เพลิงวารี & คชสีห์ ฿ Babylonia
<<
ตุลาคม 2552
 123
45678910
11121314151617
18192021222324
25262728293031
 
25 ตุลาคม 2552
 
 
เราสามคน...หนทางเดียว19(ปล่อยใจ)

เสียงพูดคุยในครัวดังขึ้น นลินเดินเข้ามาพร้อมขวดนมของลูก แต่เมื่อเห็นสองสาวกำลังเทน้ำร้อนในกาลงถ้วย ก็ถามขึ้น “ยังมีน้ำร้อนเหลือไหมคะ”

จูเลียมองก่อนเทน้ำร้อนที่เหลือลงในอ่างล้างจาน “ไม่มีแล้วล่ะ”

“ไปกันเถอะ” ซาร่ายกกาแฟกับพวกน้ำตาลพร้อมกระติกเก็บน้ำร้อนออกไปจากห้อง

นลินรู้แล้วว่ากำลังถูกประกาศตัวเป็นศัตรูอย่างไร้สาเหตุ ทั้งที่เย็นวานทุกอย่างยังปกติ หากเธอไม่พยายามใส่ใจนัก ก่อนหยิบกาต้มน้ำแล้วใส่น้ำเพื่อทำนมให้ลูกๆ

ช่างมันเถอะ...ไม่สำคัญอะไร

เธอได้แต่คิดแบบนั้นจนได้ยินเสียงคนเดินเข้ามาในห้อง และเธอก็ตัดสินใจที่จะไม่หันไปมองหรือทักทาย แต่พอหันไปจะหยิบกระป๋องนมที่เปิดไว้ น้ำส้มทั้งเหยือกก็กระเด็นมาโดนเธอ

แอบบี้ทำหน้าตกใจ ก่อนปิดปากทำเป็นซ่อนยิ้ม “อุ๊บ ขอโทษนะ ฉันนี่ซุ่มซ่ามจริงๆ”

เสื้อเชิตที่เธอสวมคลุมบิกินี่ตัวในกับกางเกงของสั้นกลายเป็นเสื้อซีทรู นลินโกรธจัดแต่พยายามสงบไว้ แล้วบอกอย่างสุภาพ “ไม่เป็นไรค่ะ”

“เสียดายเลย ไม่เป็นไรเทใหม่ได้ ไปละนะจ๊ะ” แอบบี้ยิ้มหวานให้ก่อนเดินออกไปจากห้อง

นลินมองกระป๋องนมที่เปิดไว้เตรียมชงมีแต่น้ำส้มที่กระเด็นทั้งเหยือก ‘อีบ้า’ เธอนึกก่อนตั้งสติ แล้วเดินไปยังห้องนอน หยิบอาหารเด็กสำเร็จรูปออกมาแทนแล้วกลับเข้าห้องครัวทั้งที่สภาพเธอย่ำแย่

“เป็นอะไรน่ะ” ไมค์เดินเข้ามาแล้วเห็นครัวสภาพแย่กับเธอ กลิ่นน้ำส้มเต็มห้องไปหมด

“ตื่นแล้วเหรอคะ ฝากนี่ให้แพทริกป้อนลูกที เดี๋ยวฉันจะออกไปซื้อนมให้ลูกใหม่ คุณมีกุญแจรถไหม” นลินถามขึ้น ขณะถือกระป๋องให้เขาดู

เขาขมวดคิ้วอย่างสงสัย แล้วถาม “เกิดอะไรขึ้น”

“ไม่มีอะไรหรอก อย่าให้เป็นเรื่องเลย ก็แค่เด็กๆ น่ะ คุณคงรู้ใช่ไหมว่าถ้าแพทริกรู้เรื่องนี้ เขาจะทำยังไง” นลินส่ายหน้า ก่อนมองสภาพห้อง “อย่าให้ใครเข้ามาก่อนที่ฉันจะทำความสะอาดนะ ฉันไม่อยากทำลายวันพักผ่อนของทุกคนน่ะ”

เขาถอนหายใจอย่างไม่พอใจนัก “มันเรื่องอะไรน่ะ”

“ไม่รู้สิ ฉันคงทำอะไรให้พวกเขาหมั่นไส้ละมั้ง ช่างมันเถอะน่า” นลินพูดก่อนปิดเตาแล้วมองเขาอย่างขอร้อง “ขอบคุณที่ช่วยฉันปิดเรื่องนะคะ”

“พูดแบบนี้ก็ไม่ต้องพูดอะไรล่ะ เดี๋ยวผมจัดการเอง คุณไปซื้อของเถอะ” ไมค์ส่ายหน้าแล้วหยิบถ้วยของเด็กๆ ไปที่ระเบียงด้านนอก ก่อนยื่นให้เพื่อน “เอานี่ เด็กๆ คงหิวแล้วล่ะ”

ขันธ์มองถ้วยอย่างงงๆ ก่อนถาม “ลินล่ะ”

“ออกไปซื้อของข้างนอกน่ะ” ไมค์ดึงหนึ่งในคู่แฝดมาป้อนอาหาร ซึ่งก็ได้รับความร่วมมือเป็นอย่างดี แสดงว่าหิวแล้ว เจ้าตัวเล็กยังพยายามคลานขึ้นตักอีกด้วย

“ดูนายถนัดจริงๆ นะ เคยเลี้ยงหลานหรือไง” พีทีถามขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนเอาเด็กอยู่หมัด

“มีซะที่ไหนล่ะ ก็ไปเยี่ยมเนธานกับอีธานบ่อยๆ ก็เท่านั้น เด็กน่ารักแบบนี้ไม่เอ็นดูก็แปลกแล้ว” ไมค์ตอบขณะที่เจ้าเด็กน้อยพยายามกินจากมือเขา

ขันธ์ข่มใจแล้วป้อนอาหารให้ลูกชาย มันยากที่จะพยายามใจเย็น แต่เขารับปากเธอเอาไว้แล้วว่าจะไม่ก่อเรื่อง จึงเปลี่ยนเรื่องคุยกันเรื่องอื่นขณะที่ป้อนข้าวลูก

สายตาเขาจับจ้องที่น้องชาย แล้วครุ่นคิดถึงการเปลี่ยนแปลงของตัวเขา คู่แฝด หรือแม้แต่เพื่อนเขา ดูเหมือนโลกของคนที่เข้าไปเกี่ยวข้องกับนลินกำลังเปลี่ยนไป

เธอมีอิทธิพลต่อความเปลี่ยนแปลงของคนอื่นโดยไม่รู้ตัว...

