว่าอาทิตย์นี้ จันทร์ถึงศุกร์จะมีเมนุอะไรบ้าง ต้องสั่งของจำนวนเท่าไหร่ อันนี้หน้าที่เชฟทั้งนั้นจ้า ตกเลขอย่างแม่บุญ..จะทำได้ไหมเนี่ย ? ครัวเย็น..อันนี้เย็นถึงใจจริง ๆ เขาจะให้เตรียมสลัดต่าง ๆ ผลไม้ต่าง ๆ และของหวาน ทั้งนี้มีห้องเตรียมคนละห้องจ้า เวลาทำงานต้องใส่หมวก ถุงมือ เสื้อหนา ๆ กันหนาวที่เขามีให้ ในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้า ห้องนี้แม่บุญทำอยู่สามวัน ผล ไอ หนึ่งเดือนเต็ม ๆ เพราะไม่ได้เอาผ้าพันคอให้คออุ่น เลยโดนดี ที่ได้ทำ ได้เตรียมสลัด อลังการณ์งานสร้างจริง ๆ ปริมาณชีส ไข่ มะเขือเทศ ผักสลัด มะกอกดำ เขียว ฯลฯ แต่ละอาทิตย์ และอาหารที่เหลือทิ้งแต่ละวัน..เวลาเห็น อดคิดถึงตอนไปอินเดียไม่ได้ คนจนเดินเก็บของตามถนน ถังขยะ กินกันเฉย ถ้ามากินของในขยะที่นี่ คงอิ่มหมีพีมันกันแน่ ๆ โลกเราไม่มีอะไรสมบูรณ์สักอย่าง ทั้งนี้ อาหารทุกอย่างไม่ว่าจะครัวร้อน ครัวเย็น ต้องเสร็จก่อนสิบโมงเช้า ๆ แป๊ะ ต้องทำความสะอาดทั้งหมดให้เสร็จภายในหนึ่งชั่วโมง หลังจากนั้น กินข้าวจ้า เลือกได้ตามใจชอบ สิบเอ็ดโมงห้าสิบ ประจำตำแหน่ง อิ อิ เชฟถามแม่บุญว่าเคยเสริฟอาหารให้แขกหรือยัง แม่บุญก็ตอบสิว่า เคยแล้ว ก็แหม่ จัดเลี้ยงทีไรก็เสริฟทุกที แต่คราวนี้. เชฟบอกว่า งั้นไปยืนประจำตำแหน่งอาหารประจำวัน สปาเก็ตตี้โบโลเนี้ยส ซึ่งจะมีเพื่อนอีกคนตักเส้นสปาเก็ตตี้ใส่จาน แม่บุญเป็นคนตักซอสราด พร้อมชีส ไม่อยากบอกเลยว่ามันหนักหนาสาหัสจริง ๆ เพราะถ้าลำพังตักสิบครั้งคงไม่เท่าไหร่ ไม่รู้หรอกนะว่าตักกี่รอบ รู้แต่ว่าหลังจากนั้นยกแขนไม่ขึ้น มันล้าไปหมด ดูจากแถวที่ยาวเป็นกิโลเมตรแล้ว จึงถึงบางอ้อ..ว่าทำไมเชฟถึงถาม เพราะมันเป็นแบบนี้นี่เอง สมน้ำหน้าตัวเองจริง ๆ วันต่อมาเชฟคงติดใจ เพราะคนไทย..ยิ้มสยาม กี่คน ๆ ที่เดินมาหาแม่บุญยิ้มตั้งแต่คนแรกยันคนสุดท้าย งานนี้แอบเลียฟันเหมือนนางงาม เพราะมันแห้งแล้วแห้งอีก พร้อมกล่าวคำขอบคุณ ขอให้เจริญอาหาร ขอให้สุขสันต์วันหยุด ขอให้มีความสุขยามบ่าย ฯลฯ คนที่นี่เขาเป็นแบบนี้ สวัสดี ขอบคุณ และอวยพร ซึ่งกันและกัน และทุกครั้ง ถือว่าเป็นผู้มีมารยาทและวัฒนธรรมอันศิวิไลท์ ใครจะมายุโรปอย่าลืมหัดท่องคำทักทาย ขอบคุณของภาษาของแต่ละประเทศไว้ ไปที่ไหน ๆ เขาจะได้ไม่ว่าเราว่ามาจากบ้านป่าเมืองเถื่อน ไปโค้งโน้นอีกแล้ว กลับมาไว ๆ แม่บุญ พนักงานรอกินอาหารขาแข็งแล้ว ที่ว่าติดใจยิ้มสยาม เพราะแกให้ไปยืนเสริฟอีกหนึ่งอาทิตย์เต็ม ๆ เล่นเอาแขนแทบเดี้ยง วันต่อ ๆ มาเลยถามว่า พนักงานมีกี่คน เชฟบอกว่า ประมาณ สามพันกว่าคน แต่เขาจะเตรียมอาหารแค่ประมาณ สองพัน ถึงสองพันห้า เพราะที่เหลืออาจจะไม่มากิน ห่อข้าวมาเอง ไม่ใช่ข้าวสิ แซนวิชง่าย ๆ จ้า เพราะคนที่นี่เขาไม่กินอาหารร้อนทุกมื้อเหมือนบ้านเรา เช่น หากตอนเที่ยงกินแซนวิช มื้อค่ำเขาจะกินอาหารร้อน อาจจะเป็นสเต้ก หรือ ฯลฯ กลับกันหากกินอาหารร้อนตอนเที่ยง มื้อเย็นพี่แกจะกินขนมปังกับชีส นี่คือคนเบลเยียม เขากินกันแบบนี้ ตอนนี้ก็ถึงบางอ้อ..