<<
ธันวาคม 2550
 1
2345678
9101112131415
16171819202122
23242526272829
3031 
 
14 ธันวาคม 2550
 
 
***...ความทรงจำวันคริสมาสต์...ที่ไม่เคยลืม..ใครจะไปรู้ที่จริงอยากลืมแทบตาย...****

ใกล้วันคริสมาสต์อีกแล้ว

พอจะถึงวันคริสมาสต์ทีไร ความทรงจำเก่า ๆ ก็กลับมาทุกที...

คืนนั้นที่หน้าเวิล์ดเทรด เซนเตอร์ อากาศเย็น ไฟสวย ผู้คนมากมาย

ฉันเดินตามชายร่างสูงเพรียวมาเรื่อย ๆ ตามองสองข้างทางของแยกราชประสงค์ด้วยความตื่นตาตื่นใจ

ขายาว ๆ ดูเหมือนจะทอดช้าลง เพื่อให้ฉันตามให้ทันก่อนจะหันมาถาม

“เหนื่อยไหม กินไรกันไหม”

ฉันยิ้ม “ไม่เหนื่อยถ้าคนเดินข้างหน้าจะเดินช้าลงหน่อย แล้วก็จะดีมากถ้าจะหยุดนั่ง”

“อ้าว เมื่อยก็ไม่บอก” คนตัวสูงกว่าบ่น

จะไม่ให้เมื่อยได้อย่างไรก็เราเดิน ๆ ๆ มาจากมหาวิทยาลัย ผ่านมาบุญครอง ผ่านสยามสแควร์ กว่าจะมาถึงที่นี่ แถมคนตัวสูงที่เดินเร็วเป็นนิสัย ยังทำเป็นลืมไปว่าฉันที่ว่าเดินเร็วน้อยกว่าตามจนหอบน้อย ๆ

“นั่งตรงนี้ละกัน รอตรงนี้นะ จะไปซื้อน้ำให้” แล้วร่างสูงก็รีบเดินไปทิ้งให้ฉันนั่งรอตรงบันไดข้าง ๆ ศาลเจ้าแม่ตรีมูรตินั่นเอง

ฉันนั่งมองไฟสีสวย ผู้คนเดินไปเดินมา หลายคนเดินจูงมือกัน หลายครอบครัวพาลูก ๆ มาวิ่งเล่น

“อ่ะ น้ำ” เค้าส่งน้ำเปล่าเย็นเฉียบให้ก่อนจะทรุดนั่งข้าง ๆ

“ไฟสวยเนอะ ต้นคริสมาสต์ใหญ่ดีจัง น่าจะเอากล้องมาอ่ะ นายนี่ไม่ทำหน้าที่เลย” ฉันต่อว่า

“เอ้า ก็นางแบบไม่เตือนนี่ ก็ลืมน่ะสิ เอาน่า ปีหน้าแก้ตัวใหม่นะ”

“อย่าลืมนะ ปีหน้านะ” ฉันยิ้ม คนร่างสูงชูนิ้วก้อยขึ้นมาตรงหน้า ฉันส่งนิ้วก้อยไปเกี่ยวก้อยสัญญากับเค้า

“หนาวหรือเปล่า บอกให้เอาเสื้อกันหนาวมาก็ไม่เชื่อ”

“นายยังไม่เห็นใส่เลย เราก็ไม่ใส่บ้างสิ”

“ถ้าหนาวกอดเราได้นะ” เค้าพูดหน้าเฉย ๆ ฉันเขินไม่รู้จะพูดไรดีรู้แต่ว่าหน้าร้อนผ่าวๆ ได้แต่พึมพำเบา ๆ

“บ้า กอดไม่ลงหรอก” เค้าหัวเราะ

เราเดินไปเรื่อย ๆ คนเยอะ เบียดกันไปมา ทำให้เราสองคนต้องเดินใกล้กันตลอดเวลา มีครั้งหนึ่งฉันโดนผู้ชายคนหนึ่งเดินชนกระเด็นไปข้างหลังและคงล้มลงถ้าไม่มีมือแข็งแรงมาฉุดไว้ซะก่อน