******************************************


สายตาเธอจับจ้องบ้านพักอย่างเลื่อนลอย ก่อนส่ายหน้าช้าๆ เพื่อเข้าไปสู่เกมที่พวกนั้นกำลังเล่นกันอยู่...เกมชีวิตที่เธอพยายามหลีกเลี่ยงมานาน

เธอหยิบของแล้วเตรียมจะลงจากรถ แต่เมื่อหันไปก็ต้องตกใจแล้วดูให้แน่ใจว่าเขาที่เกลียดเธอ หรือเขาที่รักเธอ “พี่ขันธ์”

“บอกมาว่าเกิดอะไรขึ้น” ขันธ์ดึงแขนเธอไว้เพื่อถาม

“ลูกอยู่กับใครคะ” นลินพยายามเลี่ยงตอบโดยถามหาลูกๆ แทน

“ไมค์ดูอยู่ พอทีอย่าเปลี่ยนเรื่อง เกิดอะไรขึ้นในครัว บอกมาให้หมด ไม่งั้นก็แพ็กของกลับกัน” ขันธ์พูดอย่างจริงจังทั้งน้ำเสียงและสีหน้า

“บางทีลินก็นึกเกลียดที่พี่รู้ทันอยู่เรื่อย” นลินพูดก่อนจูบปลายคางเขาเบาๆ แล้วยิ้ม “แต่ก็ทำไม่ลงเพราะพี่รักลินนี่คะ”

“เอ่อ อืม อย่าเปลี่ยนเรื่องได้ไหมเนี่ย” ขันธ์ต้องพยายามมีสมาธิ เพราะไม่อยากให้เธอล่อหลอกให้หลงทาง แต่คงไม่เป็นไรถ้าเธอจะล่อหลอกให้เขาหลงรักแบบถอนตัวไม่ขึ้น

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ก็แค่ความเข้าใจของคนกลุ่มหนึ่ง ซึ่งไม่สำคัญอะไรเลยสำหรับเรานะคะ” นลินโอบกอดเขาไว้ให้ใจเย็น

“ไม่สำคัญ ถ้ามันไม่ทำให้ลินอึดอัด พี่ว่านะ...” ขันธ์กำลังจะพูดต่อ แต่เธอปิดปากเขา

“ไม่ค่ะ อย่าสอนให้ลินหนีปัญหาเพิ่มเลยค่ะ เอาใจลินมากๆ เดี๋ยวลินก็นิสัยเสียหรอกค่ะ” นลินปล่อยมือจากปากเขา ก่อนยื่นของให้ถือ

ขันธ์รับของมาแล้วโอบไหล่เธออย่างอ่อนโยน “โอเค แพ้อีกยก”

“พี่อ่ะ” นลินขมวดคิ้วแล้วตีแขนเขาเบาๆ เมื่อเขาขโมยหอมแก้ม

“ก็เพราะรักนะเนี่ย” ขันธ์จูบเรือนผมเธอเบาๆ ก่อนพากันเดินเข้าบ้าน

“อย่ารักมากนะคะ เดี๋ยวจะเป็นแบบพี่เขตต์อีก ลินกลัวค่ะ” นลินสารภาพ เริ่มขยาดเวลามีใครบอกรัก

“อยากให้พี่ใจเย็นแล้วปั้นยิ้มต่อไปไหม หรือเราจะกลับกันเลย” ขันธ์ดึงรั้งศีรษะเธอมาจูบอีกรอบ

“รู้อยู่แล้วนี่คะ เอ๊ะ ว่าแต่เจ้าตัวป่วนนั่น ป่านนี้คงป่วนไมค์แย่แล้วค่ะ” นลินตกใจเมื่อนึกถึงลูกสองคน

“คงอย่างนั้นแหละ” ขันธ์เห็นเธอเดินหน้าตาตื่นเข้าไปในบ้าน ก่อนเดินช้าๆ ปล่อยให้ตัวเองสนุก

เมื่อเข้ามาภายในห้องพักของเธอกับขันธ์ก็เห็นไมค์พยายามจับฝาแฝดจอมซนทั้งสองอยู่ เธอจึงต้องรีบปราม “ขอโทษค่ะ ไม่คิดว่าจะทำให้วุ่นวายขนาดนี้”

“ไม่เป็นไรหรอก แต่ว่าซนมากเลยนะเนี่ย จะจับเปลี่ยนเสื้อผ้าล้างหน้าซะหน่อย ผู้ชายป้อนก็งี้แหละ เลอะไปหมด” ไมค์ตอบก่อนมองเพื่อนที่ยิ้มขำ “ขำไรวะ ลูกนายนะ มาจัดการเลย ปล่อยให้ลินดูแลคนเดียวอยู่ได้”

“ก็เปล่านี่ นายไปพักเถอะ เดี๋ยวฉันกับลินจัดการเอง” ขันธ์บอกขณะที่อุ้มเจ้าตัวเล็กคนหนึ่งที่พยายามหนีการจับกุม และร้องดิ้นเมื่อถูกจับได้ ซึ่งก็คือธรรม์จอมซนแน่นอน