ว่าทำไมแขนเดี้ยง ? เชฟ..แกติดใจ มาถามว่าไม่อยากทำประจำกับแกเหรอ มาสมัครสิ ไม่ต้องผ่านบริษัทจัดหางาน แม่บุญ..บอกว่าขอคิดดูก่อน เพราะเราเดินทางกันบ่อย หากมัดมือมัดเท้ากันแล้ว จะไปไหนลำบาก เลยบอกว่าจะให้คำตอบทีหลัง เชฟออกจะงง ๆ อยู่สักหน่อย เพราะขึ้นชื่อว่างานประจำ ใคร ๆ ก็อยากทำ ยายนี่มาแปลก ?? หลังจากเสริฟแบบมาราธอนผ่านไป บ่ายสองตรง เก็บของจ้า ล้างทุกสิ่งทุกอย่าง ๆ ที่บอก เครื่องไม้เครื่องมืออลังการณ์ทั้งนั้น เขาไม่บอกหรอกว่าเธอเป็นผู้ญิงไม่ต้องทำ เพราะทุกคนทำเหมือนกันหมด หม้อต้มซุปที่ต้มแม่บุญได้สบาย ๆ กว่าจะล้างเสร็จแทบลมใส่ ขนาดเตาอบขนาดใหญ่ พี่แกยังให้ล้าง พอล้างเสร็จ ต้องล้างพื้น แล้วตามด้วยรถทำสะอาดอีกรอบ นี่ไง..ระบบแบบโปรเฟสชั่นนอล ตอนมากับตอนกลับต้องสะอาดเอี่ยม เรไร ไม่มีมดแมลง หนู วิ่งแทะเล็มอาหาร ใคร ๆ ถึงบอกว่าครัวฝรั่งช่างสะอาดจริง ๆ แต่..บางครั้งโหลยโท่ยสุด ๆ ก็มี ไม่เสมอไปหรอก เพียงแต่ไม่มากเท่านั้นเอง ผิดกับครัวเอเชีย..พวกเราถึงได้มีแรงต้านทานเชื้อโรคกันไง คิดในทางบวกมันก็ดีไปอย่างเนาะ หลังเสร็จงานบ่ายสามคครึ่ง แม่บุญก็ลากสังขารน้อย ๆ กลับไปห้องเปลี่ยนชุด กลับทางเดิม สามีผู้แสนดีมารอรับตรงเวลาเผ็ง ไม่เคยขาดสักนาที แกบอกว่า คุณมิเชล มีนาฬิกาในท้อง แปลออกไหม ?? หมายถึง แกเป็นคนตรงเวลานะเอง ฝรั่งพูดไทยก็งี้แหละ จบงานไปอีกวัน อีกอย่าง คราวหน้าจะถูกส่งไปไหนอีกนะ ? . ปล. ในห้องอาหาร จะมีทั้ง น้ำสารพัดอย่าง แช่ในตู้เย็น ขนมเค้ก ฟรุดสลัด ผลไม้ ที่ปลอกเรียบร้อย หั่นแล้วใส่ภาชนะ แผนกสลัดต่าง ๆ เหมือนเวลาไปกินตามร้านพิชช่าฮัทนั้นแหละ แผนกอาหารเอเชีย แต่ฝรั่งทำ แม่บุญไปแค่ไม่นานเลยยังไม่ถูกส่งไปแผนกนี้ ชา กาแฟ เป้นที่น่าเสียดาย เวลาอาหารเหลือในแต่ละวัน เขาจะทิ้งลงถังขยะทั้งหมด บางครั้งแม่บุญอดคิดในใจไม่ได้ว่า..เชฟ..ยังไม่เก่งจริง เพราะคำนวณของเหลือเยอะมากในแต่ละวัน อันนี้เฉพาะครัวร้อนนะเฉพาะที่เห็น แล้วแผนกอื่น ๆ หล่ะ ? แม่บุญ.อดคิดถึงคนที่อดหยาก นอนข้างทาง ตามสถานีรถไฟ แต่อย่างว่า ใครหล่ะ จะยอมเสียสละขับรถนำอาหารเหล่านี้ไปให้พวกเขา คิดอีกที หากติดต่อไปยังสำนักงานเขตให้เขาเอารถมารับ เพื่อเอาไปเป็นอาหารมื้อเย็นของคนเหล่านี้จะดีไม่น้อย   Create Date : 27 มิถุนายน 2554 27 comments Last Update : 28 ธันวาคม 2556 0:19:19 น. Counter : 3538 Pageviews. Share Tweet