“ระวังสิ ล้มไปอายเค้า” จากนั้นมือใหญ่ของเค้าก็กุมมือฉันไว้ตลอดทาง

แปลกนะที่ฉันลืมอากาศหนาวไปเลย มัวแต่คิดถึงมืออบอุ่นแข็งแรงของคนเดินข้าง ๆ เราเดินดูไฟด้วยกัน หยุดกินขนมข้างทาง พูดคุย หยอกล้อกันไปตลอด ฉันไม่อยากให้คืนนั้นสิ้นสุดลง

แต่มันก็ต้องจบลงจนได้ ร่างสูงเดินมาส่งฉันที่หน้าประตูห้องพักเหมือนทุกที

“ขอบใจนะวันนี้สนุกมาก” ฉันยิ้มให้

“อืมม ไม่เป็นไรสบายมาก ไปละ เจอกันพรุ่งนี้นะ” เค้ายิ้มตอบ แล้วค่อย ๆ ปล่อยมือฉันช้า ๆ

ฉันปิดประตูช้า ๆ กลับมานั่งเขียนไดอารี่ถึงเค้าและวันนี้ของเราอย่างมีความสุข

ใครจะไปรู้ว่าเราจะมีวันคริสมาสต์ร่วมกันแบบนี้แค่ปีเดียว...

ใครจะไปรู้ว่าการเกี่ยวก้อยสัญญาของเรามันไมได้ผล

ใครจะไปรู้ว่าความรู้สึกวันนั้นจะยังชัดเจนในความทรงจำของฉันได้ถึงขนาดนี้

วันนี้ไม่มีเวิล์ดเทรด แต่เปลี่ยนเป็นเซนทรัลเวิล์ดแทน

เหมือนกับเราที่วันนี้ไม่มีเรา แต่เปลี่ยนเป็นฉันกับเธอ...ที่เป็นเพียงเพื่อนที่รู้จักกันเท่านั้น

แบบนี้ละธรรมดาโลก ไม่มีอะไรแน่นอน....

แต่ทำไมนะ เวลาคริสมาสทีไรก็คิดถึงเหตุการณ์วันนั้นขึ้นมาทุกที




Create Date : 14 ธันวาคม 2550
Last Update : 14 ธันวาคม 2550 17:15:29 น. 5 comments
Counter : 399 Pageviews.
Share

 
เห้ออออออออ..อ่านแล้วเศร้า...


โดย: vintage วันที่: 14 ธันวาคม 2550 เวลา:17:41:43 น.  

 
เศร้าจัง


โดย: รันหณ์ วันที่: 14 ธันวาคม 2550 เวลา:20:26:12 น.  

 
ง่ะ เศร้าจังค่ะ


โดย: quiquie1306 วันที่: 14 ธันวาคม 2550 เวลา:21:14:21 น.  

 
อย่างน้อย..ก็ยังได้มีความทรงจำหวานๆไว้ให้จดให้จำ
แล้วยังทำให้เราตาร้อนได้ด้วยน้า

ดีออก..ว่ามั้ย..


โดย: วุ้นเส้นย้อมสี (วุ้นเส้นย้อมสี ) วันที่: 14 ธันวาคม 2550 เวลา:22:34:40 น.  

 
เศร้าไปเลยค่ะ


โดย: thaispicy วันที่: 15 ธันวาคม 2550 เวลา:3:10:25 น.  

ชื่อ : * blog นี้ comment ได้เฉพาะสมาชิก
Comment :
  *ส่วน comment ไม่สามารถใช้ javascript และ style sheet
 
 

ตามตะวัน <Follow the sun only>
Location :
ชลบุรี Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed

ผู้ติดตามบล็อก : 1 คน [?]

[Add ตามตะวัน <Follow the sun only>'s blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com pantip.com pantipmarket.com pantown.com