“เฮ้อ ตกลงจะไม่เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมดใช่ไหมเนี่ย” ขันธ์ถามขณะอุ้มลูกว่างที่เตียง ก่อนเอาคอกเด็กมากั้น

“ค่ะ ประโยชน์อะไรที่จะนึกถึงมันให้รำคาญใจละคะ แล้วเพื่อให้ชีวิตเราสงบสุข พี่ก็ช่วยทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น โอเค?” นลินดักคอทุกทางไปเลยทีเดียว

“ดักคอกันแบบนี้ก็จบเลย ได้ทุกอย่างจ๊ะ” ขันธ์หันไปรับลูกชายอีกคนจากเธอ แล้วกอดหอมแก้มยุ้ยๆ อย่างเอ็นดู “มีลูกแฝดนี่ก็ดีเหมือนกันนะจ๊ะ เหมือนเล่นเกมเลย”

“ชอบก็อยู่บ้านเลี้ยงลูกสิคะ” นลินพูดขำๆ

“กลัวอ่ะ” ขันธ์ตอบขณะวางลูกลงในคอกเด็กบนเตียง

นลินขมวดคิ้วก่อนถาม “กลัวอะไรเหรอคะ”

“กลัวจะอดใจไม่ไหว กินลูกแทนข้าวน่ะสิ ซนจะตายชัก” ขันธ์ตอบก่อนมองเด็กทั้งสองเล่นของเล่นด้วยกันอย่างเพลิดเพลิน

นลินหัวเราะก่อนถามขึ้น “แล้วนี่จะไปดำน้ำกันเมื่อไรคะ”

“ก็สักพักล่ะ อ๋อ ลินอาจจะต้องอยู่บ้านคนเดียวนะ เพราะพวกสาวๆ จะไปสปาร์ แล้วก็คงไม่ชวนลินหรอก” ขันธ์บอกอย่างสบายอารมณ์

“โอเคค่ะ นั่นแหละที่ลินต้องการ อยู่กับลูกๆ ยังดีกว่าอยู่กับคนที่ไม่ชอบหน้าลินค่ะ” นลินตอบก่อนทิ้งน้ำหนักลงบนเตียงที่มีลูกๆ กำลังเล่นอยู่

“แน่ใจนะว่าไม่อยากกลับบ้าน” เขาถามซ้ำอีกครั้ง

“แน่นอนที่สุดค่ะ พวกเขาจะเข้าใจลินยังไงไม่สำคัญ สำคัญที่พวกเขาเป็นเพื่อนพี่มานานแล้ว อย่าให้ถึงกับมีลินกับลูกๆ แล้วพี่ต้องตัดขาดจากเพื่อนๆ เลยนะคะ ลินก็ไม่เข้าใจว่าทำไมหลายคนเป็นแบบนั้น แต่ลินว่าถ้าเรามีเพื่อน ชีวิตก็มีมิติมากขึ้น อย่ามีเพื่อนแต่ชื่อเลยนะคะ” นลินกุมมือเขาเอาไว้ก่อนซบที่ไหล่เขา

“ดีใจจังที่เลือกรักคนไม่ผิด” ขันธ์โอบกอดเธอไว้ในอ้อมแขนอย่างอบอุ่น รู้สึกดีที่ยังมีกันและกัน

นลินมองเขาทิ้งตัวลงนอนในห้องอย่างไม่ใส่ใจคนนอกห้องนัก ดูเหมือนเขาจะไม่ต้องการใช้เวลากับเพื่อนตามความตั้งใจแรกที่มา หากใครสักคนมาตัดสินใจแทนเขา เขาคงไม่ชอบใจแน่

ขันธ์เข้าใจความรู้สึกแรกของเขตต์แล้ว เพียงแต่เขาไม่เข้าใจว่าอะไรทำให้เขตต์เปลี่ยนไป...หรือจะเป็นเพราะเธอ

******************************************


เสียงหอบหายใจดังก้องข้างหูมือของเขากำลังลูบไล่เรือนร่างเธออยู่อย่างเพลิดเพลิน นลินกอดเขาเอาไว้แน่นเพื่อระบายความอึดอัดภายในร่างกาย แล้วกดนิ้วลงที่หลังเขา ก่อนผ่อนลมหายใจยาว เมื่อเขาปล่อยให้เธอได้พัก

“ลิน” เขาเรียกชื่อเธอก่อนพรมจูบจนทั่วหน้า แต่ไม่ยอมให้ร่างแยกจากกัน

นลินกำลังเคลิบเคลิ้มอิ่มเอม หากพอเขากระซิบข้างหูบอกรักเธอเท่านั้น เธอก็ตกใจผลักเขาออกไป ก่อนมองเขาให้แน่ใจ แล้วถอนหายใจยาว “ลินขอโทษค่ะ”

ขันธ์ก็ตกใจเช่นกัน จากนั้นก็ผ่อนลมหายใจยาว “ใจเย็นๆ นี่พี่เอง มานี่มา พี่ว่าถ้าลินหลอนได้ขนาดนี้ ก็อย่าเลย เรานอนกันเถอะ”

“ขอโทษค่ะ” นลินขยับเข้าไปกอดเขาอย่างรู้สึกผิด

ขันธ์ดึงผ้าห่มให้เธอแล้วกอดเอาไว้ แม้จะรู้สึกขัดใจอยู่มาก แต่เขาจำเป็นต้องใจเย็น เพราะเขาต้องเรียนรู้จากความดื้อของเธอ ครั้งก่อนที่เขาทำตัวประชดเธอ เขากลับได้รับผลที่แตกต่าง