เจิมค๊า พรุ่งนี้มาอ่านนะค๊า   โดย: Schnuggy ชนุ๊กกี้ 27 มิถุนายน 2554 5:11:20 น.

เก่งมากๆเลยจร้า   โดย: boodoox 27 มิถุนายน 2554 5:37:04 น.

มาลงชื่อไว้ก่อนค่ะ   โดย: ทิพย์ IP: 122.105.237.57 27 มิถุนายน 2554 6:27:47 น.

อ่านสนุกจังเลยค่ะ จะคอยติดตามเรื่อยๆ นะคะ   โดย: chenyuye 27 มิถุนายน 2554 8:37:49 น.

ตามมาอ่านประสบการณ์สนุกๆขอแม่บุญจ้า อ่านแล้วจินตนาการตามไปด้วย โอ้..แม่เจ้า อลังการจริงๆ มีความสุขทุกวันค่ะแม่บุญ   โดย: phunsud 27 มิถุนายน 2554 8:39:46 น.

อ่านสนุก แต่รู้ว่าเหนื่อยมาก ๆ เลย   โดย: kochpon 27 มิถุนายน 2554 8:45:49 น.

วันก่อนให้แม่บุญเป็นทูตวัฒนธรรมไปแล้ว วันนี้ให้แม่บุญเป็นหญิงเหล็กค่ะ ฟังแล้วเหนื่อยค่ะแม่บุญ แต่ก็เป็นประสบการณ์ดี ๆ นะคะ ขอบคุณแม่บุญที่เอามาเล่าสู่กันฟังค่ะ ชอบมาก ๆ ค่ะเรื่องเล่าของแม่บุญเนี่ย อ่านไม่เบื่อเลย ปล.มิเชลน่ารักมาก ๆ ค่ะไม่เคยปล่อยให้แม่บุญต้องยืนแกร่วรอพี่แกมารับเลยค่ะ หรือที่โน่นไม่มีข้ออ้างรถติดเหมือนเราก็ไม่รู้เนอะ   โดย: เนินน้ำ 27 มิถุนายน 2554 9:16:56 น.

อ่านเพลินเลยค่ เป็นประสบการณ์การทำงานในต่างแดนที่มีค่าจริงๆ ค่ะ งานครัวเป็นงานที่เหนื่อยและหนักจริงๆ รายละเอียดปลีกย่อยมากมาย ต้องคนที่มีใจรักจริงๆ นะถึงจะทำได้   โดย: ทิพย์ IP: 122.105.237.57 27 มิถุนายน 2554 9:42:37 น.

เหนื่อยแทนแม่บุญ อ่านไปอ่านมานี่หญิงเหล็กหรือไรเนี่ย อ่านไปนึกถึงตัวเองไป ถ้าเป็นเราจะทำได้มั๊ยเนี่ย ปกติอยู่บ้านวันๆ ก็ใช้แต่ลูกชายคนโต เอ้ยสาละมีให้เป็นคนทำอ่ะค่ะ ท่าทางแม่บุญจะแข็งแรงน่าดู   โดย: Yui IP: 203.144.211.51 27 มิถุนายน 2554 9:55:02 น.

เขียนอีกนะคะชอบอ่าน เล่าได้สนุกและเห็นภาพชัดเจนดี   โดย: ได้โปรด IP: 90.224.230.4 27 มิถุนายน 2554 12:53:09 น.

