***...รักของเธอ..เหมือนเกลียวคลื่น...ม้วนฉันจมลงไป...เจ็บแทบตาย...***
ฉันเพิ่งรู้...รักของเธอเหมือนเกลียวคลื่น.
ฉันยืนอยู่ที่ริมหาดทราย....สายตาทอดมองออกไปไกลฝั่ง...
..ผืนน้ำสวยสดเป็นประกายระยับด้วยแดดใสกระทบสันคลื่น...
ฉันหลงเสน่ห์ทะเลสีสวยระยิบระยับนั้น....
จนไม่อาจจะยืนอยู่ที่ฝั่งนิ่ง ๆ ได้....
ฉันค่อย ๆ เดินช้า ๆ ไปชายน้ำ....คลื่นเล็ก ๆ ของน้ำทะเลอุ่น ๆ ระที่ข้อเท้าเบา ๆ...
เหมือนกับรักของเธอที่ให้กัน...เมื่อแรกมันคือความสบายใจ...ความสดใสสวยงาม
ไม่นานฉันก็รู้สึกไม่เพียงพอ...ฉันอยากจะเดินให้คลื่นน้ำปะทะตัวมากขึ้นอีกสักหน่อย...
อยากจะเล่นกับคลื่นนั้นให้สนุก...
เพราะคลื่นเล็ก ๆ ที่สวยงามคงจะไม่มีวันทำให้ฉันเจ็บ...
เหมือนกับเธอ...
เธอที่ดูแลเอาใจใส่กันเสมอ...
เรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ฉันไม่คิดว่าเธอจะจำได้..แต่เธอจำได้...
เรื่องที่ไม่น่าสนใจของฉันแต่เธอเอาใจใส่....
วันที่ฉันป่วย...เธอกับมืออุ่น ๆ ของเธอที่วัดอาการไข้บนหน้าผากของฉันทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้น....
ฉันรักทุกวินาทีที่ฉันได้อยู่ใกล้เธอเหมือนกับที่ฉันรักทุกเวลาที่ฉันเล่นน้ำทะเล เล่นคลื่นที่กระทบตัวเบาๆ
แล้ววันหนึ่ง...เมื่อฉันเดินลงทะเลไปลึกขึ้น ๆ ฉันกลับพบว่าคลื่นน้ำน้อย ๆ นั้นค่อย ๆ เล็กลงทุกที....
ยิ่งเดินดิ่งลึกลงไป....ทะเลกลับราบเรียบกว่าเดิม...
ฉันอยากรู้สาเหตุแห่งความเปลี่ยนแปลงนั้น...และในที่สุดฉันก็รู้ว่าฉันเดินมาไกลเกินไป
ทะเลจะมีคลื่นได้เมื่อใกล้ฝั่ง
เหมือนกับที่ทุกครั้งที่ฉันอยากให้เราใกล้กันกว่าเดิม
แต่เธอกลับเดินห่างออกไปเสมอ
หลายครั้งที่ฉันรู้สึกว่าเราใกล้กันเหลือเกิน
แต่ก็ยังมีเส้นบาง ๆ กั้นกลางอยู่เสมอ
.
ฉันลองเดินขึ้นฝั่งมามากขึ้น ๆ เพราะอยากให้คลื่นที่ฉันรักปะทะตัวฉันเบา ๆ อย่างที่ฉันชอบ
.
เเต่ความแรงของคลื่นกลับน้อยลง หรืออาจจะเพราะลมที่สงบลงไปกว่าเดิม
ฉันพยายามโทษสิ่งอื่นรอบกาย
เหมือนกับที่ฉันตัดสินใจก้าวถอยกลับออกมาจากเธอบ้าง
โดยหวังว่าเธอคงจะตามกลับมา
ใช่
เธอกลับมาแต่ไม่เหมือนเดิม
.หรืออาจจะเพราะเธองานยุ่ง
ฉันพยายามโทษสิ่งอื่นรอบกาย
วันนี้พายุพัดแรงอีกครั้ง
ท้องฟ้าที่เคยสดใสอย่างที่ฉันรักที่จะยืนมองแดดใสสะท้อนที่สันคลื่นกลับมืดหม่น
ฉันเห็นคลื่นที่ถาโถมเข้ามาปะทะตัวฉันอย่างแรง
จนฉันไม่อาจยืนอยู่ได้
คลื่นที่แรงเพราะพายุร้าย
ฉันที่ไม่อาจต้านแรงของมันได้กลับล้มลุกคลุกคลานขึ้นฝั่ง
ฝนตกราวฟ้ารั่ว
และฉันเจ็บเหลือใจ
.เจ็บเพราะคลื่นนั้นกลับมาทำร้ายกัน
.เจ็บเพราะฉันไม่ได้เตรียมหนีไว้ก่อน
เหมือนเธอ
เธอที่กลับมาทำร้ายกันด้วยความเย็นชา
.
เธอที่สาดโถมความไม่ไยดีมากระแทกความรู้สึกดี ๆ ของฉันจนฉันไม่อาจทนไหว
น้ำตาที่มันไหลพร่างพรูราวฝนพรำ
และฉันที่เจ็บ..เจ็บสุดหัวใจ
.
เจ็บที่คนเคยรักกลับมาทำร้ายกัน
เจ็บเพราะฉันไม่ทันได้เตรียมใจ
.
ฉันไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่ารักเธอเหมือนเกลียวคลื่น
.
จนวันนี้
Create Date : 27 มิถุนายน 2548 |
|
13 comments |
Last Update : 27 มิถุนายน 2548 0:04:06 น. |
Counter : 1041 Pageviews. |
|
|
|
..จะรอดูนะว่าวันไหนจะมีเสียงหัวเราะบ้าง
....มีรอยยิ้มบ้าง......
...จะรอวันนี้นนะจ๊ะ...ตามตะวัน....
......ส ระ เ อ .......