นลินนึกเกลียดตัวเองที่คิดถึงเขตต์จนตกใจ ในเวลาที่ไม่สมควรคิดถึงใครนอกจากเขา เป็นเธอไม่ดีเอง...ทั้งที่รู้ว่าตัวเองยังไม่พร้อมเจอเขตต์ แต่ก็มา

“อย่าคิดมาก เรายังมีเวลาอยู่ด้วยกันอีกเยอะ สบายๆ” ขันธ์ปลอบแล้วกอดเธอเอาไว้แน่น ซ่อนความเจ็บปวดลึก และต้องบอกตัวเองให้ยอมรับให้ได้

นลินรู้สึกอึดอัดที่แอบซ่อนความรู้สึกในใจไว้ไม่ได้ ทุกอย่างคงดีกว่านี้ถ้าเธอรู้จักควบคุมมากขึ้น และรู้ว่าเธอต่างหากที่ต้องเป็นฝ่ายที่ชดเชยให้เขาที่นอนอยู่ข้างเธอ

เธอพลิกตัวแล้วขยับขึ้นเล็กน้อย ก่อนจ้องตาเขาในความมืด อีกคืนที่เธอต้องท่องไว้ว่านี่ไม่ใช่ชายอีกคนที่พยายามจะทำลายเธอ

เขาคนนี้ต่างหากคือคนที่รักเธอ...และพยายามจะดูแลเธอกับลูก

เธอโน้มตัวลงจูบเขาเบาๆ ที่ริมฝีปากล่าง และเขาก็ไม่ปฏิเสธ เขาโอบเอวที่วางอยู่บนตัวเขาเข้าหาตัว มืออีกข้างรั้งกดศีรษะเธอเข้าหา ก่อนพลิกตัวขึ้นด้านบนแล้วปล่อยให้เธออยู่ด้านล่าง

เขาลูบดวงหน้าเธอเบาๆ ก่อนจูบเธออย่างช้าๆ หากเธอกลับแตะเขาเอาไว้ให้หยุดก่อนพูดกับเขา “ทำไมไม่เป็นตัวของตัวเองเลยละคะ”

ขันธ์หัวเราะเมื่อมองแม่จอมยุ่งในอ้อมแขน “จัดให้”

เธอก็หัวเราะเมื่อเขาเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟัน ก่อนจะก้มลงจูบที่ซอกคอแรงๆ จนเธอต้องรีบผลัก “อย่าค่ะ เดี๋ยวเป็นรอย”

“ช้าไปละล่ะ พรุ่งนี้ช้ำแน่ๆ” ขันธ์ฮัมเพลงอย่างมีความสุข ก่อนเริ่มบรรเลงเพลงรักร้อนแรงของเขาต่อ

เขาหลงกลัวว่าเธอจะแตกตื่น เพราะความเผ็ดร้อนของเขา แต่กลับทำให้เธอสับสนมากกว่าเมื่อได้เจอน้องชายเขาที่นี่ และอาจเพราะการได้อยู่ร่วมกันภายใต้ชายคาเดียวกันนี้ ทำให้เธอเริ่มระแวงสงสัยอีกก็เป็นได้

ความสับสนที่ทำให้เธอผลักไสเขาเมื่อครู่ ได้รับการชดเชยด้วยคำพูด ซึ่งเธอพยายามหลีกเลี่ยงมาตลอด นลินไม่ใช่ผู้หญิงที่พูดเรื่องนี้ได้หน้าตาเฉย และแน่นอนว่านิสัยนี้ก็ทำให้เธอดูน่ารักไปอีกแบบ

แรงปรารถนาร้อนสร้างความแตกต่างที่ชัดเจน และเธอเรียนรู้ที่จะยอมรับมัน ตราบที่ทำให้เธอจดจำชายหนุ่มที่กำลังแบ่งปันความสุขให้กับเธอได้

ทุกลมหายใจที่ราดรดบนตัวเธอ ทุกรอยจูบที่เขาดูจะตั้งใจฝากไว้บนเรือนร่างเธอ เป็นทุกความสุขที่เขาตั้งใจมอบให้ มิใช่เพียงเพราะเธอเป็นผู้หญิงคนไหนก็ได้ที่ผ่านเข้ามาในชีวิตเขาอีกแล้ว

เธอคือผู้หญิงที่เขาวาดหวังไว้ว่าจะอยู่ด้วยตลอดไป...

******************************************


สมองหนักอึ้งเมื่อเธอตื่นขึ้นหลังจากชั่วโมงที่ยาวนาน คิดๆ แล้วไม่น่าบอกให้เขาเป็นตัวของตัวเองจนเกินไป เพราะเล่นเอาเธอมึนเลยทีเดียว หากนลินก็แอบยิ้มที่เห็นเขาหลับสบายอยู่บนเตียง ก่อนเงยหน้ามองนาฬิกาข้อมือที่วางบนหัวเตียง

ตีสาม...เธอหลับไปเพียงชั่วโมงเดียวเท่านั้นหรือ หากยังไม่ทันได้คิดอะไรก็หยิบน้ำบนหัวเตียงมาดื่ม ก่อนรู้สึกหิวนิดๆ เพราะช่วงเย็นเธอแทบทานอะไรไม่ลงจากสีหน้าท่าทางของคนที่อยู่ร่วมด้วย

เธอบิดตัวเพื่อคลายความเมื่อยล้า ก่อนลุกลงจากเตียงอย่างแผ่วเบา และชำระล้างร่างกายจนสะอาด จากนั้นก็นึกถึงสตอร์เบอรี่ในตู้เย็นที่เธอซื้อมาอย่างหิวนิดๆ

เกือบตีสี่คิดว่าคงไม่มีใครมาวุ่นวายให้เธออึดอัด เธอจึงสวมเพียงชุดชั้นในและเสื้อคลุมเท่านั้น และตรงไปยังเป้าหมายที่ช่วยให้ลดความหิวโหย

