<<
เมษายน 2548
 12
3456789
10111213141516
17181920212223
24252627282930
 
7 เมษายน 2548
 
 
***คิดได้...ได้คิด...เจ็บได้...ได้เจ็บ...ลืมไม่ได้...ไม่ได้ลืม...****

...เหงายิ่งกว่าตอนที่ไม่เหลือใคร...

ยิ่งเห็นทั้งเค้าและเธอก็ยิ่งเหงา...

เหมือนมาอยู่เป็นแค่ส่วนเกิน..ระหว่างเธอและเค้า...

เพิ่งรู้คนเดียวไม่เหงา..เท่าสามคน...


...เมื่อวานนี้ฉันแทบจะร้องเพลงนี้ทั้งวัน...

พวกเราเพื่อน ๆ กลับมารวมตัวกันอีกครั้ง..ในงานบวชเพื่อนสนิท

ฉันมักจะสงสัยว่าตัวเองจะยังเจ็บเพราะเค้าสองคนอยู่ไหม...

ฉันได้คำตอบแล้วล่ะว่าความรู้สึกของฉันกับเค้ายังไม่ลดน้อยลงไปสักที..

เพื่อน ๆ คงคิดว่าฉันเองเลิกเจ็บปวดกับความรักของ "เค้า" คนนั้นไปแล้ว...

คงเป็นเพราะฉันยังมีใบหน้าเปื้อนยิ้มให้กับเค้าและเธอคนนั้น...

และยังปล่อยมุกตลกกับเพื่อน ๆ ตลอดเวลา...

แต่ใครเลยจะรู้ว่า...

ฉันที่นั่งเบาะหลังของเค้าและเธอ...มองเห็นความสนิทสนมที่น่าเจ็บปวดตรงหน้า...

มันทำให้ฉันอยากจะหลับตาทำเป็นหลับไปจนกว่าจะถึงที่หมาย...

ฉันเหนื่อยจัง...และคิดว่าตัวเองโง่สุด ๆ ...

โง่กับใครคนหนึ่งที่ไม่รักเรา...

และกำลังคิดว่าจะปฏิเสธคนที่ตอนนี้หยิบยื่นความรู้สึกดี ๆ ให้กับฉันเองยังไงดี...

ฉันยังไม่พร้อมกับความรู้สึกดี ๆ ที่จะให้กับใคร...

และฉันอึดอัดทุกครั้งที่ใครคนหนึ่งทวงถามและขอที่จะเป็นมากกว่าเพื่อนกับฉัน..

ตอนนั้นเค้าคงจะรู้สึกแบบนี้เหมือนกันสินะ...

ตอนที่ฉันทวงถามเค้า..ตอนที่ฉันให้เค้าเลือก...

ตอนที่ฉันบอกว่าถ้าเราจะห่างกันไปเราก็คงจะเป็นเพื่อนกันไม่ได้แล้ว...

และมันตลกดีใช่ไหม..

ที่ตอนนี้...เราห่างกันไปแล้ว...และฉันยังคงเป็นเพื่อนกับเค้าและเธออยู่ด้วยซ้ำ...

ฉันด่าตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่ายัยโง่...

ที่ปล่อยให้ตัวเองคิดถึงสิ่งที่ได้พบมาตลอดวัน...

ภาพคนรักสองคนที่ "เคย" เป็นเพื่อนกับฉัน...

และภาพความหลังของตัวเองกับเค้า...

ฉันเกลียดที่สุดก็คือฉันยังเจ็บ...ฉันยังไม่ลืม...และ

ฉันยังไม่พร้อมจะให้ใครมาปลอบหัวใจเหงา ๆ ดวงนี้ในฐานะที่มากกว่าเพื่อน...

ฉันมักจะคิดว่าใครคนหนึ่งที่เกิดมาเพื่อความรักของฉันคงจะกำลังตามหาฉันอยู่สักแห่งหนึ่งเช่นกัน...

ถ้าเค้าเป็นใครคนนั้นของฉันจริง...

เค้าน่าจะพยายามเข้ามาเปิดประตูหัวใจฝืด ๆ ของฉัน...

และปลอบประโลมหัวใจร้าว ๆ ดวงนี้ให้หายดี...

ถ้าความพยายามของเค้าไม่หมดไปเสียก่อน...ประตูหัวใจฝืด ๆ ของฉันคงจะเปิดรับเค้าได้...

ก็ได้แต่คิดน่ะแหละ...

หัวใจก็แค่ก้อนเนื้อก้อนเดียว...

ที่จริงคงจะต้องไปสั่งสมองมากกว่า...

ว่าให้ลืม ๆ เค้าไปสักที...

ทำไมมันช่างจำนักน๊ะ...







Create Date : 07 เมษายน 2548
Last Update : 7 เมษายน 2548 23:16:55 น. 3 comments
Counter : 400 Pageviews.

 
มาตามตะวัน : )


โดย: =*-*= (แดดเช้า ) วันที่: 7 เมษายน 2548 เวลา:23:44:48 น.  

 
เป็นกำลังใจให้นะคะ



...


โดย: ขอบคุณที่รักกัน (blueberry_cpie ) วันที่: 8 เมษายน 2548 เวลา:7:39:02 น.  

 
อ่านเรื่องราวของคุณตามตะวันแล้ว

เข้าใจนะคะ ว่าเจ็บช้ำ และยังตัดใจไม่ได้

ความรัก บางทีก็อธิบายยากเหมือนกันนะ

ทุกข์ใดๆ จะทุกข์มากเท่ากับความรักไม่มี

ถ้าไม่รักเลยก็จะไม่ทุกข์

อยากให้คุณตามตะวันคิดซะว่า

คุณและเค้าคนนั้นไม่ใช่เกิดมาเพื่อเป็นคู่กัน

ปล่อยให้เค้าไปมีความสุขเถอะค่ะ

มองดูเค้าด้วยความสุขจะดีกว่า

พลอยยินดีเมื่อเค้ามีความสุข

แล้วใจคุณจะสุขด้วยนะคะ





โดย: รักดี วันที่: 9 เมษายน 2548 เวลา:8:26:00 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 
 

ตามตะวัน <Follow the sun only>
Location :
ชลบุรี Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]




[Add ตามตะวัน <Follow the sun only>'s blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com pantip.com pantipmarket.com pantown.com