ด้วยความยินดีอย่างยิ่งจ้าแม่บุญ..   โดย: phunsud 27 มิถุนายน 2554 14:03:35 น.

งานหนักน่ะค่ะพี่บุญพักผ่อนมากๆ น่ะค่ะ   โดย: กุ้ง (kungviyada ) 27 มิถุนายน 2554 14:22:18 น.

หลาย ๆ คนท่เข้ามาอ่าน คงเริ่มท้อแล้วสิ กับงานครัว บอกแล้วไง อย่ามองแต่ตอนใส่ชุด ใส่หมวกทรงสูง เท่ห์ อยู่หรอก แต่กว่าเชฟเหล่านั้นจะผ่านด่านอรหันต์ ไต่กระไดคว่าดาวได้ มันผ่านสงครามในครัวมาอย่างโชกโชนทั้งนั้น ส่วนแม่บุญ..วาสนาคงไปไม่ถึงไหน ถึงได้วนเวียนทำอยู่แต่บริษัทมั่ง โรงงานมั่ง ที่จริงหากไปทำตามร้านอาหารก็ได้ แต่ไม่ชอบทำงานสองรอบอย่างที่อบก แก่แล้ว เก็บแรงไว้เที่ยวดีกว่า   โดย: Maeboon 28 มิถุนายน 2554 0:26:35 น.

ประทับใจประสบการณ์ของแม่บุญจังเลย ผ่านมาเกือบทุกรูปแบบ อ่านๆดูเหมือนหินไม่ใช้น้อยเลยนะคะ เรื่องจะเข้าครัวทำงานกับเชฟได้ ทดสอบวัดฝีมือกันสุดๆ เลยนะคะ แอบคิเหมือนกันกรณีอาหารเหลือ คิดถึงประเทศโลกที่สามที่แสนอดอยากจังเลยเนาะ   โดย: anigia 28 มิถุนายน 2554 1:38:53 น.

ชื่นชมและประทับใจกับเรื่องเล่ามากๆ เลยครับ เป็นชีวิตต่างแดนที่สุดยอดเลยครับ   โดย: ถปรร 28 มิถุนายน 2554 8:33:04 น.

สวัสดีพี่ แม่บุญ อยู่เบลเยียมคงจะมีที่สวยๆ มากมาย ได้อ่านประสบการณ์หลังครัวต่างแดนแล้ว ยังไงก็เป็นกำลังใจกับการผจญภัยต่างแดนต่อไปจ๊ะ   โดย: *SUPRA* 28 มิถุนายน 2554 11:28:32 น.

สวัสดีค่ะ ขอบคุณนะค่ะที่แวะไปทักทายกันที่บล็อก เลยทำให้ตัวเองได้ตามแม่บุญมาอ่านเรื่องราว ของทางโน้นค่ะ งานครัว งานในการจัดเตรียมอาหาร เป็นเรื่องหนักหนาสำหรับตัวเองเหมือนกันค่ะ ถือว่าถ้าไม่รักจริง คงไม่สามารถทำงานใหญ่ งานหนักอย่างนี้ได้เลยค่ะ เพราะว่าหนักหนา เอาเรื่องเหมือนกันนะค่ะ แต่ถือว่า เป็นประสบการณ์ที่ดีเลยล่ะค่ะ อ่านแล้ว เหนื่อยแทน แต่ชอบใจเพราะว่ายังไงอ่านอย่างเดียว ไม่เหนื่อยแต่ชอบค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักนะค่ะ   โดย: JewNid 28 มิถุนายน 2554 13:02:56 น.

โอ้โห... เห็นจำนวนคนแล้วน่าเหนื่อยแทน แต่ชอบที่บอกความเป็นโปรเฟสชันแนล ผมเองก็ได้หลาย ๆ อย่างมาจากชาวต่างชาติในส่วนนี้ ช่วงที่ทำงานระยะแรก ๆ ถือว่าเป็นข้อดี งานครัวนี่เหนื่อยสุด ๆ เน๊อะ   โดย: sirimas_m 28 มิถุนายน 2554 13:41:04 น.

อ่านได้แค่นิดเดียวเองค่ะเพราะยุ่งๆลูกอ่อนน่ะค่ะแม่บุญ เด๋วจะแวะเข้ามาอ่านต่อค่ะ วันนี้เอาเค้กมาฝากแม่บุญด้วยค่ะ   โดย: koijai (บันทึก....ไซเบอร์ ) 28 มิถุนายน 2554 21:13:26 น.