เธอถอนหายใจยาวเมื่อทานหมดถาดก่อนหยิบน้ำผลไม้ขึ้นดื่มต่อ หนทางแห่งการลดน้ำหนักช่างทรหดเสียจริง ยังดีที่เธอชอบทานผลไม้อยู่แล้ว จึงไม่เป็นปัญหานัก

“เฮ้อ อิ่ม” นลินเผลอพูดกับตัวเอง แต่พอหันมาก็ตกใจเมื่อเห็นเขาอีกคนยืนอยู่

เขตต์มองเธออยู่นาน เห็นเธอทานอย่างมีความสุขอยู่เพียงลำพัง เขานึกถึงวันก่อนๆ เวลาที่ได้มองเธอทานอย่างมีความสุข เวลาที่เห็นเธอฝันหวานกับนิยายรัก หรือบรรจงเขียนมันพร้อมรอยยิ้มกับบทบาทของตัวละคร

นานแล้ว...แต่เขาคิดถึง

นลินกลืนน้ำลายแล้วรวบเสื้อผ้าให้มิดชิด เวลาเขาพูดทำให้เธอโมโห แต่เวลาที่เขาจ้องมองทำให้เธอเริ่มระแวง เพราะเธอไม่เชื่อใจทั้งเขาและตัวเธอเอง

เมื่อเธอเลี่ยงเดินไปอีกข้าง เขาก็ดูจะลืมตัวลืมฐานะของตัวเอง เขาเข้าประชิดและกอดเธอเอาไว้แน่น ก่อนปิดปากเธอด้วยจูบที่ร้อนแรงอย่างหนักหน่วง

ไม่มีอะไรสำคัญเท่ากับความคิดถึงเวลานี้...

รสสัมผัสที่คุ้นเคยตลอดช่วงเวลาหลายเดือนนั้นควรเลือนหายไปกับกาลเวลา หากมีหลายอย่างที่เธอได้ทำแตกต่างจากหญิงสาวหลายคนที่ผ่านมาในชีวิตเขา

เธอบอกให้เขาทำในสิ่งที่เขาไม่เคย เธอเตือนแกมสั่งให้เขาทำในสิ่งที่หญิงสาวหลายคนไม่เคยทำ เธอบอกให้เขาทำเพื่อตัวเอง...

เธอไม่เรียกร้องขอให้เขาอยู่กับเธอ...แต่กลับบันทึกคำพูดและสีหน้าท่าทางของเธอลงในใจเขา

เธอไม่ผลักไสเขาให้ไปไกลๆ แต่กลับยืนเคียงข้างในเวลาที่เขาต้องการใครสักคน

ช่างน่าขำ...เขาไม่เคยลืมเธอได้เลย

นลินพยายามผลักเขาพร้อมทุบตีแต่ดูไร้ผล เมื่อแรงที่ส่งออกไปนั้นไม่มากพอให้เขาผงะถอย เพราะตัวเธอไม่ปรารถนาจะผลักไสเขาจริงๆ

“พี่คิดถึงลิน” เขตต์กระซิบที่ข้างหูเธอเบาๆ เพื่อปลอบขวัญ

เมื่อเธอไม่ผลักไสอีก เขาก็อุ้มร่างเธอขึ้นวางบนโต๊ะใหญ่ในห้องนั้น แม้นลินจะไม่พูดสักคำ แต่ปฏิกิริยาเธอก็บ่งบอกได้หลายอย่าง ท่าทางที่อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่ มันไม่ถูก” นลินได้สติก็พยายามผลักร่างเขาให้ห่าง แต่ก็คงยากเมื่อเขตต์ไปไกลเกินกว่าจะห้ามได้แล้ว

“ลืมมันไปซะ ตอนนี้มีแต่เราเท่านั้น นะ ลิน นะ พี่รักลิน” เขาปลอบเธออีกครั้งเมื่อเห็นเธอขัดขืน แล้วก็ได้ผลเมื่อเธอกอดเขา

ความรู้สึกที่เกิดขึ้นคล้ายดังคันศรที่ไม่อาจรั้งลูกธนูเอาไว้ได้ เธอได้แต่ปล่อยให้ทุกอย่างเกิดขึ้นแบบไร้สติ ยามนี้เธอได้แต่ปล่อยความรู้สึกที่เก็บกดไว้ออกมา

บางครั้งก็ต้องยอมรับความจริงในแอบซ่อนอยู่ และปล่อยให้แรงปรารถนาดำมืดนั้นออกมาพร้อมอารมณ์อ่อนไหว

เธอเป็นเพียงผู้หญิงธรรมดาคนหนึ่งที่มีรัก เพียงรักของเธอไม่ได้มีไว้มอบให้ชายคนเดียว และถ้าเป็นความผิด มันก็คงเป็นความผิดที่คนอื่นตัดสิน...ไม่ใช่ตัวเธอต้องการ

เสียงถอนหายใจดังที่ข้างหูอีกครั้ง เธอรู้ดีว่านี่ไม่ใช่เขาที่เธอนอนเคียงข้างทุกวัน แต่เป็นเขาในอดีตที่เธอยังรักอยู่ เมื่อเขาเบียดเข้าใกล้ชิด เธอก็แทบจะรั้งเขาเอาไว้ให้แน่นกว่าเดิม

เวลาที่เหินห่างกลับทำให้ความปรารถนาใกล้ชิดเพิ่มขึ้น...

ถ้ามีหนทางใดทำให้สามารถกลับไปอยู่ด้วยกันได้อีกครั้ง...คงวิเศษ แต่เกรงว่าความรู้สึกเหล่านี้จะเกิดเพียงช่วงเวลา ที่จิตใจล่องลอยไปตามความต้องการเท่านั้น

เมื่อความอึดอัดในร่างกายบรรเทาลงพร้อมคืนความสงบให้กับห้องนี้อีกครั้ง จิตใจที่หวั่นไหวก็กลับคืนสู่ความเป็นจริง ความรู้สึกบางอย่างรื้นอยู่ในใจ

นลินเกลียดตัวเองที่ไม่รู้จักหยุดยั้งความคิดถึงที่มีต่อเขา...เจ็บปวดเมื่อนึกถึงสิ่งที่เขาเคยทำ

“ลิน” เขาโอบกอดเธออีกครั้งและพยายามจะพูดปลอบเธอ สีหน้าเธอยามนี้อ่านออกไม่ยาก หากเธอยกมือขึ้นปิดปากเขา

“ลืมซะนะคะ ลืมว่ามันเกิดขึ้น” นลินรวบเสื้อคลุมขึ้นมาแล้วสวมกลับไป

มือที่สั่นไหวทำให้เธอรู้ว่ามีแต่คำว่า ‘เสียใจ’ หลงเหลืออยู่ และอีกความคิดที่ตามมาก็คือ...เธอทรยศคนที่เธอรักอีกคน ปล่อยใจหนึ่งครั้งที่ทำให้เธอเสียใจ...

“แต่ว่า” เขตต์พยายามจะพูด

“ลินก็แค่เลว พี่จะอะไรนักหนา เงียบสักทีน่าก่อนที่จะมีใครออกมารับรู้เรื่องนี้ ยอมรับเถอะว่าเราแค่สนุกกันเฉยๆ” นลินพยายามเค้นคำพูดออกจากปาก แต่ตรงข้ามกับใจ

“ทำไม...ในเมื่อ” เขาไม่โง่ขนาดนั้น เขารู้ว่ามันไม่ใช่อย่างที่เธอบอก

เธอไม่ตอบแล้วยกมือขึ้นห้ามโดยไม่หันหน้ามามองเขา...

หมดแล้ว...มันต้องจบ เธอต้องขุดหลุมฝังมันให้ลึก และกลบถมให้ลืมให้ได้

เธอนึกอยากให้หัวใจเป็นเพียงโปรแกรม ที่สามารถกดลบอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ แต่มันช่างยากเหลือเกิน ถ้าได้รักใครไปแล้วสักคน

หมดรักเหรอ...พูดง่าย แต่สำหรับเธอนั้นทำยาก เพราะเธอยังต้องอยู่กับผู้ชายที่หน้าตาเหมือนเขา และผู้ชายคนนั้นก็เป็นผู้ชายที่เธอรักเช่นกัน ทุกอย่างคงง่ายเข้าถ้าเขาที่อยู่กับเธอ ไม่มีความเกี่ยวข้องใดกับอีกคน

นลินคิดอย่างเลื่อนลอยจนกระทั่งถึงห้องพัก พอเห็นเขานอนอยู่บนเตียงเธอก็อยากปล่อยโฮออกมา เพื่อระบายความโง่ของตัวเอง แต่ก็พยายามข่มใจไว้แล้วเดินเข้าห้องน้ำ

จากนั้นก็ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมา พร้อมกับสายน้ำที่กำลังชำระล้างร่างกายเธอให้สะอาด ก่อนนึกปล่อยวางลง เพราะอย่างไรชีวิตเธอก็ไม่เคยเหมือนใครอยู่แล้ว และคงไม่มีชีวิตใครเหมือนคนอื่นหรอก

รายละเอียดในชีวิตของแต่ละคนย่อมแตกต่างกัน...

ความคิดที่สับสนไหลไปกับสายน้ำ หากเมื่อเธอเช็ดน้ำจากร่างกายแต่หัวใจเธอยังไม่หยุดร้องไห้ ดวงตายังคงชุ่มไปด้วยน้ำตา หากนลินพยายามย้ำเตือนตัวเอง...

ชีวิตตอนนี้ก็ดีอยู่แล้วอย่าพยายามให้เหนื่อยอีกต่อไปเลย...

เมื่อทิ้งตัวลงบนเตียงด้านที่ว่างอยู่ เธอก็รู้สึกเหนื่อยล้าทั้งกายและใจ ช่างเป็นวันที่แสนเหน็ดเหนื่อยจนเธอไม่อยากจะคิดอะไรอีกแล้ว

ขันธ์คว้าร่างเธอมากอด แล้วหอมเบาๆ ก่อนถามอย่างไม่จริงจังนัก “ไปไหนมาน่ะ ตื่นมาเมื่อกี้ไม่เจอเลย”

“ไปหาของกินแล้วก็อาบน้ำค่ะ” นลินบอกอย่างอึดอัด

“อ๋อ อืมๆ อิ่มแล้วก็นอนพัก กลับไปก็รีดไขมันออกอีก” เขาพูดคล้ายละเมอ แล้วก็หลับทั้งที่ยังกอดเธอ

นลินข่มใจให้หลับกลบความรู้สึกผิดที่เกิดขึ้น เธอต้องปล่อยให้ร่างกายได้พักหลังจากเหนื่อยล้ามากกว่าที่เคย แล้วปล่อยให้ทุกอย่างขึ้นอยู่กับการตัดสินใจของวันรุ่งขึ้น...

เช้าเมื่อไรเธอคงมีสติมากกว่านี้...