ขอบคุณค่า ที่ชมลูกชาย ลูกชายพูดไทยได้ค่า แต่พูดไม่ค่อยชัด ตามสำเนียงเด็กนะค่า   โดย: ลงสะพาน...เลี้ยวขวา 29 มิถุนายน 2554 1:24:43 น.

ขอกินเค้กก่อน ๆ จะพาไปอ่านประสบการณ์อีกเรื่อง   โดย: Maeboon 29 มิถุนายน 2554 1:29:15 น.

มาชวนไปชิม จั๊บยำเลค่า   โดย: โสมรัศมี 29 มิถุนายน 2554 11:59:08 น.

ตกงานอยากไปทำงานต่างประเทศบ้าง มีใครสนใจหรือเปล่าค่ะ แม่ม่ายอายุ ๔๓ มีลูกสาวสองคน ต้องหาเงินเลี้ยงลูก ขอคำแนะนำด้วย jta2@hotmail.com รบกวนด้วยน่ะค่ะ   โดย: ta IP: 180.180.132.153 30 มิถุนายน 2554 11:04:13 น.

ขอตอบคุณตา ตรงนี้เลยนะคะ เผื่อคนอื่น ๆ ด้วย สำหรับเรื่องที่อยากมาทำงานต่างประเทศ เพื่อนของมิเชล เปิดร้านอาหารไทย ขายดีมากจนภรรยาคนไทยต้องเอาน้องสาวมาเบลเยียม เพื่อมาช่วยทำงาน ทั้งนี้ต้องเสียค่าเดินเรื่องโดยให้ทนายทำเรื่องให้ เพราะต้องมาอยู่ระยะยาว แต่ทางการเขาให้แค่ปีต่อปี ทั้งนี้ พี่สาวและสามีเจ้าของร้าน ต้องจ่ายค่าประกันทุกอย่างที่เขาบังคับ ไม่ว่าจะเป็นค่ารักษาพยาบาล ค่าประกันภัยอันอาจจะเกิดขึ้น รวมแล้วพอหมดปี ต้องขอส่งกลับเพราะเสียค่าภาษีไม่ไหว แกมาขอร้องให้มิเชลแต่งงานกับน้องสาวภรรยาเพื่อจะได้อยู่ที่นี่ได้นาน...อ้าว..แล้วแม่บุญหล่ะ ?? คิดได้ไงเนาะ นี่เองที่ทำให้แม่บุญที่เคยอยากจะพาลูกหลานมาช่วย เพราะมีฝีมือในการทำอาหาร เอามาฝีกอีกหน่อยก็จะได้การ แต่พอเห็นค่าใช้จ่ายแล้ว อดทนทำเองดีกว่า ร้านอาหารชื่อดังอย่าง ช้างสีน้ำเงิน เคยดึงตัวเชฟจากเมืองไทยมาทำงาน ตอนนี้ก็ต้องเลิก หาเอาแถว ๆ นี้เช่นกัน เป็นเรื่องลำบากนะคะ เพราะยังมีลูกอีกสองคน เพราะถ้าจะมีคนจ้างเขาต้องรับผิดชอบทั้งหมด อันนี้แม่บุญ..ขอเอาใจช่วย ภาวนาให้เจอคนดี ที่เขาต้องการช่วยเหลือ แต่ตอนนี้เศรษฐกิจไม่ดีค่ะ แม้แต่แม่บุญ ลุกค้าที่ทำอาหารงานจัดเลี้ยงก็หายไปเยอะ มีแต่คนประหยัด หากพอจะทำอะไรได้ที่เมืองไทย ลองดูนะคะ ไม่อยากให้มาแล้วลำบากคะ   โดย: Maeboon 30 มิถุนายน 2554 21:07:33 น.

งานนี้มีทั้งหินร้อ และหินเย็นเลยค่ะ โอยประสลการณ์พี่ไก่หลากหลายรูปแบบจริงๆ หนูว่าพี่เขียนพ็อกเก็ตบุ๊ค ได้แล้วค่ะ รับรองแฟนตรึม   โดย: ณี IP: 80.60.189.81 29 พฤศจิกายน 2554 18:06:53 น.

ให้หนูณี นั่นแหละ ออกตังค์ให้พิมพ์ แล้วมาแบ่งครึงกันเนาะ   โดย: Maeboon 29 พฤศจิกายน 2554 21:10:34 น.

อยากทำงานค่ะแต่ไม่บัตรยังไม่พร้อม   โดย: เจี๊ยบ IP: 188.165.240.145 13 เมษายน 2560 20:57:55 น.