******************************************


เสียงร้องจากไมโครโฟนดังขึ้นในยามเช้า เธอพยายามยกหัวให้ขึ้นแต่กลับทำได้ยากกว่าทุกวัน ก่อนได้ยินเสียงเขาพูดอะไรบางอย่างแต่เธอจับความไม่ได้เพราะไร้สติ

“เดี๋ยวพี่ไปดูลูกเอง ลินนอนต่อเถอะ ตัวร้อนนะเนี่ย” ขันธ์แตะที่หน้าฝาก ก่อนตัดสินใจจับเธอให้นอนลงเช่นเดิม แล้วเดินไปยังห้องเพื่อน

เช้านี้เขาวุ่นวายกว่าเคย เมื่อเธออ่อนแอกว่าทุกวัน ก่อนขอโทษเพื่อนแล้วอธิบาย “โทษที ตื่นสายไปหน่อย”

“ไม่เป็นไรชักชิน สงสัยกลับไปไม่ได้ยินเสียงเจ้าแฝดนี่คงนอนไม่ตื่น เป็นเสียงนาฬิกาปลุกชั้นดีเลยนะเนี่ย แล้วลินล่ะ” ไมค์หัวเราะเบาๆ แล้วดึงตัวเองออกจากเตียงมาช่วยเพื่อนจัดการฝาแฝดตัวน้อย

“ไม่ค่อยสบายล่ะ สงสัยตากลมมากไป” ขันธ์อธิบายไปตามเรื่อง แต่ก็กลัวว่าเพราะนลินเครียดทำให้ป่วย

“อ๋อ งั้นปล่อยให้นอนเถอะ ถึงเวลาที่พ่ออย่างนายจะได้มีโอกาสดูแลลูกเองแล้วล่ะสิ” ไมค์พูดอย่างอารมณ์ดี เมื่อเพื่อนทำหน้าเหมือนจะตาย “เอาน่า อย่าสักแต่ว่าผลิตออกมาอย่างเดียว เลี้ยงด้วยสิ”

“เออ ได้ทีเอาเลยเชียวนะ วันเดียว...อืมๆ อีกสองวันนี่หว่า เฮ้อ ตายแน่ถ้าลินไม่หายไข้” ขันธ์พูดขณะจัดการกับผ้าอ้อมผืนแรกในห้องเพื่อน

“เอาน่า ให้ลินได้พักมั่งเหอะ เมื่อวานมันแปลกๆ อยู่” ไมค์พูดอ้อมๆ

“ช่างพวกมันเหอะ ปัญญาอ่อนสิ้นดี ถ้าลินไม่ห้ามล่ะก็เละ กลับบ้านแบบไม่ต้องคิด” ขันธ์จัดการกับผ้าอ้อมชิ้นที่สองของอีกคน “คิดๆ แล้วลูกแฝดนี่ก็ลำบากนะ เปลี่ยนผ้าอ้อมสองเท่า”

“ฮ่าๆๆ สมน้ำหน้า อยากผลิตทีสองคนทำไม เดี๋ยวไปเอาน้ำร้อนก่อน แค่นมได้ไหม เจ้าอาหารเสริมแบบที่ลินทำให้หลานๆ ทำไม่เป็นนะ” ไมค์บอกก่อนหยิบขวดนมแล้วออกไปนอกห้อง

“เออ ขนลุกว่ะ เหมือนคู่เกย์เลี้ยงลูกเลย หลอนชะมัด” ขันธ์พูดขึ้นอย่างอารมณ์ดี

“ไอ้ลูกหมา ปากดีนะโว๊ย” ไมค์พูดแบบฝากไว้ก่อน และออกไปจัดการนมกับขวดนม

ขันธ์หัวเราะแล้วทำความสะอาดทุกอย่างลงถัง เมื่อเพื่อนมาถึงก็ป้อนนมคนละคน “เฮ้อ เมื่อไรจะโตเนี่ย”

“อ้าว พูดแปลกว่ะ ยังไม่ถึงขวบพูดเรื่องโตซะแล้ว ฉันว่าเรื่องที่น่าห่วงไม่ใช่ลูกนายสองคนนี่หรอกว่ะ แต่เป็นลินมากกว่า ทำไมอยู่ๆ ก็ไม่สบายขึ้นมาล่ะ” ไมค์ถามขึ้น ขณะส่งขวดให้เด็กๆ ถือดื่มกันเอง

“ใจป่วย ร่างกายก็ป่วย เอาน่า เดี๋ยวก็หาย” ขันธ์ตอบขณะมองเจ้าตัวเล็กจับขวดนมดื่ม “ว่าแต่นายเถอะ ไม่คิดจะมีใครบ้างเลยรึไง”

“ใคร? ไม่ก่อน รอไปก่อน อยู่แบบนี้ดีออกไม่มีข้อผูกมัด สบายใจดี” ไมค์ยักไหล่แล้วตอบอย่างไม่จริงจังนัก แล้วนึกขึ้นได้ “หรือนายหึงที่ฉันไปเยี่ยมลินบ่อยๆ ไม่เอาน่าอย่าคิดมาก ฉันน่ะไม่คิดจะช่วงชิงกับพวกนายหรอก แค่เห็นก็ปวดหัวแล้ว”

“เฮ้ย เปล่า ถ้าฉันหึงนาย ก็คงจัดการไปตั้งแต่นายพาลินหนีไปแล้วล่ะ ฉันเชื่อใจนาย” ขันธ์พูดและยิ้มน่ากลัวทำเอาไมค์ต้องยักไหล่

“รู้ก็ดีแล้ว” ไมค์เกรงๆ เพื่อนอยู่เหมือนกัน แต่ถ้าเขาสามารถซ่อนเธอไว้ได้นานหลายเดือน ก็แสดงว่าเขามีความสามารถไม่ธรรมดาเช่นกัน

“แต่ฉันไม่อยากให้นายปิดตัวเองแบบนี้ ทำไมไม่เปิดให้ใครเข้ามาในชีวิตบ้าง” ขันธ์เตือนเพื่อนด้วยความหวังดี

“ถ้าถึงเวลาก็มาเอง แบบนายไง” ไมค์ขี้เกียจอธิบาย แต่เขาก็แค่เบื่อ “ฉันก็เบื่อเล่นเกมไล่จับแล้วล่ะ บางทีอาจต้องถึงเวลาคิดเรื่องหยุดสักที”

“นายอย่ามองหาผู้หญิงที่เหมือนลินเลย มันยากที่จะหาผู้หญิงแบบลิน แล้วผู้หญิงแบบลินก็เป็นประเภททำให้เราปวดหัวได้ทุกเมื่อ” ขันธ์หัวเราะในตอนท้าย แต่ถ้าปวดหัวแล้วเขามีความสุขก็ได้ทั้งนั้น

“ถึงปวดหัวแต่ก็มีความสุขใช่ไหม” ไมค์พูดแล้วก็หัวเราะไปกับเพื่อน “ฉันไม่คิดว่าต้องการผู้หญิงแบบลินหรอกนะ เธอพิเศษเกินไป ฉันต้องการผู้หญิงธรรมดาที่เข้าใจฉันมากกว่า ผู้หญิงเอเชียอาจจะดีสำหรับฉัน เพราะเธอเรียนรู้ที่จะเข้าใจความต้องการของผู้ชาย”

“นายต้องมองสังคมที่เปลี่ยนไปด้วย โลกมันเปลี่ยนไปแล้ว วัฒนธรรมกำลังจะกลืนกินกันไปหมด ระวังหน่อย เพราะไม่ใช่ผู้หญิงเอเชียทุกคนจะยังคงลักษณะที่เก่าแก่ไว้” ขันธ์บอกตามประสบการณ์ที่ผ่านมา

“เขาถึงว่าต้องค้นให้ลึกไง เพราะงั้นรอไปดีกว่า เดี๋ยวถ้าจะมาก็คงมาเองล่ะ ตอนนี้ขอเป็นเพื่อนไปเรื่อยๆ แล้วกัน แต่ไม่ต้องห่วง ฉันก็แค่สนุกกับการได้ออนไลน์คุยกับลินเท่านั้นแหละ” ไมค์ตบไหล่เพื่อน แล้วลุกขึ้นยืน ก่อนเดินออกไปจากห้อง

ขันธ์มองเพื่อนกับลูกๆ แล้วส่ายหน้า เพียงคืนเดียวชีวิตก็เปลี่ยน เช้ามานลินก็ไม่สบายเพราะเครียด คงไม่ใช่เพราะตากลมอย่างที่เขาคิดตอนแรก ต้องมีอะไรมากกว่านั้น


******************************************

โพสต์แล้วต้องรีบวิ่งอีกแล้วค่ะ
555+ กลัวโดนสอบสวน อิอิ
เดี๋ยวจะเผลอคายออกมาหมดเปือก
ขอบคุณที่ติดตามนะคะ

คุณ prempcc --- ตามลิงค์ไปแล้วค่ะ แต่ถ้าทีหลังจะโฆษณาเวบ ไม่ควรโพสในกระทู้นิยายนะคะ ให้โพสที่กระทู้หลัก Frist page อ่ะค่ะ

คุณ mimny --- อิอิ ค่ะ

คุณ fiona --- อิอิ

คุณ mooda --- เก็บยากค่ะ แต่จะพยายามเก็บให้ค่ะ ใส่กุญแจเลยด้วย



Create Date : 25 ตุลาคม 2552
Last Update : 25 ตุลาคม 2552 22:21:36 น. 3 comments
Counter : 521 Pageviews.

 
สงสารขันธ์นะตอนนี้ ทำไมยังรักอยู่ได้ลินนายเขตต์พูดจาทำร้ายจิตใจก็หลายครั้งไม่ใช่แค่ครั้งเดียว ยังไม่สามารถลืมรักของเขตต์ได้แต่คนเรามันก็ต้องรู้จักยับยั้งช่างใจ ไม่งั้นคนจะต่างอะไรกับสัตว์เดรัจฉานที่สมสู่กับตัวไหนก็ได้


โดย: mimny วันที่: 26 ตุลาคม 2552 เวลา:0:48:52 น.  

 
55 หนีเลยเหรอค่ะ อย่าพึ่งไปค่า ขอตอนต่อไปก่อนไม่งั้นมันคาใจ ว่าจะเป้นเยี่ยงไรต่อ แบบคุณเพลิงเขียนงี้ขันธต้องรู้แน่เลย แล้วคงแบบเดาอารมยขันไม่ถูกอะ ...ถ้าไม่หึงมากก็คงเสียใจมากเพราะเหมือนลินยังรักเขตอยู่
ปล อันนี้คือตอนจบหนึ่งในสามใช่ไม้ค่ะ อืมแอบคิดว่าไม่สมเหต สมผลนิดนึง เพราะ ตอนแรกที่อยู่ด้วยกันสามคนนลินไม่ใจอ่อนให้ใครเลย แต่พอมาเจอกัน อีกครั้ง อืม ไม่รู้สิค่ะ แต่จะว่าไปอะไรก็เกิดขึ้นได้


โดย: fiona IP: 203.171.196.127 วันที่: 26 ตุลาคม 2552 เวลา:1:42:04 น.  

 
Wow, first I thought that I know how you're gonna end this story. Now I don't dare to guess; my my my, you are good, you are really really good!!! Next chapter please, hurryyyy.


โดย: Olathe IP: 69.247.164.220 วันที่: 26 ตุลาคม 2552 เวลา:8:10:26 น.  

ชื่อ :
Comment :
  *ใช้ code html ตกแต่งข้อความได้เฉพาะสมาชิก
 
 

เพลิงวารี
Location :
นนทบุรี Thailand

[ดู Profile ทั้งหมด]

ฝากข้อความหลังไมค์
Rss Feed
Smember
ผู้ติดตามบล็อก : 3 คน [?]




ไหดองเหล็กไหล
New Comments
[Add เพลิงวารี's blog to your web]

 
pantip.com pantipmarket.com pantown.com
pantip.com pantipmarket.com pantown.com